POOR PATRICIA WENTWORTH
Onder dezen eigenaardigen titel zal onzen lezers een premie=boek worden aangeboden
door onze bezorgers of agenten, waarvoor zooals men weet een vergoeding van slechts
17% cent, ingenaaid, of 70 cent in prachtband gevraagd wordt. Deze roman van de be=
roemde Amerikaansche schrijfster Patricia Wentworth behelst de spannende geschiedenis
van een meisje, een jongen, die later als vrouw en man 'n hoofdrol spelen, en 'n juweel,
een buitengewoon kostbaar kleinood. Als het boek aanvangt zijn de jongen en z'n pleeg=
zusje nog zeer jeugdig en wordt er juist in een familie=vergadering beraadslaagd op welke
wijze over het lot en de naaste toekomst van de twee verweesde kinderen zal worden
beschikt. Hoe het daar toegaat en wat de jongen vooral, die overigens een jongen uit één
stuk is, van deze verzameling familieleden te wachten heeft, wordt in het hier volgend
uittreksel weergegeven.
Jongeheer Peter trok een afschuwelijk gezicht,
wierp de vuurroode kamerjapon, waarin hij zich,
tijdens het spel met zijn pleegzusje Rose Ellen,
gehuld had, af en ging naar beneden, terwijl
hem het hart bij eiken stap dieper in de schoenen
zonk. Ellendig, dat een niensch niet zonder bloed
verwanten leven kon, vond hij. Natuurlijk werd
hij beneden weer ter verantwoording geroepen
voor het een of andere kattekwaad. Met één
sprong was hij de laatste vier treden af, en meer
struikelend dan loopend kwam hij de kamer binnen.
Iemand zei „Hemeltje lief 1" En weer een ander
riep „Kalm, kalm een beetje, jongen." En hij
hoorde fluisteren „Jongens hebben geen gevoel,
absoluut geen gevoel, mijn waarde," waarop zijn
oom Mattheus opmerkte „Doe de deur achter
je dicht, Peter...."
Peter sloot de deur, bleef op ongeveer een meter
afstand van zijn verwanten staan, en keek hen
nieuwsgierig aan. Het leek wel, alsof de geheele
kamer gevuld was- met familieleden, en verbaasd
vroeg hij zich af of andere menschen ook zooveel
verwanten zouden hebben. De vrouwen hadden
zwarte japonnen aan, en de mannen droegen zwarte
dassen. Als zij over zijn moeder spraken, zeiden zij
„Die arme Olivia." Men ging de menschen on
willekeurig haten, wanneer zij op die manier over
iemand spraken.
Peter vischte een eindje touw op uit zijn linker
broekzak. Het zat tamelijk verward, omdat er
nog een half afgekauwde tooverbal, een stukje
schuurpapier, een konijnenstaart en een eindje
kaars in dien zak zaten.
„Doe niet zoo zenuwachtig, Peter," viel Charlotte
Oakley, die een verre nicht van hem was, in.
Maar Peter nam niet de geringste notitie van
die opmerking. Met gefronste wenkbrauwen bekeek
hij zijn stukje touwhij ontwarde den knoop,
dien hij er in gelegd had, en maakte er toen een
heel nieuwen, veel ingewikkelder knoop in.
Van de stemming, waarin zijn bloedverwanten
verkeerden de bloedverwanten, die hij in stilte
naar de andere wereld wenschte had hij niet
het flauwste begrip. En, eerlijk gezegd, boezem
de ze hem niet de geringste belangstelling in.
Iets, dat heel verkeerd was van Peter, want het
betrof hier niet meer of minder dan zijn onmiddel
lijke toekomst. Geen van hen wenschte iets voor
Peter te doen, maar zij deinsden er voor terug dit
openlijk onder woorden te brengen. Wat had men
aan zoo'n jongen, die je de ooren van den kop at,
zonder dat hij vrijwel een cent binnenbracht, en
wien men den heelen dag toeschreeuwen moest
„Veeg je voeten Wasch je handen 1 Gedraag je
behoorlijk 1" Neen, een dergelijken lastpost kon
ieder hunner missen als kiespijn. Maar.... de
een voor den ander zou zich wel tienmaal bedacht
hebben, alvorens uit te spreken, wat hem op het
hart lag, en ieder hoopte dat een ander dan hijzelf
de kat de bel zou aanbinden.
Aan het hoofd der tafel zat de eenig overlevende
broer van Peter's vader Mattheus Waring, 'n man,
die kans gezien had zijn advocatenkantoor in de
provincie tot 'n aanzienlijke hoogte op te voeren.
Al de bloedverwanten, die in het vertrek bijeen
waren, keken naar Peter. Peter was een flink uit
de kluiten gewassen jongen van ongeveer twaalf
jaar. Zijn dik, kleurloos haar stond als een borstel
overeind zijn gezicht was vol vlekken en sproe
ten zijn kleeren hingen er meer dan slordig en
onverzorgd bij in een van zijn kousen gaapte een
groot gat, en zijn teenen staken vrijwel overal
door de schoenen en dan waren er die vuile han
den, die zonder ophouden aan dat stukje touw
wriemelden, neen, veel aantrekkelijks had Peter
inderdaad niet.
„ik snap niet, dat zóó'n vader zóó'n jongen
kan hebben," flapte Emilie Waring er uit. „De
arme Henry was in zijn tijd een der knapste jonge
mannen, die ik ooit gekend heb."
„Hij stemt in geen enkel opzicht overeen met
de andere familie-leden," merkte juffrouw Oakley
op. Zij wierp haar hoofd een weinig achterover,
en voegde er aan toe „De arme Olivia stond overal
bekend als een schat van een meisje."
„We zitten alleen maar met de vacantiedagen,"
zei Mattheus Waring maar zijn zuster Emilie
onderbrak hem.
„Je oom Mattheus is zoo vriendelijk geweest,
de kosten op zich te nemen om je naar een school
te zenden, Peter," zei zij. „Hij was dit natuurlijk
in 't geheel niet verplicht, maar uit respect voor
je armen vader...."
„Nou, nou, Emilie," meende haar broer haar
ietwat te moeten remmen. Want hij had over
het toch al niet aantrekkelijke gelaat van Peter
een uitdrukking zien glijden, die het nog minder
voor zich deed innemen dan anders, en hij voelde
zich niet bijster op zijn gemak.
„Wil je zoo vriendelijk zijn mij te laten zeggen,
wat ik te zeggen heb, Mattheus? Zooals ik reeds
mededeelde, heeft je oom de kosten van je opvoe
ding op zich genomen en nu veronderstellen wij,
dat een van de bloedverwanten van moeders
zijde wel zoo vriendelijk zijn zal, je met de vacantie
een onderdak aan te bieden."
Charlotte Oakley bloosde.
„Wij zijn ten slotte maar nichten, juffrouw Wa
ring," viel zij met ee*i hooge stem in, een stem waar
in het protest aan duidelijkheid niets te wenschen
overliet.
Een kleine uitgedroogde man, die nog geen woord
gesproken had, boog zich over de tafel naar Mat
theus toe. Zijn naam was John Banham, de stief
broeder van Olivia Waring.
„Alles draait natuurlijk om de duiten," zei hij.
„Ik bezit zelf geen rooien cent, zooals jullie allen
weten, en de volgende week vertrek ik weer naar
Japan. Maar ik weet...." zijn stem daalde tot
een gefluister, „dat lijkt me een kans.waarom
zouden we het hem niet vragen
De trek op Peter's gelaat werd steeds norscher.
Hij had nu zes knoopen in zijn eindje touw gemaakt,
en begon aan den zevenden. Eensklaps kwam hij
tot de ontdekking, dat hij aangesproken werd.
Oom Mattheus boog zich naar hem toe en keek hem
onderzoekend aan. Allen keken naar hem.
Mattheus Waring trommelde even met de vin
gers op de tafel, toen zei hij op tamelijk luiden toon
„Peter, heeft je moeder je wel eens ooit gespro
ken over het juweel uit Annam
Peter hield op met naar zijn stukje touw te
kijken hij hield midden in een knoop op, en keek
in de plaats daarvan naar zijn bloedverwanten.
Zijn nicht Charlotte had nog altijd een zeer rood
gelaat. Zij zei
„De arme Olivia was van nature zeer terug
houdend. Zij sprak mij er nooit over, hoewel wij
zoo goed als zusters met elkander omgingen. Zij
heeft er nooit tegen iemand met een woord over
gekikt, en nu vraag ik jehoe kun je nu in
's hemelsnaam verwachten, dat zij er dan wel met
dien jongen over gesproken zou hebben, als zij
mij of mijn zuster nooit in vertrouwen heeft willen
nemen
Er schitterde iets in de oogen van John Ban
ham. Mattheus Waring bleef met de vingers op
de tafel trommelen en merkte droogjes op
„Ik heb zoo'n idee, dat Peter ons dat het beste
zal kunnen vertellen, juffrouw Oakley. Kom, Peter,
zeg ons eens heeft je moeder je ooit over dat ju
weel uit Annam gesproken
De oogen van oom John waren precies die van
een aap. Klein maar schitterend, en bruin van
kleur. Peter keek hem vlak in het gelaat en grom
de toen op stuurschen toon
,,'t Zou kunnen."
„Geen greintje manieren," merkte Charlotte
Oakley op zoo luid, dat iedereen 't hooren kon.
Maar met die paar simpele woorden had Peter
het respect van oom Mattheus gewonnen, en de
genegenheid van oom John.
John Banham lachte.
„Je bent niet van plan je te laten uithooren, wat?
Maar enfin, hoor eens hier, Peter, we zouden
toch zoo'n soort ruilhandeltje op touw kunnen
zetten, een ruilhandeltje op grond van goed ver
trouwen, zooals dat onder heeren wel meer gebrui
kelijk is. Jij vertelt ons, wat jij weet, en ik zal je
vertellen, wat ik weet. En ik ben zoo van het een
en ander op de hoogte," voegde hij er met een
knikje aan toe, dat alle aanwezigen zich haastten
te beamen. „Is dat een behoorlijk voorstel, ja of
neen
Peter had zijn eindje touw laten vallen. Hij dook
ditmaal in zijn rechterzak, haalde er een griffel,
een stuk lak, een appel en ongeveer een meter in
mekaar gefrommeld rose lint uit te voorschijn.
Toen knikte hij tegen John Banham cn begon
knoopen in het lint te maken.
„Zoo, ze heeft hem er dus over gesproken,"
zei Emilie Waring op fluisterenden toon, maar
niet zoo zachtjes, of elk woord bereikte Peter's
ooren.
„Dat had ik wel gedacht," zei John Banham
kort. „Vooruit dan, Peter, voor den dag ermee
„Eerst u," zei Peter, die een verwoed gevecht
leverde met een weerspannigen knoop.
„Onzin viel Emilie Waring in. „Als je moeder
je inderdaad alles meegedeeld heeft, is het een
staaltje van je plicht, dat je ons ook alles vertelt.
Een kleine jongen zooals jij, kan onmogelijk be-
oordeelen, welk een belang die geschiedenis voor
ons allen heeft. En stop nu in 's hemelsnaam dat
verschrikkelijke lint weer in je zak, of schei ten
minste uit met dat ellendige gewurm," voegde zij
er op scherpen toon aan toe.
„Kom hier, Peter," zei John Banham. Na Emilie
Waring's uitval klonk zijn stem koel en rustig.
Peter deed een stap naderbij. Hij had er het land
aan, dat men hem aanraakte maar John Banham
gaf hem een opgewekt knipoogje en zei
„Zoo, dus ik mag beginnen En dan zul jij zeggen
wat je op je hart hebt De eer aan den ouderdom.
Gelijk heb je. Ik vind het best hoor. De ge
schiedenis begint met je oom Jacques."
Hij kuchte licht en wierp over zijn schouder
'n blik van verstandhouding in de richting van
Mattheus en Emilie, waarna hij zich opnieuw
naar Peter wendde. „Hij eh was nou niet
direct wat je noemt een braaf jongetje op school,
om precies de waarheid te zeggen, hij was zoo'n
beetje uit hetzelfde hout gesneden als ik. Hij wou
niet leeren en kwam nooit door zijn examens.
Aanvankelijk iemand van twaalf ambachten en
dertien ongelukken, ging hij er op een goeden dag
vandoor, en in langen tijd wist niemand, waar hij
precies uithing. Enfin, om kort te gaan, een jaar
of twaalf geleden bevond je oom Jacques zich in
Annam. Althans hij is er zeker een paar weken
geweest, dat weten we beslist. En wat we ook
zeker weten, of ten minste voor zeker mogen aan
nemen, is, dat hij tijdens zijn verblijf aldaar
in het bezit kwam van een zeldzamen steen, die
bekend stond als het juweel van Annam. Het laat
ste weten wij niet zeker, maar alles wees er op, dat
dit inderdaad het geval was. De steen had zijns
gelijke niet. Ik heb er twintig jaar geleden al over
hooren praten en ik heb oude menschen gesproken,
die dezelfde verhalen gehoord hadden, toen zij
jong waren maar nooit heb ik iemand ontmoet,
die den steen werkelijk gezien had."
Peter had het rose lint laten vallen. Zijn diep
liggende oogen waren op John Banham's gelaat
gericht.
„Wat is het dan voor iets," vroeg hij, „dat ju
weel
„Dat weet juist niemand," antwoordde John
Banham, op de hem eigen snelle manier van spre
ken. „Niemand weet het, omdat niemand den steen
ooit gezien heeft. Men noemt het het juweel van
Annam en Annam beteekent „De verborgen weg".
Het was een verborgen kleinood, een heilig juweel,
dat op een geheime plaats bewaard werd. Ik neem
aan, dat oom Jacques kans gezien heeft, het te
bemachtigen. Het was bekend, dat hij de binnen
landen ingetrokken was, in gezelschap van twee
mannen, een, die Henderson heette, en een andere,
die leefde onder den naam van Dale, maar ik geloof
niet, dat dit zijn werkelijke naam was. Zij kregen
oneenigheid en gingen daarop uiteen."
