Ofi tató (foot Jfadaïland.
No. 4
VRIJDAG 23 JUNI 1933
117
na-gichelen, toen de jongen hem een briefje over
gaf, waarop de eenvoudige vermelding dat de
drankpolitie zijn maagmedicijn meegenomen had.
Terwijl Joe las, stierf zijn lach weg.
„Schandelijkbrulde hij. „Schandelijk 1 Een
gemeene aanslag op de rechten van een vrijen
burger." Trillend van woede lichtte hij Duffy en
ons in. Harry en Kid mompelden een paar sympa
thieke woorden. De autoriteiten uitscheldend
sloeg Joe bevend naar zijn bal, en mepte dien
ergens in een sloot. Daarna werd hij ernstig, zelfs
droevig. Weg was zijn lach het eenige dat we
nog hoorden was een grom af en toe. Harry en
Kid, verzekerd nu van een lachloos spel, kregen
zelfvertrouwen en haalden hun spel prachtig op.
Even vóór de helft van de match kwam, geheel
volgens de regie, het noodlottige auto-nieuws.
Joe las het briejfe, ging op den grond zitten en
begon bijna te huilen. Daarna hield hij het spel
vijf minuten op om ons zijn opinies over zijn
schoonzoon mede te deelen. Hij dreigde tenslotte
de match te staken het kostte Duffy de grootste
moeite om hem daarvan af te brengen. Maar hij
was verder een gebroken man. Ik geloof niet dat
hij zelfs nog naar zijn bal keek, wanneer hij sloeg.
Het zag er naar uit, dat Harry en Kid echt gingen
winnen.
„Van zijn lach zullen we vandaag geen koorts
meer krijgen," fluisterde ik Harry in.
Op dat moment naderde een telegrambesteller,
die naar mr. Rankin vroeg. De jongen was ons
volkomen vreemd. Op onze aanwijzing naderde
hij den terneergeslagen Joe. „Er is zooeven een
telefoontje gekomen, dat uw bioscoop in Monroe
tot den grond toe afgebrand is," berichtte hij.
Joe staarde den jongen aan, half bedwelmd.
„Wat stootte hij eindelijk uit. „Zeg dat nog
eens?" De jongen herhaalde zijn boodschap.
„Weet je het zeker, jongen vroeg hij met
bevende stem.
„Absoluut zeker, meneer."
De droeve trek, die zich op Joe's gezicht had
vastgezet sedert de berichten over sherry en auto,
verdween langzaam zijn mond opende zich in
een breede grijns. „Hooren jullie dat schreeuw
de hij. „Hooren jullie dat Ik wist wel dat ik te
veel ongeluk had. Dat kon niet blijven. Mijn bios
coop is verbrand 1 Wat een bof Dat ding kostte
me geld als water, er kwam geen sterveling en
niemand wou het koopen. Nu is het verbrand, en
het was voor twintig duizend gulden verzekerd.
Hoera 1"
Hij gaf den jongen een geweldige fooi, klopte
hem vriendelijk op den rug, en brak toen los
in den beruchten Rankin-lach. Aan den auto en
de sherry dacht hij klaarblijkelijk niet meer. „Nu,"
grijnsde hij, „nu kan ik golf spelen 1"
„Idioot!" siste Harry tegen Kid, die als aan
den grond genageld stond. „We hadden afgespro
ken het niet te doen. Nu zie je wat er van
komt I"
„Ik weet van niks!" protesteerde Kid veront
waardigd. „Ik heb dien jongen niet gestuurd."
„Dat deed je wel, model-sufferd Had je aan
de afspraak gehouden."
„We zijn achter, hè zei Joe opgewekt tegen
zijn partner. Maar Iet op. Van nu af aan verplet
teren we die lui." Dat was precies wat ze deden,
en mijn 300 gulden verdwenen voor mijn oogen.
Joe's lach keerde terug, alleen nog iets erger en
vrijwel zonder pauzen. Met zijn"vijfstemmigen
brullach achter zich, leek het spel van Harry en
Kid naar niets. Harry sloeg zijn bal op zijwegen,
in achtertuinen, slooten en kippenrennen Kid
werd wanhopig en sloeg gaten in de aarde. Rankin
en Duffy wonnen met glans. Terwijl ik het slag
veld verliet, Harry en Kid meesleurend, klonk een
laatste hinnikende Rankin-lach achter ons aan.
Toen we onzen auto bereikt hadden, barstte
Harry los.
„Zoek een meer op en ga je verdrinken," zei
hij schor tegen Kid. „Voor de zooveelste maal heeft
jouw eigenwijsheid ons genekt."
„Ik heb je toch al gezegd," raasde Kid, „dat
ik geen boodschap over die bioscoop gestuurd
heb
„Nog liegen ook," zei Harry, ,,'t Is al erg genoeg
zonder te liegen."
„Ik lieg niet!"
Zij maakten ruzie met groeiende bitterheid.
Terwijl ik achter het stuur plaatsnam, gingen zij
op de achterbank zitten, keken elkaar woedend
aan, en zeiden leelijke woorden.
„Houden jullie nu eens op vroeg ik, toen we
een paar kilometer gereden hadden, en de twist in
hevigheid toenam „tenslotte was 't maar een
golfmatch, terwijl ik er ook 300 pop bij verloren
heb."
„Hij scheldt me uit voor leugenaar!" riep Kid.
„Dat ben je ookbevestigde Harry en
verder ging de twist. We begonnen Garfield te
naderen voorbijgangers keerden zich om en
keken ons na. Dien morgen hadden we afgesproken
dat ik door achterstraten terug zou rijden, om
een eventueele ontmoeting met Alma Peak te
ontwijken. Maar de ruzie op de achterbank bracht
me ietwat in de war, en ik reed, eenmaal in Garfield
gearriveerd, regelrecht de hoofdstraat af, terwijl
de herrie achter mij in volle hevigheid voort
duurde.
„Stop t" gilde de razende Kid op een gegeven
moment. „Ik laat me niet voor leugenaar uit
maken Ik wil er uit
„Je blijft er in commandeerde Harry.
„O, dacht je dat hè Let dan eens even op
Hij stond op en sloeg zijn been over de neer
geslagen kap van den auto uit vrees dat hij zou
vallen, stopte ik. Harry greep in het wilde weg
naar lichaamsdeelen van onzen verbolgen kame
raad vechtend rolden zij terug, vrijuit vloekend.
Het portier sloeg open, worstelend rolden zij door
de opening op de treeplank vandaar in een
modderplas.
Op dat oogenblik ging de deur van een voornaam
huis dicht bij ons open om 'n heer en 'n dame uit
te laten. Ik zag dat het Samuel Peak en zijn eenige
dochter Alma waren. Miss Peak staarde strak
naar Kid Gover, of zij de getuigenis harer oogen
niet kon gelooven. Kid krabbelde juist overeind,
bespat met modder. Onder het opstaan bemerkte
hij zijn toekomstige vrouw. Hij boog, op het oogen
blik dat zij zich met een gebaar van verachting
afwendde.
„Kom, vader!" zei ze. „Treurig teeken des tijds
dat zelfs op Zondag in Garfield zulke dronken
zwabbers de straten onveilig maken." Vader en
dochter liepen de straat verder af.
„Heb ik je niet gezegd door de achterstraten
te rijden zei Kid nijdig.
Een moment later verscheen een politie-agent.
„Wat is er aan de hand informeerde de ge-
uniformde.
Harry klom haastig in den auto.
„Niets," antwoordde Kid. „Die dronken zwabber
wou me niet uit den auto laten."
,,'t Was maar een mop, agent," zei Harry,
trachtend te glimlachen.
„Doorrijden I" gelastte de Wet. Ik draalde
niet.
Kid sloeg zijn bemodderde golftasch over zijn
schouder en liep den anderen kant op, nagekeken
door den agent.
„Zag je den burgemeester en Alma merkte
Harry op.
„Ja>" antwoordde ik, „en je moest je schamen."
Kid kwam dien avond heel laat thuis, en ging,
zonder ons te zien, regelrecht naar zijn kamer.
Den volgenden morgen zaten we met ons drieën
zwijgend aan een ontbijt, waarover een mokkende
stilte hing, toen Harry, die het ochtendblad las,
een kreet uitte.
„Kid," zei hij„je was gisteren geen leugenaar.
Asjeblieft I"
Wij bogen ons over de krant.
„Een geweldige brand heeft gistermiddag het
Gateway-bioscooptheater in Monroe totaal ver
nield. Het gebouw, eigendom van mr. Joseph
Rankin te Garfield, was verzekerd," luidde het
bericht.
„Geen wonder, dat je razend was, Kid," zei ik.
De kleine man keek ons beurtelings aan.
„Ik zal jullie nog meer vertellen dat ook strikt
waarheid is," merkte hij daarna op. „Ik kreeg
vanmorgen een brief in twee deelen. Het eerste
is van Alma Peak, dat zij onze verloving uitmaakt.
Het tweede is geschreven door haar vader. Hij
bericht kort en bondig dat hij een scherpe actie
tegen ons grondverkoopbureau zal bevorderen en
hij kletst iets over dat hij wat van ons weet, van
vroeger, dat we niet graag algemeen bekend hebben.
Als een burgemeester zoo iets doet," besloot hij
bitter bitterder dan toen hij het verbroken
engagement aankondigde „kan je wel zeggen
dat ons kantoor op de flesch is."
„Als jij niet zoo verwaand was geweest dat
juffertje te vrijen, kon dat laatste niet gebeuren,"
moest Harry toch nog opmerken.
Maar daar had hij niet geheel gelijk aan Harry
had ook schuld, vond ik.
In elk geval had Kid wel gelijk met zijn op
merking onze eertijds succesvolle grondspeculatie
ging op de flesch.
Gezicht op Steenwijk.
