DE SCHIPBREUK
DOOR MARCIA MACDONALD
Uitslag Prijsvraag, voorkomende In 't Premieboek „Eendags-koningin"
Lilian Desmond was in de bovenste slaapplaats
in de hut aan boord van het stoomschip zoo
goed als in slaap gevallen, toen de stoot zich
deed gevoelen, waardoor zij bijna uit bed werd
geslingerd.
Zij klemde zich vast aan het houten schot en
trachtte zich eerst een denkbeeld te vormen van
hetgeen er kon zijn gebeurd. Beneden haar weer
klonk een geluid van vallende voorwerpen, ver
warde kreten volgden na een oogenblik van onheil
spellende stilte, en ten slotte werd alles overstemd
door het luide geschreeuw van een klein schepsel,
dat zich in de onderste slaapplaats van de luxe
hut had bevonden, en vandaar als een stuk kleeren
door de kleine ruimte was geslingerd in doods
angst lag het wezen nu op den vloer.
Mrs. Adelia Patton was een rijke vrouw, wier
geheele leven erop was ingesteld om het zichzelf
zoo aangenaam mogelijk te maken. Deze egoïsti
sche karaktertrek was door mr. Patton reeds
vroegtijdig ontdekt en hij was dan ook zoo vriende
lijk geweest om het tijdelijke met het eeuwige te
verwisselen, daarbij zorgdragende, dat er een groot
fortuin achterbleef, waardoor zijn vrouw onge
stoord al haar verlangens in vervulling kon laten
gaan. Reeds in de eerste twee uur, nadat zij als
gezelschapsjuffrouw bij deze dame in dienst was
getreden, zag Lilian Desmond in, dat zij te doen
had met de zelfzuchtigste vrouw, die zij ooit in
haar leven had ontmoet. Terwijl zij zich vast
klemde aan het vrij wankele schot van haar kooi
en zich zoodoende eveneens in een niet al te aange
name positie bevond, had zij moeite zich er van
te weerhouden, de waanzinnige kleine vrouw iets
minachtends toe te roepen. De weduwe schreeuwde,
wrong haar handen en riep om iedereen voor be
scherming, alsof zij één van de meest op den voor
grond tredende en onmisbare menschen was.
Het meisje wreef snel haar oogen uit, waardoor
de laatste twijfel aan den waren stand van zaken
onherroepelijk werd verdreven, en sprong over
den hellenden vloer van de hut. Zij knielde naast
de vervaarlijk gillende vrouw en legde een hand
kalmeerend op haar voorhoofd.
„Mrs. Patton, houdt u zich toch alstublieft
rustig. Het heeft toch geen doel om zóó te schreeu
wen. Heeft u zich bezeerd Houdt u zich dan even
stil, totdat ik heb vastgesteld, wat er eigenlijk is
gebeurd. Het is best mogelijk, dat er niets aan de
hand is en dan zou u gevaar loopen u belachelijk
te maken. Is er daarentegen wél iets gebeurd, dan
zullen wij het hoofd bij elkaar moeten houden om
ons snel te kleeden en weg te komen."
Haar rustige stem trok gedurende een oogenblik
de aandacht van de vrouw, maar bij de veronder
stelling, dat er iets gebeurd kon zijn, zette zij weer
een geschreeuw op, dat het meisje door merg en been
ging en haar in de verleiding bracht haar mees
teres eens flink door elkaar te schudden. Zij begreep
echter heel goed, dat het fataal zou kunnen
worden, hun tegenwoordigheid van geest te ver
liezen, vandaar dat zij zich snel omwendde en haas
tig eenige kleedingstukken begon aan te trekken.
Intusschen kroop haar „werkgeefster" luid klagend
over den vloer
„Je bent een. ongevoelig meisje om alleen maar
aan jezelf te denken, terwijl ik bijna sterf van
angst. Waarom doe je niet iets Misschien zinken
wij wel 1 Wij zullen verdrinken 1 O hemeltje 1
wij zullen wij zullen verdrinken. En niemand
kijkt er naar mij om, niemand
denkt aan mij. Waarom heb ik
er ook niet aan gedacht, dat
gehuurd gezelschap in oogen-
blikken van gevaar nooit aan
mij zal denken Niemand zorgt
er voor mij
Lilian keerde naar haar terug,
greep het kleine' schepsel onder
de armen, zette haar overeind en schudde haar
een paar maal heen en weer.
„Houd u toch still" sprak ze verontwaardigd.
„Hoe zou iemand voor u kunnen zorgen, wanneer
u op zoo'n manier te keer trekt. Oa op den rand
van uw bed zitten en trek snel wat kleeren aan.
Het is best mogelijk, dat wij geen tijd te verliezen
hebben."
„O, dat kan ik niet, dat kan ik niet 1" jammerde
de vrouw, terwijl zij wederom op den vloer zonk.
„Zie je dan niet, dat ik over mijn zenuwen heen
ben Jij moet mij aankleeden. Waar betaal ik je
anders voor? Ik zal je onmiddellijk ontslaan,
zoodra wij aan land komen. Zóó'n behandeling 1"
„Mrs. Patton, luistert u nu eens," zei Lilian,
terwijl zij wederom probeerde kalm te spreken en
ondertusschen voortging met zich te kleeden.
„Het is nu niet de tijd om zich als een kind aan te
stellen. Ieder oogenblik dat wij langer hier blijven,
kan gevaarlijk zijn. U moet snel iets aantrekken
en ondertusschen zal ik zien, wat er is gebeurd."
„O, je gaat mij toch niet verlaten, je laat mij
hier toch niet alleen aan mijn lot over De vrouw
slaakte opnieuw een doordringenden kreet. Lilian
begaf zich echter, zonder acht te slaan op dit pro
test, naar de deur en wierp deze open.
Een hofmeester snelde voorbij.
„Een aanvaring riep hij zonder eenige nadere
toelichting, vóórdat het meisje hem iets had kun
nen vragen. „Allen aan dek 1" Toen snelde hij
verder. Er kwam een vastberaden trek om den
mond van het meisje en zij wendde zich tot haar
metgezellin, die de onheilspellende woorden had
gehoord en haar met groote angstoogen sprakeloos
aanzag.
„Slaat u dit om," zei Lilian zonder veel plicht
plegingen, terwijl zij een lange zijden ochtend
japon greep, die op dat oogenblik het eenige on
middellijk bereikbare kleedingstuk uitmaakte.
„O, maar daarmee kan ik toch niet aan dek
gaan weerstreefde de ijdele vrouw. „Haal dien
grijzen sportmantel, die is beter geschikt. En dan
mijn haar je moet mijn haar ook nog opkammen.
Die pennen kunnen er toch niet in blijven zitten."
„Wij hebben geen tijd om dat alles eerst nog te
doen. Het schip zal niet wachten met zinken, tot
dat u zich voor deze gelegenheid hebt gekleed, 't
Haar opkammen doen wij wel weer eens op een
anderen keer
Zij sloeg de japon om haar heen en knoopte deze
dicht. Dit kostte eenige moeite, omdat de weduwe
niet direct geneigd was zich kalm te laten helpen.
Zij was als een kind, dat bemerkt zijn zin niet te
krijgen, en dan begint te schreeuwen en te slaan.
„Je bent een wreed meisje," snikte zij harts
tochtelijk. „Pak onmiddellijk mijn parels. Dan kan
ik die ten minste niet kwijt raken. En waar zijn
mijn ringen
Lilian wierp het juweelenkistje naar de vrouw,
meer om haar tevreden te stellen dan om de kost
baarheden in veiligheid te brengen. Bovendien zag
zij nog een lange, warme sjaal liggen, die zij snel
om mrs. Patton's schouders sloeg.
„En hier is uw portemonnaie 1" Ter verdere
geruststelling deponeerde zij deze in de kleine,
bevende hand. „En nu moeten wij onmiddellijk
naar boven 1"
„Maar mijn haar 1" Mrs. Patton greep naar de
pennen. „En ik zie vreesetijk bleek. Zóó kan ik
toch niet naar boven gaan."
„Wrijft u maar even met dezen zakdoek over uw
gezicht 1" Lilian gaf haar een zakdoek in de hand
en duwde haar in de richting van de deur. „Vooruit,
wij moeten ons haasten 1"
Maar de weduwe werkte niet mee. Haar gezicht
zag doodsbleek en zij vreesde bij voorbaat reeds,
wat zij misschien op dek te zien zou krijgen.
Het krachtige jonge meisje moest ten slotte de
jammerende vrouw opnemen en aan dek dragen.
Dit kostte haar veel moeite. Niet door het gewicht,
maar door de losse kleeding en de pogingen van de
weduwe om zich te bevrijden. Eenmaal aan dek,
vergat mrs. Patton de haarpennen en haar bleek
gezicht en volgde zij weer haar oude gewoonte,
namelijk alleen rekening te houden met zichzelf
en niet aan anderen te denken.
Op het dek heerschte de grootste verwarring.
Niemand gunde zich bijvoorbeeld den tijd, er ook
maar de minste aandacht aan te schenken, hoe zij
was gekleed. Voor het eerst in haar leven vergat
ook zij haar uiterlijke verschijning. Evenals alle
andere passagiers dacht zij uitsluitend aan zelf
behoud.
Lilian zette haar in een dekstoel, maar mrs.
Patton bleef nu niet bij de pakken neerzitten,
zooals zij dit in de hut had gedaan. Zij vloog over
eind en snelde op haar slaapkamermuiltjes over
het dek. Toen Lilian om zich heen had gezien en
zich weer tot haar wilde wenden, bemerkte zij,
dat haar meesteres was verdwenen. In vertwijfe
ling begon zij te zoeken en zij ontdekte haar ten
slotte onder een groep passagiers aan die zijde
van het schip, waar een boot werd gestreken. Zij
zag hoe de weduwe zich, met een voor haar onge
kende energie, een we§^ baande door de menigte
en Lilian bereikte de plek nog bijtijds om te
zien, hoe haar meesteres over de verschansing
klauterde.
„O, mrs. Patton!" riep zij, maar er was een
sluwe trek op het zelfzuchtige gezicht van haar
meesteres, zooiets als van een gierigaard, wanneer
zijn goud in gevaar is. Haar leven was haar goud
en dit beschermde zij, zonder daarbij iets of iemand
te ontzien. Voordat Lilian haar had bereikt en
vóórdat het eigenlijk tot iemand doordrong, wat zij
deed, sprong de vrouw over de verschansing mid
den in de reeds overbemande boot.
Zoo is het begin van den nieuwen roman, welke
deze week in de serie der Hollandsche Biblio:
theeksuitgaven komt te verschijnen, een boek dat
ook niet zal nalaten den lezer van de eerste tot
de laatste bladzijde te boeien. Veel kunnen we
hierover niet meer zeggen, slechts ditop mee:
sleepende wijze wordt hier verhaald met welk een
zelfopoffering en toewijding een schipbreukelinge
zich het lot aantrekt van een voor haar onbe
kenden man, dien zij met schier bovenmenschelijke
inspanning uit de golven weet te redden, waarna
zij, zoo uitgeput als zij is, niét rust vóórdat zij
hem gered en buiten gevaar weet. Na weken van
liefderijke zorg is dit moment aangebroken het:
geen voor haar tevens zeggen wil dat zij het eiland,
waar zij tezamen waren aangespoeld, moet ver:
laten, wil zij hare gevoelens te zijnen opstphte
niet verraden, vooral nu zij sterke vermoedens
koestert, dat haar lotgenoot zijn hart reeds aan
een meisje had weggeschonken. Hoe ten slotte
het verdere verloop en de ontknooping van dezen
vlotgeschreven roman zich ontplooien, dit te ont:
dekken laten wij aan de lezers over.
U weet 't, de prijs van onze premieromans bedraagt
voor een ingenaaid exemplaar slechts 17y2 cenf,
voor exemplaren in luxe:prachtband slechts 70
cenf. Franco toezending volgt na ontvangst van
postwissel groot respectievelijk 22% ®0 cenf.
In dif boek bevindf zich weer een prijsvraag.
Op verzoek van de administratie der Hollandsche Bibliotheek deeten
wij hier den uitslag mede van de prijsvraag, voorkomende in het boek
„EENDAGS-KONINGIN".
De gevraagde woorden zijnHorizontaal
3. Club; 6. Aha; 7. El; 9. Do; 10. Ida; II. Lok; 13. Er; 15. Ar;
16. Lek 18. Sensationeel 20. T. 1 21. Ra 22. Re 23. En 25. Paar
26. Post.
Verticaal
1. Personeel 2. Sylvester 3. Cholera 4. La 5. Bed 6. A.D. 8.
La 10. Ik 12. Or 14. Leo 15. Aster 16. Li 17. Kneep 18. Stap
19. Last 22. Ra 24. No.
De hoofdprijs, zijnde een prachtige verstelbare fauteuil met kussens,
viel ten deel aan F. v. d. Linde, Dahliastraat 23, Den Helder.
De overige prijzen, ieder f 2.50, aan H. Berends, Wilhelminastraat 70,
Emmen Liza van Gils, Kloosterstraat 10, Goirle Mevr. Ochsendorf,
Arnhemschestraat 86, Scheveningen Wed. A. Christiaans, Rijksweg a
273, Swalmen J. W. v. Raalte, Ziekenhuis, Almen N. Braaijer, Markt
205, Wierden J. S. de Waard, Paul Krugerstraat 12, Assen'; G. Westra,
Noordkade 78, Drachten E. Zadoks, Hofstedestraat 25 a, Rotterdam
J. Lceftink, Wijnkampstraat 39, Goor L. de Weerd, P. v. d. Doesstraat
100 (111), Amsterdam R. Kramer, Diezerplein 39, Zwolle A. Veenstra,
Grindweg 55, Winschoten Van Ede van der Pais, 16 Caroline van Nassau-
straat, Den Haag Takkenberg, Scholkade 68, Musselkanaal J. Maijer,
Laareschsingel 137, Enschede W. de Vos, Graniumstraat 42, Leeuwar
den L. Clemens-Boersma, a/h Vleeschhuis 36, Maastricht M. Zwarts,
Croeselaan 36, Utrecht II. W. Zens, Lambrechtsstraat L 88, Middelburg.
