DOOR OCTAVUS POY COHEH
De lange, slanke figuur van Alan Beckwith verscheen op den drempel.
Zijn oogen gingen wijd open, toen hij naar binnen keek, en zijn stem
klonk koud van woede.
„Wat is dat?"
Nick Webb was geen lafaard. Hij bleef Beverly's arm vasthouden, en
spottend wendde hij zich naar de deur.
„Kijk, kijk, wien hebben we daar Zou je me niet eens aan manlief
voorstellen, Beverly
Er kwam angst in het hart van het meisje. Zij kende het kaliber van den
bezoeker, zij herinnerde zich de revolver in zijn zak.
„Wie is die man
De vraag werd uitgesproken door Alan, uitgesproken met een stem, die
haar verwonderde. Er lag iets straks, staalachtigs in. Tot nu toe had zij Alan
beschouwd als een man met een zachten, om niet te zeggen weeken aard
iemand die zich liet plat slaan door tegenspoed, en die echt-mannelijke eigen
schappen miste, die bij de mannennatuur hooren.
Maar nu was al die weekheid weg. Er lag een koel dreigement in zijn
houding, een glans van sterken toorn in zijn oogen.
Het gaf haar een rilling van vreugde en van vrees. Wat kon Alan be
ginnen tegen dien groven, brutalen kerel? Wat zou hij beginnen? Al haar
zenuwen beefden en krompen trots, vrees, liefde, haat, het eene gevoel
stapelde zich op het andere. Maar de trots bleef boven.
„Dat is Nick Webb," hoorde zij zichzelf zeggen. „Hij is Johnny's partner
zij rijden samen een wagen. En hij moet ook voor Andrew North oppassen,
dat Johnny niet ontsnapt, 't Is vandaag de eerste keer niet, dat hij me lastig
valthij is er al mee begonnen, zoodra North hem had aangesteld om op
Johnny te letten. Hij zegt, dat hij Johnny wat doen zal, als ik hem afstoot.
Hij heeft een revolver bij zich. Je moogt wel oppassen
Weer Alan's stem, met dien nieuwen klank, hard, onverzettelijk.
„Wèt oppassen 1" Hij kwam een stap naar Webb toe. „Weg die hand."
Ondanks zichzelf kwam de man onder den indruk. Lichamelijk bang was
hij niet Nick Webb had den dood meer dan eens getrotseerd, in volle kalmte,
maar altijd met zijn eigen soort. Hier stond hij voor een mannentype,
dat hij totaal niet kende een heer. Nog nooit had hij zoo'n vuur gezien, als
er nu uit Alan's oogen laaide. Zelf nauwelijks wetend, dat hij het deed, liet hij
Beverly's arm los.
„En nu mijn huis uit 1"
Onwillekeurig begon Nick te gehoorzamen. Toen bleef hij opeens staan.
„Je kunt naar de hel loopen 1" gromde hij.
„Er uit 1"
„Zie maar dat je me er uit krijgt 1"
Alan aarzelde niet. Met één stap was hij bij het haardje dat alleen
als decoratie dienst deed. Zijn lange vingers grepen om het koperen handvat
van een pook. Met strakken mond en strakken blik keerde hij zich weer om
naar den onwelkomen bezoeker. Er was geen spoor van besluiteloosheid
in zijn optreden. Nick's hand ging naar den zak.
Beverly schreeuwde „Pas op I De revolver 1"
De pook zwiepte door de lucht. Terwijl de blauwe
revolver zichtbaar werd, raakte de pook de hand, die
het ding vasthield. Het wapen kletterde tegen den
vloer, en vloekend sloot Webb zijn linkerhand over den
pijnlijken pols.
Het was zeer vlug, onweerhoudbaar gebeurd.
Alan's gelaatsuitdrukking was niet veranderd hij
was even zeker, als vanzelfsprekend opgetreden, alsof
zulke scènes iederen dag voorkwamen. En hij sprak
ook niet luider.
„Er uit I"
„Smerige langpoot
„En geen woord meer."
Nick Webb slofte naar de deur. Daar keerde hij
zich om, het gezicht vertrokken door de pijn van zijn
gekwetsten pols.
„Vandaag heb je 't gewonnen, Beckwith. Maar ik
vertel je één ding ik zal 't je driedubbel en dwars
inpeperen. Je zult er niet lang pret over hebben."
Alan bleef roerloos, tot de buitendeur dichtsloeg
achter Johnny's partner.
TWINTIGSTE HOOFDSTUK.
Een paar seconden nog bleef Alan staan, zooals hij
stond. Toen kwam de reactie. Zijn knieën werden slap
en hij viel plotseling op den stoel neer, die het dichtste
bij hem stond. Er stonden zweetdruppels opzijn voor
hoofd en hij lachte een kort, zenuwachtig lachje.
Wat Beverly betreft, zij stond te staren, alsof zij
een visioen voor zich zag. De verrassing was haar op
KORTE INHOUD VAN HET
VOORAFGAANDE.
Alan Beckwith. door honger gedreven, wil
zelfmoord plegen. Hij wendt zich tot den
bendeleider Andrew North om op zijn naam
een levensverzekering af te sluiten. Met de
gelden van de polis zullen dan na zijn dood
z'n schulden betaald moeten worden. North
wijst dit voorstel af. Hij biedt Beckwith
echter aan een levensverzekering voor hem
te sluiten van 100.000 dollar. Alan Beck
with krijgt dan 20.000 dollar contanten,
maar moet na dertien maanden uit het
teven verdwijnen. Het resteerende bedrag
valt dan aan North toe. De polis komt
te staan op naam van een vrouw. Beverly
Ames, met wie Alan Beckwith op aan
wijzing van North moet trouwenBeckwith
stemt toe. Hij maakt met zijn aanstaande
vrouwdie op een onverklaarbare wijze in
de macht van North is geraakt, kennis.
Het huwelijk wordt voltrokken en het jonge
paar betrekt de flatwoning, welke North
voor hen heeft gehuurd. Na eenigen tijd
ontwaakt in Beckwith het verlangen om te
kunnen blijven leven, want hij moet zich
bekennen Beverly lief te hebben. En het
me is ie bemint ook hem. Beckwith maakt
kennis met May Deshler, de verloofde van
Johnny Ames, den broer van zijn vrouw,
die voor North drank moet smokkelen.
Het blijkt nu, dat het leven van Johnny
ook door North wordt bedreigd en dat
Beverly gijzelaarster voor hem is.
't moment te groot, om iets te zeggen of haar gedachten te IQ
verzamelen, maar haar krachtigste emotie was verbazing
met een tintje van vreugde en trots.
Het was een nieuwe Alan, die zich in deze crisis aan haar getoond had,
heel iemand anders dan de slappeling, die aan zelfmoord gedacht had, en die
zich maar als een strootje had laten meesleuren door een strooming van tegen
spoed, zonder ook maar te probeeren, om voor zichzelf te vechten en te zwoe
gen. Hij had getoond, dat hij een man was, en hij had het zoo rustig en een
voudig gedaan en zoo afdoend dat zij hem nog maar nauwelijks her
kende als den man, dien zij vóór drie maanden had leeren kennen. Hij veegde
zich het voorhoofd af en lachte mat.
„Beverly," zei hij, „ik ben zoo geschrokken."
Het was een naïeve, jongensachtige bekentenis. Opeens ging Beverly
zitten, en voor 't eerst, zoolang Alan haar kende, zag hij haar schreien.
Een paar seconden bleef hij zitten staren, niet goed wetend, wat hij er
van maken moest. Haar tenger lichaam werd geschokt door snikken, maar
toen zij naar hem keek, glimlachte zij door haar tranen heen. Als een groote,
hulpelooze baby kwam hij naar haar toeloopen en hij legde een hand op haar
schouder.
„Toe, Beverly, doe nu niet zoo.... 't Is toch voorbijEr is heele-
maal geen reden
Ze nam zijn hand in de hare en kiemde er zich aan vast met een kracht,
die hem verbaasde.
,,'t Is voorbij, Beverly. Er is niets te huilen."
„Dat weet ik. Maar ik kan 't niet helpen..
„Hij zou me toch niets gedaan hebben. Heusch niet."
„Jawel 1 't Is 'n echte slechte kerel. Maar daar huil ik niet om, Alan.
Misschien zijn 't zenuwen.... en 't is blijdschap ook."
„Omdatomdat er niets met me gebeurd is?"
„Ja en omdat er iets met Webb gebeurd is. Omdat je zoo opgetreden
bent. Begrijp je 't niet, Alan ik huil van geluk, omdat je hebt laten zien, dat
je een min bent. Misschien heb ik je er niet eens liever om, maar 't maakt
me trotsch op je en ik ben 'nooit erg trotsch op je geweest. -Een vrouw kan
niet trotsch zijn op een man, die maar met zich laat gooien en sollen. Nu is 't
net, of er een beetje hoop is."
Hij schudde verwonderd het hoofd.
„Ik geloof niet, dat ik je goed begrijp, schat. Ik ben
zeker te dom...."
„Dat ben je ook. Een man kan nooit de vrouw
begrijpen, die hem liefheeft."
Hij boog zich tot haar neer en met zijn lippen
raakte hij even de zachte krulletjes van haar bruine
haar. „Ik zie eigenlijk niet in, dat er zooiets belang
rijks gebeurd is iets, waar de toestand door ver
andert..
„Maar dat is er wél. Alan 1 Je hebt me iets
iets stévigs laten zien, waar ik niet op gerekend had.
Als een man wil genoeg heeft en kracht genoeg om te
vechten, is er altijd een kans. Die moét er zijn 1 Als
een mensch maar niet onder de pakken gaat neerliggen.
Ik ben doodzenuwachtig en dolblij en trotsch."
Zij ging naar haar kamer, en 'n paar minuten later
kwam Johnny Ames thuis. Ook hij was beladen met
Kerstpakjes, en zijn stralend gezicht voorspelde goed
nieuws.
„Alan 1 't Is gelukt 1"
„Wat
„May overgehaald. Ze heeft gezegd, dat ze op
Kerstavond komt eten. 't Arme schaap ziet er tegen
op als tegen een bergze is doodsbenauwd, dat ze 't
er niet goed afbrengt maar als ze dan toch in de
familie trouwt, moet ze er maar doorheen, zegt ze.
'n Pracht meisje, May geen malligheid, maar een
hoofd als Edison."
„Ik ben blij, dat ze komt, Johnny. Ik vind May
aardig, en ik weet zeker, dat Beverly 't ook wel met
haar zal kunnen vinden."
„Daar ben ik ook niet bang voor. Bev' kijkt door
