DE FIRMA MOET GELD TROUWEN
door
Ch. Raaymakers
1402
VRIJDAG 31 MAART 1933
No. 44
Het is zeer moeilijk," zei Macky Dunn.
„De situatie is nooit makkelijk geweest," ant
woordde Jim Manner. „Maar dit schijnt me de
eenige oplossing." Waarna beiden een tijdlang in
zwijgend nadenken verzonken.
Dunn en Manner, compagnons in de firma Dunn
Manner, electro-technisch bureau, verkeerden
in bijzondere moeilijkheden. Moeilijkheden, die
overigens meer voorkomen bij pas gevestigde
firma's. Wat hun verhinderde, hun zaken vol
doende uit te breiden en te ontwikkelen, was
gebrek aan voldoende kapitaal. Maar daar zij
jongelui waren met groote energie hadden ze reeds
een middel gevonden, om in den kortst mogelijken
tijd kapitaal in de zaak te brengen. Macky en Jim
hadden besloten, dat één van beiden een vrouw
met geld moest trouwen. Deze kwestie van geld
trouwen, teneinde de firma van nieuwe kracht
te voorzien, werd door hen absoluut zakelijk be
schouwd. 't Was wel jammer, vonden ze, dat één
van beiden een dergelijken betreurenswaardigen
stap zou moeten doen, maar het belang van de
firma ging vóór alles, en bij wijze van compen
satie voor het slachtoffer werd bepaald, dat hij,
die de vrouw met geld in de zaak bracht, voortaan
twee derden der ontvangsten zou krijgen, in plaats
van, zooals tot nu toe, de helft.
Na een maand lang allerlei bals en partijen
bezocht te hebben, meenden zij de vrouw gevonden
te hebben, die de eer zou hebben, het vereischte
kapitaal in de zaak te brengen en bovendien het
privilege om de huisvrouw van één van hen te
worden.
„Wat denk je van Eva Jolling
„Precies wat we hebben moeten," zei Macky
Dunn enthousiast.
Eva Jolling was het eenig kind van den ouden
Job Jolling, een rijk man en eigenaar van het
grootste electro-technisch bureau van Londen.
Het was een prachtidee, vooral omdat Eva
persoonlijk ook zeer aantrekkelijk was. Nu de firma
hen eenmaal voor de spijtige kwestie had gesteld,
was dit inderdaad de beste oplossing. Wie weet
of niet mettertijd de oude soliede zaak van Jolling
en hun jonge energieke dito vereenigd zouden
worden.
„Probeer haar te winnen, mijn jongen," zei Jim
Manner.
„Nee, Jim, dat is jou beter toevertrouwd,"
antwoordde Macky.
Ze keken elkander aan. „Weet je wat," vervolgde
Macky, „we zullen haar beiden trachten te ver
overen. Die haar niet krijgt, kan dan den ander
condoleeren. We zullen allebei eerlijk ons best
doen. En voortmaken. Want dat extra-kapitaal
hebben we dringend noodig."
„Afgesproken."
„Het moet den ouden Jolling plezier doen.
Er zijn immers al een paar klanten van hem naar
ons overgeloopen. Het komt goed van pas, dat
we op vriendschappelijken voet met hem gebleven
zijn." Dunn en Manner waren beiden volontairs
gev/eest bij den ouden Jolling het had hun beiden
verwonderd, dat de oude heer hun zoo goed gezind
was gebleven, nadat ze een eigen zaak begonnen
waren, in concurrentie met de zijne. Ze twijfelden
dan ook niet of een van hen zou welkom zijn als
schoonzoon.
Eenmaal besloten, begonnen Macky en Jim
hun campagne voor het aanvullend kapitaal met
die energie, welke ook hun zaak omhoog gebracht
had. Zij bewezen Eva Jolling bijzondere attenties.
Zij bezochten haar huis onder alle mogelijke voor
wendsels, gingen met haar naar bals, dansten met
niemand anders. Theaters werden bezocht, pick
nicks gearrangeerd. Evenmin werd de oude Jolling
verwaarloosd. Hij v/erd uitgenoodigd op diners, dure
sigaren werden hem cadeau gegeven. Job Jolling
was een beminnelijke oude heer, die zich bij die
gelegenheden bijzonder scheen te amuseeren. Het
kostte Macky en Jim veel tijd en geld, maar
dat werd beschouwd als noodzakelijke bedrijfs-
onkosten.
„Denk je niet dat het tijd is om handelend op
te treden zei Macky, na twee maanden van £je lunch van het
hofmakerij „met den ouden Job is het wel in orde, pindamannetje.
genoegen, heeren, u aan te kondigen dat miss Jolling
mij zooeven beloofd heeft mijn vrouw te zullen
worden."
„Feliciteer me," zei Eva.
„Magnifiek, hè," zei de oude Job.
„We kenden elkaar al lang," zei Eva, „maar nu
er krankzinnige geruchten rondgingen dat vader
geruïneerd was, is Manfred dadelijk naar vader
gekomen en heeft gevraagd of wij nu niet dadelijk
konden trouwen. Vader kon dan bij ons komen
•inwonen. Hij had ons geld niet noodig, zei hij,
maar mij alleen. Dat vond vader zoo mooi, dat hij
meteen „ja" zei. Vinden jullie het niet prachtig?"
Daarna nam de oude heer de gewezen vennooten
mee naar zijn kamer. Hij presenteerde wijn en
sigaren en informeerde opgewekt, of ze die idiote
geruchten ook gehoord hadden. „Natuurlijk is er
niets van waar," vervolgde hij, „ik heb er nooit
zoo goed voorgestaan. Maar och, die geruchten
komen zoo makkelijk in de wereld. Zoo vertelden
ze een paar dagen geleden nog in de City, dat jullie
er beroerd voor stonden. Je zaken verwaarloosd,
en dergelijke. Ik ken jullie, niets van aan natuur
lijk. Hé, wat Jullie willen me toch niet zeggen
dat het waar is
Noch Macky, noch Jimmy hadden den moed
het te ontkennen. Hun gezichten hadden hen ver
raden. „Maar goeie hemel," riep de vriendelijke
oude heer, „waarom zijn jullie dan niet dadelijk
naar mij gekomen Je weet toch dat ik mijn ge
wezen volontairs graag help. Ik heb jullie al een
paar goede klanten van mij gestuurd, ofschoon
jullie niet wisten dat ik het gedaan heb. Kijk eens
hier, kom morgen op mijn kantoor, en zeg me
hoeveel jullie noodig hebben. Ik leen jullie met
plezier."
Macky en Jim gingen naar huis; ze voelden zich
klein. „Nu we toch weer samen beginnen," zei
Mackv, „dank zij den ouden Job, moet ik je iets
zeggen.
„Ja, Macky zei Jim.
„Ik was werkelijk verliefd op Eva, Jimmy."
„Ik ook, Macky."
„En die geruchten over den ouden Job, die
heb ik in de wereld gebracht, Jimmy."
„Ik heb hetzelfde gedaan, Macky."
„Wel verdraaid, Jim."
„Precies, Macky."
„Ik deed het om te voorkomen, dat jij Eva zou
vragen."
„Om dezelfde reden heb ik het ook gedaan."
Zwijgen.
„Wel te rusten, Jimmy."
„Wel te rusten, Macky."
Er was werkelijk niets meer te zeggen.
en wat Eva betreft, geloof ik, dat ik maar hoef
te spreken om haar „ja" te laten zeggen."
„Beste jongen," zei Jimmy„ik wil je niet
kwetsen, maar ik geloof dat je abuis bent. Ze
geeft mij de voorkeur. Trouwens, dat kan jou toch
niet schelen. Ik heb er niets tegen om dat meisje
te trouwen. En daar jij altijd bezwaar tegen trou
wen had, is er geen enkele reden, waarom jij je
zou opofferen."
„Nee, Jimmy," zei Macky fronsend, „jij kent
me niet, dat merk ik wel. Het is voor mij heelemaal
geen teleurstelling om met Eva te trouwen. Maar
we zullen haar beiden vragen en zien wat er gebeurt,
't Zal voor jou een teleurstelling zijn, maar enfin,
het kapitaal is toch de hoofdzaak."
„Natuurlijk," bevestigde Jimmy droog. Daar
mee lieten zij de zaak rusten. Maar het is een feit
dat vanaf dat oogenblik een zekere verkoeling
tusschen hen ontstond.
Zij besloten te loten, wie het eerst met Eva
zou spreken. Jim won. Afgesproken werd dat hij
den volgenden dag zijn liefde zou verklaren had
hij geen succes, dan zou Macky den dag daarop
hetzelfde doen. Dadelijk na deze afspraak werd
hun vriendschap weer hechter.
Dien zelfden middag hoorden zij de eerste ge
ruchten over financieele moeilijkheden van den
ouden Job Jolling.
Jim en Macky keken elkander verslagen aan. 't
Had nu geen nut meer Eva te trouwen. Maar waar
moest nu hun extra-kapitaal vandaan komen?
,,'t Zou niet fair zijn om Eva nu te vragen," zei
Macky, en Jimmy was het met hem eens. „Laten
we een andere rijke vrouw zoeken," opperde Jim.
„Daar hebben we geen tijd meer voor," gaf Macky
bescheid. „Zooals het nu gaat, kan de firma niet
verder blijven bestaan," zei Jimmy weer„we
zullen de firma moeten ontbinden om ieder voor
zich opnieuw te beginnen."
-,,'t Lijkt me de eenige oplossing," zei Macky.
Aldus werd op de meest formeele wijze een einde
gemaakt aan de zoo hoopvol begonnen samenwer
king der beide vennooten.
Een paar uur later hielden twee taxi's tegelij
kertijd stil voor het huis van Job Jolling. Uit de
een stapte Macky Dunn, uit de ander Jim Manner.
Ze waren zeer verbaasd elkander te zien beiden
gaven ze elkander vage verklaringen. De huisknecht
dirigeerde hen als
oudebekenden naar
de huiskamer. Job
groette hen harte
lijk Eva een tikje
schuchter, en luite
nant Manfred For-
ster - dien zij nog
niet eerder hadden
gezien met een
koel en afwezig
knikje. Beiden voel
den zij een dade-
lijken en instinctie-
ven afkeer voor lui
tenant Manfred
Forster. „Nu Eva,"
zei de oude Job, met
zijn opgewekte
stem, „dit zijn onze
beste vrienden, ver
tel hun het groote
nieuws."
„Laat ik dat
liever doen," zei
de luitenant. Kort
en officieel ging hij
door: „Ik heb het
