•••- ,t
'4'
No. 35
„Ben je bijna klaar, Marga riep Dick haar uit de aangrenzende kamer
toe, na even op de deur geklopt te hebben.
Stomverbaasd bleef hij op den drempel stilstaan en staarde haar met
openlijke bewondering aan. De japon, die zij droeg, overtrof alles, wat hij tot
nu toe gezien had, en zooals zij daar stond, met haar bouquet rozen in den arm,
geleek zij koningin.
„Groote goedheid Het was alles, wat hij uitbrengen kon. Die japon, de
waardigheid waarmee zij haar droeg, en die diamanten in haar ravenzwart
haar, het leek alles wel een droom. Er werd op de deur geklopt en de stem van
Irene deed zich hooren „Ben je klaar, Marga Het volgende oogenblik was
Dick uit de kamer verdwenen, en Irene opende de deur. En ditmaal was zij
het, die sprakeloos op den drempel bleef staan. „O, Marga, je ziet er uit
Geen mensch zal meer naar mij kijken, zoolang jij in mijn buurt bent. Je ziet
er uit als een heel fijne, teere bloem in een broeikas."
Samen gingen zij naar beneden. De balzaal bracht Marga in verrukking.
Tot nu toe had zij haar alleen gezien als de lampen en meubels met hoezen be
dekt waren, maar nu schitterde en straalde zij in al haar glorie. De groote
Venetiaansche spiegels weerkaatsten honderden waskaarsen, welker licht de
schoonheid der prachtige Watteau-schilderijen aan den wand op ongeëven
aarde wijze deed uitkomen.
„Het geheel zal pas volmaakt zijn, als de zaal gevuld 'is met de gasten
als de muziek speelt," zei Irene. „Dit wordt de avond van je grooten triomf,
Marga."
„Mijn triomf?" vroeg zij verbaasd, terwijl zij ongeloovig haar hoofd
schudde.
„Je zult het zelf zien," zei Irene met een lachje. „Ik geef je de verzeke
ring, beste kind, dat er vanavond geen mooiere vrouw in de zaal zijn zal dan
Dick's vrouw."
Voor zij antwoorden kon, trad de gravin de balzaal binnen en stevende
onmiddellijk op hen af. Zij was gekleed in haar geliefde grijs satijnen japon en
droeg de kostbare familie-diamanten en kanten. Even nam zij de beide meisjes
critisch op toen zei zij
„Jullie zien er allebei allerliefst uit. Je japon is zeer smaakvol, Irene, en
die van jou is eveneens een juweel, Marga."
„Ik vind het prettig, dat zij in uw smaak valt," antwoordde Marga, ter
wijl zij kleurde van genoegen. Het scheen, dat haar bescheidenheid de gravin
trof, want zij liet er onmiddellijk op volgen
„Het compliment moest mij wel van het hart, want je japon zit je werke
lijk als gegoten. Kom eens even bij me." Marga deed een stap naar haar toe
en de gravin maakte een kleine verandering in de wijze, waarop zij de diaman
ten, die de gravin haar gegeven had, in heur haar had aangebracht. „Zoo is
het beter," zei zij. „Overigens versta je uitnemend de kunst diamanten te
dragen, beste kind."
Even later kwamen de eerste gasten binnen en spoedig was de groote zaal
geheel gevuld met vrouwen in def meest zeldzame en schitterende toiletten.
Onwillekeurig peinsde Marga over het kamp, waar zij haar geheele jeugd had
doorgebracht, en haar gedachten dwaalden af naar moeder Katie, Lottie en
Tony. Er kwam een vreemde droefenis in haar hart. Hoe gelukkig waren Dick
en zij geweest tusschen die eenvoudige, eerlijke menschen
Een bekende stem wekte haar uit haar droomen en opkijkend zag zij lord
Rochester naast zich staan. Op de hem eigen hoffelijke manier maakte hij haar
een compliment, waarbij al de loftuitingen der andere gasten in het niet zon
ken, en hij eischte haar voor den eersten dans op.
„Ik vrees, dat ik heel slecht dans," merkte zij beschroomd op.
„Welnu, ik wilde u juist dezelfde bekentenis doen," zei hij. „Wanneer we
tegen de regels van den dans zondigen, komt de fout geheel en al voor mijn
rekening." En even later zweefden zij over den dansvloer.
„Ik geloof, dat u mij heeft willen foppen, mevrouw Landon," merkte lord
Rochester oolijk op. „U danst gewoonweg verrukkelijk."
„Dat dank ik aan mijn uitstekenden partner," antwoordde Marga dank
baar. „Hoe weinig ik dan ook nog van dansen afweet, dat voel ik in ieder ge
val toch wel."
„U heeft heusch geen hulp of leiding noodig," weerlegde hij, „u danst
even goed als u rijdt."
En terwijl zij verder zweefden merkte hij op, dat zij het middelpunt wa
ren van aller belangstelling, iets wat Marga in haar kinderlijke argeloosheid
- r-
■,,M V'V•/=,-■; f..
b-' HL.'
V'*-* v - -N.
Cji ïcii dooï and land.
Het kasteel Twikkel bij Delden.
volmaakt ontging. Zij dansten de wals ten einde en toen de muziek zweeg,
slaakte Marga een zucht van verrukking.
„Ik had nooit kunnen denken, dat dansen zoo iets heerlijks was," merkte
zij enthousiast op, „het is alles nog zoo nieuw voor mij en zoo vreemd."
„Ik hoop, dat u er altijd zoo'n behagen in zult blijven scheppen," viel hij
in. „De kunst om te dansen, zooals u doet, is slechts weinigen gegeven. Aha,
daar komen ze voegde hij er nauwelijks hoorbaar aan toe.
„Wie vroeg Marga verbaasd.
Hij knikte in de richting van een groepje mannen, die snel de balzaal
doorkruisten, en toen in hun richting stevenden.
„De kring van bewonderaars, die de koningin van het bal hun hulde ko
men betuigen." Marga scheen hem slechts half te begrijpen een verrukkelijk
blosje steeg naar haar wangen, toen de jongelui zich om haar verdrongen en
als om strijd om een dans smeekten.
HOOFDSTUK XXV
Hoewel Marga Dick de belofte afgedwongen had, dat hij zich in haar
omgeving zou blijven ophouden, bleek zulks al spoedig onmogelijk door de
dichte haag van bewonderaars, die zich om haar verdrong. Slechts heel even
lukte het haar enkele woorden met Dick te wisselen.
„Je bent een daverend succes, Marga," merkte hij opgewekt op „alle
mannen, en dus ook alle vrouwen, spreken over je."
„Ik begrijp er niets van," mompelde Marga. „Een ieder is even lief voor
mij. Maar ze zijn toch zeker wel altijd zoo
„Nou, dat niet bepaald," antwoordde hij, terwijl hij een glimlach om
haar naïveteit niet kon onderdrukken. „Ik wou, dat ik nu maar eens even
met je kon dansen, maar je weet, het staat niet, wanneer een man met zijn
eigen vrouw danst."
Hij liep door de balzaal en de serre, waar zich op 't oogenblik niemand
bevond en landde in een vertrek aan, waar verschillende speeltafeltjes ge
reed stonden. Aan enkele dezer tafeltjes zaten gasten te kaarten, en Dick
stond reeds op het punt terug te keeren, toen hij plotseling met wijd openge
sperde oogen op den drempel bleef staan. Hoe dikwijls had hij Seymour niet
hooren afgeven op alles, wat ook maar in de verste verte met het spel ver
band hield, en hier zat hij nu zelf aan een der speeltafels en speelde met
een ijver en een ernst, alsof zijn leven er van afhing.
Arme Seymour I Hoeveel heilige eeden had hij zich niet gezworen, dat
hij dien avond geen kaart zou aanraken, dat hij geen voet zetten zou in de
geïmproviseerde speelzaal. Maar het lot had anders gewild. Toen Dick met
Irene verdwenen was, was hij, doelloos door de verschillende vertrekken
slenterend, voor hij het zelf wist in de speelzaal aangeland, en toen hij het
baccaratspcl daar in vollen gang zag, was hij bezweken.
Zijn oogen nauwelijks kunnende gelooven, keek Dick toe. Dit was zeer
zeker een feit, Seymour speelde niet voor de eerste maal van zijn leven kaart.
Hij moest ofwel gek geworden zijn óf hij was dronken. Zonder zich er
rekenschap van te geven wat hij deed, stapte Dick op het tafeltje, waaraan
Seymour zat, toe en tikte hem op den schouder.
„Wat moet je hebben Schiet op I" schreeuwde Seymour, die in de
veronderstelling verkeerde, dat hij met een der bedienden te doen had. „Of
hoor eens even, breng me een cognacje, begrepen Cognac I"
„Ik ben het, Seymour Dick," fluisterde hij hem in het oor, terwijl hij
hem bij den schouder greep. „Ben je gek geworden? Vooruit, kom mee,
onmiddellijk I"
Eerst toen bemerkte Seymour, wien hij voorhad, en zijn gelaat
(fyi tcU dooi ons land.
Een „goud"-beek de Twekkelecbeek. welke vanaf Enschede stroomt door het landgoed
„Twikkelte Delden en waarin het rioolwater van Enschede en het afvalwater der
fabrieken wordt geloodst. Van de afvalstoffen wordt 92door een zuiveringsproces
verwijderd, doch voor de overige 8% moet Enschede jaarlijks f 18.000 betalen aan
baron van Twicket, wegens onaangenamen reuk en schade aan den vischstand in de
beek op de „Twikkel". De gemeente Enschede wil nu trachten, ook deze 8"/„ afval
stoffen te verwijderen door middel van bevloeiing en bezinking op zand.
Uhi .4
