door
CHARLES GAR VICE
Ik ken Dick onmiddellijk aan zijn stap," antwoordde
Irene, zonder er verder bij te denken. „Ik zou hem
herkennen uit duizenEensklaps zweeg zij,
terwijl haar het bloed naar het gelaat stroomde.
„Weet je,"vervolgde zij toen, „Dick en ik zijn van kindsaf
samen opgegroeid en wij zijn voor elkaar als broer en zuster. Dus.nu ben
jij ook mijn zuster, MargaDenk daar altijd aan." En nadat zij haar
goedennacht had gekust, liet zij haar alleen.
„Wel, lieveling begroette Dick zijn vrouwtje op teederen toon, terwijl
hij hét vertrek binnentrad en zijn arm om haar heensloeg. „Ben je erg moe
Zij vlijde haar hoofd tegen zijn borst aan. „Het is een heel lange en vermoeiende
dag voor je geweest. Maar even moet ik je toch nog zeggen, hoe trotsch ik op
je ben."
„O, Jack mompelde zij.
„Ja, de manier, waarop je Seymour op zijn nummer zette, was eenvoudig
onovertroffen," voegde hij er aan toe.
Maar zij blikte angstig naar hem op. „O, Dick, ik wilde, dat ik dat niet
gezegd had. Het lag allerminst in mijn bedoeling hem te kwetsen. Waarom
haat hij mij zoo
„Je kunt net zoo goed vragen, waarom een hond tegen de maan blaft,'
zei Dick, terwijl er een wolk over zijn gelaat trok. „Maar laat je aan hem maar
niets gelegen liggen, Marga, hij is het niet waard. Hij gaat morgen weer weg.
Maar ik weet niettemin, dat hij je zelfs bewondert, al is het op zijn manier.
En wat Irene betreft
„O, Irene," viel zij hem in de rede, „heeft zich in elk opzicht als een engel
gedragen. Wat is zij lief, Jack, en goed, en...." Met oogen, groot van ver
bijstering keek zij hem eensklaps aan. „Ik begrijp niet, hoe je ooit van mij
kon gaan houden, terwijl je haar kende en met haar in hetzelfde huis woonde!
„Wat een vraag zei hij met een kort lachje, terwijl zijn oogen haar
speurenden blik vermeden. „Waarom ik van je ben gaan houden Hier.
hij nam een handspiegel en keerde haar het glas toe „hier is mijn antwoord.
En nu ga je gauw naar bed, jongedame, want morgen wacht je weer een
zware dag."
Eenigen tijd stond zij in gedachten verzonken voor het vuur, en eensklaps
kwam zij tot de ontdekking, dat het vrij warm was in de kamer. Zij was aan
het leven in de openlucht gewoon en er was iets drukkends in de weelde om
haar heen. Derhalve ging zij naar het venster en opende het. Vandaar had
men een prachtig uitzicht over het omringende landschap en zij boog zich uit
het raam, om de haar omringende natuur beter te kunnen opnemen.
Juist was zij op het punt om het venster te sluiten, toen zij op het pad, dat
langs het terras leidde, iets zag bewegen. Het was een vrouw en Marga, die
dacht, dat het een der bedienden was, wilde zich reeds terugtrekken, toen de
gedaante eensklaps uit de schaduw van het terras in het volle maanlicht trad.
Toen kwam haar in de gestalte iets bekends voor en het volgende oogenblik
zag zij duidelijk, dat het de gravin was. Als zij het inderdaad was, dan had zij
blijkbaar snel van toilet verwisseld,want in plaats van haar grijs satijnen avond
japon droeg zij thans een zwart toiletje, terwijl zij een shawl om het hoofd ge
wikkeld had, blijkbaar om te voorkomen, dat zij herkend werd. Verbaasd
vroeg Marga zich af, wat de gravin op dit uur van den nacht in het park
deed. Zij volgde de donkere gedaante en zag, dat zij
langzaam in de richting van de brug ging. Daar aange
komen bleef zij even stilstaan zij keek behoedzaam om
zich heen en vervolgde toen snel haar weg.
Nu begreep Marga er niets meer van. Waar kon de
gravin op dit uur van den nacht naar toe gaan Wat
zou zij doenDick waarschuwen en hem vertellen,
wat zij gezien had Echter, had de gravin er niet alle
blijken van gegeven, dat zij een geheim doel had, en lag
het dus wel op haar weg er iemand van op de hoogte te
stellen Nee, zij zou niets aan Dick vertellen.
Zij sloot het venster en trok de zware overgordijnen
dicht. Had zij een oogenblik langer gewacht, dan zou zij
iets gezien hebben, dat haar ongetwijfeld doodsangsten
op het lijf zou hebben gejaagd. Want nauwelijks was
de gravin in de duisternis van het park verdwenen, of
oom Jake sloop haar achterna, behoedzaam in de scha
duw der struiken blijvend.
HOOFDSTUK XXIV.
Niettegenstaande het feit, dat hij besloten had, dat
er geen feestelijkheden meer in het landhuis zouden zijn,
alvorens hij Irene voorgoed veilig in zijn greep wist,
dreef Seymour zelf het bal, dat ter eere van het huwelijk
van zijn broer gegeven zou worden, door. Nu zijn voor
naamste mededinger, Dick, van het terrein verdwenen
was, had hij, naar hij zichzelf trachtte wijs te maken,
weinig meer te vreezen.
De veertien dagen, welke Marga nu op het land
goed had doorgebracht, waren weliswaar een ietwat harde,
maar niettemin goede leerschool geweest. Met den dag
begon zij zich meer op haar gemak te gevoelen. Op
zekeren morgen daalde zij in een buitengewoon goed
zittend rijcostuum, dat Dick in Londen voor haar had
laten maken, van de treden van het terras af om deel
HET VERHAAL TOT HIER TOE.
Dick Landon heeft het leger moeten
verlaten, omdat hij een meerdere, die
hem steeds hinderde, heeft geslagen
zijn moeder ontzegt hem daarom haar
huis. waar ook zijn pleegzusje Irene
woont. Hij gaat naar de kermis te
Cumberleigh, waar hij kort te voren
een zigeunermeisje heeft ontmoet. Dit
meisje. Marga, komt hem nu waar
schuwen. dat twee zigeuners op hem
loeren. Hij wordt inderdaad aange
vallen en gestokenals hij weer tot
bewustzijn komt, ligt hij in een woon
wagen en zit Marga naast hem. Hij
wordt later door een troep Zigeuners
als een der hunnen opgenomen. Dick's
broer, graaf Seymour van Landon,
staat bekend als 'n rijk philantroop,
doch door dobbelen is hij in moeilijk
heden geraakt: hij wil zijn financiën
herstellen door een huwelijk met Irene.
Daartoe reist hij naar het landgoed;
samen brengen zij een bezoek aan n
oude dienstbode der gravin. Martha
Hooper, die hevig schrikt als zij hem
ziet. Dick vraagt Marga ten hu
welijk; graaf Seymour vraagt Irene ten
huwelijk ...en wordt geweigerdDe
gravin hoort waar Dick is gaat er
heen en noodigt hem en Marga, met
wie hij intusschen gehuwd is. in haar
huis. Na de huwelijksreis gaan zij er heen.
Seymour laat zijn vijandigheid tegen
over Marga blijken, maar met Irene
sluit zij dadelijk vriendschap.
te nemen aan een jachtrit, welke dien mor- No. 12
gen op het landgoed zou worden gehouden.
Buiten op het voorplein stond een groot
gezelschap hen reeds op te wachten, allen genoodigden,
die aan den rit zouden deel nemen. Het hondengebas
vulde de lucht en de stalknechten met hun vuurroode livrei gaven aan het
geheel een vroolijk aanzien. Een gemompel van bewondering steeg uit de
rijen op, toen Marga de treden van het terras afdaalde en zich onder de gasten
begaf. Allen verdrongen zich om haar en wilden als om strijd het eerst aan
haar voorgesteld worden.
Lord Rochester opende de rij en dreef onmiddellijk, toen de jacht een aan
vang nam, zijn paard naast het hare en dat van Dick.
Zij gaven de paarden de sporen en terwijl zij in galop over de lachende
landouwen voortjoegen, kreeg Marga den smaak van de vossenjacht te pak
ken. De kleur kwam haar op het gelaat en haar hart klopte onstuimig. Het
was haar, alsof zij werd opgenomen door een wervelwind en naar een onbe
kende bestemming geslingerd. En toen zij de eerste hindernis naderden, voelde
zij geen vrees, maar een wilde opwinding maakte zich van haar meester en het
paard gleed erover als een vogel.
„Waar heeft uw vrouw toch op een dergelijke manier leeren rijden?" vroeg
lord Rochester aan Dick, terwijl zij haar op eenigen afstand volgden. „Zij is
een geboren amazone."
„Zij reed al als kind," antwoordde Dick laconiek. Maar hij bloosde.
Er waren er nog anderen, die niet minder verbaasd waren dan lord
Rochester, en dat waren zij, die bijna tegelijk met haar 't eindpunt bereikten,
waar lord Balfarras haar den zegepalm uitreikte, de tropee, die door den
sportsman hooger op prijs gesteld wordt dan de koninklijke onderscheiding
door den staatsman.
„Deze prijs komt u rechtens toe, mevrouw Landon"lord Balfarras hield
een kleine toespraak bij het overreiken der tropee „en laat ik er aan toe
voegen, dat hij nooit eerlijker verdiend werd. Als ik uw echtgenoot was, zou
ik vandaag de meest trotsche man in het veld zijn." Met den hoed in de hand
maakte hij een hoffelijke buiging voor Landon. Marga beleefde een zeer ge
lukkig uur, toen zij tusschen Dick en lord Rochester naar huis reed. De gravin
echter ontving het nieuws van haar triomf zeer koel en de atmosfeer tijdens
de thee was zoo ijzig koud, dat Marga, zoodra zij er ook maar eenigszins kans
toe zag, zich terugtrok en naar haar kamer ging om haar rijcostuum uit te trek
ken en zich te kleeden. Nauwelijks was zij op haar kamer of Irene trad binnen.
„Ik kom je wat gezelschap houden, als je het goedvindt, beste kind," viel zij
bij haar binnen „de gezelligheid kent daar beneden weer geen tijd, zoodat
wc wel gedwongen zijn het ergens anders te zoeken." Marga was juist in haar
kast bezig, een toiletje voor den avond uit te zoeken, toen er een klein pakje,
in grauw papier gewikkeld, op den grond viel.
„Wat is dat, Marga vroeg Irene, terwijl zij naar het pakje wees.
!,Dat O, dat zal ik je laten zien," antwoordde Marga. Zij nam het pakje
op en verbrak de zegels. Met een lichten blos op de wangen maakte zij het
papier los. „Kijk," zei zij, „dat is van Dick. Ik vond het dien nacht, toen hij
zwaargewond aan den kant van den weg lag." Zij keek er naar met een blik,
vol liefde. „Het zijn de grootste schatten, die ik bezit," zei zij, terwijl zij haar
oogen naar Irene opsloeg. „Kijk, dit is zijn horloge en
dit Zij zweeg, want Irene, die haar arm om den
hals van Marga geslagen had, gaf een lichten gil en liet
haar los.
„Mijn medaillon 1" kwam het van haar lippen.
Marga's hand sloot zich over haar schatten en zij
werd vaalbleek, toen zij Irene aankeek, die met bevende
lippen en hijgenden boezem voor haar stond.
„Van jou vroeg Marga met nauwelijks hoorbare
stem. „Van jou Ik dacht, dat het van hem was. Ik
Zij zweeg en stak haar het medaillon toe. „Neem het,"
vervolgde zij, „neem't, ik hecht er geen waarde meer aan."
„Lieve Marga," viel Irene met een geforceerd lachje
in, „houd het. Waarom zou je het aan mij geven? Ik
heb het eens aan Dick gegeven, lang, heel lang geleden.
Waarom zou ik iets dergelijks niet aan mijn broer mogen
schenken?" Opnieuw lachte zij. „Het hoort jou toe,
hoorToen gaf zij haar een kus en het volgende oogen
blik was zij uit de kamer verdwenen.
Als in een droom bleef Marga met het pakje in haar
schoot zitten. Een afschuwelijke argwaan was in haar
wakker geworden. Toen strekte zij de handen ten hemel,
alsof zij naar lucht snakte
„Nee," riep zij uit. „Dat geloof ik nietHij heeft
mij lief, mij alleen. Hij heeft haar nooit liefgehad, nooit
Hij is mijn Dick En met een gebaar van wanhoop
smeet zij het pakje van zich weg, ergens in een hoek
van de kast.
De avond van het bal was aangebroken. Marga
voelde zich niets op haar gemak, want zij wist, dat het
wederom een avond van zware beproevingen voor haar
worden zou. Irene had haar een paar dansen geleerd
en had verbaasd gestaan over Marga's bevattingsver
mogen en de snelheid, waarmee zij zich de meest inge
wikkelde passen eigen maakte.
