door
CHRRLES GRRVICE
Boven haar Stand
Voor zij er zichzelf rekenschap van gegeven had,
had zij haar schitterende baljapon uitgetrokken
en uit een lade van haar kast haar oude zigeu
nerjaponnetje en de roode shawl, die zij altijd
nog bewaard had, voor den dag gehaald. In zenuwach
tige haast kleedde zij zich. Nu was alles voorbij. Het
verleden was dood voorgoed zou zij het begraven. Zij zou wederom het
eenvoudige zigeunermeisje zijn, dat zij altijd geweest was, voor deze vreese-
lijke vergissing, dit huwelijk boven haar stand, in haar leven gekomen was.
Als een dievegge sloop zij in het holle van den nacht het huis uit, door nie
mand opgemerkt.
Het was ongeveer vijf uur in den morgen, toen Martha Hooper een zacht
klopje hoorde op haar voordeur. Trillend over al haar ledematen liet de
vrouw zich uit het bed glijden en een zenuwachtige stem vroeg:
„Ben jij het, Jake
Marga bevochtigde haar lippen. Zij was bijna niet in staat een woord
uit te brengen.
„Ik ben het," zei zij eindelijk. Toen opende Martha Hooper, die haar
stem niet herkend scheen te hebben, de deur op een kier en deinsde op dat
zelfde oogenblik achteruit, terwijl zij een kreet van schrik slaakte.
„Wie bent u vroeg zij angstig. „Ik ken u niet. Ik heb niets weg te
geven...."
„Ik ben het, mevrouw Landon," zei de arme Marga. „Mag ik binnen
komen
Martha Hooper uitte een kreet van verbazing en keek haar aan, alsof
zij haar oogen niet kon gelooven.
„U, mevrouw hijgde zij, toen Marga op een stoel neergevallen was.
„Waarom hebt u zich zoo vermomd Bent u ziek
Toen vertelde Marga de vrouw alles, wat er dien avond gebeurd was.
Uitvoerig vertelde zij haar, hoe zij op de kermis te Cumberleigh met Dick had
kennis gemaakt en welke samenloop van omstandigheden tot dit rampzalige
huwelijk had geleid, een huwelijk, zóó ver boven haar stand, dat het voor
beide partijen wel op een dramatische ontknooping had moeten uitloopen.
En toen zij uitgesproken was en de medelijdende Martha Hooper had opge
merkt, hoe zwak zij was, sloeg zij haar arm om haar heen en leidde haar naar
boven, naar een klein kamertje zij hielp haar ontkleeden en legde haar als
een klein, hulpeloos kind in bed.
Het was laat in den avond van den volgenden dag, toen Giles, de
tweede stalknecht, op weg van de stallen naar het huis, meende, dat hij
rook uit een der vensters zag komen. De avond was donker en buiig. Giles
meende, dat zijn oogen hem in de duisternis parten speelden, en bovendien
wenschte hij niets liever dan spoedig weer bij zijn kameraden te zijn daarom
ging hij verder en hij vergat wat hij meende gezien te hebben.
Wie het eerst den alarmkreet slaakte, heeft nooit
iemand geweten, maar plotseling klonk uit wel honderd
monden de afschuwelijke roep van „Brand
Een van de bedienden had de tegenwoordigheid van
geest gehad de groote alarmklok te luiden. In een onge
looflijk korten tijd was er een dichte drom van dorps
bewoners op komen dagen, leder droeg water aan, zoo
snel en zoo vlug als hij maar kon, maar de brand had
zich in dat korte tijdsverloop reeds dusdanig uitgebreid,
dat aan blusschen nauwelijks meer te denken viel. De
dichtstbijzijnde brandweer, bestaande uit vrijwilligers,
bevond zich op ongeveer vijf mijl afstand, en hoewel de
butler onmiddellijk Giles te paard op weg gezonden had
om haar te waarschuwen, zou er minstens nog wel een
uur verloopen, voor deze op het landgoed kon zijn.
„Zijn de bewoners in veiligheid vroeg de dokter,
die als een der eersten op het terrein der ramp ver
schenen was.
„Mijnheer Dick en mevrouw zijn uitgegaan en de
gravin met de beide kamermeisjes zag ik zoojuist nog
in den westelijken vleugel. En verder is er niemand meer
in huis," antwoordde de butler.
Doch eensklaps ging er een kreet van ontzetting uit
de verzamelde menigte op. De vlammen waren naar alle
kanten door de vensters naar buiten gebroken en het
geraas van brekend glas vermengde zich met het ge
schreeuw van „Kijk, kijk, daar staat iemand aan het
venster. Kijk dat venster daar I"
„Groote goedheid," riep de butler ontzet uit, „het
is een vrouw! Het is.... het is lady Irene!"
En inderdaad stond Irene voor het geopende ven
ster, haar handen als wanhopig aan de spijlen geklemd,
terwijl beneden haar overal de vlammen langs de muren
lekten, alsof zij begeerig waren om hun prooi te berei
ken. De menigte was als met stomheid geslagen toen
rende een aantal mannen naar de deur der groote hal.
Maar toen zij deze openden, kwam hen zoo'n verstik
kende rookkolom tegemoet, dat zij inzagen, dat elke poging
tot redding onbegonnen werk zijn zou. Radeloos liepen
HET VERHAAL TOT HIER TOE.
Dick Landon heeft het leger moeten
verlatenomdat hij een meerderedie
hem steeds hinderdeheeft geslagen
zijn moeder ontzegt hem daarom haar
hnis, waar ook zijn pleegzusje Irene
woont. Hij gaat naar de kermis te
Cumberleigh waar hij kort te voren
een zigeunermeisje heeft ontmoet. Dit
meisjeMarga, komt hem nu waar
schuwen. dat twee zigeuners op hem
loeren. Hij wordt inderdaad aange
vallen en gestokenals hij weer tot
bewustzijn komt, ligt hij in een woon
wagen en zit Marga naast hem. Hij
wordt later door een troep Zigeuners
als een der hunnen opgenomen. Dick's
broer, graaf Seymour van Landon,
staat bekend als 'n rijk philantroop,
doch door dobbelen is hij in moeilijk
heden geraakthij wil zijn financiën
herstellen door een huwelijk met Irene.
Daartoe reist hij naar het landgoed;
samen brengen zij een bezoek aan *n
oude dienstbode der gravin, Martha
Hooper, die hevig schrikt als zij hem
ziet. Dick vraagt Marga ten hu
welijk; graaf Seymour vraagt Irene ten
huwelijk en wordt geweigerd. De
gravin hoort waar Dick isgaat er
heen en noodigt hem en Marga. met
wie hij intusschen gehuwd is, in haar
huis. Na de huwelijksreis gaan zij er heen.
Seymour laat zijn vijandigheid tegen
over Marga blijken, maar met Irene
sluit zij dadelijk vriendschap. Tijdens
een bal maakt oom Jake, een der
zigeuners van Marga s troep, schan
daal op het landhuis. Uit schaamte
over de vernedering, die daardoor
de menschen heen en weer, niet wetende NT,-. 1 "2
wat aan te vangen, en intusschen woedde
de brand met onverminderde felheid voort.
Toen zag men, hoe zich uit de menigte een vrouwelijke
gedaante losmaakte, die als een waanzinnige op 't bran
dende huis toerende en in de geopende deur verdween.
Kreten van ontzetting stegen uit de verzamelde massa op. „Wie is dat
Waar is zij gebleven
Doch niemand scheen in staat te zijn op deze vraag te antwoorden en voor
men zich rekenschap gegeven had, wat er eigenlijk gebeurd was, zag men
voor het hel verlichte venster twee gedaanten verschijnen. En onmiddellijk
herkende men Marga.
„Het is de vrouw van mijnheer Dick riep de butler uit. „Zij is het
Zij is het
„Spring, één voor één," schreeuwde de leider der brandweer, die einde
lijk was komen opdagen, terwijl zijn mannen een net onder het venster uit
spanden.
Marga sloeg haar armen om Irene heen, die, roerloos van angst, zich er
nauwelijks van bewust scheen, dat zich iemand in haar nabijheid bevond.
„Irene, Irene schudde zij haar uit haar verdooving wakker. „Durf je
Durf je den sprong te wagen
„Jij ook, Marga snikte Irene, uit haar verdooving ontwakend, terwijl
zij haar hoofd snikkend aan Marga's borst verborg. „Nee," vervolgde zij hui
verend, „ik durf niet. Laat mij maar hier alleen. Ik ben niet in staat om me te
bewegen. Ga weg, Marga, denk aan Dick
„Ik denk aan hem," mompelde zij, „maar ondanks dat laat ik je niet
alleen hier achter. Ik ben gekomen om je te redden, of met je te sterven,
liefste," zei zij of het de natuurlijkste zaak van de wereld gold. „Als je niet
durft te springen
„Spring toch naar beneden brulde de leider der brandweer boven alles
uit, terwijl hij een poging deed om tegen den muur op te klimmen, een poging,
die al spoedig vruchteloos bleek te zijn.
Toen zagen de ontstelde toeschouwers, hoe Marga haar handen om Irene
heen sloeg en haar optilde.
„Zij probeert haar weg te dragen riep iemand uit. „Dat is onmogelijk
Maar er zijn oogenblikken, dat de menschelijke kracht alle grenzen
schijnt te overschrijden. En dit was een van die oogenl'ikken. Haar tanden
op elkaar zettend, stapte Marga van het venster weg zij was aan de oogen
der angstig starende menigte onttrokken. Langzaam, voetje voor voetje
haar weg zoekend, droeg zij de thans geheel bewustelooze Irene door den
verstikkenden rook van de gang naar de hal. Zij sloot haar oogen en strom
pelde verder, doch zelfs toen nog zag zij kans haar shawl rond Irene's hoofd
te wikkelen om te voorkomen, dat zij zou stikken. Er deed zich een alles-
overweldigend gekraak hooren en een gedeelte van de zware eiken trapleuning
stortte naar beneden. Marga voelde een geweldigen klap in haar zij en een
oogenblik wankelde zij tegen den muur. Maar zij hield
moedig stand en bereikte eindelijk met haar zwaren last
de deur. Met een geraas, dat klonk als 't geruisch der
zee, stormde de menigte naar voren, maar voor zij de deur
konden bereiken, kwam bliksemsnel een ruiter aange
reden hij wierp hen naar links en naar rechts en het
volgende oogenblik sprong Dick uit het zadel. Zijn
linkerarm zat in een verband, maar met de rechter greep
hij Marga beet en trok haar uit de gretig lekkende vlam
men. Toen sloot zich de menigte om hen heen en een
dozijn mannen strekte de armen naar haar uit om den
last in ontvangst te nemen.
Marga zakte bewusteloos ineen.
haar man en diens familie is aange
daan, wil Marga vluchten.
HOOFDSTUK XXVI
ln het kleine huisje van Martha Hooper lag Marga
op het bed van deze zoo aanhankelijke vrouw uitge
strekt naast haar knielde Dick neer, het gelaat in de
handen verborgen. Op eenigen afstand stonden de
gravin en Irene. Het oude landhuis smeulde nog steeds,
maar het drietal scheen de ramp geheel en al vergeten.
Al hun hoop en vreezen was gericht op de kleine, tengere
gedaante. Reeds uren lag zij daar bewusteloos, doch van
tijd tot tijd scheen zij tot de werkelijkheid terug te kee-
ren. En eens meende Dick haar te hooren mompelen
„Jack I" op een toon van zoo allesoverweldigende teeder-
heid en liefde, dat Dick steunend van pijn en aandoening
overeind sprong.
Haar vlucht naar het huisje van Martha Hooper
had haar een pijnlijk tooneel in het landhuis bespaard.
Jake was er heen gebracht door de veldwachters van
hei dorp, die de diamanten op hem hadden gevonden
en t een geloof sloegen aan zijn verhaal, als zou hij ze
van Marga mevrouw Landon gekregen hebben.
Daarom brachten zij hem bij Seymour, van wien zij,
zooals zij verwachtten, hoorden, dat Jake de diaman
ten moest gestolen hebben. Maar de gravin, die in
middels ook op 't tooneel verschenen was, beval den
