Als Clara zich bewust was van de omhelzing en
het troostwoord, toonde zij dit toch niet. Haar
hoofd ging achteruit, en haar oogen gingen
de kamer weer rond.
„Dat moest natuurlijk vanavond gebeuren mompelde ze bitter. „Juist
vanavond 1"
„Zit er maar niet zoo over in, moeder Als 't nu nog een echte ziekte was.
Hij is alleen maar moe."
..Hij
„Meneer Feene, bedoel ik. Hij heeft alleen rust noodig, en een beetje
attentie
„O," zei Clara. Toen ging ze bitter voort „Ja, dat zal htj noodig hebben.
Misschien kun je me ook vertellen, wat ik noodig heb
„O, nee 1" riep Effie uit, zich verschrikt van haar losmakend. „Dat kunt
u niet meenen 't ls verschrikkelijk hard, dat snap ik, maar we moeten aan
hem denken. Hij heeft ons nu zoo hard noodig..
Effie greep fel Clara's arm en wees naar de deur. „Hij komt terug Kijk.
De deur ging open. Fred Feene kwam langzaam binnen. Er was geen
veerkracht in zijn tred zijn knieën voelden raar aan. Hij had zijn jas en vest
en schoenen uitgetrokken, en zijn boord afgedaan, en droeg een flabberende
ochtendjas. Zoover hadden Rob en Louise het gebracht, toen zij hem probeer
den over te halen om naar bed te gaan en te rusten.
Maar Feene wou niet naar bed, wou niet rusten. Hij wou naar Clara. Hij
wou 't haar uitleggen. Hij wou Clara zeggen, hoe 't hem speet, dat hij haar
avondje bedorven had en haar dan duidelijk maken, hoe hij zich in 't nauw
had gevoeld, zoodat zij 't zou begrijpen en hem vergeven.
En daar was Clara, staande midden in de kamer, en op een vreemde ma
nier naar hem kijkend. Zij liet hem zwijgend dichterbij komen. Effie wou naar
hem toe gaan, maar hield zich in.
Dat was Clara's plaats. Maar Clara vorderde op 't oogenblik dat recht
niet op. Effie keek naar hen beiden, met de handen in haar zijden, de
vuisten zenuwachtig dichtgeknepen.
Rob zat op de rustbank naar hen allen te staren, een beetje verlegen en
ook wat knorrig. Volgens zijn meening leek het niet veel op de thuiskomst van
den verloren zoon en zijn bruid.
Feene stond weifelend voor Clara.
„Ik schijn ineens niet goed geworden te zijn," sprak hij met een angstig
glimlachje, ,,'t Spijt me vreeselijk, Clara."
O maak maar geen excuus," zei Clara met toonlooze bitterheid. t Is
met mij volkomen in orde.... natuurlijk t" Zij keek om hem heen en door
hem heen.
„Een vernedering in het publiek is niemendalHeelemaal mets te betee-
kenen
„Ik ben mijn betrekking kwijt, Clara. Ik werd er zoowat gek van, van
't tobben over alles
„En daarom moest je 't natuurlijk aan de Browns vertellen, en aan heel
Cranston
Ik heb 't jou den heelen avond willen vertellen, Clara. Je wou niet luis
teren En ik heb ik weet niet hoe dikwijls geprobeerd, je te waarschuwen over
de rekeningen. De hypotheek op 't huis is al zoo zwaar, dat ik er onmogelijk
andere dingen bij kan nemen. Dat heb ik je gezegd....
„Dat heb je ook. Ik weet 't nog best
!,Nu, dan begrijp je toch wel, schat
Ik zal je vertellen, wat ik begrijp," sprak Clara opeens. „Ik begrijp, dat
ik een man getrouwd heb, die geen fut genoeg heeft om zich ergens doorheen
te slaan En ik heb 't grootste deel van mijn leven gevochten, om hem voor
uit te helpen, ondanks hemzelf. Ik heb geprobeerd, om wat van je te maken,
Fred, om je succes te bezorgen. Ik heb de geschikte menschen uitgezocht en
er vrienden van weten te maken.
Ik heb mijn best gedaan, om je te leeren uitgaan en
met mannen kennis te maken, die je vooruit konden
helpen. En wat heb jij gedaan Al je vrijen tijd ver
knoeid in den kelder, om met bootjes te spelen. Om
speelgoedbootjes te makenJe kansen vergooid! Je hebt
gedaan als een jongen van zestien en in den kelder zitten
pruilen, terwijl je vrouw plannen bedacht en ploeterde om
je een kans te geven, om je op te werken.
Je hebt de heele buurt aan 't praten gebracht over
jou en die onnoozele bootjes van je. En mij lachten ze uit,
omdat ik probeerde, iets van je te maken. En alsof dat nog
niet genoeg was, val jij uit als een krankzinnige, om ons
allebei tot spot te maken voor onze gasten."
O riep Effie uit, „o Zij ijlde naar Rob en
wierp zich languit naast hem op de rustbank. Gedempt
fluisterde zij „Hou me vast, jog Laat me niet gaan Ik
heb er niets mee te maken, maar ik kan me er niet buiten
houden, als je me niet helpt. Rob, pas op, dat ik niet
begin 1"
Het antwoord van Feene kwam langzaam. Hij stond
voor Clara, peinzend zijn kale kruin bewrijvend, een ge
bogen, weinig heldhaftige figuur in de veel te wijde
kamerjas. Eindelijk zei hij „Ik geloof dat ik nu eenmaal
ben wat ik ben. Te oud om te veranderen, Clara. Ik heb
als een paard gewerkt aan een idioot baantje en met
mijn bootjes gespeeld. Een mislukkeling, en dan nog
DOOR JACK BECHDOLT
HET VERHAAL TOT NU TOE:
Fred Feene. hard ploeteraar op een
kantoor, waar hij altijd overwerkt, ge
huwd met een vrouw, die boven haar
stand leeft, en in z'n vrijen tijd een
vurig knutselaar van model-scheepjes,
weigert na 25 jaar van meer dan
trouwen dienst eindelijk eens werk van
een ander te doenHij wordt ont
slagen, en begint zijn werkloosheid met
een bezoek aan 't museum van scheeps
modellen. Thuis, waar juist dien avond
zijn vrouw een bridgepartijtje houdt,
krijgt hij bezoek van enkele leveran
ciers, die betaling verlangen van on
betaalde rekeningen. Zijn zoon Rob
zonder betrekking komt denzelfden
avond thuis met zijn vrouw Effie den
vorigen dag was hij getrouwd met dit
opgewekt, ontwikkeld, arm meisje, dat
altijd zelf in haar onderhoud heeft
moeten voorzien. Als Feene later dan
nog hoort, dat zijn vrouw 'n auto wil
koopen, komt het tot een uitbarsting.
Hij schreeuwt, in tegenwoordigheid van
alle gasten, dat hij zonder betrekking
en bijna bankroet is. Van uitputting
en opwinding wordt hij ziek.
een belachelijk exemplaar, schijnt't. Als Mq A
je spijt hebt, dat je met me getrouwd
bent, kan ik 't je niets kwalijk nemen."
„Dat heb ik," zei Clara, en zij kneep haar lippen op elkaar.
Haar man haalde droefgeestig de schouders op en keerde zich om. Hij
ging langzaam naar de deur.
Effie sprong overeind en kwam naar hem toe. Op datzelfde moment
keerde Feene zich weer om. Zijn gezicht was vuurrood geworden. Opeens
schreeuwde hij, zoo hard, dat de buren het hooren konden, als zij luisterden
Dan hèb je er maar spijt van 't Kan me geen snars schelen. Ik heb in ieder
geval het geld verdiend, dat jij uitgaf. Als ik niet genoeg verdiend heb naar je
zin, kun jekun je
Hij zweeg weifelend.
Effie kwam los „Mooi zoo, pap 1 Zeg 't maar. Vooruit maar, zeg 't flink,
't Kan me geen cent schelen, of 't me aangaat of niet, maar ik geef u gelijk."
„Ik ben 't beu," zei Feene plotseling, ,,'t Zit me tot hiér. Jullie kunnen
allemaal naar den bliksem loopen."
Hij wou hun den rug toedraaien, maar er gebeurde iets met zijn slappe
knieën. Hij wankelde en viel in de magere, hartelijke armen van zijn schoon
dochter.
Effie wankelde, maar hield hem vast.
„Rob, een stoel," hijgde ze. „Hij ligt van z'n stokje."
Zij lieten hem zitten. Feene had een ziekelijk gele gelaatskleur.
„Water," beval Effie, plotseling kalm.
Haar vingers maakten de knoopen aan zijn hals los.
Clara gilde. Haar gezicht was bleek, toen ze naar hen toesprong. Het was
Effie, die haar terugwees.
„U niet," zei Effie oitter. „U hebt u al genoeg geweerd. Hij is ziek, wou u
hem dood hebben Gaat u de kamer nu maar uit en belt u een dokter op. Dat
is 't eenige goeie, wat u doen kunt."
IX.
Clara was in de keuken, aan 't bazen over Louise. Louise maakte een
lunch klaar voor Clara, Effie en juffrouw Blake, de verpleegster, en tegelijk
een speciaal schoteltje voor meneer Feene.
Clara trok het vertrek rond, en haar critisch oog onderzocht alles. Ze zei,
toen ze voor de kast stond „Louise, wanneer heb je die desertlepels 't laatst
gepoetst Later „Louise, je zult 't houtwerk nog eens een beurt moeten
geven. Kijk eens, roet op 't beschot naast de deur En dan weer „Louise, ik
heb je al zoo dikwijls gezegd, dat je een schoone courant in den vuilnisbak
moest leggen, voor je hem gebruikte. En 't kastpapier ziet er ook niet frisch
meer uit."
Louise liet zich dat alles welgevallen. Er waren dagen, dat zij in een diep
stilzwijgen volhardde, en deed, alsof zij geen opmerkingen hoorde. Soms stond
ze bij haar zelf te mopperen en zoo sterk met haar hoofd te rukken, dat ze er
Clara de keuken mee uitjoeg. Vandaag zei ze maar „Jawel, mevrouw,' en
„ja, mevrouw, ik zal er om denken
Louise wist, dat 't een zware tijd was voor mevrouw Feene, en ze had
medelijden met haar. Dr. Parker had mevrouw Feene gezegd, dat ze niet bij
haar eigen man mocht komen. En hij had tegen de zuster, juffrouw Blake,
gezegd, dat ze moest zorgen, dat mevrouw niet in de kamer kwam.
Dr. Parker had gezegd, dat mevrouw Feene den patiënt veel te veel
opwond. Mevrouw Rob mocht wel bij meneer Feene komen, maar meneer z 11
eigen vrouw niet. Nou, dat was nogal lam voor mevrouw, en Louise probeerde
haar sympathie te betuigen, door zich dien eenen keer niet te ergeren aan de
bazige manieren van mevrouw.
Clara zag er in ieder geval ellendig uit. Ze verdiende wel wat medelijden.
Ze had den heelen nacht niet geslapen. Haar verontwaardiging en woede waren
verdwenen, opgeslokt door schrik en angst. Ze wist, dat
Fred werkelijk ziek was. Zij had zich maar heen en weer
liggen keeren, die lange uren door, op haar eenzame bed in
de voorkamer, en haar geweten bleef maar bezig met de
rekeningen, die ze had laten oploopen, de plannen, die zij
in elkaar had gezet voor hun maatschappelijk succes.
Maar zij had het toch allemaal voor Fred gedaan,
hield zij zichzelf telkens en telkens weer voor. Het was
geen ijdelheid geweest. Niet énkel ijdelheid tenminste
Ze had Fred graag vooruit zien komen in de wereld, en
ze had haar best gedaan, om kennissen te maken, waar
Fred wat aan hebben kon om hoogcrop te komen. Als
Fred het had aangepakt, zooals andere mannen doen
Toen, ongemerkt, gingen haar gedachten terug naar
den tijd, toen ze nog Clara Winthrop heette. Toen had
ze bewonderaars genoeg gehad Er waren er bij, die
zich een fortuin en zelfs roem hadden verworven.
Zij had heusch niet met Fred Feene hóéven te trou
wen Maar zij had zooiets aardigs aan Fred gevonden.
Hij waseen beetje fijner dan de andere jongens.
Misschien was 't, dat hij er zoo dwaas jong uitzag
met zijn mollige wangetjes, en haar zoo noodig scheen te
hebben misschien had zij werkelijk een zekere ver
fijning in het metaal van zijn karakter bewonderd en
daardoor gevoeld, dat hij meer waard was inwendig,
een trouwer en toegewijder echtgenoot zou worden
en een betere vader voor haar kinderen. Andere kansen
