Op ïeis dooi on* land. No. 23 VRIJDAG 4 NOVEMBER 1932 719 schikkingen gemaakt zijn. Ze zeggen, dat 't nogai een fijn poppetje is, dit senorita Dolores. De kranige don Guzman zal natuurlijk liefst...." „Kalm zei Grant scherp, en hij drong Orde terug op zijn stoel. „Je kunt niet verwachten, dat Jan, Piet en Klaas op de hoogte zijn met je gevoe lens." Hij sprak Engelsch, een taal, waar Lopez maar weinig van verstond. Terwijl hij sprak viel er een schot, van nabij, als een knallende zweep slag. Er klonk gekletter van hoeven in de hoofdstraat, er schreeuwde iemand. Zonder iets te zeggen snelde de tabaksverkooper zijn winkel door, en ging aan de deur staan uitkijken. Mager schetterde er ergens een hoorn. Toen werd het weer kalm, de winkelier kwam terug, en Grant merkte op, dat er zweet droppels stonden op zijn gerimpelde voorhoofd. „We moesten maar opschieten, Orde," zei hij, opstaande. Zij voorzagen zich van sigaretten en bestelden aanzienlijke hoeveel heden, die aan boord gebracht moesten worden daarna verlieten zij den winkel. De sfeer van spanning was nu nog drukkender dan tevoren. De re volver sloeg zwaar tegen Orde's zijde, en herinnerde hem aan de ontmoeting van kort tevoren. Hij voelde neiging, om het wapen weg te gooien maar toen hij het in de hand had, aarzelde hij. Misschien kWam vaag het idee in hem op, dat hij zich met geweld een weg zou kunnen banen naar Dolores, of dat hij haar beschermen moest tegen een schemerig gevaar, dat haar be dreigde in ieder geval, hij stak de revolver weer in zijn zak. „Waar gaan we nu heen?" vroeg de machinist. „Ik moest maar zien, dat ik naar de dokken kwam anders.. „Dat heeft toch zoo'n haast niet Wacht nog maar even 't lijkt me hier heelemaal niet pluis, Grant. Heb je Lopez z'n gezicht gezien Ik wil wedden, dat die kerel iets weet, waar hij niet over wil praten. In ieder geval, ik ga naar 't paleis, om te zien of ik Dolores te spreken kan krijgen en dien lafaard van een vader. Dus die wou haar met dien schurftigen hond laten trouwen We zullen zien. Dat zwijn is nog niet eens waard, dat hij de zolen van haar schoe nen aanraakt. Hij is drie reizen geleden met ons uit Cadiz gekomen en hii heeft zoo een en ander uitgelaten. Bah Ik ben geen puritein, maar er moet ergens een grens blijven. Ik word er ziek van, als ik er maar aan denk In ieder geval wensch ik 't niet te slikken." „Als je met zijne Excellentie gaat praten, Orde, moest je die revolver maar aan mij geven. Last krijgen kun je altijd genoeg. O, daar heb je 't paleis al." Zij hadden de Plaza be reikt, het middelpunt van het avondleven in San Ra- vallo. Gewoonlijk was er een levendig gewoel van zorge- looze wandelaars, die gretig luisterden naar het stedelijk orkest, dat van zonsonder gang af speelde. Nu echter stond de muziektent leeg en donker; de menschen liepen onrustig voort, bijna schich tig. Hoezeer hij ook opging in zijn liefde, Orde was hel der van hoofd en zinnen. Menigeen reeds had waar- deerend gesproken over zijn kalmte in oogenblikkcn van moeite en gevaar, en som mige lintjes op zijn uniform- kleeren bewezen, hoe hij van die kalmte partij had weten te trekken. De gedachte kwam in hem op, dat het vuurwapen een strik kon worden wanneer, zooals waarschijnlijk was, zijn goede bedoelingen werden getoetst bij zijn intree in het paleis. Gebruik makend van 'n scha duwpartij in een hoek van 't plein reikte hij de revolver over aan Grant, die 't wapen zwijgend in zijn zak stak. Hij voelde zich in staal tot het allerstoutste optre den. Een levendige verbeel ding riep hem verwarrende beelden voor den geest van Dolores' toekomst, als haar stralende jonge leven gebon den werd aan dat van 'don Guzman. De gedachte was afschuwelijk, walglijk. Het was, alsof 'n reine duif werd overgeleverd aan een vies kruipdier. Bovendien, Dolo res had hem liefdat wist hij door haar eigen reine, vurige bekentenis. In zijn stemming van dat oogenblik voelde hij zich bereid en in staat, om het paleis van den president steen voor steen af te bre ken, als hij daardoor Dolores' ongeluk voorkomen kon. (Wordt vervolgd.) Orde meende te voelen, dat zijn hart een slag oversprong, en toen het verzuim probeerde in te halen, door snel en woest te kloppen. Zijn keel was kurkdroog en hij kreeg een eigenaardig gevoel, dat op onpasselijkheid leek. Hij greep een glas en dronk haastig. Grant keek hem scherp aan, en vroeg toen „Wat voor maatregelen heeft de president dan genomen, om 't kind te laten trouwen Hij schijnt nogal voortgemaakt te hebben, want 't meisje is pas een uur of twee drie aan den wal." „Er wordt in de café's nergens anders over gesproken, senors. Als er veel gepraat wordt, wordt er veel gelogen, maar er zit altijd wel wat waar heid tusschen ook. Ze zal moeten trouwen met don Guzman do Sul. O ja, 't is een leepe rakker, zijne Excellentie 1" De winkelier wuifde met de hand, greep toen een glas en dronk op de gezondheid van zijn klanten. Daarna schraapte hij zijn keel en spuwde op den grond, want van overbodige beleefd heden trok hij zich niets aan. „Kijk," zei hij. „Er zijn twee partijen in 't land misschien drie. Zijne Excellentie is voor de ééne. Vandaag niet zoo stevig, als toen hij op het kussen kwam. Gaat met den dag achteruit, zeggen ze want wat is populariteit Daar kan ik zelf ook over meepraten. Die ladronc, Pietro Escallone, maakt een massa drukte over een nieuwe sigaret de lui laten zich beetnemen door zijn praatjes ze blijven bij mij vandaan en koo- pen bij hem „Klets toch niet over sigaretten riep Orde ongeduldig. Het nieuws was het ergste, dat hij had kunnen hooren, want hij kende den naam van don Guzman als dien van een menschelijk reptiel, dat walging verwekte in de ziel van ieder fatsoenlijk mensch een man die tal van schurkenstreken, menig onfrisch liefdesavontuur op zijn rekening had geschat volgens den werkelijk niet te bekrompen maatstaf van Orde een zedelijk melaatsche. „Zooals u wenscht, senor. Maar ik deed alleen mijn best, om u den toe stand duidelijk te maken. Het is te begrijpen, dat u belang stelt in de seno rita, want u hebt haar teruggevoerd in de liefhebbende armen van haar va der." Er scheen een lichte spot door zijn woorden te klinken. Ook scheen hij, terwijl hij sprak, met één oor gespannen te luisteren. Hij trilde van met moeite verholen opwinding. „Don Guzman heeft aanhang gekregen hij is eerzuchtig. Zijne Excellentie ziet de bedreiging ah, hij is geslepen 1 Hij wil don Guzman's vriendschap koopen De prijs? Don Guzman is rijk; hij heeft de mijnen van Cincos Rios. Dus voor geld is zijn bondgenootschap niet te koop. Maar don Guzman heeft nog oog voor de vrouw tjes, ah 1" De winkelier kuste licht de toppen van zijn vingers en glimlachte, met opgeheven blik, daar door zijn eigen verecring voor vrouwelijke schoonheid te kennen gevend. Orde huiverde toen de man voortging „Het is bekend, dat de senorita schoon is.... ah, als een droom van het pa radijs, senors. Dus zoo zit het. Zijne Excellentie belooft don Guzman de hand van zijn dochter in eerlijk huwe lijk, op voorwaarde, dat don Guzman hem steunt. Zoo worden de groote din gen van het leven gere geld." Toen lachte hij, maar er sprak geen vroolijkhcid uit dat geluid nog scheen hij te luisteren. „Wij anderen, de povc- ros, het volk dat de belas ting betaalt, wij kijken en wachten. Wij hebben er niets mee te maken, met die hooge staatszaken. Wij bicden onze dochters niet te koop aan, wij nederige men- schen. Wij koopen geen gun sten [voor den prijs van het geluk van onze kinderen." „En wanneer zal dat huwelijk plaats hebben vroeg Orde, met een keel zoo droog, dat zelfs een tweede glas wijn geen leni ging kon brengen. „Wie zal 't zeggen, se nor Heel vlug, zou ik den ken. Zoodra de noodige WAT MEN HET EERST ZIET BIJ HET VERLATEN VAN DEN RAADSKEL- DER TE UTRECHT DE DOMTOREN.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1932 | | pagina 13