DOCD ODCNVILLt
UAMMQQTON
Op tcii doot om land.
Sic
Onze groote don Guzman staat achter het tooneel en trekt aan de
touwtjes heel, heel voorzichtig zoodat hij nergens wat mee te
maken heeft, als de revolutie mislukt. Hij is slim, die zoo slim als
de duivel
„Enfin, dat moet hij weten," zei Grant, opstaande. ,,lk ben voor'de schuit
en den vrede. Ga je mee, Orde? Ik zeg maar zóó
„Nee. Ik blijf nog een beetje hier," zei Orde. „Als ik me niet vergis, begint
't nu net interessant te worden. Maar laat ik jou niet ophouden, chef."
Grant ging weer zitten, en hij zuchtte even. Hij was gewend, in zijn vrijen
tijd rijnilooze verzen te schrijven, die nooit iemand lezen zou, en nu had hij,
met lichtelijk door de whisky verdoezeld brein, al een vruchtbaar uurtje in
de eenzaamheid van zijn hut voorzien.
„Dan blijf ik ook," verklaarde hij.
Nauwelijks had hij die woorden gesproken, of uit de kloof aan hun voeten
steeg een golf rumoer op. Het begon met een heeschen roep, gevolgd door een
spottenden lach, en het gekletter van wapenen.
„Aha, het begint zei Juan kalm wijsgeerig. „Zoo beginnen ze altijd
en ik heb al heel wat revoluties meegemaakt."
Maar de zeelui letten niet op zijn opmerkingen zij hadden de hoofden
naar buiten gestoken en staarden naar beneden. Het licht was slecht, maar
toch voldoende om hen te laten zien, dat de nauwe straat al een slagveld was
geworden. Waarschijnlijk had een patrouille van de garde een afdeeling
revolutionnairen ontmoet, en na een korte woordenwisseling het vuur
geopend.
,,'t Is maar beter, dat de senores kalm hier blijven," zei Juan. „Ik ben
hier veilig ik heb passen van allebei de partijen. Over een poosje is het op
straat een hel. Luister I" Er was nu overal tumult een onbeschrijfelijk
tumult. Knallende salvo's van schoten werden er gehoord, eerst van verre,
dan geleidelijk naderbij. Er was ergens de zwaardere knal van een bom, die
barstte. Er werden fakkels ontstoken bij het wisselende licht zagen Orde en
Grant, met de hoofden ver uit het kapotte raam, mannen in steeds groeiend
aantal'uit deuren komen. Het raam aan den overkant, dat verlichte venster
van don Guzman's hoofdkwartier werd plotseling opengerukt, en er kraakte
een revolver; een kogel sloeg kalk van den muur even bezijden Orde's oor.
Juan draaide snel de rookende lamp in de gelagkamer uit, terwijl Orde het
hoofd naar binnen trok.
„Zag je dat vroeg de kapitein van de Arizona boos. „Die vlegel pro
beerde me neer te schieten. Als ik-een geweer had
„Kalmte, senor, kalmte vermaande Juan. „Hun zenuwen zijn van
streek 't is niets."
Een poosje hielden zij zich gedekt in het donkere vertrek, en zij hoorden
elkanders snelle ademhaling. Het raam aan den overkant was weer dicht,
maar het licht er achter brandde nog. Orde bleef turen, en zag don Guzman
dien hij aanstonds herkend had, vanwege de vroegere reis, die de opstandeling
aan boord van de Arizona gemaakt had opstaan en zenuwachtig heen en
weer loopen door de kamer. Misschien was het de aanblik van zijn dikken, wel-
lustigen mededinger, die de eerste schaduw van het groote idee in Orde's brein
deed opkomen. Het was nog maar nevelig en vormeloos don Guzman
revolutie Dolores altijd en onophoudelijk Dolores
„Kunnen we niets eens wat doen?" vroeg hij.
„Teruggaan naar boord stelde Grant voor. „Ik heb geen zin, om Maggie
Sutherland weduwe te maken daar is ze veel te aardig voor."
„Wat boord We moeten iets doen Wat dat iets was, zou hij op het
oogenblik zelf niet kunnen zeggen maar zijn zenuwen dreven hem— hij wou
vooruit, iets doen.
„Waar naar toe, Orde?" vroeg Grant, toen zijn kapi- JsJq. 4
tein naar de deur ging, waardoor zij waren binnengekomen.
„Doet er niet toe laten we maar zien, dat er we bij
komen. Ik ga tenminste. Wie weet willen die duivels het paleis bestor
men...." Zijn wangen werden bij die gedachte bleek onder de gebruinde
huid. Een bloeddorstige menigte respecteert niemand Dolores kon worden
meegesleept in den maalstroom, die aangolfde op haar vader, het voorwerp
van haat van die woedende massa.
„Natuurlijk zullen ze het paleis aanvallen dat doen ze altijd," zei Juan
onverschillig. „Maar denk er om, als u last krijgt het wachtwoord is Espe-
ranza. Maar toch is de senor niet goed wijs," zei Juan, berustend.
„Maak je maar geen zorg over tne, Grant," zei Orde vlug. „Ik kan me er
niet buiten houden." Toen hij de kamer verliet, was de machinist vlak achter
hem aan. Ondanks zijn liefde voor de poëzie stelde de Schot niets boven een
hartig vechtpartijtje, en het was in de toenemende opwinding niet moeilijk,
de aanspraken van Maggie Sutherland te vergeten.
„Ik doe mee," zei hij. „Als je je aan wilt stellen als een gek, laat ik je
niet alleen gaan."
Zij gingen samen de trap af en betraden de straat, die nu geheel in 't
donker lag. Als een rijzende golf drong er een nieuwe menigte volks op hen toe
zij werden heen en weer geduwd, in de draaikolk opgenomen, meegesleept.
Een kerel vlak naast Orde liep met een grooten gepluimden helm te wuiven
en schreeuwde, dat hij dien met zijn eigen handen van den nek van den oor-
spronkelijken bezitter had gerukt. Een andere man, een harige reus, die langs
Orde heen drong, duwde zijn woest gezicht vlak bij dat van den zeeman en
riep „Aha, een vreemde Weg ermee I" Orde zag een doodsbedreiging in de
oogen 'van den woesteling, en probeerde zich voldoende ruimte te verschaffen,
om te vechten voor zijn leven maar het gedrang was zoo groot, dat hij geen
arm bewegen kon. „Het woord is Esperanza schreeuwde hij naar het moord
zieke gezicht, en hij zag een grijns voor de dreiging in de plaats komen.
Toen was hij op de propvolle, rumoerige Plaza, het middelpunt van San
Ravallo en van het officicele leven der republiek. Door zijn lichaamslengte was
hij in staat, over de hoofden der anderen heen te zien, want de meeste Alay-
toniërs zijn klein van postuur. Hij zag een paar bepluimde helmen schitteren
in den lichtgloed van een brandend gebouw in de buurt een paar ijverige
opstandelingen hadden dat maar vast aangestoken in hun geestdrift. Er sloeg
een bom tegen den gevel van 't paleis bij de uitbarsting flitste er even een
fel licht. Overal was de lucht met bloed en kruit, en Orde voelde zich koorts
achtig worden in 't hoofd. Voorzoover hij wist, was Dolores nog binnen het
paleis, en hij snakte er naar, bij haar te zijn.
Een nog doller getier steeg op, toen er een enkele figuur zichtbaar werd
op het balkon boven den ingang van het paleis. Het was Rodriguez, weerloos,
de handen opheffend om stilte te verzoeken. Op dit oogenblik toonde hij helden
moed Orde werd zich bewust van een onwillige bewondering voor Dolores'
vader. Door den gloed van het brandende gebouw was hij met griezelige dui
delijkheid zichtbaar. Men kon zien, dat hij den mond opendeed, men zag zijn
hcele figuur zich uitrekken tot ongeloofelijke afmetingen. Een seconde maar
de ruiten achter hem vergruizelden onder een hagel van kogels een bom
ontplofte vlak onder het balkon.
„Ik wil wedden, dat je een wees trouwt, als je je meisje ooit krijgt
fluisterde Grant den kapitein met een schraperige stem in het oor. Maar de
president bleef staan, waar hij stond, alles trotseerend, tot er handen kwamen
grijpen uit de deuren achter hem en hem naar binnen trokken. Of hij gewond
was of niet, kon niemand zeggen.
Een nieuwe vloed van gedrang dreef de twee
mannen tegen 'n deur een zwakke barricade tegen
zooveel geweld. Zij kraakte onheilspellend onder den
druk. Tusschen hen en het paleis stonden de menschen
in vele dichte rijen probeeren, zich een weg te
banen naar de open ruimte, was een regelrechte
uitnoodiging aan den dood.
„Help een handje, Grantriep hij, en hij zette
zijn schouders tegen de krakende deur. Hij maakte
zich tot een hefboom 3oor een voet te zetten tegen
den gebogen rug van een oproerling de man pro
testeerde grommend maar door de drukking was hij
niet in staat, zich om te keeren. Nog eens bonsde Orde
tegen de wijkende deur, en de machinist, die ziin be
doeling begon te begrijpen, hielp. Er was een gekraak
van schroeven, die uit oud hout werden gerukt, het
knappen van een afbrekend slot, de deur kierde, maar
klemde nog.
„Jo-ho, vooruit liefje zong Orde, en de twee
sterke mannen, zoo goed mogelijk steun zoekend,
5LJNGERTUINARCHITECTUUR (AMSTELVEEN)
