Ofi idi dooi Jiedeüand.
Deventer in de schemering.
Ofi ids dooi Jiedeïland.
Coevorden.
Hij bukte zich en kuste haar, sussend, zacht, lang.
„Ik ga naar North, Beverly, 't Gaat er niet om, wat het prettigste voor
ons zou zijn. Ik ga, omdat ik moet."
De deur viel achter hem dicht. Toen zij alleen waren, keken de twee
vrouwen, afgemarteld van verdriet en angst, elkaar aan.
En toen, omdat zij allebei vrouwen waren, en omdat zij allebei lief
hadden en leden toen begrepen zij elkaar.
Zij kwamen dicht naar elkaar toe. Hun armen strekten zich uit en zij
snikten hun harten uit op elkanders schouders.
EENENDERTIGSTE HOOFDSTUK
Alan zag geen taxi, toen hij buiten kwam, en zijn eigen wagen stond in
een garage twee straten verder, dus besloot hij, te voet naar het gebouw
Koningswapen te gaan. Het was niet zoo ver en hij mat den afstand met
groote, snelle passen.
Het draaide en woelde in zijn hoofd een dolle warboel van gedachten,
schijnbaar onsamenhangende invallen, die kwamen en verdwenen in een
reeks van scherpe beelden
North doodDe avond bij Markstein, een jaar te vorenWat had
Beverly hem lief ze had haar broer vergeten in haar heftig verlangen,
dat hij, Alan, leven mocht..Wat zou de Schele wel denken, als Johnny
North vermoord had Gek, je kon je North haast niet dood voorstellen...
Beverly had net een kind geleken met dat tengere figuurtje en dat korte
haar.Eén slachtoffer was er al door dat misdadige contract Nick Webb.
Alan had een beetje medelijden met Nick. Hoefde hij zich natuurlijk niets
van aan te trekken, maar wat een vrouw, die May Deshler Johnny bofte...
Bedoelde Dan Watkins, dat hij compagnon zou worden?.... Als North
dood was, kon er zooveel gebeurenGek, dat hij vroeger nooit wat uit
zichzelf had kunnen halen de gelegenheid misschien. Nee, de gelegenheid
had hij gemaakt. De noodzakelijkheid, dat was hetnoodzakelijkheid, om
voor iemand anders te zorgenVeronderstel, dat die sleutel niets met
de woning van North had uit te staanNorth dood
Hij was bij het Koningswapen, voor hij het goed wist. Hij ging de weelde
rige vestibule door. De lift was er nietAlan ging de marmeren trap op,
twee treden tegelijk.... Hier was 't, ja, dit was de flat van North. Voor
de deur bleef hij staan er liep hem een koude rilling over den rug. Hij voelde
weerzin, die niet geheel vrii was van vrees. Wat ging hij aantreffen Een lijk
Was er iets gebeurd? Zoo neen, wat moest hij ook weer voorkomen en hoe
Hij was gekomen om den moord te verijdelen op den man, wiens bestaan
zijn eigen dood beteekende. Hij strekte de hand met den sleutel uit naar het
slot, trok haar toen weer terug. Hij luisterde. Binnen niet 't minste geluid.
Gedachten renden door zijn brein. Er was nu meer samenhang tusschen
zij trommelden rhythmisch en dat getrommel was niets dan de raad, af
te zien van deze dwaze onderneming, die zijn eigen ondergang bezegelen kon.
Johnny Ames was per saldo zijn broer niet. En Johnny was het op zijn
eigen houtje begonnen. Waarom zou hij er zich mee bemoeien Met den dood
van North was het stuitende contract vanzelf ontbondenNiemand had
er iets bij te winnen dan North, en als North niet meer leefdeOf als
Johnny er nog niet was, dan hoefde hij den jongen alleen maar vóór te laten
gaan. Leelijk voor Johnny..maar er was best kans, dat ze hem er nooit
voor kregen.
Alan schrok van zijn eigen gedachten. Hij begon zich te schamen, dat
hij zoo'n handelwijze ook maar in overweging kon nemen. Maar het was
menschelijk hij begreep nu beter de Beverly van eenige minuten geleden.
Er waren oogenblikken in het leven van een mensch, dat het instinct van
zelfbehoud al het andere overstemde -*• bij Beverly was 't het instinct geweest,
om hèm te behouden, al was het tegen den prijs van het grootste gevaar
voor den persoon, van wien zij op-één-na-het-meeste hield. En May May
had een zelfden drang ondergaan, en May dacht aan niemand dan aan den
man, dien zij liefhad. Zóó waren hun aller levens verdraaid en verwrongen
door zijn misdadige slapheid van een jaar geleden. Maar Als Johnny North
al gedood had, en netjes weg had kunnen komen
De sleutel paste keurig in het slot. Geruisch-
loos ging hij rond. Alan stapte den drempel over.
Hij tuurde de schemerige hall in, hij keek naar het
zachte licht, dat uit een der kamers stroomde.
Stilte. Werktuiglijk deed hij de halldeur dicht.
Het klikken van het slot priemde door de stilte, en
Alan schrok. Nog geen geluid binnen. Hij begon zich
te bewegen, zijn voetstappen maakten geen geluid
op het dikke vloerkleed.
Alan voelde, dat er iets gebeurd was. Ondanks
zichzelf huiverde hij en weerstond een aandrang,
om terug te gaan. Er hing iets onvatbaar geheimzin
nigs in de atmosfeer, in de kerkhofstilte om hem heen.
Hij beheerschte zijn stemming zijn voeten bewogen
zich weerhij keek vóór zich uit, steeds voor zich
uit, naar de flauw verlichte kamer. Hij ging den
drempel over.
„Niet verder 1"
Hij keek naar de grimmige, onverzoenlijke ge
daante in den leunstoel. North's gezicht stond effen,
zonder uitdrukkingde glans van zijn oogen was
koud en strak. De man was niet opgewonden dat scheen hij niet te kónnen
zijn. En toen merkte Alan op, dat North een revolver in de hand hield. Hij
hield die stevig vast, met de zekerheid der gewoonte, en de loop wees recht
naar Alan.
Diens eerste gevoel was verwondering, en toen, onbegrijpelijkerwijze,
werd hij een groote opluchting gewaar. Even dacht hij, of May zich soms
vergist zou hebben. Maar dat kon niet. De sleutel had inderdaad toegang
gegeven tot de woning van North. Dus hij was alleen maar eerder gekomen
dan Johnny Ames. Hij begreep zelf niet, waarom hij daar blij om was. Hij
hoorde de stem van North, mat en onverschillig.
„Wel
Alan kreeg een nieuwen indruk North was méér dan menschelijk. Het
leek hem niet mogelijk, dat die man meer vatbaar was voor de gevolgen van
menschelijke kwaadwilligheid, dan hij het was voor menschelijke gevoelens.
Hij leefde. Waarschijnlijk zou hij altijd leven.
„Wat doe je hier North's stem kraakte scherp. Alan kwam tot zichzelf.
„Ik ben hier gekomen...."
„Dat is duidelijk. Waarom
„U was in gevaar."
„Was ja. Ik ben het nu niet meer."
„Groote hemel! U denkt toch niet...."
„Ik had 't van jou niet verwacht, Beckwith. Maar ik heb me er natuurlijk
op voorbereid."
„Maar, meneer North.... Denkt u, dat ik hier gekomen ben om u te
vermoorden
North boog zich spottend. „Wat zou ik anders denken
Langzaam ging er een glimlach over Alan's gezicht. In een oogenblik
was hij zich den meerdere gaan voelen. Zijn blik was een beetje minachtend.
„Natuurlijk," zei hij langzaam, „wat zou u anders denken."
„Kón ik wat anders denken
Aian haalde de schouders op. „Ik geloof niet, dat 't nut heeft, om het
uit te leggen."
„N-nee.Ik vind juist een uitleg zeer gewenscht. Begrijp je wel, jonge
man, dat je in mijn woning bent binnengeslopen, en dat ik je zou kunnen
dooden wat ik waarschijnlijk ook doen zal zonder 't minste gevaar voor
mijzelf
Het gaf Alan een kouden toorn, dat die man hem zoo verkeerd beoor
deelde. „Doe voor mijn part wat u wilt; ik heb spijt, dat ik me de moeite
gegeven heb, hier te komen."
Hun blikken ontmoetten elkaar, hielden elkaar vast. North sprak,
kalm en langzaam.
„Ik wacht." (Slot volgt.)
