IGCODTE i
UimaooPL
Maar in één opzicht zijn we net als de rest van de vrouwenwe krijgen
't ernstig te pakken voor den een of anderen jongen, en voor we 't zelf weten
hebben we beloofd, dat we met hem zullen trouwen. Zoo is 't met mij ook
geloopen. U zult er me heusch niet over hooren klagen. Ik wou u alleen maar
aan 't verstand brengen, dat uw mooie chieke huis en uw verwaande, stijf-
deftige kennissen lang geen pretje zijn voor een meisje in mijn omstandig
heden en vergeet u dat alstublieft nooit
Effie was voorover komen zitten en haar cigaret ging heen en weer
onder Clara's neus. Haar ronde wangen waren rood van verontwaardiging.
Haar blauwe oogen keken spijtig.
Clara had geen woorden meer. Zij kon zich alleen maar verbazen.
„Zoo, dat is er tenminste uit," zuchtte Effie, en haar opgewekte,
schalksche glimlach kwam eensklaps terug. „Ik heb Rob genomen en
ik zal 't zoo goed mogelijk met hem zien te stellen. En ik heb u er bij
toe gekregen. Als alles gewoon was gegaan, was ik hier alweer uren de
deur uit geweest. Dan was ik heel netjes en lief 'n dagje blijven logee-
ren en dan had ik dè-da gezegd en de plaat gepoetst, en me ge
dragen als 'n keurig jong dametje. Dan hadden we elkaar niet vaker
hoeven te ontmoeten dan ééns per jaar of zoo, met Kerstmis, of als
er een kleintje kwam.
Maar er zijn twee dingen gebeurd, twee dingen, waar ik niet op ge
rekend had. Ik heb zin in pap gekregen, zoo gauw ik hem zag. Ik hou
van hem. Ik vind hem den liefsten, gevoeligsten, echten mannelijken
man, dien ik mijn heele leven ontmoet heb. En 't tweede was.enfin,
gisteravond. Nu moet ik wel hier blijven, tot ik u uit al uw narigheden
geholpen heb
„O ja, moet dat begon Clara hooghartig. Haar stem beefde.
Nog nooit van haar leven had ze zooiets verbazend brutaals gehoord.
„Ja, dat moet," zei Effie ernstig. „Met 't oog op uw man. Hij
heeft heusch hartelijkheid noodigEn ik wou dit zeggenals we hier
dan toch een poosje bij elkaar moeten zijn, zullen we dan maar niet
liever ons best doen om vrede te houden Ik verwacht niet, dat we
ooit vrienden zullen worden, maar enfin, u weet wel. We zouden
gewoon vriendelijk kunnen zijn en elkaar niet den heelen tijd in de
haren vliegen. Nou
Clara deed, alsof ze dit laatste niet hoorde. „En waarom dacht je,
dat we zoo verschrikkelijk verlegen zaten om hulp vroeg ze, met
venijnige zoetsappigheid.' „En wat dacht je te beginnen, om de familie
Feene uit 't armenhuis te houden Ik moet je eerlijk zeggen, beste
kind, als ik ooit iets vrijpostig
„Wacht u even 1" riep Effie. „Niet alles tegelijk Hoe ik wist,
dat u hulp noodig had Omdat ik heb moeten luisteren naar het
heele treurige verhaal van het eenige lid van de familie, dat 't weet
Gisteravond. Pap heeft 't me verteld. Toen de dokter hem 'n beetje
opgelapt had. En ik zeg u ronduit, die arme man heeft de laatste twee
jaar een hel doorgemaakt!
U hebt hem dit huis op z'n hals geschoven en hem opgeknapt met
een tweede hypotheek, waar de Amerikaansche Staal maatschappij
zich voor achter de ooren zou krabben en daar vlak overheen
maakt u links en rechts rekeningen, om maar niet achter te staan bij
de buren 1 Ik zou nog voor geen mensch willen doormaken, wat hij heeft
doorgemaakt. Ik zou onmogelijk zooveel van iemand kunnen houden"
„Maar kind, wat een onzin lachte Clara. „Wie trekt zich nu de
wartaal van een zieke zoo aan
Op tció doot Jtedetland.
Het koor der Martinikerk te Groningen met de beroemde serie muurschilde
ringendie in 1923 weer zijn vrij gemaakthet zijn fresco's uit de zestiende
eeuw in renaissancestijlvan een onbekenden meester.
Op dooï Jfedetlond.
De Neude te Utrecht, met links een der leeuwen bij den
ingang van het hoofdpostkantoor.
„Wartaal?" vroeg Effie zonder boosheid. „Ik
wou om ik weet niet wat, dat 't dat wisMaar
dat is 't nietIk heb alles opgeteld gisteravond,
tweede hypotheek, rente van de eerste, levensverze
kering, afbetaling op meubels, huishoudelijke reke
ningen, rekeningen voor kleeren, alles tot den
laatsten cent op uw bankrekening toe...."
„Zoo'n brutaliteitJeje komt hier in huis
als een vreemde, als gast en je durft...."
„Pap z'n eigen bevelen, en advies van den
dokter," antwoordde Effie. „U had eens moeten zien,
hoe 't hem opvroolijkte en gerust stelde, dat hij
iemand bij zich had, die verstand heeft van zaken,
om de dingen van hem over te nemen Zoo'n arme,
ouwe, tobberige werkezelU had den boel zóó in de
soep laten loopen
,,'t Is ontzettend Clara sloeg haar oogen ten
hemel.
„Ja, dat is 't zeker, 't Was zoo duidelijk mogelijk,
dat hij niet de minste hulp had gehad om.om die
soep na te meten. U hebt de afdeeling uitgaven op u
genomen, en u hebt 't optellen en aftrekken aan hem
overgelaten. Hoofdzakelijk aftrekken."
Effie's heesche stem werd harder.
„Moeder, u zit zoo vast als 'n muur. Ik overdrijf
niets. Uw man is zijn baan kwijt. Hij heeft geen in
komen en hij heeft niets op de bank. Een man, die
tweemaal zooveel verdiende als hij, zou pijn in zijn buik krijgen van de
rekeningen, die u gemaakt hebt. En volgende week vervalt er een termijn
van die tweede hypotheek. Als die niet betaald wordt, zetten ze u op de keien.
Als u denkt, dat ik er maar wat van maak, zal ik den heelen boel hier halen
om 't u te bewijzen."
Nu keek Clara verslagen. Zij wist, dat haar schoondochter de waarheid
sprak. Maar toen herinnerde zij zich een plan, dat zij zélf bedacht had, en
haar afkeer van het meisje maakte er een wapen van.
No. 41
(Wordt voortgezet).
