5k dticdutxbeU andaikin (zee-olifant.)
No. 29 VRIJDAG 16 DECEMBER 1932 927
zooals men iets neerwerpt, dat men haat en veracht, en waschte zorgvuldig
haar gelaat. Daarna liet zij zich in een stoel vaden en eerst toen zij weer geheel
en al zeker van zichzelf was en haar gelaat wederom de gewone kalme uit
drukking had aangenomen, ging zij naar beneden. Irene stond onmiddellijk
op en zette zich bij haar neer. Seymour voegde zich bij hen en putte zich uit in
vleierijen en vriendelijkheden ten aanzien van Irene, die zich echter slechts
met korte beleefdheidsphrasen hiervan afmaakte. Ten slotte kreeg hij de toe
zegging van haar, dat zij den volgenden dag een uitstapje te paard met hem
zou maken. Na de gravin omhelsd te hebben, zocht Irene haar kamer op en
Seymour zette zich bij zijn moeder neer en bracht het gesprek onmiddellijk
weer op Irene.
„Het is een zeldzaam lief en beschaafd meisje, moeder, en zij verdient, dat
zij den besten man krijgt, dien wij voor haar kunnen vinden, den allerbesten.
Wie is haar eigenlijk waard
Als hij verwacht had, dat zijn moeder gezegd zou hebben „Jij," vergiste
hij zich al heel erg, want de gravin verliet, na zijn kus op haar voorhoofd ver
dragen te hebben, met een rustig goedennacht de kamer.
„Zou zij het wagen mij te dwarsboomen mompelde Seymour, terwijl
hij met een duister glimlachje naar de gesloten deur staarde. „Men weet eigen
lijk nooit, wat men aan haar heeft. Wat er van zij, zij kan onmogelijk overwe
gen haar aan mijn broer uit te huwelijken, en zij zal wel niet zoo dwaas zijn, het
geld van het meisje aan de familie te laten ontglippen." Nadat hij zich met deze
overpeinzing getroost had, verliet hij de kamer en trachtte met whisky en
sigaren zijn hartstochtelijk verlangen naar het baccarat-spel op den achter
grond te dringen.
Hoewel het vooruitzicht van een rit met Irene hem buitengewoon toe
lachte, gevoelde de graaf zich toch niet bijster op zijn gemak, toen hij den vol
genden ochtend in het zadel klauterde. Hij was niet zoo'n buitengewoon ruiter
en wanneer hij het eenigszins vermijden kon, bedankte hij voor de landelijke
ritten, welke van tijd tot tijd op het landgoed gehouden werden en die de
vreugde uitmaakten van den sportieven Dick.
Spoedig waren zij op weg en zij doorkruisten het prachtige landgoed van
Landon, waarbij de graaf gelegenheid te over had om over zijn verantwoor
delijkheden uit te weiden.
(Wordi voortgezet.)
wilde gaan vechten, maar toen bedacht hij zich blijkbaar en tot Dick's
stomme verbazing zei hij
„Ben je tevreden
„Volkomen," antwoordde Dick. „Jij bent er het beste afgekomen van ons
beiden, maar laten we maar zeggen, dat we quitte zijn. En nu gaan we weer
een brokje eten." Hij ging opnieuw bij het vuur zitten, alsof er niets gebeurd
was met opzet vermeed hij naar de plaats te kijken, waar Marga stond.
„Netjes gedaan, mijnheer," fluisterde Davy in Dick's oor. „Ik wist wel,
dat die Steve een schurk was. Hij heeft een oogje op Marga, maar hij heeft
geen schijn van kans dat maakt hem juist zoo woest. Maar hij heeft nu een
mooi lesje gehad. Alleen, wees voorzichtig en houd hem in de gaten, dat is
het eenige, wat ik u nog zeggen wil."
„O, ik ben niet bang," zei Dick, maar hij was er niet met zijn gedachten
bij, toen hij het zei, want Davy's „Hij heeft een oogje op Marga" had hem een
zonderlingen en onprettigen schok gegeven.
HOOFDSTUK X.
Eiken morgen, dat de post door den butler van het oude, statige landhuis
aan de gravin werd overhandigd, bloosde Irene in de verwachting en de hoop,
dat er een brief van Dick voor haar zijn zou. Maar wat er ook kwam, geen brief
dien zij verwacht had, en de blos trok van haar wangen weg, terwijl haar oogen
vochtig werden. Nochtans deed het dappere kind haar best om een vroolijk
en opgewekt humeur te blijven toonen. Het leven ging ongeveer een week lang
zijn gewone gangetje. Toen ontving de gravin een brief van den graaf van
Landon. Nadat zij hem gelezen had, wendde zij zich tot Irene.
„Seymour komt vandaag, Irene."
Zij kondigde het aan, zonder een spoor van blijdschap in haar stem, ter
wijl zij zich tegelijkertijd tot den butler wendde met de opdracht
„De graaf komt vandaag zorg, dat de auto om zeven uur aan het station
is en zeg tegen juffrouw Green, dat zij doet wat er gebeuren moet."
Stipt op tijd, zooals hij stipt was in alles, arriveerde de graaf op het land
goed. Irene begroette hem hoffelijk maar gereserveerd, zooals zij altijd tegen
hem was. Eerst na het dessert Irene had de kamer verlaten kwam
het geval met Dick ter sprake. De gravin vertelde, hoe zij gemeend had,
na wat er voorgevallen was, verplicht te zijn Dick
vanaf dien dag voorgoed het huis te ontzeggen,
van welken plicht zij zich gekweten had, hoe het
hart haar ook bloedde. En de graaf merkte hierna
op, dat dit het beste was, dat zij had kunnen
doen, en dat het tevens het beste voor alle par
tijen was, dat van nu af zijn naam in huis niet
meer genoemd werd. Toen schraapte hij zijn keel
en zei
„Ahem Onze lieve Irene is een heele dame
geworden."
Uit niets bleek, dat de gravin door deze even
plotselinge als onverwachte opmerking uit haar
evenwicht gebracht was, maar zij keek haar zoon
aan en toen zij zijn lichtblauwe, lachende oogen
zag, begreep zij hem. Haar trotsch gelaat werd
bleek de blanke, welgevormde hand, die op de
tafel rustte, opende en sloot zich en een lichte
rilling voer door haar ledematen.
„En een heel mooie vrouw ook. Het wordt
tijd, dat u een man voor haar zoekt, moederlief,"
ging hij op zachten toon voort.
„Dat heeft geen haast. Irene is nog 'n kind."
De gravin zei het werktuiglijk en als iemand, die
nog steeds onder den indruk is van een plotselingen
schok.
„Ja, ja," vervolgde hij, „het moet een gelukkig
man zijn, die kans ziet haar te winnen, die lieve
Irene."
De gravin stond op en haar voorbeeldige zoon
opende de deur voor haar. Maar in plaats van naar
de zitkamer te gaan, liep zij onmiddellijk de trap
op naar haar kamer, waarna zij de deur achter zich
sloot. Vervolgens ging zij naar een klein schrijf
bureautje, dat in een hoek der kamer stond, ont
sloot het en nam er een miniatuur uit. Zij staarde
er naar met een zonderlinge uitdrukking in de
oogen. Toen liet zij zich langzaam op haar knieën
glijden en terwijl zij 't miniatuur nog steeds vast
hield, liet zij het hoofd in de handen zinken en
kermde en snikte als een mensch, die op de meest
afschuwelijke wijze gefolterd wordt. En toch was
het portret, hoewel het dat van een man was, niet
dat van haar overleden echtgenoot, of van Dick,
haar tweeden en meestgeliefden zoon. Elk huisje
heeft zijn kruisje, en het oude landhuis, dat zoo
fier en statig boven op den heuvel stond, had een
zwaar kruis te dragen.
HOOFDSTUK XI.
Doch eindelijk scheen de aanval geweken en de
gravin stond langzaam op, terwijl zij beefde van uit
putting. Zij wierp 't portret weer op z'n oude plaats,
