Jtijkje* op
RIJMEN VAN EEN EN OUDEN HEER
Het laatste vrachtje van den groenteboer
te Zonnemaire is van 't land gehaald
998 VRIJDAG 6 JANUARI 1933 No- 32
De pleisterplaats te Schuddebeurs,
den tuin van Schouwen.
Laest liep ick langhs de straet, en siet, een winkelruyt
noodde myn gretigh oogh tot een besoeckjen nyt
En siet, ick liep erin, er was daer allerhande
lockspys in doos en vat, ick liep te watertande
en socht een bokkingh uyt, die glansde van het vet,
wacrin ick graegh terstont myn tanden had ghcsct.
Maer sie, de klinck bewoogh, ick had de deur al open
voor cene joncvrou die met spoed kwam binnenlopen
Sy seydc niet merci, se keek iny naulixs aen,
Had ick het deurtjen dan niet tydigh opgedaen?
Het leeck, se was wel kwaed, se keeck met boose oghen
naar myn hiilpveerdigheyd, als kon se 't niet ghedoghen.
En jae, 'k begreep, de vrou, sy wil den man ghelycken,
sy voelt sich niet meer swack, sy wil den man niet wycken,
men mag gheen hulpe biên, men laet haer aen haer selven,
loopt 's avonds nae de straet, sy sluymert niet voor elven
(een barre slapens-tyd sy loopt in mannekleeren,
sy wil een heerser syn, en elcke man regeeren.
Sy loopt al in een broeck, sy rookt al uyt een pyp,
Ay, 't kwaed wordt minder niet als ick nae beelden gryp
Sy leeft nae man-gebruyck, sy werckt in de fabriek,
sy is al op de straet, sy laet den mannen sieck
van erghernis en spyt, kortom, sy is een man,
sy leght de broeck wel uyt, maer togh, sy heyt hem an
Hoe wil een sulcke vrou den manne waerdigh heeten
Hoe is sy 't sangh-object der ernstighe Poeeten
Want ach, s'en is gheen vrou, sy kent gheen sedigheydt,
sy raeckte met den rock al haer bekooringh kwijt.
'k Weet niet wat andren doen, maer ick, ick weet het wel,
>k Blyf tot mijn laetsten snick een eerbaar vrijghesel
Als de oisschers thuiskomen te Brouwershaven.
Kerkwerve is een moderne plaats en de
jeugd bedient zich van moderne hoepels
die in elk geval geruischloos loopen.
Zier ik zee bezit van die hoekjes
die de herinnering aan het grijs
verleden levendig weer opwekken.
