go»
M
«■p
DOOR OCTAVUS ROY COHEN
ray werd naar de slaapkamer gewerkt, waar zij hoed en mantel af
legde, en stond te stralen in een japon, waarvan ze een krachtige
uitwerking verwacht had. Het was een wonderbare schepping van
donkerblauw met gouden garneering, en zij bleek zoozeer te
snakken naar Beverly's goedkeuring, dat die onbekrompen gegeven werd.
„Wat een pracht 1 Die jurk is heel mooi en jij ook, May. Ik begrijp 't
best van John."
Het meisje bloosde. „Dank je wel, Beverly. En nu wou ik nog eens wat
zeggenik ben nog nooit hier geweest, omdat we zoo'n massa van elkaar
verschillen we praten niet eens 't zelfde. Maar ik wil één ding zeggen dan
begrijpen we mekaar niet verkeerd jij houdt niet half zooveel van Johnny
als ik."
De eerste twee gangen van het diner veroorzaakten nog geen beslist suc
ces. May voelde zich niet ongemakkelijk tegenover de spijzen en het eet
gerei zij had zich terdege geoefend in de beste restaurants der stad maar
zij had geen ervaring van salongesprekken, en Johnny zat te kijken en te
schuifelen en zich af te vragen, wat zij had.
Alan zag het en begreep het en deed zijn best. Hij maakte grappen
tegen May over hun eerste ontmoeting.
„Je dacht zeker, dat ik een beetje flirten wou, hè?"
„Heel eventjes ja. Maar ik zag wel, dat je zoo niet was. Je deed 't niet
onhandig genoeg, óf niet handig genoeg en je oogen stonden niet goed."
„En werd je toen bang
„Reken maar! Ik dacht, dat je een stille was, en dat er iets met Johnny
was. Toen je me vertelde, wie je was, kon ik 't wel haast besterven. En ik
was zóó opgelucht 1"
,,'t Is nog niet zoo'n kwaad soort van een zwager," verklaarde Johnny
trots. „En 't is een kannibaal, als hij op dreef komt. Kun je je voorstellen,
dat hij Nick Webb aframmelt met een pook
„John 1"
„En dat heeft hij gedaan Zou je niet zeggen, hè
„Van die magere gezichten kun je nooit op aan," vertelde May met een
wijs gezicht. Zij begon weer vasten grond onder de voeten te voelen. „Ik
heb alle soorten van mannen gekend, maar die lange magere gezichten doen
de onverwachtste dingen. Johnny bijvoorbeeld heeft een vierkant gezicht
„Zeg, zit je me voor den gek te houden
„Zou ik niet durven, schat. Ten minste niet vóór we op 't stadhuis en in
de kerk geweest zijn samen."
Langzaam maar zeker kwam de feeststemming over het eigenaardige
familiegroepje. Toen May voelde, dat zij als gelijke werd aangenomen, kwam
haar natuurlijke opgewektheid weer boven. Haar luide, prettige stem en haar
volle lach klonken de eetkamer door.
Johnny was in den zevenden hemel. Hij was bang geweest voor deze
kennismaking had getwijfeld aan den indruk, dien May op zijn zuster
zou maken. En nu een vriendschappelijke verhouding stevig gegrondvest was,
kon hij zijn verrukking niet bedwingen. Om de paar
minuten boog hij zich over, om Beverly in te fluisteren
„Zeg nu eens eerlijk, zus is 't geen schat
„Dat is ze zeker, John."
„Geen politoer en geen flauwe kulletjes allemaal
zuivere wol, en dubbel breed." Hij grinnikte en ging
voort „Of ten minste bijna.*'
Na het diner ruimde Ellen de tafel af toen
werden zij en de Schele opgeroepen voor de verdeeling
der cadeaux.
Er kwamen alleen fopperijen: de echte geschenken
werden gereserveerd voor den volgenden dag. Er was
een speelgoedpistooltje voor den Schele, die er breed
om grijnsde, en een kinderbezempje voor Ellen. Voor
Johnny was er een autootje uit den bazar, en voo'r May
een manicure-doos in poppenformaat. Beverly kreeg
een fornuisje, en Alan een spel kamergolf. Zij trokken
de pistaches van den boom en zetten de papieren
mutsen op, die er in zaten, en eindelijk verdeelden zij
2ich in twee partijen en bedreven het golfspel van
Alan.
Het was een vroolijk, zorgeloos feestje. De sfeer van
somberheid was voor een poos uitgedreven, en aller
oogen tintelden van genot.
Ellen en de Schele gingen naar huis en toen de
keukendeur achter hen dicht was, hoorden zij nog even
de scherpe stem van Ellen en de smeekende antwoorden
van haar man. In de huiskamer werd de gramofoon
aangezet, en men danste. Alan bracht er niets van
terecht, en May nam op zich, hem les te geven. Hij
toonde zich een gewilligen, maar dommen leerling, en
er werd dol gelachen om zijn malle sprongen.
Middernacht. May vond het hoog tijd om op te
breken. Beverly ging met haar naar de slaapkamer.
KORTE INHOUD VAN HET
VOORAFGAANDE.
Alan Beckwith. do or honger gedreven, wil
zelfmoord plegen. Hij wendt zich tot den
bendeleider Andrew North om op zijn naam
een levensverzekering af te sluiten. Met de
gelden .van de polis zullen dan na zijn dood
zn schulden betaald moeten worden. North
wijst dit voorstel af. Hij biedt Beckwith
echter aan een levensverzekering voor hem
te sluiten van 100.000 dollar. Alan Beck
with krijgt dan 20.000 dollar contanten,
maar moet na dertien maanden uit het
leven verdwijnen. Het resteerende bedrag
valt dan aan North toe. De polis komt
te staan op naam van een vrouw, Beverly
Ames, met wie Alan Beckwith op aan
wijzing van North moet trouwen. Beckwith
stemt toe. Hij maakt met zijn aanstaande
vrouw, die op een onverklaarbare wijze in
de macht van North is geraakt, kennis.
Het huwelijk wordt voltrokken en het jonge
paar betrekt de flatwoning, welke North
voor hen heeft gehuurd. Na eenigen tijd
ontwaakt in Beckwith het verlangen om te
kunnen blijven leven, want hij moet zich
bekennen Beverly lief te hebben. En het
meisie bemint ook hem. Beckwith maakt
kennis met May Deshlerde verloofde van
Johnny Ames, den broer van zijn vrouw,
die voor North drank moet smokkelen.
Het blijkt nu, dat het leven van Johnny
ook door North wordt bedreigd en dat
Beverly gijzelaarster voor hem is.
„Ik heb een prettigen avond gehad, Beverly. Echt heerlijk." "NT,-. 1 1
„Ik ook. 't Is jammer, dat we 't al niet eens vroege* gedaan
hebben."
„Ik dorst echt niet. Ik stelde 't maar aldoor uit. Ais Johnny's zuster niet
in me gevallen was, was ik weg geweest.
„Ik begrijp 't, schat. Maar nu zijn we goede vrienden, hè? Voorgoed
„Alsjeblieft I"
„Kom morgenmiddag maar weer met Johnny mee. 't Schijnt een witte
Kerstmis te worden, en Alan denkt er over, met z'n allen naar 't meer te gaan
om te sleeën."
„Heerlijk! Ik wil wat graag"
Aan de deur werd er voor de tweede maal afscheid genomen. Johnny
belde om de lift.
„Wel te rusten, May."
„Wel te rusten, lui. Ik heb 't echt fijn gehad, hoor. Wel te rusten alle
twee Beverly en Alan I"
De lift verscheenen toen May in de kooi stapte, riep May haar laatsten
groet
„Dus zullen we maar zeggen tot volgend jaar Kerstmis
De lift verdween uit het gezicht. Alan voelde Beverly's figuur verstrakken,
toen haar vingers zich sloten om de zijne. Zij keerden zich om en gingen hun
woning binnen ondanks zichzelf huiverde Alan.
In de iift stond May zichzelf uit te schelden om haar onnadenkende,
onkiesche scherts. Zij huilde bijna.
„Johnny," klaagde ze, „ik heb toch al zoo'n beetje hersens nu laat
dat me ook nog in den steek I"
TWEEËNTWINTIGSTE HOOFDSTUK
In de volgende drie maanden nam het leven van het vreemde gezin ietwat
vaste vormen aan.
Voor den oppervlakkigen waarnemer leidden zij het leven van een normaal
jong echtpaar met een matig vermogen. Door het ongunstige weer was Johnny
meer bij hen dan gewoonlijk, maar toch ontbrak hij nog twee of drie dagen
der week op het appèl.
Vóór in Januari was Johnny met 'n nieuwtje aan
gekomen hij had een anderen partner gekregen. „Ik
heb zoo'n idee," zei Johntjy, „dat North de lucht
heeft gekregen van dat gevalletje tusschen Nick en
Alan. Ik weet 't niet zeker maar 't lijkt er heel veel
op. Er heeft iemand Nick hooren zeggen, dat hij niet
snapte, wat North met zijn privé-zaken had uit te
staan. Maar al heeft North hem gezegd, dat hij zijn
handen thuis moest houden, ik zou mijn oogen toch
maar niet dicht knijpen, Alan. Nick is een lastig heer."
Maart bracht buitengewoon koud weer. Alan en
Beverly deden 's middags een fiksche wandeling samen
en zaten 's avonds in hun knusse huiskamer te praten.
Zij maakten kennis met een jong echtpaar, dat een
woning op dezelfde verdieping had, en ze hadden soms
een avondje bridge, een spel, dat Alan heel goed
speelde of mah jongg, waar hij het land aan had.
Overdag bleef hij veel meer bij Beverly dan hij
vroeger gedaan had, maar hij zorgde nauwgezet, dat
zij tijd genoeg voor zichzelf overhield. Nu en dan gingen
zij met Johnny en May Deshler uit, gewoonlijk kwamen
de twee 's Zondags bij hen eten, en van tijd tot tijd
was Martha Garrison hun gast. Bij één van die ge
legenheden kregen de oplettende oude oogen van Garry
de bevestiging van een vaag gevoel, dat haar al een
poos had gehinderd. Met haar gewone oprechtheid
begon zij er over, toen zij met drieën aan tafel zaten.
„Wat mankeert er eigenlijk aan bij jullie tweeën?"
vroeg zij vierkant.
„Mankeeren Maar Garr, hoe kom je op 't idee
,,'t Is geen idee, Alan 't is iets, dat ik zeker
weet. Jullie zijn jong en jullie houden van elkaar, en
je hebt alles, wat je hart begeert en toch zit er jullie
