ótamfoudet.
No. 28
VRIJDAG 9 DECEMBER 1932
895
een pijp op en ging zitten rooken, terwijl hij diep nadacht. Wie of wat was hij
eigenlijk Hij was Dick Landon, de zoon van een graaf. Maar zijn eigen moeder
had hem een uitgestootene genoemd, een uitgestootene, die zijn naam schande
aangedaan had, en zij was iemand, die doorgaans wel wist, wat zij zei. Waarom
zou hij zich dan niet aansluiten bij deze uit de maatschappij gestootenen
deze zwervers van nature en een hunner worden Het was uitgesloten,
dat hij ooit naar het landhuis terug zou gaan. En wat kon hij anders aanvan
gen Bij de marine gaan Landbouwer worden Wat kon hij beter doen dan
bij dit vriendelijk gezinde, goedhartige volk blijven, dat hem van den dood
had gered en hem verzorgd had, tot hij weer zijn krachten terugkreeg en gezond
werd. Wat kon hij beter doen dan.ja, dan bij Marga blijven
Het geluid van paardenhoeven wekte hem uit zijn droomen, en omkij
kend zag hij, dat de oude man bezig was de paarden voor de woonwagens te
spannen. Het kamp werd opgebroken. Een voor een werden de wagens naar
den weg gebracht, waarna onmiddellijk de tocht een aanvang nam. Toen zij
tegen den avond de stad naderden, merkte Dick op, dat er verschillende woon
wagens voor hen uit reden. Zij waren bezig zich aan te sluiten bij het hoofd
van den stam. Met samengeperste lippen en opgetrokken wenkbrauwen bezag
hij zijn kleeding. Hoewel deze stoffig en vuil was door den langen tocht, zag
hij er niettemin uit als een heer. Toen de twee woonwagens dan ook de andere
hadden bereikt en zij gezamenlijk halt hielden, sloop hij ongemerkt weg in de
richting van de stad. Althans meende hij, dat niemand hem opgemerkt had,
maar Lottie had hem zien weggaan, en nauwelijks was hij verdwenen of zij
rende naar den wagen van Marga, sloeg met de vuisten op de deur en riep
„Marga Marga
Marga opende de deur en keek verbaasd
naar buiten. „Wat is er vroeg zij. „Staat de
stad in brand
Een lachje plooide haar lippen, toen zij
het onthutste gelaat van Lottie zag.
„Hij is weg 1" was het eenige, wat zij ant
woordde, en haar oogen spraken een duidelijker
taal dan woorden hadden kunnen doen.
De lach stierf van Marga's gelaat weg
haar hand gleed naar den bovenkant der halve
deur en viel er zwaar op neer.
„Hij Wie stelde zij de volmaakt over
bodige vraag.
„Wie? Nou, die mijnheer! Ik zag hem
zoojuist wegsluipen zonder iets te zeggen of
te bedanken."
„Wat zou dat? Ik.. ik ben er heel blij
om," zei Marga, terwijl haar gezicht zich lang
zaam spande en vaalbleek werd. Gedurende
enkele minuten bleef zij roerloos staan toen
daalde zij de trappen van den wagen af en
mengde zich onder haar stamgenooten. Als
iemand die in een droom wandelt, ging zij tus-
schen het geroezemoes der menschen door,
terwijl het alsmaar in haar hoofd hamerde
„Hij is weg, verdwenen
Toen zij even later weer op weg was naar
haar woonwagen, riep Lottie haar om haar te
helpen een mand weg te dragen. En juist wilde
zij zich bukken om haar den gevraagden dienst
te bewijzen, toen een stem achter haar zei
„Laat mij dat even voor je doen, Marga."
Zij keek op en een kreet van verbazing
ontvlood haar lippen. Dick stond voor haar,
zijn krachtige gestalte in een sport khaki-pakje
gestoken hij droeg een muts, zooals de zigeu
ners gewoon zijn te dragen, en een vuurrooden
zakdoek om zijn hals.
„U u bent teruggekomen zei Marga
nauwelijks hoorbaar.
„Ja," antwoordde hij op ernstigen toon,
maar zonder dat de glimlach van zijn lippen
verdween. „Ja, ik ben teruggekomen, maar.
om te blijven, ten minste wanneer je het goed
vindt, Marga."
„Wat wat ter wereld wilt u daarmee
zeggen vroeg zij zij wendde geen oog van
hem af en haar boezem ging hijgend op en neer.
„Ik wil daarmee zeggen, dat ik een der
uwen worden wil," zei hij op rustigen en vast
besloten toon.
„U, een heer een onzer
„Ja," antwoordde hij met 'n knikje. „Kijk
mij niet zoo verbaasd aan. Het zou je niet zoo
heel vreemd toelijken, als je alles wist. In ieder
geval, ik heb de zaak grondig overdacht en
mijn besluit staat vast."
„Maar maar dat is onmogelijk 1" hield
zij vol. Niettemin was er een vreemde blik in
haar oogen gekomen.
Wordt vervolgd.)
(Foto Ma* Baur.)
De oude man keek Dick met een ongeloovige grijns aan, stopte toen zijn
pijp en haalde de schouders op.
„Ik ben bang, dat er niet veel met hem aan te vangen zal zijn, mijnheer,"
merkte hij op.
„O, dat zullen wij zien," antwoordde Dick, terwijl hij naar het paard
toeging en het op de lenden klopte. Het dier nam deze vriendelijke daad aller
minst goedgemutst op en ging meteen hoog op zijn achterste pooten staan,
terwijl het zijn ruwe manen woest heen en weer schudde. Dick echter liet zich
niet ontmoedigen en streelde het jonge dier enkele minuten toen leidde hij
het rustig naar een open weide en terwijl hij langzaam het touw, dat hij in
de hand hield, wat liet schieten, dwong hij het in draf over te gaan. Aanvan
kelijk spartelde het dier even tegen, maar weldra begon het te galoppeeren.
Van tijd tot tijd liet hij het stilstaan en naar zich toekomen, klopte het lief-
koozend op den nek, en geleidelijk werd het dier meer en meer rustig en handel
baar. Toen sprong Dick heel onverwacht maar kalm op zijn rug. Het veulen
steigerde en trachtte al zijn trucjes toe te passen om zijn berijder af te werpen
maar vast en stevig zat Dick op zijn rug en na cenigen tijd begon het dier te
gehoorzamen aan den koning der schepping Eindelijk dreef Dick het terug
naar de plaats, waar de oude man zat.
„En, kan ik met een paard omgaan vroeg hij.
„Prachtig, mijnheer, zeldzaam gewoonweg," zei de oude man met kra
kende stem, terwijl hij vol bewondering naar hem opkeek. „U had als zigeuner
geboren moeten worden."
Deze uiting van goedkeuring bleef Dick lang in de ooren klinken. Hij stak
