D
ERIK JAN HANUSSEN.
JIM LEIDING.
e schrijver van de a'tikelenserie „Het mysteric-
Hanussen" is de psycholoog Dr. Thoma uit
Berlijn, die door zijn redevoeringen en publicaties
over telepathie, hypnose, helderziendheid, alsmede door zijn experimenten
met verschillende betrouwbare media, een autoriteit op occultisch gebied
mag worden genoemd. In Weenen en in Berlijn werd Dr. Thoma meerdere
malen als getuige-deskundige door de rechtbank gehoord hij was medehelper
van de politie bij het ontraadselen van verschillende duistere zaken. Deze ge
leerde, die den beroemden onlangs vermoorden helderziende Erik Jan Hanussen
goed heeft gekend en uit zijn mond vele levensbijzonderheden opteekende,
heeft van dit bewogen bestaan 'n even interessant als sober en betrouwbaar
verhaal geschreven, dat onze lezers ongetwijfeld boeien zal èn door zijn
inhoud èn door het feit, dat de persoon van Hanussen, tengevolge van den
duisteren moord op hem gepleegd, den laatsten tijd weer veel besproken is.
Ergens in de nabijheid van Berlijn ligt tusschen dennestammen een
armzalig „hoopje mensch"; de mond is in doodsstrijd wijd opengesperd. Van
daders ontbreekt ieder spoor.
Dit is het doode lichaam van een man, die van het toppunt van roem en
macht neerstortte in ellende en vergetelheid. Een avontuurlijk leven vond
hier zijn treurig einde. In vervlogen jaren had ik vele uren met dezen mensch
doorgebracht ik heb de bijzonderheden van zijn leven, zijn goede en kwade
eigenschappen nauwkeurig kunnen gadeslaan. Ik zal dan ook over hem schrij
ven, zooals hij werkelijk was, en zal zijn leven, gelijk ik dat leerde kennen en
zooais hij het mij vertelde, in de juiste volgorde en zoo getrouw mogelijk weer
geven. Een bijzonder mensch, zooals men er geen tweede spoedig zal ontmoeten,
was hij zeker.
IK MAAK KENNIS Tn '9'7 bcvont) ik m'j weenen. Op zeke-
I ren dag kreeg ik een uitnoodiging van het
MET HANUSSEN. gerechtshof, om als getuige-deskundige in
i een zaak op te treden. Deze zaak was de
volgende; Van een ingenieur had men den
auto gestolen. Nadat alle nasporingen zonder resultaat waren gebleven, had
de telepaath Erik Jan Hanussen, die op dat tijdstip heel Weenen door zijn
openbare voordrachten in spanning hield, aangeboden om den wagen te
recht te brengen door telepathie. Daarvoor verlangde hij een premie van
5000 kronen, die hem dan ook beloofd werd. Het gelukte Hanussen inderdaad
den wagen te vinden. Maar nu stelde de bestolen ingenieur zich op het
standpunt, dat dit alleen te danken was aan scherpzinnigheid en combinatie
vermogen en dat het goede resultaat niet langs buitcnzinnelijken weg was
verkregen. Hij wilde het volle premiebedrag dus niet betalen.
Zoo leerde ik Hanussen dan voor de eerste maal in de rechtszaal kennen.
Ik vond het interessant, dezen man, over wien de Weensche kranten dagelijks
uitvoerig schreven want reeds toen verstond hij de kunst om rond zijn
persoon een geheimzinnige en opwindende atmosfeer te scheppen persoon
lijk te ontmoeten. Hanussen was een flinke kerel met borstelige wenkbrauwen
hij had uiterlijk niets bijzonders zijn gelaatstrekken deden zijn bijzondere
begaafdheid niet vermoeden. Hij stond daar in de zaal met de handen in de
zakken hetgeen de rechter hem eindelijk verbood. Dat was dus de Hanussen,
die, als hij op het podium stond, een schier demonischen indruk op de massa
maakte. Hier maakte hij den indruk van een eenvoudigen, een beetje onver
schillig optredenden man. Maar een gemoedelijke kerel was hij heelemaal
niet. Hij keek mij van terzijde aan (hij kon ontzettend scheel kijken), als wilde
hij op mijn gezicht lezen hoe ik over hem zou oordeelen.
Ik verklaarde voor het gerecht, dat ik, om in het geschil een behoorlijke
getuigenis te kunnen afleggen, het noodig vond zelf eerst met Hanussen een
experiment te houden. Ik liet nu met toestemming van de rechtbank den
volgenden nacht een bepaalden automobiel door gefingeerde inbrekers van
de eene garage naar de andere brengen, in een straat, die ik van te voren had
opgegeven. Ik gaf de opdracht tot 't terugvinden van den automobiel in een
verzegelde enveloppe aan den president en verzocht Hanussen nu, door
telepathie den auto op te sporen. Hanussen verklaarde zich aanstonds bereid
om op zoek te gaan. Wij gingen in meerdere auto's op weg. In den eersten
wagen zat Hanussen, zich duidelijk concentreerend, naast den chauffeur. De
officier van justitie, de president van het gerechtshof en ik hadden achter
in den auto plaats genomen. De politie en de pers volgden ons. Hanussen leidde
den rit. Wij reden kris kras door Weenen. Straat in, straat uit. Iedereen bleef
staan om naar dit eerste experiment van „straattelepathic" te kijken. Hanus
sen scheen dit niet te bemerken, althans hinderde het hem niet. Twee uren
gingen voorbij. Wij snelden door alle mogelijke straten, maar niet door de
goede.
Plotseling verklaarde Hanussen, geheel uitgeput „Ik kan er niet achter
komen."
