mogen de burgers van groote
staten al in wocsten partij
strijd zijn verdeeld, op het
eiland Sark, in den Oceaan
gelegen, halverwege tusschen
Frankrijk en Engeland, zijn
deze moeilijkheden en twis
ten, deze zorgen en kwesties
onbekend.
Het is maar een klein
eilandje, dat achter hooge
rotswanden uit de golven
oprijst, maar men leeft er
ten minste zonder politieke zorgen en men
beseft de vreugde daarvan eerst recht, wanneer
in uw eigen land het verschijnsel, dat „Ver
kiezingen" heet, in aantocht is. Dan immers
verliezen velen van uw dierbaarste familieleden
hun bezinning en alle gevoel voor nuance, en
men zou hen naar het gelukkige Sark moeten
zenden om er eens goed te kuren.
De „Vorstin" van Sark, van haar Burgerlijke
Standnaam, mevrouw Hathoway geheeten, woont
er op haar residentie, die „La Seigneurie" heet, en
als u er belang in stelt, moogt u er nog bij weten,
dat haar meisjesnaam Sibyll Mary Collins is.
Sinds vijf jaren is zij de rechtmatige eigenares en
heerscheres van en op het eiland, dat zij tengevolge
van het overlijden van haar eersten man, Dudley
Beaumont, erfde.
De onafhankelijkheid van het eiland gaat
terug tot het jaar 1512, toen Elisabeth van
Engeland het in vollen eigendom afstond
aan den Engelschen ridder Heiier van Ca-
taret. Sindsdien veranderden de wetten op
Sark niet. De rechten op het eiland worden
niet uitgeoefend door den Engelschen ko
ning, evenmin door het Britsche parlement,
maar uitsluitend en alleen door den „alleenheer-
scher" van Sark. De veertien boerenfamilies, die
op het eiland wonen, stammen af van de evenzoo-
vele families, die er leefden, toen Sark een onaf
hankelijk land werd. En zij hebben niemand anders
te gehoorzamen dan den Vorst van Sark, in dit
geval mevrouw Hathoway.
Het belasting betalen is er nogal aangenaam
geregeld. Men betaalt n.l. niet met geld, maar in
natura. De boeren leveren bepaalde hoeveelheden
koren en de pluimveehouders moeten van ieder
diersoort zooveel levende exemplaren leveren als
hun woning schoorsteenen telt.
Ook is er een militie, maar eene
met vredelievende bedoelingen.
De leden er van
Toeristen worden per roeibootje de haven ingebracht.
De kademuren zijn tegen de rotsen aangebouwd.
Electrisch licht, gas en waterleiding zijn op Sark
onbekend.
Woningen op
SarkDe eige
naar kan zonder
toestemming van de overheid zijn huis
niet verkoopen.De vrouwe van Sark heeft
recht op 'n derde van de verkoopsom.
VRIJDAG 3 MAART 1933
zijn n.l. verplicht eenige malen per jaar
hun krachten te geven aan het onder
houd van de openbare wegen. Daar alle
autoverkeer op Sark echter verboden is,
vraagt deze arbeid geen buitengewone
inspanning.
De Sarkers spreken een voor vreemde
lingen moeilijk te ontraadselen taaltje
van Engelsche en Normandische dialec
ten. De officieele taal, 't Hoog-Sarkisch,
is echter het Engelsch.
De eigenares, heerscheres is wel een
beetje overdreven betiteling, rekent zich
tot den Engelschen adel, hoewel zij daar
eigenlijk niet toe behoort. Mevrouw
Hathoway is een goed vorstin. Zij regeert
haar onderdanen met krachtige hand
en heeft de vreemdelingen zoo lang moge
lijk geweerd. Maar voor de toeristen is
tenslotte dit idyllische eiland ook niet
veilig gebleken.
Foto hieronderDe toegang
tot 't rijk van Sark. De haven
is door een in de rotsen uit
gehouwen tunnel verbonden met
het achterland. Rijtuigjes voeren
de toeristen over het eilandje.
Sark is 'n land zon
der misdadigers. Dit
is de gevangenis, die
al 5 jaren achtereen
leeg staat.
Geen belastingbetaler
