HET
vAM DE
M
Nee, het eenig denkbare gevaar zou hebben kunnen schuilen in den
een of anderen ouden patiënt van den dokter, die hem goed kende,
en op zijn beurt verwachtte herkend te zullen worden. Dat gevaar
vermeed hij echter door rustig zijn kans af te wachten. De voortref
felijkheid van zijn plan lag hierin, dat hij geen enkelen stap behoefde te doen,
tenzij de gelegenheid volkomen gunstig was. Hij was die week al tweemaal
op het bureau van den dokter geweest, geheel voorbereid om de misdaad te
begaan, en die alleen uitstellend, omdat de omstandigheden nog niet heele-
maal naar zijn zin waren,"
„Hij heeft me eens gezegd," merkte ik peinzend op, „dat elke wei-over
wogen misdaad die speciale verdienste had."
„Er is toch nog één ding, waar ik niet aan gedacht had," zei Jeffrey le
vendig, alsof hem plotseling iets inviel. „Hoe zat dat met zijn stem Hoe
kon hij zeker weten, dat die hem geen parten zou spelen Ik zou toch meenen,
dat die bedenking het heele plan in de war had moeten sturen. Toch was
dat blijkbaar niet het geval, en deden er zich ook geen moeilijkheden voor
althans niet, zoolang hij met juffrouw Carr sprak. Maar hoe kon hij zeker
weten, dat er niets van dien aard gebeuren zou
„Wel," zei ik, „hij heeft me eens verteld, dat zijn stem hem nooit begaf,
wanneer hij de rol van iemand anders vervulde. Hij zei, dat, als hij maar
een tooneeldirecteur van de waarheid daarvan kon overtuigen, hij al zijn rol
len evengoed had kunnen spelen als ooit."
„Nu dan, op dien morgen," ging Jeffrey voort, „liep alles hem boven alle
verwachting mee. Hij had niet alleen een serie patiënten achter zich, waarvan
hij kon vaststellen, dat ze allen vreemden waren hij had er ook Pomeroy bij,
en, tenzij ik me zeer vergis, herkende hij hem."
„Daar twijfel ik niet aan," zei ik „hij gaf dat practisch toe in een van zijn
gesprekken met mij."
Jeffrey keek me met een eenigszins weemoedig glimlachje aan. „Ik begin
je de kansen, die jij onge
bruikt voorbij hebt laten
gaan, te benijden," zei hij.
„In elk geval Stancliffe
ging dan dien morgen Dr.
Marshall's spreekkamer in,
volkomen voorbereid op wat
hij te doen had, en over
tuigd, dat mislukking dit
maal uitgesloten was. Door
zijn vorige bezoeken wist hij
precies, hoe Dr. Marshall's
methode van onderzoek was.
Hij had alle omstandigheden
van te voren nauwgezet be
studeerd en met zorg het
oogenblik gekozen, waarop
zijn kansen het gunstigst
stonden wanneer hij na
melijk achterover in zijn stoel
lag voor het onderzoek en
Dr. Marshall zich over hem
heen boog. Hij had alles in
zijn voordeel de koelbloe
digheid en snelheid van han
delen van den knappen chi
rurg, en de totale afwezig
heid van alle achterdocht bij
zijn slachtoffer.
Je weet uit de getui
genverklaringen bij het on
derzoek, hoe dat vergif werkt,
en je kunt dus evengoed
als ik voorstellen, wat er
gebeurde. Dr. Marshall viel
neer, zonder één kreet. De
moordenaar sloot toen met
een stukje hechtpleister het
wondje, dat zijn naald ge
maakt had. Daarna begon hij
zich rustig te schminken voor
de rol die hij te vervullen had.
Onthoud, dat hij allen tijd
had zooveel als hij zelf
maar wenschte. Hij hoefde
geen enkele onderbreking te
vreezen.
Toen alles tenslotte klaar
was, ging hij in den bureau
stoel van den dokter zitten,
en belde voor den volgenden
patiënt. Hij wist dat hij
veilig was voor ontdekking.
De drie patiënten, die nu achtereenvolgens binnenkwamen, KJ i a
mogen dan al niet zóó'n goed advies gekregen hebben als ze i'O. li
van Dr. Marshall zelf zouden hebben gehad, de indringer was
in elk geval als medicus knap genoeg om hun voorschriften en raad te ge
ven, die hen niet in 't minst bevreemdden.
Toen hij voor de vierde maal belde, verwachtte hij ongetwijfeld Pome
roy, en moet eenigszins van zijn stuk gebracht zijn, toen inplaats daarvan
Gwendolen Carr binnenkwam. Hij had de fout begaan om niet op te merken,
dat zijn herkenning van Pomeroy wederkeerig geweest was. Maar natuurlijk
was van het oogenblik af, dat juffrouw Carr hem vertelde, wie zij was, name
lijk de jonge vrouw, die zijn zoon wenschte te trouwen alles heel gemakke
lijk voor hem. Al wat hij te doen had, was heftige ruzie met haar te maken,
zoodat ze zijn spreekkamer in de grootste opwinding en woede zou verlaten.
Toen hij haar tenslotte liet gaan, was hij nog geenszins klaar. Hij moest
de schmink van zijn gezicht doen en alle sporen ervan zorgvuldig doen ver
dwijnen voorts moest hij het lijk van den dokter uit zijn schuilplaats sleepen
en in den stoel overeind zetten. Nadat hij daarmee klaar was, kon hij zijn kans
waarnemen om in de gang te verdwijnen zonder de aandacht te trekken en
zich verder uit de voeten te maken. Ik ben er zeker van, dat hij dat pas ge
daan heeft, toen hij alle ontdekking voor uitgesloten hield.
Hij behoefde volstrekt geen moeite te doen om een alibi te construeeren,
want hij had iets, dat hem veel beter beschermde de veronderstelling dat
Dr. Marshall nog leefde toen de bel ging, die Gwendolen Carr naar zijn spreek
kamer riep.
Het was ten slotte niets meer dan een veronderstelling, want er was geen
schijn van bewijs om ze te steunen. De patiënten, die op Stancliffe volgden,
waren allen erkende nieuwelingen. Armstrong getuigde, dat hij in geen uren
in de spreekkamer geweest was. Er was integendeel zelfs iets, dat tégen die
veronderstelling sprak. Juffrouw Carr vertelde je, dat Jack niet had willen
gelooven, dat zijn vader
zulke dingen gezegd kon heb
ben als zij beweerde. Maar
we hielden nu eenmaal zóó
stijf vast aan die vooropge
zette overtuiging, dat wc
niets beters wisten te doen,
dan haar betrouwbaarheid
in twijfel te trekken.
Natuurlijk was Gwen
dolen's besef van haar eigen
onschuld 'n voordeel te meer
voor Stancliffe, want hij kon
er nu op rekenen, dat zij bij
een verhoor onbevangen de
waarheid zou spreken, hoe
bezwarend de medegedeelde
bijzonderheden ook voor
haarzelf zouden kunnen zijn.
Maar juist bij dat ver
hoor deed zich iets voor, dat
hij niet had kunnen voor
zien haar verklaring betref
fende het tijdstip waarop ze
de spreekkamer verlaten had.
Het feit dat ze de klok in den
spiegel gezien had, liet 'n tus-
schenruimte van veertig mi
nuten open en maakte de ar
restatie van Armstrong mo
gelijk. Natuurlijk was het in
Stancliffe's belang, dat er
érnstige verdenking rees te
gen den een of ander. En
tegen juffrouw Carrwas, wan
neer alle bijzonderheden be
kend werden, meer en waar
devoller materiaal te verza
melen dan tegen Armstrong.
Voorts kon het zijn eigen
SUoeman uit 't SUoaiWïNouA.
Een frissche bloem-lezinguit de
rijke en zoo verscheiden flora van
het Schwarzwald, dat een der meest
romantische en gezochte gebieden
van Duitschland is en jaarlijks dan
ook door duizenden vreemdelin
gen, waaronder vele Nederlanders,
wordt bezochtDe foto is een re
productie van een doek van den
bekenden Duitschen bloemenschil
der Camill Macklot.
