Op ïeis dooi on* land.
No. 23
VRIJDAG 4 NOVEMBER 1932
719
schikkingen gemaakt zijn. Ze zeggen, dat 't nogai een fijn poppetje is, dit
senorita Dolores. De kranige don Guzman zal natuurlijk liefst...."
„Kalm zei Grant scherp, en hij drong Orde terug op zijn stoel. „Je
kunt niet verwachten, dat Jan, Piet en Klaas op de hoogte zijn met je gevoe
lens." Hij sprak Engelsch, een taal, waar Lopez maar weinig van verstond.
Terwijl hij sprak viel er een schot, van nabij, als een knallende zweep
slag. Er klonk gekletter van hoeven in de hoofdstraat, er schreeuwde iemand.
Zonder iets te zeggen snelde de tabaksverkooper zijn winkel door, en ging
aan de deur staan uitkijken. Mager schetterde er ergens een hoorn. Toen werd
het weer kalm, de winkelier kwam terug, en Grant merkte op, dat er zweet
droppels stonden op zijn gerimpelde voorhoofd.
„We moesten maar opschieten, Orde," zei hij, opstaande.
Zij voorzagen zich van sigaretten en bestelden aanzienlijke hoeveel
heden, die aan boord gebracht moesten worden daarna verlieten zij den
winkel. De sfeer van spanning was nu nog drukkender dan tevoren. De re
volver sloeg zwaar tegen Orde's zijde, en herinnerde hem aan de ontmoeting
van kort tevoren. Hij voelde neiging, om het wapen weg te gooien maar
toen hij het in de hand had, aarzelde hij. Misschien kWam vaag het idee in
hem op, dat hij zich met geweld een weg zou kunnen banen naar Dolores, of
dat hij haar beschermen moest tegen een schemerig gevaar, dat haar be
dreigde in ieder geval, hij stak de revolver weer in zijn zak.
„Waar gaan we nu heen?" vroeg de machinist. „Ik moest maar zien,
dat ik naar de dokken kwam anders..
„Dat heeft toch zoo'n haast niet Wacht nog maar even 't lijkt me hier
heelemaal niet pluis, Grant. Heb je Lopez z'n gezicht gezien Ik wil wedden,
dat die kerel iets weet, waar hij niet over wil praten. In ieder geval, ik ga naar
't paleis, om te zien of ik Dolores te spreken kan krijgen en dien lafaard van
een vader. Dus die wou haar met dien schurftigen hond laten trouwen We
zullen zien. Dat zwijn is nog niet eens waard, dat hij de zolen van haar schoe
nen aanraakt. Hij is drie reizen geleden met ons uit Cadiz gekomen en hii
heeft zoo een en ander uitgelaten. Bah Ik ben geen puritein, maar er moet
ergens een grens blijven. Ik word er ziek van, als ik er maar aan denk In
ieder geval wensch ik 't niet te slikken."
„Als je met zijne Excellentie gaat praten, Orde, moest je die revolver maar
aan mij geven. Last krijgen kun je altijd genoeg. O, daar heb je 't paleis al."
Zij hadden de Plaza be
reikt, het middelpunt van
het avondleven in San Ra-
vallo. Gewoonlijk was er een
levendig gewoel van zorge-
looze wandelaars, die gretig
luisterden naar het stedelijk
orkest, dat van zonsonder
gang af speelde. Nu echter
stond de muziektent leeg en
donker; de menschen liepen
onrustig voort, bijna schich
tig. Hoezeer hij ook opging
in zijn liefde, Orde was hel
der van hoofd en zinnen.
Menigeen reeds had waar-
deerend gesproken over zijn
kalmte in oogenblikkcn van
moeite en gevaar, en som
mige lintjes op zijn uniform-
kleeren bewezen, hoe hij van
die kalmte partij had weten
te trekken. De gedachte
kwam in hem op, dat het
vuurwapen een strik kon
worden wanneer, zooals
waarschijnlijk was, zijn goede
bedoelingen werden getoetst
bij zijn intree in het paleis.
Gebruik makend van 'n scha
duwpartij in een hoek van 't
plein reikte hij de revolver
over aan Grant, die 't wapen
zwijgend in zijn zak stak.
Hij voelde zich in staal
tot het allerstoutste optre
den. Een levendige verbeel
ding riep hem verwarrende
beelden voor den geest van
Dolores' toekomst, als haar
stralende jonge leven gebon
den werd aan dat van 'don
Guzman. De gedachte was
afschuwelijk, walglijk. Het
was, alsof 'n reine duif werd
overgeleverd aan een vies
kruipdier. Bovendien, Dolo
res had hem liefdat wist hij
door haar eigen reine, vurige
bekentenis. In zijn stemming
van dat oogenblik voelde hij
zich bereid en in staat, om
het paleis van den president
steen voor steen af te bre
ken, als hij daardoor Dolores'
ongeluk voorkomen kon.
(Wordt vervolgd.)
Orde meende te voelen, dat zijn hart een slag oversprong, en toen het
verzuim probeerde in te halen, door snel en woest te kloppen. Zijn keel was
kurkdroog en hij kreeg een eigenaardig gevoel, dat op onpasselijkheid leek.
Hij greep een glas en dronk haastig. Grant keek hem scherp aan, en vroeg
toen
„Wat voor maatregelen heeft de president dan genomen, om 't kind te
laten trouwen Hij schijnt nogal voortgemaakt te hebben, want 't meisje
is pas een uur of twee drie aan den wal."
„Er wordt in de café's nergens anders over gesproken, senors. Als er
veel gepraat wordt, wordt er veel gelogen, maar er zit altijd wel wat waar
heid tusschen ook. Ze zal moeten trouwen met don Guzman do Sul. O ja,
't is een leepe rakker, zijne Excellentie 1" De winkelier wuifde met de hand,
greep toen een glas en dronk op de gezondheid van zijn klanten. Daarna
schraapte hij zijn keel en spuwde op den grond, want van overbodige beleefd
heden trok hij zich niets aan. „Kijk," zei hij. „Er zijn twee partijen in 't land
misschien drie. Zijne Excellentie is voor de ééne. Vandaag niet zoo stevig,
als toen hij op het kussen kwam. Gaat met den dag achteruit, zeggen ze
want wat is populariteit Daar kan ik zelf ook over meepraten. Die ladronc,
Pietro Escallone, maakt een massa drukte over een nieuwe sigaret de lui
laten zich beetnemen door zijn praatjes ze blijven bij mij vandaan en koo-
pen bij hem
„Klets toch niet over sigaretten riep Orde ongeduldig. Het nieuws
was het ergste, dat hij had kunnen hooren, want hij kende den naam van
don Guzman als dien van een menschelijk reptiel, dat walging verwekte in
de ziel van ieder fatsoenlijk mensch een man die tal van schurkenstreken,
menig onfrisch liefdesavontuur op zijn rekening had geschat volgens den
werkelijk niet te bekrompen maatstaf van Orde een zedelijk melaatsche.
„Zooals u wenscht, senor. Maar ik deed alleen mijn best, om u den toe
stand duidelijk te maken. Het is te begrijpen, dat u belang stelt in de seno
rita, want u hebt haar teruggevoerd in de liefhebbende armen van haar va
der." Er scheen een lichte spot door zijn woorden te klinken. Ook scheen
hij, terwijl hij sprak, met één oor gespannen te luisteren. Hij trilde van met
moeite verholen opwinding. „Don Guzman heeft aanhang gekregen hij is
eerzuchtig. Zijne Excellentie ziet de bedreiging ah, hij is geslepen 1 Hij
wil don Guzman's vriendschap koopen De prijs? Don Guzman is rijk;
hij heeft de mijnen van
Cincos Rios. Dus voor geld
is zijn bondgenootschap niet
te koop. Maar don Guzman
heeft nog oog voor de vrouw
tjes, ah 1" De winkelier
kuste licht de toppen van
zijn vingers en glimlachte,
met opgeheven blik, daar
door zijn eigen verecring
voor vrouwelijke schoonheid
te kennen gevend.
Orde huiverde toen de
man voortging
„Het is bekend, dat de
senorita schoon is.... ah,
als een droom van het pa
radijs, senors. Dus zoo zit
het. Zijne Excellentie belooft
don Guzman de hand van
zijn dochter in eerlijk huwe
lijk, op voorwaarde, dat
don Guzman hem steunt.
Zoo worden de groote din
gen van het leven gere
geld." Toen lachte hij, maar
er sprak geen vroolijkhcid
uit dat geluid nog scheen
hij te luisteren.
„Wij anderen, de povc-
ros, het volk dat de belas
ting betaalt, wij kijken en
wachten. Wij hebben er
niets mee te maken, met
die hooge staatszaken. Wij
bicden onze dochters niet te
koop aan, wij nederige men-
schen. Wij koopen geen gun
sten [voor den prijs van het
geluk van onze kinderen."
„En wanneer zal dat
huwelijk plaats hebben
vroeg Orde, met een keel
zoo droog, dat zelfs een
tweede glas wijn geen leni
ging kon brengen.
„Wie zal 't zeggen, se
nor Heel vlug, zou ik den
ken. Zoodra de noodige
WAT MEN HET EERST ZIET BIJ HET
VERLATEN VAN DEN RAADSKEL-
DER TE UTRECHT DE DOMTOREN.