(VK*
II
VAN
LILLEHAMMER
fc
1002
pen Noorsche tand
arts, Anders Sand-
wig, die zijn hart ver
pand heeft aan de
interessante en rijke
folklore van zijn va
derland, heeft 'n zeer
geschikt middel ge
vonden om typische
gewoonten en gebrui
ken, kleederdrachten,
volksfeesten, oude dansen
e.d. te beschermen tegen
invloeden van den modernen
tijd, die maar al te dikwijls
de folklore, in ons land
zoowel als elders» doet ver
dwijnen. Hij heeft zijn ver
mogen gebruikt om eigenaar
te worden van een klein
dorpje, den Mei-heuvel van
Lillehammer(in 't Zuiden van
Noorwegen)de niet zeer
talrijke bewoners behoeven.
Een maaltijd op alge-
meene feestdagen in een
boerderij te Lillehammer, met
kaarsverliclrtingprimitieve ta
fels en stoelen, tinnen serviezen en muurversiering, alles zoo
als het van geslacht op geslacht is overgegeven en bewaard.
Zooals het eeuwen lang
gebruik is geweest, moet
degene, die drie weken
achtereen de Zondagsche
godsdienstoefening in het
kleine kerkje verzuimde,
eenige uren met een ket
ting om den hals aan den
schandpaal doorbrengen.
voor zoover zij niet in hun on
derhoud zouden kunnen voor
zien, zich geen zorgen te maken
voor huis, voedsel, kleeren,
brandstof enz., waarvoor zij van
hun kant den tandarts de belofte
moeten geven, het dorpje, de
kleederdrachten, de huizen, de
gebruiken etc. intact te houden
en ongerept over te leveren aan
het nageslacht. Het is dus een
soort folkloristisch museum (zoo
als ook in ons land bestaat),
maar dan een in alle opzich
ten levend museum, waar de
folklore, alle merkwaardigheid
en alle romantiek van vroeger,
bewaard wordt op de beste
manier: door ze te bv ieven.
Anders Sandwig, de tandarts-
folklorist, die eigenaar is van het
„levende** museum van den
Mei-heuvel van Lillehammer.
Twee patriarchen van Lillehammer. Zooals men ziet, wordt ook de
eerwaardige haar- en baardtooi der voorouders in eere gehouden.
De huizen verwarmt men natuurlijk nog met een open
haard, waarin het vuur met een ouderwetschen, kunstig
versierden en uitgesneden blaasbalg wordt aangewakkerd.
