Oji icti iaat Jledcüand. De Hooge Vuursche
den schrik en den angst niet, en je kunt zelf je tijd kiezen. Je zou kunnen
doen, alsof je je wagen niet meester meer was een beetje heen en weer
slingeren en zoo...."
„Zou kunnen," zei Alan met een strak gezicht. „Had u nog meer ideeën
North stond na te denken. Alan keek hem verbaasd, ongeloovig aan.
Het was eenvoudig ondenkbaar: die man en hij stonden koelbloedig te
praten over zijn aanstaanden dood en nog werd hem voorgesteld, zijn
eigen leven te verwoesten Alleen het kloppen van Alan's hart sprak van zijn
innerlijke opwinding uiterlijk was hij kalm, beheerscht, ijzig.
Alle hoop op clementie was verdwenen. Hij wist nu, dat hij tegenover
het onontkoombare stondtegenover iemand, die er uitzag en handelde als
een mensch, maar die geen ziel had. Smeeken wilde hij niet.
„Ik vind dat ééne idee voldoende," zei North eindelijk. „Of je moest
de zorg aan mij willen overlaten. Dat hoor ik dan wel, als je 't geld voor de
verzekering komt halen. En nu" hij stond op „moet ik je verzoeken,
mij te excuseeren."
Alan boog stijfjes en ging naar buiten. Hij had Beverly niet gezegd, dat
hij dien avond naar North zou gaan hij had haar de zenuwspanning van het
wachten willen besparen. Hij had alleen gezegd, dat hij het druk had, en pas
heel laat thuis zou komen. Hij liep nu in de richting van den Boschdel.
Boschdel Het was voor hem meer dan alleen een mooie streek het
had hem licht gegeven over zijn eigen talenten, zijn geloof in zichzelf doen
herleven. En hij had zijn droomen gedroomd.... als North maar anders
was geweestEr was één stuk grond, waar Alan van was gaan houden
een knus, beschut plekje, met een open wei aan den éénen, en geboomte
aan den anderen kant daar had hij zich een villaatje gedroomd voor Beverly
en zichzelf, met een rij heesters en bloembakken langs de veranda. Hij
had zich niet veel moeite gegeven, om dat stuk te verkoopen hij had er
pleizier in gehad, het te bekijken als zijn eigen portie. Er ging geen dag voor
bij, of hij kwam er, en dan zag hij alles, zooals het zijn zou, wanneer zijn eigen
huis gebouwd was.
En nu was die droom ten einde. Het visioen was verdreve'WWreede
werkelijkheid zag hem aan. Over twee weken, hoogstens drie, was hij er
niet meer. Maar zelfs tegenover die zekerheid kon hij het niet gelooven hij
was te krachtig levend, te gretig verlangend naar het leven, om aan te nemen,
dat zijn leven zou worden afgeknapt als een doode twijg van een boom.
Hij bereikte den Del en onwillekeurig gingen zijn schreden naar een
nieuw villaatje aan den Bergweg. Ook dit huisje had voor hem iets eigens.
Het was een idee van hem geweest, dit „Beter Tehuis" een nieuwe villa,
gemeubeld en versierd door de voornaamste firma's der stad. Het doel ervan
was, bemiddelden personen te laten zien, wat er gemaakt kon worden van
een huis op een gewoon perceeltje parkgrond en met hartstochtelijke
toewijding had Alan zich gegeven aan de inrichting van dit kleine maar
mooie huis.
Dit villaatje stond alleen op een heuveltje. Er stonden geen huizen op
de aangrenzende perceelen de Bergweg was pas kort aangelegd en in ex
ploitatie gebracht. Alan ging het huis binnen hij had een sleutel bij zich.
In de muziekkamer draaide hij het licht aan en hij ging zitten in een ruimen
stoel. Hij wou alleen zijn, denken, zich instellen.
Tot vanavond had hij zich koppig vastgeklemd aan zijn laatste hoop.
Hij had met vasten wil en optimisme gerekend op de kracht van zijn succes,
en op het vonkje menschelijkheid, dat toch, naar hij meende, in de borst van
Andrew North gloeien moest. Nu het bleek, dat hij zich in North vergist had,
was alles uit. Nu moest hij zijn korte toekomst beschouwen en nog verder
zien wat het voor Beverly zou zijn, als hij er niet meer was.
Maar het bleek hem onmogelijk, geregeld te denken. De zelf-gekozen
huisinrichting de roodbruine overgordijnen voor de ramen, de schikking
der meubels, het persoonlijke tintje hier en daar juist zooals hij het zich
had gedacht in zijn droomhuis bleef zijn geest terugroepen naar zijn droom
en naar Beverly. De hoop was gestorven, maar het verlangen niet.
Alan was niet geheel toevallig naar 't villaatje gekomen. Hij had alleen
willen zijn, zich willen voorbereiden op zijn ontmoeting met Beverly
waarin hij haar zou moeten vertellen, dat alle hoop verkeken was en hier
vond hij de stilte en de afzondering, die hij wenschte.
Hij was dien avond naar Andrew North gegaan met méér hoop, dan hij
ook zichzelf had willen toegeven. Hij had een zekere opgetogenheid gevoeld
hij had zich al voorgesteld, hoe hij terug zou komen bij Beverly, met het
nieuws, dat zij samen hun kans zouden hebben; dat North (inderdaad een
mensch bleek te zijn en nu moest hij tot haar gaan om te spreken over het
einde het einde van alles van hemzelf, van hun hoop, van hun geluk.
Hij vond het buitengewoon moeilijk, vat te krijgen op zichzelf. Voor
het eerst voelde hij de knaging van de wanhoop weer. Nog nooit had de dood
hem onontkoombaar geleken de voortdurende betuiging van zijn geloof
in North's menschelijkheid had ijdele hoop voortgebracht. En nu was die
hoop vernietigd. In het hoogste beroep was zijn doodvonnis bekrachtigd.
Er bleef hem niets anders over dan wachten en zich voorbereiden.
Uiterlijke voorbereiding was er weinig. Zijn zaken waren in orde. Maar
hij moest zich voorbereiden op de twee of drie weken levens, die hem nog
restten. Hij moest zichzelf geestelijk instellen vanavond hier zoodat
hij Beverly tegemoet kontreden met een dapper, glimlachend gezicht, en
haar overtuigen, dat hij berustte, en dat zij dankbaar moesten zijn voor het
genoten geluk en dat zij de misère van de toekomst moesten beschouwen
als een eerlijken prijs voor dat geluk.
Het was niet makkelijk misschien omdat het argument valsch was.
Er was zoo heerlijk veel, om voor te leven de kamer, waarin hij zat, scheen
zijn eigen kamer te zijn de verwerkelijking van zijn droomen. Jaloersch
had hij het geheim bewaard voor zijn helpers, die hun verbazing hadden
uitgesproken om zijn onvermoeibare energie bij de inrichting van dit huis.
Zij hadden niet geweten, dat er een stuk van hemzelf in ging, dat hij in
ieder vertrek Beverly zag, Beverly, zijn vrouw. En misschien zouden ze 't niet
begrepen hebben.
Het was met dit beeld van Beverly voor oogen, dat hij worstelde, om
orde te brengen in zijn binnenste, om zijn krimpende zenuwen te sterken
voor het onvermijdelijk gesprek met haar. En eindelijk begon hij zijn ge
voelens onder bedwang te krijgen. Met weerzin stond hij op en hij trok zijn
overjas aan. Toen draaide hij het licht uit, en sloot de voordeur achter zich.
Hij deed het langzaam, hij maakte er een ceremonie van. Het was zijn afscheid
van het tehuis, dat had kunnen zijn. Wordt vervolgd.)
