No. 23
VRIJDAG 4 NOVEMBER 1932
733
positie slechts versterken en
hem nog meer vrijwaren voor
alle verdenking, wanneer hij
zich als detective verdienstelijk
maakte.
„Het was een merkwaardig
spel, dat hij speelde die serie
schitterende ontdekkingen van
dingen, die hij allang wist -
maar blijkbaar speelde hij het
goed. Jullie vlogen er tenminste
allebei in, toen hij dien avond
in de spreekkamer die geniale
vondst van die klok uitspeelde!"
„Ja," zei ik nadenkend.
„Gwendolen bedankte hem no-
tabene nog uit den grond van
haar hart, dat hij dat raadsel
had opgelost. Het beteekendc
voor haar de herleving van
Jack's geschokt vertrouwen."
„Wat trok Stancliffe voor
'n gezicht, toen Gwendolen hem
dien avond bedankte vroeg
Jeffrey nieuwsgierig.
„Ik herinner me nu," zei
ik, „dat ik zijn gezicht heele-
maal niet gezien heb. Hij stond
al dien tijd uit 't raam te staren,
met zijn handen op zijn rug, stijf
om zijn wandelstok geklemd."
„Maar hoe ter wereld was 't
dan mogelijk," zei Jeffrey, „dat
ze zijn handen toén al niet her
kend heeft Ze is de scherpzin
nigste vrouw, die ik ooit van
mijn leven heb meegemaakt
„Hij droeg handschoenen,"
zei ik.
„Niettegenstaande het feit,
dat het 'n warme avond was
„Ja," antwoordde ik be
schaamd. „Dat is nu alwéér een
van de vreemde dingen, die ik
had kunnen opmerken."
„Ik meen begrepen te heb
ben," i Jeffrey, „dat je aan
Stancliffe de beslissing liet, of ze
dien avond naar huis mocht
gaan en zonder toezicht blijven,
of niet
„Ja," zei ik.
Jeffrey haalde zijn schouders op en rilde even. „Ik ben blij, dat hij dood
is," zei hij. „Hij was een duivel in menschengcdaante, en ik zal vannacht
heusch beter slapen, nu ik weet, dat hij voor altijd onschadelijk is."
„Hoe kwam je eigenlijk op 't idee," vroeg ik nu, „dat Gwendolen's
leven in gevaar zou zijn
„Wel, ze maakte die opmerking over die tabakslucht zoowel tegen
Stancliffe als tegen jou, nietwaar? Nu, dat was voor hem een waarschu
wing, dat zij een aanwijzing in handen had, die zijn ondergang zou kunnen
worden, al had ze daarvan zelf niet het minste vermoeden. Het was slechts
een kwestie van tijd ze kon elk oogenblik diezelfde opmerking maken tegen
iemand, die er dadelijk het gewicht van inzag. Zoolang zij in leven was en
in het bezit van die aanwijzing, kon hij zich onmogelijk veilig achten. Was
het niet nadat ze die opmerking over dien tabaksreuk gemaakt had, dat hij
haar toestond, alleen naar huis te gaan
„Ja," zei ik.
„En ze vertelde, is 't niet, dat ze van plan was, met de stadsautobus te
gaan Dat overtuigde hem dus van de mogelijkheid om vóór haar in Flat-
bush aan te komen. Hij was het, zooals je waarschijnlijk al vermoed hebt, die
jullie daar op dien eenzamen weg tegemoet kwam. Was jij niet bij haar ge
weest, dan zou hij haar denkelijk vlak bij haar eigen huis vermoord hebben,
en er op de een of andere manier den schijn van zelfmoord aan hebben gege
ven. Toen dat dien avond niet lukte, dacht hij eenvoudig een beter plan uit,
langzamer, maar met meer zekerheid van slagen."
„Het wil me toch voorkomen", zei ik, „dat hij nogal veel riskeerde, door
daar in dat pension een kamer te nemen."
„Ik weet 't niet," zei Jeffrey. „Zijn eenig risico was een ontmoeting met
haar, en die moet tenslotte gemakkelijk te vermijden zijn geweest. En dan,
als ze hem gezien had zou ze er verder niets van gedacht hebben, dan dat
hij daar gekomen was om haar te bespionneeren. Ze wist immers, dat hij
haar verdacht, of meende dat althans te weten."
„Maar ik begrijp nog altijd niet precies, wat hij van plan was wat
voor kans had hij daar eigenlijk, tenzij hij haar letterlijk kon laten dood
schrikken of langzamerhand krankzinnig maken met zijn noga! gemakkelijke
maar lugubere spokerij
„Het eenige, wat mij verwondert," zei Jeffrey ernstig, „is, dat ze al
niet dood werd gevonden op den tweeden morgen nadat jij haar daar had
achtergelaten. Stancliffe wist immers, is 't niet, dat ze gewoon was geweest
iets in te nemen, om in slaap te raken
„Ja, ze vertelde dat aan ons allebei."
„Nu, wat hij volgens mij gedaan heeft, is dit, en het zou me erg ver-
Jttoemen in fut Zutaite ytoud;
Kalberkcopf
bazen als ik 't mis had hij
drong in haar kamer tijden?
haar afwezigheid, en verwisselde
haar poeders voor een aantal
volkomen neutrale, die niet 't
minste effect konden hebben, en
één enkele, op den bodem van
het doosje, die de geheele ge
concentreerde dosis bevatte, die
over al de poeders verdeeld had
moeten worden. Het zou voor
iemand in haar toestand half
gek van angst en vertwijfeling,
het meest voorde hand liggende
zijn, tot eiken prijs slaap en ver
getelheid te zoeken. Dus de
eene poeder na de andere te ne
men, tot eindelijk eenig effect
bereikt werd. Ze zou geenerlei
effect kunnen verkrijgen, vóór
ze de allerlaatste nam, en die
zou haar dooden. En als ze haar
dan 's morgens vonden, zouden
'n half dozijn poederpapiertjes
duidelijk genoeg bewijzen, dat ze
zelfmoord had gepleegd. Wan
neer de verdenking, die reeds
op haar rustte in verband met
de zaak Marshall dan aan den
dag kwam, en bovendien het
injectiespuitje tusschen haar be
zittingen werd ontdekt, zou
Stancliffe een schitterende be
vestiging van zijn „vermoedens"
rijker zijn. Het was het meest
geniale en tegelijk meest dui-
velsche plan, waar ik ooit van
heb gehoord. En het werd alleen
verijdeld door den bewonderens-
waardigen moed en het gezonde
verstand van 't jonge meisje."
Daarna zaten we 'n poosje
zwijgend te rooken. Toen vatte
ik het gesprek weer op, waar
Jeffrey het had laten rusten.
„Ja, ze is van 't goede hout ge
sneden.Daar is geen twijfel aan."
„Me dunkt," voegde Jeffrey eraan toe, „dat het gemakkelijker voor haar
zou geweest zijn, als ze inderdaad schuldig was geweest. In dat geval had ze
kunnen bekennen en de gevolgen aanvaarden, en daarna had ze alles van zich
af kunnen zetten. Er nioet trouwens ook heel wat moed toe noodig geweest
zijn, om ook nü niet te bekennen om geen leugenachtige verklaring af te
leggen, dat zij de misdaad had begaan, waaraan ze zoo volkomen onschuldig
was. Dat gebeurt nogal eens, dat zul je ook wel weten. Maar ze is er 't meisje
niet naar om tot zooiets te komen. Zij zou nooit een hysterische bekentenis
afleggen, en evenmin zou ze ooit zelfmoord plegen. Ze zette eenvoudig haar
tanden op elkaar en sloeg zich erdoor. Ik hoop, dat de man met wien ze
trouwt haar waardig zal zijn."
„Hij houdt in elk geval zielsveel van haar," zei ik. „En hij is een gave,
serieuze jonge kerel. Ik denk, dat ze erg gelukkig zullen worden samen."
Jeffrey knorde iets. „Nu, hij heeft anders heel wat aan haar goed te ma
ken," zei hij toen. „Hij is toch zeker degene, die van 't begin af aan die on
juiste veronderstelling, die Stancliffe beschermde, had moeten doorzien. Toen
ze hem uitlatingen overbracht, die nooit van zijn vader afkomstig konden zijn,
had hij op datzelfde oogenblik de eenig juiste conclusie moeten trekken dat
degene, die dat alles gezegd had, iemand anders moest zijn dan zijn vader. En
toen zij sprak van tien minuten over half twaalf inplaats van tien minuten voor
half één, had hij onmiddellijk moeten aannemen, dat er met de klok iets niet
in orde moest zijn geweest."
.,Ja," zei ik, „dat is nu heel gemakkelijk om dat achteraf te beweren,
maar destijds waren er bewijzen genoeg."
Jeffrey wierp zich verontwaardigd op dat woord. „Bewijzen Er
waren bewijzen tegen alle onschuldige menschen, die maar iets met deze
zaak hadden uitstaan Pomeroy, Armstrong, Gwendolen Carr. De eenige,
tegen wien geen enkel bewijs te vinden was, was de schuldige zelf. Nee
zooals mijn geliefkoosde bewering luidt bewijzen hebben geen steek waarde,
tenzij als achtergrond voor de juiste gissing."
Toen lachte hij en rekte zich schaamteloos uit. „Wel," zei hij, „dat brengt
ons weer terug naar ons uitgangspunt de stelling, waar we over zaten te
discussieeren, vóór we in het avondblad het bericht van Dr. Marshall's dood
lazen. En wat mij betreft, ik zou niets geen lust hebben, dien cirkel nog eens
te beschrijven. Een keer is meer dan genoeg voor me geweest. Stancliffe is
dood, en ik heb met den inspecteur al gesproken over Armstrong's invrij
heidstelling. Hij heeft al de feiten, die hij daarvoor noodig heeft.
„Ik ga nu 'n uur of drie slapen, en dan neem ik m'n spullen en ga in
Bronx Park zitten schilderen, en de verslaggever of andere sterveling, die de
illusie heeft dat hij nog één woord uit me krijgt over de zaak Marshall zal
