IE LEVEN
No. 45
Te Soerabaja heeft men getracht moderne beton-
woningen te bonwen voor den inlander. De huur was
voor den bewoner uit de overbevolkte dessa te hoog
<8—15 gld. per maand) en de enkele die er introk
keerde spoedig naar zijn dorp terng. de huizen aan
Europeanen en halfbloeden overlatend.
geringe behoeften te benijden. Terwijl de Euro
peaan, zooal niet naar kaviaar, dan toch nog
eens naar echt-Hollandschen stamppot of boeren
kool met worst kan verlangen, zoo op de bekende
degelijke vaderlandsche manier toebereid, kent
de Indiër dit gemis niet.
Een inlanderswoning op Sumatra. Kosten waren aan
den bouw niet veel*verbonden. Hoofdzakelijk immers
werd het opgetrokken uit bamboe, dat overal groeit.
Huur behoeft er niet voor te worden betaald, daar
het aan de dorpsgemeenschap behoort, evenals de
grond. De wet zorgt, dat een blanke het huis niet in
eigendom kan krijgen.
Ook de arbeidskrachten, die het voedsel moeten
aanbrengen, zijn niet duur. In vele streken van
Nederlandsch-Indië zijn de apen gedresseerd
om de klapperboomen te schudden. Met de
vruchten, die naar beneden vallen, voedt de
inlander zich.
Een kostwinner, die voor zijn gezin even een
maaltijd naar boven haalt. Vele Indische zeeën
en rivieren zijn uiterst vischrijk. Geen visscher,
schreef onze reporter, zag ik langer dan vijf
minuten wachten om dan zijn net zwaar gevuld
op te halen.
En het bovenstaande geldt niet al
leen voor het voedsel, maar evenzoo
voor kleeding en woning. De dessa-man
zal nooit wenschen weer eens een goed
zittende smoking om zijn leden te voelen,
evenmin maakt hij plannen om zich
eens, en voorgoed, in een mooi villadorp
op de Veluwe te vestigen.
Het leven in de dessa's is nog onge
compliceerd, nog eenvoudig en klein.
Men is er nog niet besmet met de „zege
ningen" van onze cultuur. Maar voetje
voor voetje wint ook in Indië de Wester-
sche beschaving veld en desondanks
zal Oost Oost blijven en West West
en, naar het pessimistische woord van
Galsworthy, nimmer zullen zij elkander
verstaan.
