3kd1
No. 46
VRIJDAG 14 APRIL 1933
1453
„Ik verdien aardig geld met drankzaken. Misschien heb ik van smokke-
laarswerk geprofiteerd ook. Er zijn menschen geweest, die me tegenwerkten
die dubbel spel met me wilden spelen en toen waren ze er ineens gewéést.
Ik wil, dat je goed begrijpt, met wat voor mensch je te doen hebt."
Alan knikte, anders niets.
„Ik weet precies, hoe 't met jou gaan zal, Beckwith. Je bent een gewoon
mensch, en ik ken de menschen. Gisteravond leed je aan de verstandsverbijs
tering, jezelf van kant te willen maken en we zullen zeggen, vanavond ook
nog dat komt, omdat je zonder geld zit, zonder eten en kleeren en vrienden.
Als je met mij contracteert, krijg je een soort positie in de maatschappij.
Wèt 't ook voor een vrouw is, die je krijgt, en hoe erg je haar ook aan haar lot
overlaat, je zult jezelf toch als een getrouwd man gaan beschouwen. Je zult
meer geld hebben, dan je ooit hebt durven droomen goed eten, goeie kleeren
en niets te doen. Dan ga je natuurlijk aan 't leven hechten. Ik waarschuw je
alleen maar als je die twintigduizend dollar van me aanpakt, heb je je
doodvonnis geteekend."
„Ja dat begrijp ik."
„Ik ben benieuwd, of dat waar is. Om 't nog een beetje duidelijker te
maken er zal in die dertien maanden, dat je nog leeft, geen minuut zijn, dat
je niet in 't oog gehouden wordt. Als je terugkrabbelt als je probeert te
ontsnappen word je vermoord. Als de dertiende maand om is, kan 't me
eigenlijk heel weinig schelen, of je zelfmoord pleegt of niet. Als je 't niet doet,
zal een gedienstige geest de moeite van je overnemen. Ik wil niet opsnijden,
maar ais je eens goed informeert, zul je hooren, dat Andrew North zich nog
nooit door iemand in de luren heeft laten leggen. En nu...." zijn stem klonk
weer wat vriendelijker, en de stalen strakheid van zijn gezicht werd matiger
„neem me niet kwalijk, dat ik een beetje grof geweest ben. Ik spreek zoo niet
dikwijls maar ik wou je goed laten inzien, wat je begint. Zoo doe ik in
groote dingen altijd. Ik ga er nogal groot op, dat ik nooit ergens omheen draai.
Ik speel open kaart met je. Dan kun je later nooit komen huilen, dat je 't zoo
piet begrepen had, en dat je tot andere gedachten bent gekomen. Als je begint,
gaat 't door ook."
„Ik begrijp u volkomen. En als ik toestem?"
„Dan stem ik óók toe. Dan vraag je morgen bij een groote maatschappij
een verzekering voor honderdduizend dollar aan. Zoodra de polis geteekend is
trouw je ik zal zorgen, dat ik een woning voor je klaar heb."
„Mag ik vragen, hoede vrouw, die ik trouwen moet, heet
„Beverly Ames."
De naam trof Alan het klonk dichterlijk, romantisch er zat iets zafchts
in, dat volstrekt niet overeenstemde met zijn verwachting. Het zou natuurlijk
een grove vrouw zijn hij had een groven, harden naam verwacht, even
lawaaierig en ordinair als het schepsel zelf, dat in dienst stond van dezen czaar
der onderwereld, dezen leider van inbrekers en moordenaars, dezen blonden,
onmenschelijken, bloedeloozen Andrew North, die nooit lachte en nooit boos
keek.
„Beverly Ames...." Toen voegde hij er wat onnoozel aan toe: „Mooie
naam."
North haalde zijn schouders op. Wat doet dat er toe
„Niets natuurlijk."
„Dus we gaan verder ik zal je geld geven, om de premie voor 't eerste
jaar te betalen. Zoodra je de polis hebt, trouw je, en je gaat naar je woning.
Dan kun je dertien maanden lang precies doen, wat je verkiest. Je wordt voort
durend in 't oog gehouden; dus, zooals ik al gezegd heb, hoefje over ontsnappen
niet eens te denken. Als je op reis wilt, zul je me permissie moeten vragen.
Dan krijg je iemand mee iemand, die kan zorgen, dat je je aan onze overeen
komst houdt
„Pardon, meneer North," zei Alan met kalme waardigheid, „u hebt met
een gentleman te doen."
„Klets 1 Niemand blijft gentleman, als zijn leven op 't spel staat."
„Dat hebt u mis, meneer. Misschien hebt u niet veel ondervinding van
gentlemen
„Ik heb menschenkennis dat is genoeg. In ieder geval, ik riskeer
niets. Dus heb ik je volkomen duidelijk gemaakt, wat je te wachten staat
Dat je, als je op de overeenkomst ingaat, geen minuut langer meer te leven
hebt dan dertien maanden
„Ja, meneer."
„En je antwoord
Alan aarzelde. Zijn hart bonsde onzin
nig, want hij had gedacht, om dezen tijd al
dood te zijn dood door eigen opzet. En toch
was er iets griezeligs aan, zichzelf maarzoo kalm
ter dood te veroordeelen. Toen ging zijn hoofd
wat achteruit en hij keek Andrew North recht
in de oogen.
„Ik neem 't aan," zei hij.
VIJFDE HOOFDSTUK
Met een vreemde, onbegrijpelijke menge
ling van gevoelens drong Alan zich een paar
minuten later door de draaideur van Markstein,
en ging hij de straat op. Hij had vijftig dollars
in zijn zak, een voorschot van Andrew North.
Hij ging op den rand van het trottoir staan,
wenkte een taxi, die doorreed, en bleef staan,
en probeerde te denken.
Hij voelde zich onuitsprekelijk opgelucht en
onuitsprekelijk verschrikt. Hij vroeg zich af, of
hij geen groote dwaasheid begaan had en
toch bleef hij nog meenen, dat hij niet anders
had kunnen handelen. Zijn zelfmoord-besluit
den vorigen dag had hij genomen in de marte
ling van gebrek en wanhoop. Het was, zooals
Andrew North gezegd had zijn leven was hij
al kwijt. Maar toch voelde hij zich nog erg le
vend, en voor 't eerst in drie jaren tijds kwam
er weer moed en hoop in hem op. Maar wat
kón hij eigenlijk hopen Hij had niet opgezien
tegen een plotselingen dood misschien zou
hij er nu nóg niet tegen opzien maar met de
gedachte aan een uitstel van ruim een jaar
schrikte de dood hem af. Want ondanks zijn
vast voornemen zich aan de voorwaarden te
houden, leefde diep in hem de hoop, dat er in het
jaar, dat hem nog bleef, iets zou gebeuren, dat
zijn dood zou verhinderen.
Hij kón nog terug; maar hij vond, dat
dat niet ging al zou North willen. North
was ongevoelig', onmenschelijk maar hij was
eerlijk geweest. Hij had 't hem tégen gerede
neerd gewaarschuwd, dat er geen sprake kon
zijn van terugkrabbelen en hij kende North
genoeg, om te begrijpen, dat die niet in 't wilde
praatte. Rare kerel, die North, onverzettelijk,
onverzoenlijk, gewetenloos. Maar toch, op zijn
eigen ontaarde manier, eerlijk. Dat woog in
ieder geval tegen veel schurkachtigheid op.
Enfin, hij zou óók eerlijk zijn óf hij maakte
(Vischsport. met hengel en schepnet
in Lost Lake, Oregon, Ver. St.)
