boor Arthur Guiterman
84
VRIJDAG 31 MAART 1933
No. 3
SALOMONS-OORDEEL
Tweeduizend pond had de mantel gekost, 103
francs in een pond gerekend en toch was
't nog 'n koopje want mooier mantel was
er sinds den oorlog niet uit Rusland gekomen. De
huidjes moesten uit honderdtallen gekozen zijn,
zoo precies pasten ze van kleur bij elkaar.
George Canson had hem echter beslist voor
Ethel willen koopen. Hij verdiende geld als water
met zijn tractors, en de vooruitzichten waren
nog gunstiger. Nu wóu hij zijn vrouw die jas geven,
waarvoor een keizerin zich niet zou hoeven scha
men.
En toen droeg Ethel den mantel ook, al vond
zij daarin niet zooveel vreugde als George bij het
koopen gevoeld had al was het zelfs met een
zekere schuwheid.
Zij droeg den mantel ook, toen zij naar Genua
moest, omdat haar zoon Bob daar ziek lag met
influenza. George kon niet mee hij werkte aan
een groot contract, en hij wou haar ook tegen
houden, maar dit lukte hem niet. Als het om haar
kinderen ging, was zij onverzettelijk.
Zij vertrok dus. En zij had den mantel aan.
Daórin had zij haar man weer zijn zin gegeven.
Toen zij in haar hoekje zat, keek zii naar haar
reisgezelschap drie dames in de andere hoeken
die waren nog niet klaar met het bewonderend en
benijdend bekijken van den mantel. Twee waren
Fran^aises en klaarblijkelijk vriendinnen; de
vrouw tegenover Ethel scheen, naar oogen, haar
en teint te oordeelen, een Italiaansche te zijn.
Ethel begon te lezen, en bleef een uur lang lezen.
Toen legde zij met een lichten geeuw haar tijd
schriften opzij. De vrouw tegenover haar begon
bedeesd te praten, eerst in 't Italiaansch, waarop
Ethel het hoofd schudde, en toen in 't Fransch.
Ze zei, dat een lange treinreis vervelend was.
Ethel antwoordde beleefd, en er volgde een
gesprek. Het bleek, dat Ethel een F.ngelsche was,
die tijdelijk in Parijs woonde de Italiaansche
heette Giovanna Ragini, en haar man was kamer
lid. Zij praatten niet onafgebroken. .Het Fransch
spreken viel beiden moeilijk, en Ethel antwoordde
maar karig op de serie vragen van signora
Ragini.
In Dijon stapten de twee Franchises uit, en er
kwamen geen nieuwe passagiers binnen. Ethel
at iets uit haar reisdoos, de Italiaansche was het
perron op geweest. Toen de trein doorreed, werd
signora Ragini steeds spraakzamer. Zij vertelde,
hóe bescheiden het inkomen van haar man was
en hoe zij tobde over haar dochter, die den leeftijd
had om te huwen, maar geen bruidsschat. Dit
bleek de zwaarste zorg van haar leven te zijn.
Een uur later begon zij te dommelen. Dat duurde
een poos toen schoot zij opeens wakker en vroeg,
hoeveel die mantel van sabelbont gekost had.
Toen zij den prijs hoorde, riep zij uit „Corpo
di Bacco meer dan tweehonderdvijftigduizend
lire Als we mijn dochter zóóiets mee konden
geven
Zij ging zitten peinzen, en viel weer in slaap,
en ook Ethel probeerde te slapen. In een half-
droom verwarde zij haar kinderen met de bruids-
schatlooze dochter van de Italiaansche.
Eindelijk, eindelijk kwam de grens en de dou
ane. Die maakte geen moeilijkheden en de twee
vrouwen gingen weer slapen. Twee uren later
werd Ethel wakker. Zij voelde zich lang niet frisch
betreurde het levendig, dat zij geen plaats in
den slaapwagen meer had kunnen krijgen. Zij stond
op en ging zich wasschen. Zij had aan signora
Ragini gevraagd, of die een oogje op haar mantel
en haar koffer wou houden.
Opgefrischt kwam zij in haar coupé terug, en
zag.... dat signora Ragini haar bontmantel aan
had
Nog nooit had Ethel zulke groote oogen opgezet,
als waarmee zij nu keek. Signora Ragini keek haar
met een onnoozel gezicht aan. Ethel werd woedend.
Zij bleek meer van de jas te houden, dan zij zelf
geweten had. Scherp zei ze; „Wilt u alstublieft
mijn mantel uittrekken
Signora Ragini zag haar aan met onnoozele
<Ket uteïk van alledag.
oogen in een onnoozel gezicht en zei „Non ca-
pisco
Die twee woorden „lk versta u niet," waren
ongeveer al 't Italiaansch dat Ethel kende zij
riep „U begrijpt me wél Trek dadelijk dien
mantel uit
„Non capisco," zei signora Ragini.
Ethel wond zich op. De Italiaansche riep den
conducteur te hulp als tolk en scheidsrechter,
en van verontwaardiging schreeuwde ze den heelen
trein bij elkaar. Hóór, signora Ragini, echtgenoote
van het bekende kamerlid Giacomo Ragini, dorst
die vreemdelinge van diefstal beschuldigen Die
valsche Engelsche wou aanspraak maken op den
mantel, dien zii, signora Ragini, pas van haar
overleden tante in Parijs had geërfd
De conducteur bracht Ethel aan 't verstand,
dat zii zich „vergiste" de andere passagiers,
Franschen en Italianen, riepen ach en wee om de
verdorven brutaliteit der vreemdelinge. Ethel
stond alleen tegenover de solidariteit der Latijnsche
rassen. Zij was woedend, zij voelde zich angstig
en bijna ziek maar zij bleef pal staan. Zij sprak
tot den conducteur, zoodra zij zich verstaanbaar
kon maken
„Ik eisch, dat die vrouw te Turijn aan de politie
wordt overgeleverd
Toen de andere passagiers weer naar hun plaat
sen waren en de conducteur aan zijn werk ging,
zaten de twee vrouwen broedend en loerend tegen
over elkaar. Ethel sterkte zich met koffie uit haar
thermosflesch. De Italiaansche dacht na. Zij had
de Engelsche gepeild en er een weeke, zachtzinnige
vrouw in gezien, die niet veel last zou veroorzaken.
Die koppigheid viel haar tegen. Zou ze te veel
hooi op haar vork genomen hebben
Toen de trein 'n langen tunnel gepasseerd was,
minderde hij vaart en stopte eindelijk. Er scheen
iets aan de machine te zijn machinist en stoker
stapten af en keken onder de locomotief Zij waren
aan het stationnetje van Bardontcchia, een doodsch
dorp, dat weg scheen te kruipen
onder aarde en sneeuw.
Toen kreeg signora Ragini
een idee. De politie te Turijn
kon lastig worden zoolang
ze niet tot de noodige gevoel
loosheid was aangespoord door
haar man. Als ze hier uitstapte,
kon ze haar man misschien er
gens opbellen Ze greep snel
haar handkoffer, sprong het
perron op. Ethel echter, niet
voorbereid, handelde bijna even
vlug, en stond naast de dievegge.
Signora Ragini uitte wat rare
woorden en werd toen kalm.
De Engelsche was van den wal
in de sloot gesprongen, begreep
ze Met die plattelandsautori
teiten was beter om te springen
dan met de politie van Turijn
Hier zouden ze buigen als
knipmessen voor den naam van
haar man. De bruidsschat van
haar dochter was veilig
De stationschef kwam op de
twee dames toe, en signora
Ragini viel hem ongeveer in de
armen zij eischte, dat de vrouw
van een der meest beroemde
kamerleden van Italië be
schermd zou worden tegen
die waanzinnige vreemdelinge.
Ethel, die zich in haar reis
deken had gewikkeld, om zich
tegen de bittere kou te bescher
men, zei
„Die vrouw heeft mijn bontmantel gestolen.
Ik eisch, dat zij aan de politie wordt overgegeven."
Signora Ragini begon te razen. Ethel keek koel
vastberaden de stationschef was geschrokken
en nam zijn pet af, om zich achter de ooren te
kunnen krabben. Hij raakte in verlegenheid. Hij
had een doodelijken angst voor regeeringspersonen
en hun geheimzinnigen, vèrrcikenden invloed.
Een stapje verkeerd en hij kon zijn baantje kwijt
zijn. Afschuiven, was zijn conclusie. Hij vertelde
met vele buigingen, dat zulk een zaak niet door
hem beslist kon worden, maar den burgemeester
aanging.
„Breng me dan naar den burgemeester," zeiden
de beide dames.
Zij gingen het dorp in, de stationschef tussehen
de beide dames in zii gingen het dorp weer uit
en kwamen aan een flink huis, dat een eindje van
den weg stond. De stationschef klopte en klopte
nog eens tot er een zware voetstap gehoord
werd tot de deur openging en er zich een knappe,
forsche man van zoowat vijftig vertoonde, met een
vierkant gezicht, grijzend haar en groote, tintelende
oogen. Dat was burgemeester Leonardo Barutti.
Met groote oogen keek hij het groepje langs.
Terwijl de stationschef zijn verhaal deed, wer
den de oogen van den burgemeester érnstig en
zij begonnen de twee vrouwen te bestudeeren.
Toen de stationschef zweeg, wou signora Ragini
spreken maar de burgemeester deed een stap
opzij en wees hen een spreekkamer binnen. Ethel
keek snel rond en zag verwonderd, bemoedigd
boven den schoorsteenmantel een ets hangen
van de stad Edinburgh.
Leonardo Barutti gaf stoelen, ging aan het
hoofd van de tafel zitten, nam vloeiblad en papier
en zijn vulpen. Weer zat hij de vrouwen met ern
stige, vaste blikken te bestudeeren toen verzocht
hij signora Ragini haar lezing van het geval te
geven.
Zij had alles nu zóó goed voor elkaar, dat zij
haar verhaal kon doen met rappe woorden en
even rappe gebaren. Zoo vaak mogelijk herhaalde
zij, dat zij de vrouw was van het kamerlid Giacomo
