'De ïReemenVoeten van een Hen*
DOOR A. P.TERHUNE
RnHMMMI
New York spande zich in, om te weerstaan
aan den felsten sneeuwstorm van 't seizoen,
toen de Arabic de haven uitvoer, en Ralph
Hendry kreeg geen kans om de romantische gevoelens te genieten,
die hij zichzelf beloofd had. Hij kon Amerika niet zien wegzinken
achter den horizon er was niets te zien dan een drijvend laken van fijne
sneeuw, dat voortvloog op den Oostenwind en met alle genoegen gaf hij
gevolg aan het korte bevel van zijn broer, om beneden te komen.
„Als we achtenveertig uur verder zijn, voel je je weer heel goed," voor
spelde James hem. „Had ik ook, den eenigen keer dat ik zeeziek was. Toen
ik voor 't eerst overstak. Nu wordt 't de dertiende keer."
En toen de eerste ellende begon te wijken was 't bijna de moeite waard,
nog zoo'n beetje ziekachtig te zijn, om James in zijn zachte stemming te
houden. Die kwam nooit te voorschijn, behalve als je niet in orde was. Drie
honderdvierenzestig dagen van het jaar was hij de strakke, kalme zakenman,
die zoo hard gewerkt had om fortuin te maken en verwachtte, dat zijn broer,
elf jaren jonger dan hij, zijn voetstappen van heel nabij zou volgen.
Als Ralph ooit had kunnen vergeten, dat hij en zijn tweelingzuster
Katherine sinds hun vijftiende jaar geen andere ouders hadden gehad dan
James dat die zich in de kwade jaren alles ontzegd had, om voor hen te
kunnen zorgen dan had Ralph nu en dan wel eens ergernis kunnen voelen
over de koude onbuigzaamheid van zijn broer. Maar hij vergat dat nooit
en dan, er waren dagen als deze, wanneer James liet blijken, al was het met
een zekeren onwil, dat er teederheid school achter het masker het masker,
dat hij al zóó lang droeg, dat alleen Ralph en Katherine iets wisten van den
echten mensch daarachter. Diè dagen hielden de genegenheid voor hem
levendig.
Maar toch bezag Ralph, nu hij zevenentwintig was, in één opzicht zijn
broer met een critisch oogen in stilte hoopte hij, dat de tijd, of een vrouw,
genezing mocht brengen voor James' compleet gemis aan besef van het
romantische. Daar had Ralph zelf een gevoel voor, dat bijna tegen het tekort
in den ander kon opwegen. Zelfs de zaak was voor hem iets romantisch, de
zaak, waarin hij met zestien jaren op de allernederigste plaats begonnen was,
en waarin hij binnen enkele maanden als deelgenoot hoopte opgenomen te
worden.
Maar op deze eerste reis naar Europa schoof hij alle gedachten aan de
zaak van zich af. Hij zou logeeren bij zijn zoo geliefde tweelingzuster, die al
acht jaar getrouwd was, en den winter in Cannes doorbracht. En hij zou de
Middellandsche Zee zien, de bakermat der beschaving, de parel van schoon
heid
Hij zou niet voortdurend aan de Riviera blijven. James had beloofd,
hen met den auto mee te nemen naar Genua, Pisa, Florence, Rome, Napels.
Daar had James zelf zakelijke bedoelingen mee, maar daar zou Ralph zich
niets van aantrekken. Hij ging zwelgen in de romantiek
Hij verlangde er zoo naar, daarmee te beginnen, dat hij zich geweldig
ergerde aan de ruwheid van het weer. In de majesteit der stormen zag hij niets
dan uitstel. En daarna werd Parijs een groote teleurstelling. Parijs in Januari,
doorweekt van regen, met besluierde uitzichten, een Eiffeltoren, die half
wegschool in wolken.
„Ga mee hier maar gauw vandaan," pleitte hij. Maar James had er zaken,
moest vijf dagen blijven. Ralph had medelijden met zichzelf en begon bijna
te gelooven, dat er nooit een zon scheen in Europa.
Hij zag de zon voor het eerst tusschen Marseille en Toulon. Zij reisden
in den Blauwen Trein, den millionnairstrein. James keerde in zaken iederen
cent tweemaal om, maar als hij, gelijk nu, op zijn eigen stille ernstige manier
zijn broer eens goed wou tracteeren, was 't hem onverschillig, of hij vijfhonderd
dollars uitgaf of vijfduizend. En door de keuze van dien trein liet hij, zonder
opzet, Ralph de Middellandsche Zee voor 't eerst zien bij zonsopgang, in
volle glorie bij hun rit langs de kust, tusschen St. Raphael en Cannes waarop
zijn indrukken bekroond werden bij hun rit langs de promenade, naar het
mooie villaatje van hun zuster, aan de Croisette.
„Wat ben je stil, Ralph. Zeker nog moe van de reis plaagde Katherine.
„Nee, dat is 't niet," zei Ralph, maar verder uitleggen kon hij het niet.
Op dat moment wou hij zichzelf alleen toegeven, dat hij een beetje be
duusd was door de warmte van die gestadige Januari-zon, door de azuren
pracht van dien hemel en die zee, door de afstanden en de kleur.dat hij
een beetje buiten adem was door zijn eerste bad in de romantiek. Maar sche
merig was hij zich bewust van nog iets anders, dat hij niet dorst te noemen,
en in géén geval in verband wou brengen met de donkere oogen en lokken
van Madeleine Olivier, de gezelschapsjuffrouw van zijn zuster en gouvernante
van de twee kleine meisjes. Hij had aan de lunch tegenover juffrouw Olivier
gezeten en zijn best gedaan, om niet naar haar te kijken.
Want Ralph achtte zich gebonden tot een huwelijk met Jeanne Paul,
het eenig kind van zijn broers compagnon. Hij had haar nooit 't hof gemaakt
ze was trouwens nog op kostschool maar hij wist zeer goed, dat James zijn
heele hart gezet had op die verbintenis, met volle instemming van Jeanne's
vader. Dat huwelijk zou de laatste schakel zijn van de keten, die de firma
Paul-Hendry samenhield. En als er iets romantisch was in den aard van
James, dan lag dat in zijn verhouding tot zijn vriend en compagnon, Seaton
Paul.
„Als ik hem niet had gehad, zat ik misschien nog op straat, of erger,"
had hij eens gezegd.
Dien avond aan het diner zei James
„Ik moet morgen weg, voor veertien dagen. Eerst Turijn en dan naar
Duitschland, over Weenen. Blijf jij dus maar hier, tot ik je kom halen voor
dien auto-toer, jongen."
„Ik ga met je mee," zei Ralph.
„Dat doe je niet," antwoordde James, die in
ongeveer zijn beste stemming was dien avond. „Ik heb
zaken, je zou me alleen maar in den weg loopen."
„Ja maar hoor eens.begon Ralph.
„We hoeven er niet meer over te praten," zei James.
Daar moest Ralph in berusten. Toen hij pas van school kwam, had hij
éénmaal verzet gepleegd tegen een bevel, dat met die uitdrukking bekrach
tigd werd, en James had hem onmiddellijk geleerd, te gehoorzamen.
Op den derden avond van zijn verblijf aan de oude wereldzee was Ralph
volslagen ondergedompeld in de romantiek. Het was zijn eerste ervaring van
dien aard, en hij had er zich tot over zijn ooren in gestort.
Katherine deed niets, om hem te redden, en haar man ook niet die had
een zaak in Lyon en kwam alleen de week-ends in Cannes doorbrengen. Verre
van haar tweelingbroer te redden, ging Katherine de laatste drie dagen vóór
James' terugkeer herhaaldelijk het salon uit, als Ralph en Madeleine daar
waren, om hun gelegenheid te geven, het eens te worden.
Zij waren er rijp voor heerlijk verliefd, met de frissche geestdrift van
onbedorven jeugd. Beiden leek het, dat hun levens pas begonnen waren, op
een wonderbare, verrukkelijke manier.
Als Ralph de laatste elf jaren overzag, bespeurde hij niets dan een dorre
reeks van allemaal eendere dagen en als er een gedachte aan Jeanne Paul
in hem opkwam, schoof hij die met een geringschattend lachje opzij. Hoe
had hij er ooit aan kunnen denken, zonder liefde te trouwen Hoe zou hij
ooit dat schoolkind kunnen liefhebben, dat hij als een kribbig wicht van zes
had leeren kennen Dat moest zelfs James begrijpen.
„Mijn leven begint vanavond," fluisterde hij Madeleine op dien sprookjes
avond toe.
„En een stuk van het mijne is voorbij, hoop ik," antwoordde zij.
„Dat zeg je net, of 't heel erg geweest is," zei hij.
„Dat is het ook," vertelde ze. „Afschuwelijk zelfs, nu en dan."
Ze was vijf jaar jonger dan hij, maar avontuur en ellende had ze beleefd,
waarvan haar verloofde zelfs geen besef had.
„Dat kun je nu allemaal vergeten," troostte hij haar.
„Ik weet niet, of ik 't wel wil vergeten," sprak zij. „Ik vind trouwens,
dat jij 't allemaal weten moet. Anders kun je me nooit echt heelemaal ken
nen En toch," ging ze voort na een paar oogenblikken stilte, „spreek ik
er niet graag over. 't Was zoo'n ontzettende tijd, in New York, na den dood
van mijn vader.... 't Leek wel, dat het lot zich altijd tegen ons keerde;
iederen keer als we een klein stukje omhoog kwamen, sloeg 't een of ander
toeval ons weer neer. 't Heeft mijn moeder ten slotte het leven gekost."
„Maar dat is nu allemaal voorbij," zei Ralph. „En bovendien, ik geloof
niet in toeval. Dat doen alleen zwakkelingen en verkwisters. Ik tart het lot,
ik tart het, om ons van elkaar te scheiden
Even keek Madeleine verschrikt, toen haalde ze diep adem.
„Je bent zoo dapper 1" zei ze. „Maar je hebt ook nooit zooveel hoeven
doormaken als ik."
„Nee ik had James," erkende hij. „Maar die gelooft ook niet aan
lot of geluk of ongeluk of toeval. Hij heeft het lot getrotseerd en verslagen,
't Is hem genoeg tegengeloopen heel erg zelfs, elf jaar terug. Maar hij
heeft voet bij stuk gehouden en gewonnen."
„Ja, hij is sterk," merkte Madeleine op. „Maar hij is hard ook. Jij bent
niet hard."
„Hij ook niet. Niet écht," zei Ralph. „Dat zul je zien. Hij zal in 't begin
erg boos zijn over jou en mij. Maar hij zal toegeven. Dat weet ik. En als hij
't niet doet.
Hij keerde zich om, deed de deuren van het bordes open en keek uit in
de rustige schoonheid van den avond. Hij wou de heele wereld trotseeren
met zijn besluit, haar te winnen. De kamer was niet groot genoeg om zijn
gevoel te omvatten.
Verfrisschend kwam de windlooze lucht in het warme salon. Madeleine
huiverde even, sloeg toen een sjaal om en trad naast hem op het bordes. Zij
liepen naar de marmeren treden en keken naar het zwart van de zee.
„Ik geloof, dat ik je hier beter zal kunnen vertellen," begon zij. ,,'t Is
zoo heerlijk kalm en stil.
Maar terwijl ze dit zei, kwam uit de stille verte in de richting der stad
het zwakke klop-klop van paardenhoeven op het asfalt een regelmatig
geluid, dat gestadig aangroeide, en hun gedachten terugtrok naar de gewone
dingen van het dagelijksch leven.
,,'t Lijkt wel," zei Madeleine in een vlaag van ongeduld, „of dat ver
schrikkelijke ding nooit voorbij komt."
Ralph lachte, een beetje ongemakkelijk.
„O jawel," zei hij, „zelfs 't luiste paard gaat voorbij, als je lang genoeg
wacht."
Maar voor dit paard ging dat niet op. Het bleef staan voor het tuinhek,
een man stapte uit en kwam naar de lichtplek van bordes en salon.
„Hallo! Wie is daar? Ben jij 't, Ralph klonk een stevige Amerikaan-
sche stem.
„James HoeWe dachten
„Een paar dagen vroeger klaar dan ik gedacht had," was het antwoord.
„Help me maar even met mijn koffers."
Madeleine was haastig naar binnen gegaan. Ze hoopte, dat James haar
niet gezien had. Van haar moed was er niets over.
Ralph scheen haar gedachten te raden, toen hij de kamer weer betrad.
„Maak je maar niet ongerust, hoor," zei hij dapper. „Ik.. ik zal hem
direct aanpakken." Hij stal een kusje, terwijl zij naar de deur ging. Maar het
was James, die aanpakte, zoodra de koetsier betaald en vertrokken was.
