1
No. 7
VRIJDAG 14 JULI 1933
213
tr ..in
Toen de beide klanten alles hadden uitgezocht
en de maat was genomen, maakte de heer Pateau
zijn berekening.
„Laat eens kijken," zeide hij,,'t Is net
mooi nog geen tien uur. De eerste pas kan dan
al vanmiddag om twee uur bij u aan huis zijn,
en om zeven uur vanavond de laatste. Dan hebt
u de heele uitrusting morgenochtend om negen
uur thuis."
„O, mijnheer," klonk het van de lippen der
oudste cliënte, die mijnheer Pateau nu kende als
mevrouw Poullu. „Er is niet zoo'n haast bij."
„Maar natuurlijk wel, mevrouw," verbeterde
mijnheer Pateau haar vriendelijk. „Er is altijd
haast bij dergelijke gevallen. Het is juist onze spe
cialiteit om het in vierentwintig uur af te leveren."
„Dat kan men wel zien," merkte mevrouw
Pouliu droogjes op.
„Hoe bedoelt u dat, mevrouw?"
„Op de begrafenissen waar ik bij was, kon men
oogenbiikkelijk aan de kleeding der dames zien,
dat ze maar een beetje in eltfkar geflanst was."
„Maar dat is te begrijpen, mevrouw," zei mijn
heer Pateau, die oogenbiikkelijk voor zijn rouw-
collega's in de bres sprong, „vergeet u niet dat
een gewone dameskleermaker dagen en weken
over een enkele japon of mantel kan doen."
„O, is het dat! Nou, laat ik u dan zeggen.dat
ik er niet z,oo'n erge haast mee heb."
„Mevrouw bedoelt
„Ik bedoel, dat mijn man nog niet dood is."
„Nog niet dood herhaalde mijnheer
Pateau verslagen. Men kan geen jaren door
brengen in een zaak als de zijne, zonder onver
schillig tegenover leven en dood te staan. De
droefheid van den dood bracht de klanten in zijn
winkel. Dat was nu eenmaal zoo, en het kon ook
niet anders zijn. Een weduwe moest rouw dragen,
en hij had het graag zoo, dat de weduwe bij hem
het rouwcostuum kocht, maar dit was zelfs voor
den eigenaar van een rouwzaak te erg. Men moest
al heel weinig gevoel hebben, om alleen te denken
aan een chique rouwcostuum, als de echtgenoot
nog leefde
Madame Poullu had wederom haar violette oogen
in haar zakdoekje verborgen. „Helaas, mijnheer.
Er is geen hoop meer."
„Maar, mevrouw, binnen hoeveel tijd wilt u dan,
dat ik de toiletten aflever
„Och, het is slechts een kwestie van eenige
dagen misschien van een paar weken."
„Zoo lang nog riep mijnheer Pateau geërgerd.
„Mijnheer.
„Pardon neemt u me niet kwalijk, mevrouw
maar eh het is niet gebruikelijk, dat het zoo
lang duurt ik bedoel, dat men zoo lang van
te voren
„Ik zal het u uitleggen, mijnheer. Mijn man
heeft altijd van chique gehouden. Ik moest er
altijd chique en elegant uitzien niet kostbaar,
maar toch echt chique, begrijpt u? Nu hij dood
gaat, wat kan ik nu nog voor hem doen ik,
die zooveel van hem gehouden heb Ik kan alleen
nog zorgen, dat ik tot in de puntjes gekleed op
zijn begrafenis verschijn. En daarom was het
noodig, dat ik reeds eenige dagen van te voren
dé noodige maatregelen nam."
Mijnheer Pateau had rustig naar die speech
geluisterd. Hij wist niet wat hij hierop moest
antwoorden, en dus zei hij niets. Hij ging liever
over tot het zakelijke gedeelte. „Heel goed/me
vrouw, ik garandeer u dat u de elegantste van alle
Parijsche weduwen zult zijn. Twee weken is een
heele tijd, mevrouw.... het is ruim voldoende.
Al zou uw echtgenoot vroeger overlijden, mevrouw,
dan zal er zelfs niets aan mankeeren, dat verzeker
ik u."
Celeste hing aan mijnheer Pateau's lippen. Naar
haar meening was hij buitengewoon tactisch op
getreden zij had groote bewondering voor zijn
redenaarstalent. Merkwaardig was ook, dat mijn-
neer Pateau's half omfloerste oogen herhaaldelijk
naar het meisje keken, iets wat door de oudere
zuster gelukkig niet gezien werd, daar zij haar
oogen nog steeds in het zakdoekje verborgen hield.
Er was afgesproken dat de dames over drie
dagen zouden komen passen, doch reeds den anderen
morgen kwam Celeste alleen terug, zoogenaamd
om een kleine verandering in de bestelling te laten
maken. Toen zij een vol uur later den winkel ver
liet, bleef alles bij het oude alleen had zij een uit-
noodiging voor de Opera in haar taschje, terwijl
mijnheer Pateau fluitend en zingend door zijn
winkel danste, wat hij vroeger nooit zou hebben
gedaan.
Even snel en serieus als er aan de rouwtoiletten
gewerkt werd, even snel vorderde ook de liefde
van mijnheer Pateau en Celeste alleen was er een
klein verschil in het resultaat, want na vier weken
herstelde de arme Pierre tegen alle verwachting
in, en werden Celeste Poullu en Argus Pateau
man en vrouw.
Argus Pateau en zijn zwager Pierre werden de
allerbeste vrienden, ofschoon de laatste door zijn
onverwacht herstel Pateau met twee prachtige
rouwtoiletten had opgescheept. Het waren pracht
stukken geworden en het zou een schitterende re
clame voor zijn zaak geweest zijn. Nu waren zij
hoogstens geschikt om in de etalage te zetten,
met het opschrift „Extra koopje". Dat het weinig
of niets zou geven, wist hij maar al te goed, want
niemand zou er aan denken in den rouw te gaan,
omdat men van een „koopje" kon profiteeren.
Er ging geen dag voorbij of hij bekeek die twee
pronkstukken, met misnoegen en vreugde, omdat
ze toch een schadepost waren geworden, maar
hem ook het geluk van zijn leven hadden ver
schaft.
Onverwacht kwam
aan dezen toestand
een einde, toen pre
cies drie maanden
na de bruiloft Ar
gus Pateau meer
dood dan levend
zijn woning werd
binnengedragen, als
slachtoffer van een
verkeersongeluk.
Men had hem naar
het ziekenhuis wil
len brengen, doch
hij had er op ge
staan, naar zijn
woning te worden
gebracht. Hij was
er erg aan toe
toen Celeste doods
bleek naast den
brancard stond, zag
zij, dat hij haar iets
met zijn handen
trachtte duidelijk
te maken. Zij moest
het rouwtoilet dra
gen, en hoewel dik
ke tranen over haar
wangen stroomden,
knikte zij van ja.
Direct daarop gaf
hij den geest.
Op de begrafenis
droegen de beide
zusters een in vier
en twintig uur
klaargestoomd
rouwcostuum, want
de beide andere
waren op den mor
gen van het onge
luk juist verkocht.
en 'n lekke* Beetje
melk wettigt wel den
noodmaattocfel om
een jletck te Bleken.
