Op leis dool onó land,
No. 23
VRIJDAG 4 NOVEMBER 1932
717
gesloten werden. Hier en daar was een groot café, dat zich had uitgebreid
over het trottoir, waarover tentdoek was gespannen. Maar de menschen aan
de kleine marmeren tafeltjes mannen in zwarte, door de zon geschroeide
kleeren, en met zwarte vilten bolhoedjes op vrouwen eveneens in t zwart,
meest zonder hoed spraken niet opgewekt, zooals gewoonlijk zij bogen
zich over de tafeltjes, praatten zacht, fluisterden en keken met eigenaar
dige blikken om zich heen.
We hebben 't ons niet verbeeld," zei Orde, en hij bleef staan om rond
te zien. „Er is hier iets buitengewoons vanavond."
„Dat komt, omdat de muziek niet speelt," veronderstelde Grant. „Ik
heb nog nooit meegemaakt, dat er hier om dezen tijd geen muziek was. Ik
kan me San Ravallo niet voorstellen zonder muziek."
„Wacht even, ik zal eens informeeren. Of ga maar mee ik moet si
garetten hebben mijn gewone adres, je weet wel, daarginds de winke
lier zal ons wel op de hoogte brengen."
Er was daar een smalle zijstraat, niet veel beter dan een steeg. Halver
wege dat straatje was het magazijn van een zekeren Mercutio Lopez, befaamd
onder de zeeofficieren door de uitstekende kwaliteit der sigaretten, die hij
verkocht. Gewoonlijk sloegen zij daar een voorraad in, voldoende voor de
thuisreis en de volgende reis hierheen de sigaretten waren niet alleen
goed, maar ook goedkoop.
Orde en Grant gingen dat straatje in een kloof tusschen hoogc ge
vels, waarvan de meeste zonder vensters waren. Uit een open deur kwam er
een lichtglans binnen kon men flauw de patio, het binnenhof, zien, en er
klonken zachte stemmen, die iets geheimzinnigs over zich hadden.
Er kwam een mcnschenfiguur snel naar den kant van het tweetal, en
bleef stilstaan, toen het licht uit de deuropening op Orde's gezicht viel. Het
was ook in sommige opzichten een merkwaardig gezicht zoo vierkant aan
de kaken, zoo krachtig door den forschen haviksneus en de zware wenkbrau
wen het gezicht van een man, die lange jaren heeft uitgezien over einde-
looze uitgebreidheden die bijna zijn leven lang zonder vrees den dood onder
de oogen heeft gezien.
„Pardon meneer.... meneer Orde?" De man bleef staan, en maakte
een vlug gebaar, alsof hij den rand van zijn smerige pet wou aanraken. Hij
hoorde klaarblijkelijk tot het gilde der strandjutters hij was haveloos ge
kleed in een blauwe broek en een katoenen hemd aan de voeten had hij
linnen schoenen met gapende zolen.
Orde was er wel aan gewend, in vreemde havens te worden aangespro
ken door het uitvaagsel der zeeën gewoonlijk dischten zij huilerig een lang
verhaal van tegenspoeden op, en bedelden tenslotte om geld voor een glaasje
of een rolletje pruimtabak. Maar deze had zijn naam genoemd. Hij bleef
staan.
„Wie ben je
De man stond onrustig te schuifelen, en keek om, blijkbaar niet op zijn
gemak.
Toen herkende Orde hem.
„O, ben jij 't, Smithers I Wat wou je hebben
„Eh.... niets meneer. Ik ben blij, dat ik u tref van één kant. Ik
weet nog goed, dat u binnen kwam zeilen, toen dat heibeltje in dat café was.
Kijk eens meneer, misschien vindt u 't niet erg...."
Hij hield Orde iets voor iets dat koud en metaalachtig was het bleek
niets minder te zijn dan een zware revolver. Orde dacht, dat hij voor een
straatroover stond geen zeldzame verschijning in de verlichte republi-
keinsche hoofdstad, waar de schitterende verlichting in de hoofdstraten
maar op moest wegen tegen de Egyptische duisternis in de zijstraatjes. Hij
greep stevig den loop van de revolver, en wrong die met kracht opzij maar
tot zijn verbazing werd het wapen aanstonds losgelaten. Hij meende te hoo-
ren, dat de man een zucht van verlichting slaakte.
„Wat wou je eigenlijk vroeg hij.
Het scherpe gerinkel van een sabelscheede op een trottoir klonk van
het andere einde van het steegje. De strandjutter
maakte een verschrikte beweging.
„Bewaart u hem, meneer. Ik kom later wel eens
aan boord, om hem te halen. Er is bevel gegeven,
om te zoeken naar verborgen wapens verdachte
lui. Ze hebben 't hier niet erg op me als ze dat
dingetje bij me vinden, schieten ze me neer. Als u
soms last mocht krijgen, denk er dan om 't woord
is Esperanza."
„Ik heb niets met je smoesjes te maken hier,
pak aan dat ding, ik wil 't niet hebben Maar
Smithers had zich op de hielen omgedraaid en liep
snel in de richting, vanwaar hij gekomen was het
sabelgerinkel klonk opnieuw. De man schoof als een
schaduw, hard loopend, voorbij het flauwe gele
schijnsel uit de deur van den tabaksverkooper.
„Wat moet ik met dat ding uitvoeren mop
perde Orde. „Dat scheept mij maar op...." Vóór
hen uit klonk er een luide roep dan volgde het
kleppen van voortijlende voeten en door de ver
schrikte stilte heen snijdend de knal van een geweer.
Onwillekeurig stak Orde de revolver in zijn zak, en
met den gewonen afkeer van den noorderling voor de
onrust, die in een Zuid-Amerikaansche stad ieder
oogenblik kan uitbreken, repte hij zich voort en
ging snel den tabakswinkel binnen. Opnieuw werd
er iemand aangeroepen aan het andere einde der
straat er volgde een onverschillige uiteenzetting in
't Spaansch, en een stem, die zich verdedigde op een
toon van verdrukte onschuld. Er kwamen een paar
vigilantes langs den ingang van den winkel zij voer
den iemand mee, die tegenspartelde en heesch En-
gelsche vloeken uitriep.
„Da's sterk," zei Orde.
„Daar gaat de kerel, die u heeft aangesproken,"
merkte Grant koeltjes op. „Hij schijnt hier inderdaad
niet erg gezien te zijn."
De tabaksverkooper verwelkomde zijn klanten
hij noodde hen naar het stoffige, scherp riekende
kamertje achter den winkel, waar de landwijn werd
aangeboden, bijwijze van korting op de verwachte
inkoopen. Orde viel met de deur in huis, terwijl de
kleine, ,dikke glazen werden volgeschonken.
„Hier nog iets gebeurd den laatsten tijd,
Mercutio
De hand, die den wijn schonk, scheen even te
trillen, maar herstelde zich aanstonds en schonk door.
„Niets van belang, senors. De dochter van zijne
Excellentie is terug -maar dat zal geen nieuws zijn,
want zij is met de Arizona aangekomen. Maar ver
der.... nee." Beide mannen echter, die op het
olijfkleurige gezicht letten, wisten dat de winkelier
loog. Er was iets gebeurd, er gebeurde iets, of er stond
iets te gebeuren. „De president heeft al maatregelen
genomen, om 't kleintje gauw te laten trouwen," ging
Lopez voort. „Hij is zoo leep als een mensch, die.
anders was hij natuurlijk geen president geworden."
BREUKELEN, EEN DER GEZELLIGE,
MOOIE DORPEN VAN DE VECHTSTREEK
