vadertje.... maar u moet 't niet zoo zwaar op
nemen Ronald is nog maar een jongen
De oude man liet zijn handen vallen, en staarde
recht voor zich uit.
„Hij heeft tegen dien heer gezegd, dat wc vrien
den van hem waren, Marion. Heb je dat gehoord
„Misschien heeft meneer Grennick hem verkeerd
begrepen, vader. Ronald schaamt zich niet over
zijn vader en zijn zuster."
„Dat weet ik nog niet.... Vriènden Dat zit
me als een brok in m'n keel. Je moeder wou er 'n
heer van maken laat 'm leeren, zei ze, al kost 't
een klein offertje. Een klein offertje I Werken,
werken van vroeg tot laat, ik in den winkel
en jij in 't kantoortje. Soms denk ik, dat jij nog 't
grootste offer gebracht hebt...."
„Ik vader?" en zij hief het hoofd en glimlachte
door haar tranen.
„Je had kunnen trouwen."
Ze lachte, maar zonder blijheid.
„En als ik nu eens niet wou trouwen
Hij keek haar niet aan, terwijl hij zei „En nu is
't misschien te laat."
Weer lachte ze, nu werkelijk vroolijk.
„Omdat ik achtentwintig ben
„Sommige menschen zijn met 'r achtentwintigste
nog 'n baby," zei hij, „maar hard werken maakt oud.
Dus we zijn vrienden.. nee, kennissen Twaalf
honderd pond heeft 't gekost, minstens, om een zoon
zijn eigen vleesch en bloed te laten verzaken....
Marion," zijn stem daalde „ik had hem liever
dood zien thuisbrengen, dan zoo."
„Vader
„Veel liever. Dronken I Misschien is dat de ma
nier om 'n heer te worden. Ik weet 't niet. Ik ben
nog nooit dronken geweest. Heb ik nooit kunnen be
talen. Wij moesten samen ploeteren voor 'n ander."
„Als Ronald in de zaak komt.
„Daar is hij te trotsch voor, kind. Als hij zich
schaamt voor zijn vader en zijn zuster hoe zal
hij dan niet denken over de toonbank. En toch
moest hij gisteravond bij mij komen om vijf pond.
'ótocx en óteik.
Zijn deftige vriend mocht niet merken, dat hij krap
zat.
„Meneer Grennick had erg met ons te doen, vader
leek dat u ook niet
„Och kind, zulke menschen weten niet, wat
knijpen en schrabbelen is...."
„Ronald zal er morgenochtend berouw over
hebben, vader.Gaat u nu naar bed. 't Is al
zoo vrééselijk laat.. En ze leidde hem naar de
waschtafel en maakte zijn oude das los, vóór ze
hem verliet.
James Grennick ging terug naar de brandkast.
Hij legde er weer in, wat hij er kort te voren uitge
nomen had. Toen zocht hij stil zijn kamer weer op,
en zette zijn schoenen buiten de deur.
Om zes uur 's morgens hoorde hij het geluid, waar
hij op gewacht had: de deur aan den overkant werd
voorzichtig geopend. Grennick greep Ronald bij
den arm, toen die weg wou loopen met zijn schoenen
en die van zijn vriend.
„Hallo, Stride
Ronald leunde tegen den muur en ademde diep.
„Je bent vroeg," zei hij slap.
„Gewoonte van me," zei Grennick. „Maar we
zijn niet de eersten, geloof ik. Ik heb je vader al
gehoord."
„Mijn vader
„En je zuster. Zeg, je hebt ze er aardig tus-
schen genomen, hè (Hij hoorde een zucht van
Marion, die op haar eigen kamer was, een meter
of drie ver, met half open deur). „Toen je 't gister
avond voorstelde aan 't diner, leek 't me niet erg
maar ik heb nooit veel zin voor humor gehad.
Zeg, pracht van 'n ouwe heer is je vader Nog een
van de oude school eerlijk als goud en zoo..
Wacht even, we zullen er om loten."
„Waór om Ronald probeerde zijn zinnen bij
elkaar te houden.
„Om 't schoenen poetsen wie alle twee de
paren zal doen."
Grennick won, kwam dus 't eerst in de huiska
mer en praatte met den ouden man over de „stu
dentengrap" van zijn zoontot Ronald bin
nenkwam, met een rood gezicht en zenuwachtige
vingers. De oude man stond op.
„Zoo, kwajongen dat je bent
„Vader
„Moet jij je ouden pa voor den gek houden
„Een aardigheidje, pa...." Hij keek naar
Grennick.
„Maar ik heb uw zoon er óók meteen tusschen
genomen, meneer. Hij denkt, dat ik een neef van
ik weet niet hoe 'n hoogen piet ben. Hahaha
„Hó hó lachte de oude man.
Marion's gezicht stond vol vragen. Grennick
wendde zich tot haar. „Kunt u me dat vergeven
vroeg hij zacht.
Zij keek naar haar vader naar diens lachende
gezicht.
„Ik geloof, dat ik u alles zou kunnen vergeven,"
zei ze, zonder verlegenheid.
Met een gelukkige stein sprak de oude man „Ik
wou, dat we u hier konden houden, meneer."
Grennick werd plotseling ernstig.
„Ik kom terug, later," zei hij, en hij wist, dat
Marion naar zijn lippen keek. „Ik heb een belang
rijken plicht te vervullen 't is een werk van
van hervorming, of zooiets daar zal ik allicht een
jaartje voor noodig hebben, al werk ik hard."
Zij boog zich wat dichter naar hem toe.
„En bent u van plan, hard te werken
„En óf," zei hij opgewekt.
„Het zal u lukken," zei Marion.
Hij vertrok vóór den middag. En op zijn waschta
fel vond Marion een briefje, aan haar geadresseerd
„En als het mij gelukt is, zal ik terugkomen om
een belooning de groote belooning
Zij kuste dat briefje en borg het in de la, waarin
zij al haar geheimen bewaarde.
