No. 47
VRIJDAG 21 APRIL 1933
1493
Molly zei vriendelijk „Voelt u u erg naar?"
„Dat is 't niet. U begrijpt 't niet...."
Ik wil li niet boos maken, maar eerlijk gezegd
is 't cigeidijk wel de moeite waard, om u zoo ze
nuwachtig te maken Iedereen weet, hoe 'n knappe
actrice u bent, en
„U begrijpt 't -niet," herhaalde Beth met een
doffe stem, zonder zich te bewegen.
„Nee, ik begrijp 't ook niet. Omdat u één
avond
„Daar zit 't 'm niet in. Ik beu oud. Ik wou er
't bijltje bij neerleggen...." Beth liet zich gaan.
Zij had geen trots meer. Hijgend vertelde ze het
meisje alles.
Molly's trekken werden zachter. AI was ze mo
dern en geen grein sentimenteel, toch was er iets
in haar, dat mee kon trillen met het lijden van
anderen. In haar eigen jongen strijdlust kon ze
aanvoelen, wat het zeggen wil, om te moeten vech
ten, als je oud bent, en 't niet te kunnen.
„Ik heb zóó mijn best gedaan om te sparen,"
ging Beth voort, half tot zichzelf. „Maar er is altijd
wat kleeren en kappers en allerlei behandeling
die je niet missen kunt op mijn leeftijd.... Als
ik vanavond niet speel, zegt Rob natuurlijk Zie
je wel? Heb ik't niet gezegd? Je raakt óp...."
Zij keek Molly aan met haar doffe, wanhopige
oogen.
Molly ging de deur dichtdoen. Er was tegen
strijdigheid in haar oogen. Die drukten èn boos
heid èn zachtheid uit. Zij legde een hand op den
moeden schouder van Beth.
„Hoor eens," zei ze kortaf. „Ik heb net zoo'n
figuur als u kort en dik en donker. En onze
stemmen lijken op elkaar. Ik heb uw mimiek
ik heb u geïmiteerd daar durf ik gerust voor
uit te komen. Dus ik kan spelen en net doen, of u
't bent. Geen inensch zal 't merken."
Beth staarde haar aan. „Je.... je.... bedoel
je
„Ja. Waarom niet? 't Publiek zal er geen erg
in hebben en meneer Rhode ook niet, denk ik.
Er staat niets in 't programma en u kunt vragen,
of de directeur zijn mond houdt. Ik denk niet,
dat 't hem wat kan schelen."
Het bleef aan haar toon te hooren, dat 't haar
wèl kon schelen, véél kon schelen maar Beth
merkte er niets van, bij 't rijzen van die nieuwe hoop.
Haar oogen werden rustiger en zij glimlachte
flauwtjes.
„Ik weet niet.... 't Publiek kun je misschien mis
leiden. Maar Rob.. Routine kun je niet maken,
ais je 't niet hebt."
Molly zei „Ik doe mijn best, om u te helpen.
Als u vindt, dat ik zóó slecht speel..
„Dat vind ik niet, dat vind ik heelemaal niet 1"
Beth greep haar handen en knikte, ,,'t Is ontzettend
lief van je ja ja, Molly, en ik dank je buitenge
woon Als hij er'niet inloopt, hebben we tenminste
ons best gedaan."
„Precies," zei Molly, en ze glimlachte wrang.
„Als ik u was, ging ik maar liggen. U ziet er ellendig
uit."
„Ik zal nooit vergeten...."
„Excuseert u me ik zal voort moeten maken."
Zij had nog maar nauwelijks tien minuten tijd.
Terwijl zij zich kleedde had zij 't uit kunnen
schreeuwen. Al haar eerzucht kwam hartstochte
lijk in verzet.
Waarom wès ze zoo gek Waarom deed ze dat
voor een oude vrouw, die haar maar steeds voor 't
voetlicht vandaan hield Ze had gesnakt naar een
kans en nu vergooide ze die, uit pure, weeë sen
timentaliteit.
Zij knauwde zichzelf. Daar kwam 't op neer.
Verbeeld je, dat Rhode niets merkte. Dan zei hij
waarschijnlijk bij zichzelf„Beth Eastham is
uitstekend vanavond."
Trad zij onder eigen naam op, dan kon Rhode
denken „Da's een vondstGek, dat ik niet eerder
van haar gehoord heb 1"
Of er kon een andere groote bram onder 't pu
bliek zitten. Dat wist je nooit. Er kon iemand zoo
getroffen worden door haar spel, dat hij haar 'u
ordentelijk engagement aanbood als hij wist,
dat 't de plaatsvervangster was en niet die ouwe
geroutineerde Beth Eastham.
"^Muum-taak.
Spelen Als zij niet méér leven en moderne
kracht in die rol kon brengen dan die ouwe vrouw...
„Ik ben gek," zei ze zichzelf, „gek, gek, gek!"
De roep tot optreden was als een koude douche
over haar toorn. Zij ging, en toen ze opkwam moest
ze even wachten, tot het applaus bedaard was.
Het gewone applaus. Bij 't opkomen hadden ze
dus alvast niets gemerkt.
Haar onderdrukte woede deed zich gelden in
ernstig, strak spel. Heel achter in haar binnenste
voelde ze, dat Beth Eastham 't nooit zoo over
tuigend had kunnen doen. En bij 't hoogtepunt
in de derde acte, toen het geestige weeuwtje een
paar minuten gevoelig moest zijn, liet Molly zich
heelemaal gaan. Haar stormachtige smart en toorn
waren echt.
Toen het gordijn voor 't laast zakte hoorde zij
in het applaus een persoonlijke hulde. Zonder ver
waandheid mocht ze meenen, dat haar spel gepakt
had. Zij boog en boog nog eens en ging vlug door
de coulissen. Ze voelde, dat ze geen recht had om
bitter te zijn. Maar ze was mensch. Zij had mede
lijden met zichzelf.
Haar ééne kans was een paskwil geworden
waarom zou ze 't verbloemen Ze had zin oni iets
stuk te slaan, om anderen te kwetsen met scherpe,
bijtende woorden.
Zij ging naar Beth's kleedkamer. Beth greep
haar beide handen.
,,'t Was prachtig 1 Precies of ik 't zelf was. Ik
had 't beslist niet beter kunnen doen."
Molly zei niets. Ze stak een sigaret aan en keek
naar den vloer. Wat hielpen woorden
„Ze zijn er beslist allemaal ingeloopen," praatte
Beth door. „Rob zelfs kan geen verschil gemerkt
hebben, 't Was heelemaal mijn stem, mijn figuur,
mijn loop, mijn maniertjes, ongeloofelijk goed nage
bootst."
Molly slikte.
Toen werd er geklopt en zei de knecht
„Een heer om u te spreken, mevrouw Eastham."
Beth schrok. „Zal Rob zijn," fluisterde ze. „Hier,
doe gauw dien kapmantel om. Als hij je in die
kleeren ziet
Zij deed ook zelf een kapmantel om, wreef wat
rouge over haar wangen en ging toen de deur open
doen.
„Kom er maar in, Rob. Blij dat je gekomen bent.
Mag ik je voorstellen mijn plaatsvervangster,
juffrouw Lash. Ze kan me op een vriendschappelijke
manier niet uitstaan, omdat ze nooit een kans
krijgt. Ik ben te gezond. Nu, zeg eens op, ben ik
goed genoeg voor „Stemmen"
Rob Rhode boog voor Molly. Hij keek naar zijn
sigaar en gooide de asch op een bakje. Hij streek
zijn witte vest glad. Hij deed vreemd langzaam en
beraden. Eindelijk keek hij op.
„Je neemt mij er niet tusschen, Beth," zei hij.
„RobJ" De schrik in haar stem was duidelijk.
„Wat bedoel je
„Wat ik zeg. 't Publiek heeft 't geslikt, maar ik
niet."
De hand van Beth zocht steun aan den rand
van de tafel. Molly keek naar hem op met een
donkeren hlik.
„Nee, Beth. Dacht je soms, dat ik mijn oogen en
ooren en hersens in mijn zak had Dat was Beth
Eastham niet vanavond. Als ik me niet zeer sterk
vergis, was 't deze jongedame." Weer maakte hij
een buiging voor Molly.
Beth keek radeloos en onnoozel.
„Wat had je er mee voor, Beth
Geen antwoord.
„Wat had je er mee voor?"
„Ik.... voelde me niet erg fit hoofdpijn,"
fluisterde ze.
„Hm. En dacht je, dat ik 't verschil niet merken
zou Je schijnt niet erg hoog over jezelf te
denken."
Molly sprong op. Die laatste druppel was te veel.
Zij werd rood en haar oogen fonkelden.
„U
„Pardon, jongedame," zei hij kalm. „Laat me
uitspreken. Er is geeneen actrice, en geeneen acteur
ook, die niet denkt, dat ze een geboren genie is.
Zelfs onder de amateurs. Ik ben veertig jaar in 't
vak, dus ik weet er wel iets van."
Zij staarden hem beiden aan, Beth stil smeekend,
Molly met een soort onpasselijke moeheid.
„Je weet, wat ik vanmiddag gezegd heb, Beth.
We worden een dagje ouder. Dat zeg ik nog eens.
Vroeg of Iaat duwen de jonge lui ons er uit."
Zij knikte, nauwelijks merkbaar. Haar lippen
bewogen zonder geluid.
„Maar ze mogen praten wat ze willen de jon
geren hebben niet half zoo'n techniek als de oude
garde. Op geen stukken na Er is te veel spel, te veel
opzetze willen teveel laten zien, hoe modern ze
zijn. Ze zijn te w ij s over hun rollen. Dacht je, dat
ik dat verschil vanavond niet zag Hij bewoog
nadrukkelijk zijn sigaar heen en weer.
„Beth, ik heb er des te beter door begrepen, hoe
knap jouw techniek is. Dat had je me nooit scherper
aan 't verstand kunnen brengen. Ik heb aldoor
tegen mezelf zitten zeggen Nee, nee 1 Zoo zou
Beth 't niet gedaan hebben. Dat meisje kan wat
maar de oude, prettige vlotheid heeft ze niet."
Beth liet de tafel los. Ze glimlachte, haar mond
trilde licht.
„Nu ben je onbillijk tegenover juffrouw Lash.
Nog geen routine genoeg da's alles. Die rol in
„Stemmen" zou zij...."
„Die rol is voor jou."
Zij viel op den stoel neer en probeerde zich niet
aan te stellen door te huilen van vreugde.
Molly liep naar de deur, blindelings haar vin
gers konden den knop haast niet vinden.
„Hallo," zei Rhode, „wacht u even, juffrouw
Lash. Trek u maar niet te erg aan, wat ik gezegd
heb. U bent voor uw jaren buitengewoon goed
Ik heb een stuk, waar ik 't volgende maand in de
provincie mee probeeren wil. Daar zit een knalrol
in voor uw type een prachtkans. Hebt u er zin
in
Molly keerde zich om. Ook zij deed haar best,
om zich niet aan te stellen. Maar zij had minder
routine. Zij begon te schreien en kon maar zachtjes
zeggen „Ik.ik wil heel graag.
Rhode klopte op haar schouder, ,,'t Temperament
hebt li ten minste," zei hij goedkeurend.
M"
