Se gevangene.
met de thee ga ik naar m'n broer. Misschien zie
ik u dan nog."
„Heel graag," zei Jimmy. Een tante van Nelly
wou hij te vriend houden. En hij mocht de oude
dame wel. Hij bracht haar naar een restaurant
en ging toen naar huis, blij, dat hij aan een tragedie
ontsnapt was en met het voornemen, zich in
gala te kleeden voor de thee-visite.
Fred Smale intusschen had geen plan, na het
verraad op zijn mededinger, op den achtergrond
te blijven. Hij zou er natuurlijk later alles van hoo-
ren, maar 't was veel leuker, veel opwekkender
om de beschaming van den bedrieger met eigen
oogen waar te nemen. Hij vervoegde zich dus tegen
drieën aan den huize Seine, en vond Nelly thuis.
Vriendelijk ontving zij Fred in het salon, gelijk
het paste tegenover een vriend en bondgenoot.
„Is hij er nog niet vroeg Fred, zoodra hij zat.
„Wie Jimmy zei Nelly, bijna geeuwend.
„O, nee en hij zal wel niet komen ook. Een
mensch zegt zooveel 's avonds."
„Nee," zei Fred, „die komt wel I Als hij zegt,
dat hij iets doet, doét hij 't ook. Maar laat hem in
vredesnaam niet merken, dat ik hem verraden
heb
„Zal heusch niet hoeven," antwoordde Nelly.
„Ik had hem in ieder geval direct herkend. Ik zal
hem helpen I"
Fred grinnikte van verwachting.
„Hij heeft natuurlijk al pret," zei hij, „dat 't
zulk donker weer is. 't Is met slecht licht natuur
lijk veel makkelijker."
Nelly keek naar de ramen.
„We krijgen regen," zei ze. „Zal ik 't licht aan
doen
Fred schudde het hoofd, 't Was veel romanti
scher, met Nelly in den schemer te zitten. Boven
dien werd 't leuker, als Jimmy zoo zeker mogelijk
van zichzelf was.
Een kwartier daarna werd er gebeld kort
daarop kwam het binnenmeisje kloppen en stak
het hoofd om de salondeur.
„Juffrouw Alwina Seine," diende zij aan.
Beiden stonden zij op Fred beet op zijn lip
en Nelly probeerde het gevaarlijke glinsteren van
haar oogen te verhelen.
„Ik wou je eens komen
verrassen," zei de oude
dame met haar heldere,
hooge stem. „Hoe gaat
't schat, hoe gaat 't
Je wordt warempel hoe
langer hoe knapper. Ik
had een paar boodschap
pen in Londen en ik
moest absoluut even aan
loopen. Zoo zoo en
hoe is 't met je vader
En je moeder En wie
is die jongeman Als je
me even wilt voor
stellen
In het hart van Fred
Smale rees onwillige be
wondering voor zijn me
deminnaar. „Uitstekend!"
dacht hij. „Heel knap 1
Je ziet natuurlijk zóó,
dat 't Jimmy is, maar
toch is 't heel goed ge
daan. Stem en alles."
Ook Nelly speelde een
rol. De tijd der ont
maskering was nog niet
gekomen, vond zij.
„Meneer Smale," zei
ze liefjes. „Fred, mag ik
je even voorstellen
mijn tante."
Fred boog zich zeer
diep neer, toen hij de
hand der oude dame vatte,
en hij bracht die bij
zijn lippen, tot zichtbare
verbazing van juffrouw
Alwina. Maar ze zei niets en ging naast Nelly op
de canapé zitten.
„Vader en moeder uit ging juffrouw Seine
voort. „Dat spijt me. Hoe Iaat komen ze thuis?"
„Ik denk niet voor zessen," antwoordde Nelly.
„Zoo enfin, ik heb den tijd. Ik heb vanmorgen
nog een goeden kennis van je ontmoet meneer
Metworst o nee, Meddens. Heel aardig jong-
mensch. Een echte heer 1"
Fred beet op zijn tanden en de flikkering kwam
weer in Nelly's oogen.
„Ik vind hem een echt mispunt," zei Nelly
ijzig. „Ik kan 'm niet uitstaan."
Juffrouw Seine keek verlegen en Fred genoot
in stilte.
„Enfin," zei de oude dame, „je zult hem wel
beter kennen dan ik. We zullen er heusch geen
ruzie over maken." Toen sloeg ze haar voile op
en zei „Je mocht je tante wel eens een zoen
geven, Nelly."
Fred haalde diep adem, en Nelly vond dat het
toppunt van onbeschaamdheid nu bereikt was.
Zij boog zich opzij en keek de oude dame recht
in de oogen.
„Dacht u, dat ik iemand met zóó'n gezicht
kuste vroeg zij.
Tante Alwina liet een kreetje van verbazing en
teleurstelling hooren.
„Ik heb mijn eigen gezicht niet gemaakt, kind,"
zei ze, met die nederigheid, die zoo gevaarlijk
klinkt in den mond van een rijke bloedverwante.
„Dat snap ik," zei Fred. „Als ik tenminste zoo'n
tronie had, ging ik er naast loopen."
Nelly's tante stond op van haar stoel. Ze was
zeer boos.
„Ik kan je niet feliciteeren met de keus van je
vrienden, Nelly," zei ze, met een beverige poging
tot hooghartigheid. Maar Nelly greep haar bij
den schouder.
„En ik kan u niet feliciteeren met uw muts
en uw voile, tante," en met een ruk scheidde zij
die voorwerpen van het hoofd der oude dame.
Hijgend als een athleet na een langen, moeilijken
ren stond tante Alwina te stampvoeten.
„Nelly, hoe durf je 1"
„En die pruik vind ik afschuwelijk," zei Nelly
kalm.
Zij groef haar vingers in de dunne lokken van
juffrouw Seine en rukte, in de volle zekerheid,
dat er een pruik los zou komen. De oude dame
schreeuwde, Nelly rukte koppig en Fred brulde
van 't lachen.
Toen, opeens, was het Nelly's beurt om te
schreeuwende lippen van Fred verstijfden.
„Tante 1" riep Nelly met een stem vol doods
angst.
Met een hart als lood zag Fred, hoe Nelly schrei
end en smeekend trachtte een verontwaardigde,
ontredderde oude dame terug te houden van de
deur.
„Je bent gek 1 Ik luister niet naar je 1" riep de
oude dame, en blootshoofds stapte zij de straat op.
Wat Nelly daarna tegen Fred Smale gezegd
heeft, zal wel altijd een geheim blijven. Nelly weet
't zelf niet meer. Toen de ongelukkige jongeling
eindelijk buiten stond, merkte hij, dat hij zijn
handschoenen vergeten had, en hij was liever
een leeuwenkooi binnengegaan dan ze terug te
halen.
Nelly bleef alleen, en versmolt in tranen, en
zoo vond Jimmy Medley haar.
„Wat is er?" vroeg hij.
„Ja, dat moet jij vragen 1" snikte Nelly. ,,'t is
heelemaal jouw schuld 1"
„Mijn schuld? Die is goed! Wat heb ik...."
„Tante Alwina is hier geweest."
„Ja, dat weet ik. Ik heb haar vanmorgen ge
sproken. Lief mensch. Waar is ze
„Weg 1 O Jimmy 't is verschrikkelijk Ik
dacht dat jij 't was."
„Ik? Hoe
„Jij, verkleed...."
„Maaro wacht Fred heeft zeker geklikt
Jimmy spande zich in, om niet te lachen. Hij
begon te begrijpen, hoe schoon het geval was.
„Ik heb haar beleedigd want ik dacht, dat
jij 't was
„Natuurlijk," mompelde Jimmy.
„En ik heb haar muts afgeslagen.... en ik
heb aan d'r haar getrokken, omdat ik dacht, dat
't een pruik was. O Jimmy ik heb zoo hard
getrokken.1"
„O, help 1"
„En toen is ze woedend weggeloopen en ze wou
niet eens luisteren. Ik weet niet, wat ik beginnen
moet. En 't is jouw schuld 1"
„Nee maar...." begon Jimmy.
„Was je écht van plan, om je te verkleeden
„Natuurlijk. Ik had 't vast en zeker gedaan,
als ik haar niet ontmoet had vanmorgen."
„Maar waarom...."
Jimmy kwam naast haar zitten en legde zijn
hand op den rug van haar hand.
„Waarom zei hij. „Zal ik je zeggen. Half voor
de grap, en half.Ik dacht, dat je je tante wel
een kus zou geven, zie je."
„O-oh 1"
„Treur er maar niet over, Nelly. Ik weet waar ze
logeert ik zal 't haar uit gaan leggen, 't Is een
goed mensch en ze mag mij wel, geloof ik. Ze zal
wel boos blijven, maar niet op jou."
Er kwam hoop in Nelly's oogen.
„O!" riep ze, „als je dót wou doen...."
Hij boog zich naar haar over.
„Zeker wil ik dat," fluisterde hij, „maar tegen
vergoeding. Nelly, ik heb heel wat moeite gedaan
om een kus. Vind je niet, dat ik er een verdien,
als ik je uit dit parket help
Zij aarzelde en bloosde, maar de blik van haar
oogen ontmoedigde hem niet.
„Toe," zei hij zacht, „doe je oogen dicht en
dan ving. 't Doet heusch geen pijn."
Aangezien Jimmy Medley en Nelly Seine juist
hun verloving bekend hebben gemaakt, mag men
veilig veronderstellen, dat Nelly het kussen wel
een werkje vond, dat de moeite waard was. En
aangezien tante Alwina beloofd heeft, een huis
voor het gelukkige paar te koopen en te meubi-
leeren, mogen we aannemen, dat zij Jimmy's
verklaring goedgunstig heeft aangehoord en dat
alles nu vergeven en vergeten is.
Maar als men Jimmy vraagt, zich te verkleeden
als tante Alwina, teneinde den familiekring op
te vroolijken, weigert hij botweg.
