door
CHRRLES GRRVICE
No. 11
haar
Marga keek in de haar aangeduide richting en
hield den adem in. Het gezicht van het groote
gebouw, de geweldige witte steenen massa be
nam haar den adem. De verlichte vensters
staarden haar aan als even zoovele oogen. Zij opende
haar mond om iets te zeggen, maar zonk in de kussens achterover en uitte
een zwakken kreet van angst.
„Marga riep hij uit. „Wat is er, liefste
Opnieuw boog zij zich voorover en keek aandachtig naar t struikgewas,
dat zij zoojuist gepasseerd waren.
„Oom Jake was daar," zei zij toen op zachten toon.
„Oom Jake herhaalde Dick. Doch onmiddellijk begon hij te lachen.
Lieve Marga, je moet je vergist hebben," trachtte hij haar gerust te stellen.
",Je zenuwen spelen je parten. Wat zou oom Jake nu op dit uur van den avond
óp het landgoed doen Je hebt waarschijnlijk een onzer bedienden voor hem
aangezien."
Voor zij een antwoord had kunnen geven, hield de auto stil voor de groote
steenen trap, die naar den hoofdingang van het landhuis leidde. Dick stak zijn
arm door den haren en fluisterde haar toe „Moed, lieveling 1" Dan leidde hij
haar naar het huis.
De butler trad naar voren en begroette zijn meester met een diepe buiging.
Hij zag er zoo aristocratisch uit in zijn zwarten rok en met zijn spierwitten
haardos, dat Marga zich bevend afvroeg of hij wellicht tot de gasten behoorde.
Maar toen hij voor de tweede maal heel diep voor haar boog en haar op onder-
danigen toon welkom heette, begreep zij, dat hij een der bedienden was.
„Mevrouw de gravin dacht, dat mevrouw Landon graag eerst even naar haar
kamer zou gaan," voegde hij Dick toe en hij wenkte iemand, die ietwat op den
achtergrond van de groote hal stond. Een kamermeisje trad naar voren.
„Prachtig," zei Dick. „Kom mee, Marga." Bemoedigend tikte hij op de
hand, die nog altijd ietwat bevend op zijn arm rustte, en hij geleidde haar de
breede trap op, naar boven. Met inspanning van al haar krachten trachtte zij
haar verwarring te verbergen en zij slaagde daarin zoodanig, dat het kamer
meisje later in de bediendenkamer verklaarde, dat „de nieuwe meesteres een
trotsche juffer was, zoo waardig en koel als een steenen beeld.
Marga keek niet rond in de kamer, die zij betrad, vóór het meisje in het
boudoir daarnaast verdwenen was. Doch toen zij daarop een blik om zich
heen wierp, kon zij nauwelijks een kreet van verbazing onderdrukken. De
kamer, waarin het meisje hen gebracht had, was een der mooiste en grootste
van het huis en was blijkbaar kortgeleden geheel nieuw gemeubileerd. Zelfs
Dick kon een gefluit van goedkeuring niet onderdrukken.
„Moeder houdt blijkbaar niet van halve maatregelen," mompelde hij.
is ditis dit werkelijk onze kamer?" stamelde Marga, alsof zij haar
oogen niet gelooven kon.
„Ja, en dan is er nog een kamer, die heelemaal voor jouzelf is, liefste,
zei Dick.' „Mijn kamer is aan de andere zijde van het boudoir."
„Drie kamers dus En dat voor ons beiden 1" Sprakeloos van verbazing
bleef Marga om zich heen staren. Op dat oogenblik trad het kamermeisje
wederom het vertrek binnen en daar er blijkbaar van haar verwacht werd,
dat zij haar volgen zou, deed Marga zulks. Het vertrek, waar zij binnenging,
was iets kleiner, maar even prachtig gemeubileerd als de slaapkamer er
heerschte de meest geraffineerde luxe, welke een verwende vrouw van de
wereld zich slechts wenschen kan.
Alsof dit vanzelf sprak, begon het meisje haar mantel
los te knoopen, trok haar schoenen uit en schoof vervol
gens een zwaren clubfauteuil bij het vuur.
„Het is misschien het beste, dat u even rust, me
vrouw, terwijl ik uw koffer uitpak," zei het meisje.
Als in een droom liet Marga zich in den zachten fau
teuil achterover zinken en zij staarde in het vuur. Zat
zij hier nu werkelijk, zij, Marga, het meisje, dat een week
geleden te midden van een zigeunerstam geleefd had in
een woonwagen in een kamp Was zij het werkelijk, die
nu te midden van al deze pracht zat en bediend werd
door een meisje, dat het nauwelijks een week geleden
ver beneden zich geacht zou hebben haar ook maar aan
te zien
Doch veel tijd voor overpeinzingen had zij niet,
want het meisje had haar koffer geopend en er een
van haar avondjaponnen uitgehaald, die het minst
gekreukt was. Snel en handig hielp zij Marga bij het
aantrekken en begon toen met zorg haar prachtig
lang haar te kammen en op te maken. Juist was haar
toilet voltooid, toen zich beneden in de hal een gong
deed hooren.
„Dat is het sein voor het diner, Marga," zei Dick,
die in smoking gekleed haar boudoir binnentrad. „Ben
je gereed, liefste
„Ja," antwoordde zij met bevende lippen, terwijl
het bloed haar naar het hoofd steeg. Zichtbaar streed zij
tegen een zwakte, die haar dreigde te overweldigen als
iemand, die den vijand tegemoet gaat, sprak zij zichzelf
moed in, tot zij eindelijk Dick's arm nam en met zachte
stem zei
„Laten wij gaan."
HOOFDSTUK XXII
HET VERHAAL TOT HIER TOE
Dick Landon heeft het leger moeten
verlaten, omdat hij een meerdere, die
hem steeds hinderde, heeft geslagen
zijn moeder ontzegt hem daarom haar
huis, waar ook zijn pleegzusje Irene
woont. Hij gaat naar de kermis te
Cumberleigh, waar hij kort te voren
een zigeunermeisje heeft ontmoet. Dit
meisje, Marga, komt hem nu waar
schuwen, dat twee zigeuners op hem
loeren. Hij wordt inderdaad aange
vallen en gestokenals hij weer tot
bewustzijn komt. ligt hij in een woon
wagen en zit Marga naast hem. Hij
wordt later door een troep Zigeuners
als een der hunnen opgenomen. Dick's
broer, graaf Seymour van Landon,
staat bekend als 'n rijk philantroop.
doch door dobbelen is hij in moeilijk
heden geraakt: hij wil zijn financiën
herstellen door een huwelijk met Irene.
Daartoe reist hij naar het landgoed;
samen brengen zij een bezoek aan n
oude dienstbode der gravin, Martha
Hooper, die hevig schrikt als zij hem
ziet. Dick vraagt Marga ten hu
welijk; graaf Seymour vraagt Irene ten
huwelijk en wordt geweigerd. De
gravin hoort waar Dick isgaat er
heen en noodigt hem en Marga. met
wie hij inttisschen gehuwd is, in haar
huis. Nade hmvelijksreis gaan zij er heen.
Aan den arm van Dick daalde Marga
de breede trap af. Haar hart klopte onstuimig en haar ge
laat was vaalbleek. Aan den voet van de trap stonden twee
bedienden in livrei kaarsrecht en onbeweeglijk als schildwachten. Een hunner
ging hen voor naar de ontvangkamer en opende deze, terwijl hij eerbiedig
voor hen boog, toen zij de kamer betraden. Het eerste oogenblik zag Marga
niets het scheen wel, alsof er een mist voor haar oogen kwam, waar doorheen
vaag en als uit de verte een ongeëvenaarde pracht en weelde haar tegen-
schitterden. Eerst toen bemerkte zij de gravin op, een groote, statige figuur
in een grijs satijnen japon, die als bezaaid scheen met juwcelen. Naast haar
stond Seymour in avondkleeding, met een minachtend lachje om de dunne
lippen maar nauwelijks hadden zijn oogen een moment op Marga gerust, of
zijn minachting veranderde in eerlijke, oprechte bewondering.
De gravin heette Marga met uitgestoken hand welkom, maar zij kuste
haar niet, noch zei zij, dat het haar aangenaam was haar in haar huis te
mogen ontvangen, en de bejuweelde hand leek Marga wel een ijsklomp. Toen
kuste de gravin Dick op het voorhoofd.
„Heb je een prettige reis gehad Je ziet er goed uit."
Dick antwoordde bevestigend. Toen stak Seymour Marga zijn hand toe
en hij verwelkomde daarop Dick op een wijze, alsof er nooit eenig verschil
van meening tusschen hen beiden bestaan had. lntusschen nam de gravin het
meisje van terzijde op. En zij kon zich niet verhelen, dat zij nog mooier was,
dan zelfs zij„ de gravin, aanvankelijk gedacht had. Daarbij was zij smaakvol
gekleed en bewoog zich met de gratie en de natuurlijkheid eener geboren aristo
crate. Ieder, die het meisje zag, moest wel getroffen worden door haar opval
lende schoonheid. Maar niettemin kwam, terwijl zij naar haar zat te kijken,
telkens opnieuw de gedachte bij de gravin op „Een zigeunerin Een zigeune
rinEen doodgewoon meisje. Een zwerfsterEn zij was haar schoondochter,
de vrouw van haar zoon
„En hoe vond u Londen richtte de gravin eindelijk het woord tot haar.
„O, verrukkelijk, mevrouw," antwoordde Marga spontaan.
Het viel de gravin onmiddellijk op, dat zij haar met „mevrouw" aansprak
en de muzikale stem, die klonk als een zilveren bel, deed haar aangenaam aan
en verzachtte haar hart.
„Londen is anders heel leeg op het oogenblik," merkte de gravin op.
Marga keek verbaasd op, alsof zij niet wist, wat de gravin bedoelde toen
viel zij in „O, mevrouw, het was er zoo druk, dat Jack en ik dikwijls moeite
hadden ons door de menigte heen te dringen."
„Jack vroeg de gravin met iets hooghartigs in de opgetrokken wenk
brauwen.
Het gelaat van Marga werd purperrood.
„Ik...." stamelde zij, „ik bedoelde Dick."
„Ik wist niethervatte de gravin.
Maar Marga viel haar in de rede „Het was de naam, dien hij mij destijds
opgaf."
„O, u kunt uw man noemen, zooals u dat zelf wenscht," zei de gravin op
een toon, dat Marga het eerste oogenblik niet wist, of zij het als een hoffelijk
heid, dan wel als een uiting van minachting opvatten moest. Maar haar
woorden lieten iets koels achter en onderdanig sloeg zij de oogen neer. Zij
had haar eerste les ontvangen.
De gravin wendde zich tot Seymour. „Is het nog
geen tijd om aan tafel te gaan
„Zeker," antwoordde deze, terwijl hij op zijn horloge
keek. „Maar wij wachten op Irene."
„Zij heeft hoofdpijn en is een oogenblikjc gaan
rusten," zei de gravin.
Marga's gchecle hart ging uit naar Dick helaas
niet langer Jack nu en zij wenschtc niets liever, dan
dat hij haar een woordje van troost zou toespreken of
althans maar even haar hand drukken. Er was een ge
voel van eenzaamheid en verlatenheid over haar gekomen
als een koele wolk. En toen ging eensklaps de deur open
en stond er een witte gedaante op den drempel.
Het was Irene, geheel in het wit gekleed, met een
licht mauve orchidee in het haar gestoken. Zij kwam
Marga voor als een hcmelsch visioen. Het scheen wel,
toen zij op haar toetrad, alsof haar voeten nauwelijks
de aarde raakten. Irene nam spontaan Marga's hand in
de hare en kuste haar, niet op haar voorhoofd, maar op
de frissche, blozende wangen een teederen, meisjes-
achtigen kus, die recht naar haar hart ging en haar de
tranen in de oogen bracht.
„Het spijt mij, dat ik zoo laat ben," verontschuldigde
zij zich, „maar ik had geweldige hoofdpijn en was even
gaan liggen. Zoodoende hoorde ik de gong niet
Op deelnemenden toon vroeg Marga, hoe het nu met
haar was.
„O, dat gaat best," zei Irene, maar Marga merkte
op, dat haar lief gelaat bleek was, met donkere kringen
onder de oogen. „Ik ben gewend aan hoofdpijn" „den
laatsten tijd", had zij er bijna aan toegevoegd, maar zij
bedacht zich nog bijtijds. „Zoo, en was het prettig in
