No. 22 VRIJDAG 28 OCTOBER 1932 701
wclijke verstandhouding tusschen haar en mij bestond, waarvan jij was bui
tengesloten. Ze stelde dus voor, dat ik, tenzij ik je al dadelijk even volledig
in vertrouwen wenschte te nemen als haar, ervoor zou zorgen, dat jij er niets
van merkte. Toen je dien avond bij me kwam, was ik van plan, je de heele
historie te vertellen, maar je was toen op jouw manier al op een ander spoor
en scheen zelfs verdenking te koesteren tegen mevrouw Marshall zelf daarom
kroop ik in mijn schulp. Ik bied je daarvoor mijn excuses aan."
„Ik ben jou zeker óók wel eenig excuus schuldig," zei ik, „dus als je 't
goedvindt, zullen we 't daar maar bij laten. Maar ga door met je verhaal
ik brand eenvoudig om de rest te hooren."
„Nu dan," zei hij, „het kostte me tenslotte niet veel moeite om Stancliffe
te identificeeren als James Hyde, en wel zonder den minsten twijfel over te
laten. Hij poseerde voor me op den morgen na het onderzoek, en ik maakte
een schets van hem, zooals hij er op dat oogenblik uitzag. Nadat hij weg was,
werkte ik ze bij en maakte ze zoowat vijftien jaar jonger. Op goed geluk tee-
kende ik er het soort snorretje in, dat iedereen destijds droeg, en ging met het
ding naar mevrouw Marshall. Eén blik op haar gezicht, toen zij het bekeek,
was al voldoende om de kwestie van de identiteit te beslissen.
Ze vertelde me bij die gelegenheid ook genoeg van hem en zijn toenmalige
moeilijkheden, om me in staat te stellen, zelf verdere nasporingen te doèn.
Ze was nog maar een meisje van vijftien jaar, toen dat alles gebeurde en ik
kon dus niet verwachten, dat haar lezing van het geval heelemaal compleet
zou zijn.
Hyde was volstrekt niet de verdrukte onschuld, waarvoor ze hem altijd
gehouden had. Hij was een schitterende, fascineerende persoonlijkheid, maar
hij was absoluut gewetenloos en zonder eenige moraal. Het voorval, dat Dr.
Marshall ertoe bracht, hem in de stad en in zijn beroep onmogelijk te maken,
was niets minder dan chantage. Hij had gebruik gemaakt van inlichtingen
die hij ambtshalve gekregen had, om een vrouw schrik aan te jagen en geld
af te dreigen. Alles wat ze hem betaalde en dat was ongeveer alles wat ze
had was zoogenaamd verschuldigd voor geneeskundige behandeling
maar het bleef chantage, hoe je 't ook bekeek.
De eenige verontschuldiging voor den man was misschien, dat hij niet in
staat was, het verkeerde van zijn handelingen in te zien. Zooals ik zei, hij had
eenvoudig geen moraal.
Ik slaagde erin, zijn spoor te volgen tot Australië, en daarna wist ik uit
te visschen, dat Carlton Stancliffe eveneens uit Australië afkomstig was. Hij
was daarginds al aan het tooneel gekomen, en dat was waarschijnlijk het be
roep, dat hij van 't begin af aan had moeten kiezen. Er zijn er weinigen, die
zóó laat beginnen en zóó snel opklimmen naar de hoogste sporten.
„Wel," zei ik, een beetje
verwijtend, „wanneer je dat
allemaal wist, dan had je me
toch zeker wel iets te vertellen
je had méér dan genoeg ma
teriaal om je verdenking te
staven. En toch liet je me,
zonder me met één woord te
waarschuwen, blindelings voort
gaan met hem te vertrouwen,
hem te raadplegen, hem zelfs
als detective in dienst te nemen
voor de ontdekking van den
schuldige."
Jeffrey lachte. „Ik was
werkelijk eenigszins van mijn
stuk gebracht, toen ik dat
hoorde," gaf hij toe, „maar bij
nader inzien vond ik dat ten
slotte het beste. De man zou
nooit zóó weinig op zijn hoede
zijn als juist, wanneer hij in
jouw dienst stond als.... de
tective Had je dat alles ge
weten, dan had je 'n rol moeten
spelen, en we hadden maar af
moeten wachten, wat je daarvan
terecht gebracht zou hebben.
Al dien tijd, dat 'hij jou
zoet hield met het „bewijsmate
riaal", dat hij verzamelde tegen
Gwendolen Carr, pijnigde ik
mijn hersens af om een gezonde
en aannemelijke theorie van den
moord uit te werken. Maar ik
zag nergens een uitweg vóór jij
die opmerking maakte over die
tabakslucht en me daarmee een
onschatbaren tip gaf."
„Daar heb ik nu den heelen
avond al op gewacht!" riep ik
uit. „Hoe ter wereld kon die
opmerking van mij jou plotseling
alles duidelijk maken
Hij staarde me aan, alsof
hij bijna niet kon gelooven, dat
ik zóó stompzinnig was. „Je ver
telde me toch, dat Gwendolen
Carr je dien ochtend gezegd had,
dat de reuk van tabak, nog veel
meer dan het gezicht van het
intérieur, dat heele ellendige
onderhoud weer voor haar deed
herleven. Nu, natuurlijk was de
.geur niet die van tabak, niaar
van een bijzonder geconcentreer-
den vorm ervan. Het was de
geur van zuivere nicotine, het
vergif dat de moordenaar ge
bruikt had. Heb je Dr. Arm
strong niet aan die afgebroken
injectienaald zien ruiken bij het
onderzoek Dat was het eenige
middel, dat hij had om het
vergif te identificeeren. Wanneer
Gwendolen Carr nu dien geur
opmerkte, toen zij de spreek
kamer binnenkwam voor haar
1
en uiiüq.
