Ragini, en zij stortte een paar tranen voor de
gekrenkte gevoelens van haar overleden tante.
Leonardo bracht haar nu en dan tot zwijgen,
om een aanteekening te maken. Toen zij uitge
sproken was, keek hij haar aan met een eigenaar
dige aandacht, misschien tien seconden lang. Toen
wendde hij zich naar Ethel en vroeg haar, te zeggen,
wat zij te zeggen had. Hij vroeg het in 't Engelsch.
Ethel voelde opeens vollen moed en vertelde kalm
en helder de heele geschiedenis van den bont
mantel van den aankoop te Parijs af, tot het
oogenblik, dat zij hem om de leden van die andere
vrouw had gezien. Toen zij uitgesproken was,
keek zij naar het hooge zwarte gevaarte op het
hoofd van signora Ragini, en zij riep uit
„Hoe komt een vrouw met zóó'n hoed aan een
bontmantel van tweeduizend pond Ik verzoek
u, haar te laten arresteeren
Leonardo keek naar den hoed en fronste. Daarna
ging hij achterover zitten in zijn stoel, blijkbaar
dacht hij diep na.
Hij twijfelde geen oogenblik, of beide vrouwen
hadden waarheid gesproken signora Ragini,
toen ze verteld had, dat zij de vrouw was van het
kamerlid Ragini, Ethel, toen ze zei, dat de mantel
van haar was. Maar hoe kon hij de Engelsche haar
mantel teruggeven, zonder zich den afgevaardigde
tot vijand te maken Hij mocht die Engelsche wel
ze herinnerde hem aan een tijd, waarin hij zich
vrijer en breeder had kunnen bewegen. En hij was
een rechtvaardig mensch. Maar Giacomo Ragini
die was machtig, gevaarlijk.
De twee vrouwen keken hem met gelijke gerust
heid aan. Signora Ragini vertrouwde op de posi
tie van haar man, Ethel op haar recht. Eindelijk
begon het gezicht van den burgemeester op te
klaren er kwam een zekere guitige glans in zijn
oogen, maar die verdween onmiddellijk weer.
Hij stond op, verzocht den stationschef, bij de
dames te blijven, en ging de kamer uit.
Een minuut of vijf later kwam hij terug. Koel,
officieel zei hij tot signora Ragini
„Trekt u dien mantel uit. Ik moet hem bekijken."
De vrouw van het kamerlid aarzelde 't kostte
haar moeite, van het kostbare bezit te scheiden
maar zij gehoorzaamde toch en gaf den mantel
over. Hij deed de deur open en verzocht haar en
Ethel, in de hall te wachten.
Ethel ging op de bank zitten, signora Ragini
bleef mopperend heen en weer loopen. Het gevoel,
dat haar oogen grooter waren geweest dan haar
maag, werd sterker in haar.
Eindelijk ging de deur van de spreekkamer open,
en Leonardo schreeuwde met een ontzettend stem
geluid
„Binnen
Zij schrokken van die stem en gingen de kamer
binnen, en toen schrokken zij nog meer om zijn
ïcii doox Jledetland.
AVOND ONDER DE BOGEN VAN HET MARKTPLEIN TE NIJMEGEN
uiterlijk. Zijn heele figuur scheen te brieschen.
Ethel klappertandde.
Hun oogen gingen naar den mantel, die op de
tafel lag. De voering was aan den benedenzoom
losgetornd uit het gat stak een tip van een klein
blauw pakje. Er lagen nog twee van die pakjes
op de tafel. Het eene was open. Er zat een wit
poeder in.
Leonardo keek venijnig naar de twee vrouwen,
zette een grooten wijsvinger op het ongeopende
pakje en blafte
„Cocaïne Van wie is die jas
Ethel keek naar hem en naar den mantel en
naar de pakjes met kalme, maar blijkbaar echte
belangstelling. Signora Ragini werd langzaam
bleek en haar mond viel open. Zij wist, wat co
caïne smokkelen beteekende wat er voor straf
op stond dat cocaïne smokkelen niet geduld werd,
vrouw van een kamerlid of nietde autoriteiten
dorsten het niet te dulden, zóó sterk was de pu
blieke opinie er tegen. Zij liep gevaar om de car
rière van haar man, en zichzelf erbij, in den grond
te boren.
„Cocaïne smokkelenMinstens drie jaar gevan
genisstraf. Van wie is die jas brulde Leonardo.
Signora Ragini slikte uit alle macht. Stotterend,
met een hooggeknepen, trillende stem, begon zij
„Hij is van die nare Engelsche! Natuurlijk van
die EngelscheWaar zou mijn tante 't geld van
daan halen, om zoo'n mantel te koopen Ze heeft
nog nooit vijftigduizend lire gehad, laat staan twee
honderdvijftigduizend
„En u zei, dat 't uw mantel was U hebt 't min
stens tienmaal bezworen schreeuwde Leonardo.
„Dat ziet iedereen toch direct, dat dat nooit
mijn mantel kan zijn snerpte signora Ragini.
,,'t Was een doodgewoon grapje ik wou dat
mensch eens plagen dat mispunt ik ben een
echte Italiaansche ik kan die vreemde schui
mers niet uitstaan Ik wou haar eens bang maken.
Ik hèb haar bang gemaakt. Ze is nóg bang. En ik
heb er nóg pret om
Zij lachte en slikte toen riog eens en toen ging
haar een nieuw licht op. Zij wees met een beschul-
digenden vinger naar Ethel, en gilde:
„Weet u wat zij wou? Mijn man en mij in den
grond boren voor hóór smokkelarij, 't Is afschu
welijk! Daar hèb je nou die deftige buitenlanders
in de eerste klasZoo'n afschuwelijk schepsel
Zoo'n gemeene cocaïne-smokkelaarsterIk hoop,
dat de rechter haar 't maximum geeft
Zij zweeg, omdat zij geen adem meer had. Leo
nardo vermaande haar met een gebaar, om te blij
ven zwijgen, en zei in 't Engelsch tot Ethel
„Wilt u nu nóg volhouden, dat die mantel van
u is, mevrouw Die mantel met die pakjes
cocaïne Terwijl u weet, dat er minstens
drie jaar op cocaïne smokkelen staat
„Natuurlijk is die mantel van mij," zei Ethel.
„Die cocaïne moet er al in gezeten hebben, toen
mijn man hem kocht."
Toen begon Leonardo te spreken tegen signora
Ragini. Hij bracht haar met een ernstige en niet
vriendelijke stem onder de oogen, dat haar grap
heel dwaas en heel gevaarlijk was geweest; dat de
Engelsche haar had kunnen vervolgen wegens
diefstal, als die cocaïne er niet geweest was; dat
geen rechter in Italië smaak zou toonen voor zulke
grappen dat haar man zijn invloed had moeten
uitputten, om haar buiten de gevangenis te houden.
Hij praatte door, tot zij stond te beven. Toen
werd hij minzamerhij voegde er bij, dat hij
gelukkig zin voor humor had en haar daad begrij
pen kon. Hij stelde voor, er niets over uit te laten
geen woord.
Maar was 't niet beter voor haar, als zij zich
oogenblikkelijk uit de zaak terugtrok? Hij kon
haar getuigenis missen dat van den station s-
chef was voldoende. Als zij getuigen moest, kwa m
haar „grap" voor de rechtbank ter sprake en
de kranten! Wat een schandaal! Wat een klap
voor de carrière van haar man Over tien minu
ten stopte er een boemeltrein naar Turijn. Zou zij
daar maar niet liever mee vertrekken
Signora Ragini ging aanstonds op dit voorstef
in. Bij het afscheid zei ze tot den burgemeester
„Menschen, die beleid toonen, kunnen altijd
rekenen op de hulp van Giacomo Ragini
Hij bedankte haar met groote warmte en veel
buigingen. Maar hij glimlachte boosaardig, toen
hij haar nakeek, en toen zij met den stationschef
den hoek om was, ging hij terug naar Ethel, die
voor het raam stond.
Zij keerde zich om en riep verontwaardigd
Laat u die vrouw góón
Leonardo keek haar aan met een breeden, ge
moedelijken lach, haalde de schouders op, maakte
buigend een wijd gebaar van excuus met beide
armen en zei
„Ja, mevrouw, dat doe ik. Waarom zou ik het
niet doen Wou u maanden en maanden verspil
len met rechten in Italië De dame heeft trouwens
alleen maar een grapje gemaakt ze had voor de
grap uw bontmantel aangetrokken. Heeft ze ge
zegd. Ze heeft erg veel zin voor humor zeker
van haar man overgenomen. Wij Italianen maken
altijd grapjes in Italië. Ik ben ook een grappen
maker soms een beetje."
'Hij zweeg, bevochtigde met zijn tong een wijs
vinger, doopte dien in het witte poeder van het
open pakje, likte het poeder er af met een genoeglijk
gezicht, en zei toen
„Suiker
