MMi Jkl: [3d „W mM
Oft dm Jledetland.
Op ïcii dm Jtedeiland.
No. 15 VRIJDAG 8 SEPTEMBER 1933 463
Een voorbeeld van de groote boerderijen in het Gro-
ningsche landbouwgebied, dat door de langdurige crisis
zooveel van de vroegere welvaart heeft verloren.
Waartoe men een oude Ford al niet kan verlagen (of
bevorderen een rijdende heetwater-winkel in Utrecht.
troepen aan het einde van een zwaren dagmarsch. Zij zag
hen afsteken tegen den verbleekenden hemel van een ver
land, en overal om hen heen straalde de gloed van jeugd en
moed en hoog streven. Zoo gingen zij langs haar heen in
een optocht van blijde banieren. Telkens als er een figuur
naar binnen ging door de verlichte deuropening, volgde
hem zijn schaduw en de figuren zelf waren nog even kranig
en glorieus, maar de schaduwen bewogen zich moeizaam,
alsof ze zwaarte hadden.
Nacht.
Jenny draalde op de trap. De wind koelde haar heet
voorhoofd af. Zij zag op tegen het uur, dat zij weer naar
de kamer van Michael Fort zou moeten. Zij was er nog
niet geweest, sinds het lucht-eskader in snelle vlucht naar
het Zuiden was gewiekt. Als de andere jongens het al zoo
zwaar hadden opgenomen, hoe moest het dan Michael met
zijn gebroken hart aandoen? Zij vouwde haar handen om
haar knieën en keek op naar de gezichten der sterren. Zij
wou maar, dat ze er niet meer heen hoefde. Maar het zou toch
gauw moeten.
Jenny dacht aan al die menschen buiten het hospitaal, die zoo luchtig en
makkelijk hun gang gingen. Daar waren er natuurlijk bij, die hun lot hard
vonden, en hun werk eentonig en saai, en die mopperden en tobden over de
kleine hinderlijkheidjes van alledag. Omdat zij de onzichtbare vleugels niet
kenden, die aan hun schouders sloegen de groote mogelijkheden niet zagen,
die iedere nieuwe dag hun bood en het buitengewone voorrecht niet beseften
van stevige armen en soepele, tintelende spieren. Al die kostbare tooverkracht
bezaten zij en ze wisten het niet
In het Oosten scheen de stad als een dageraad aan den hemel. Haar lichten
waren zeer helder vanavond, en door haar gouden lanen dreven weelde en
schoonheid en leven en lach. Maar ook hier in die stille vertrekken was
leven. Pop Knute waagde er zijn zeven-en-negentigsten verjaardag aan, om
een kameraad te helpen, die al niet meer te helpen waskleine vriend
schapsdiensten, heldhaftigheid, moed. En plotseling was alles veranderd
voor Jenny, en zag zij dit als Leven vaak bitter en verschrikkelijk, maar
altijd kranig. En de stad daar die vlammende dageraad was niets
dan een scheut weerschijn tegen een zomerhemel.
Kleinigheden hielpen Jenny deze gedachte, die juist in haar opgekomen
was verheffend en verhelderend, en evenwicht brengend tusschen de
schalen der rechtvaardigheid deze gedachte ook, dat er hier onder haar
lieve flinke jongens nog schoonheid was, en avontuur, en romantiek LEVEN
geschreven met stralende hoofdletters. Aldus gesterkt stond zij op, en zij
ging naar de kamer van Michael Fort.
Zoodra zij over zijn drempel was, voelde zij een ver; ndering. Het licht
uit de gang drong maar uiterst spaarzaam het vertrek bini en, maar er kwam
uit die duisternis iets op Jenny af. Haar hart hield op met kloppen. „Zou hij
al.... gegaan zijn?" Zij wou het licht niet aandraaien, cmdat Michael een
hekel had aan licht. Zij bewoog zich voort, tot haar hand een stoel aanraakte,
en Jenny ging zitten zij viel met een plomp neer, omdat haar knieën haar
eenvoudig niet meer hielden.
„Michael 1" zei ze met een bang, benepen stemmetje.
Michael Fort bewoog zich. Hij deed nog veel meer. Hij tastte naar boven,
greep de ijzeren stangen van zijn bed en trok zich, voorzichtig en pijnlijk,
op tot een zittende houding. Maar doordat het open raam achter hem was,
had het Jenny toegeschenen, dat hij zijn handen in de sterren doopte en zijn
schouders tegen den hemel zette.
„Jenny" een stem, die zij niet kende, sprak tot haar, een stem, die
overkropt was met bedwongen opwinding „Jenny, zou je denken, dat je
een vliegtuig voor me zou kunnen krijgen, om 't nog eens te probeeren
(Wordt vervolgd)
Hij wou maar, dat Jenny wegging, en nooit terugkwam. Hij had wel wil
len vragen, of hij een andere zuster kon krijgen, maar zij was altijd nog beter
dan de rest die probeerden je maar „op te halen".
Hij klemde zich dus koppig vast aan zijn besluit en zijn wezenloosheid,
maar soms was 't een saaie boel op sterven na dood. En nu stonden de
jongens onder zijn raam te praten. En ze zongen vroolijk
„Vive la, vive la, vive la,
Vive la compagnie."
Er keek geen mensch en Michael Fort boog zijn hoofd neer in zijn
handen en snikte.
Maar toen de jongste zaaldokter weer kwam, was Michael bleek en stil
en onverschillig. En de jonge dokter voelde, dat die jonge vlam gebluscht
kon worden door 't eerste het beste tochtje, en hij ging weg met pijn en ver
driet en verslagenheid, omdat hij niet geslaagd was. En Jenny stopte haar
gezicht weg in een donkeren hoek, en had een zenuwaanvalletje, omdat zij
niet geslaagd was. En in zijn bureau liep de oude dr. Huffy wiens grijze
haar zoo snel wit werd heen en weer, omdat hij niet geslaagd was. Dr.
Huffy was in de opleiding bij de jongens geweest. Hij was in Frankrijk bij hen
geweest. En nu doorleefde hij met hen den schrikkelijken nasleep van den
oorlog. Er was het moeilijkste te vechten, zoo had hij geleerd, tegen iets,
waar je geen vat op kon krijgen. Hij had mannen, die geen kans meer hadden,
beter zien worden, en mannen, die Alle kansen hadden, zien sterven. Dit
ontastbare hield Michael buiten hun aller bereik.
Boven, in zaal 17, gaven ze Jimmy op, en spanden ze zich in op het
restantje leven in Pop Knute.
Een zenuwachtige, hoopvolle gedaante spookte door de gangen.
„Als hij bijkomt," stond de opgewonden kok te smeeken, „zullen we
zeggen, dat hij jarig is, en dan brengen we de taart."
„Ja, dat zal hij niet snappen 1 Je kunt iedereen er tusschen nemen, maar
Pop Knute vast niet
En tegen het einde van dien allerheetsten, allerlangsten, allerdrukkend-
sten middag van een lang, heet seizoen gebeurde er het ergste, wat er had
kunnen gebeuren. Een militair lucht-eskader van achtentwintig vliegtuigen,
in gevechts-formatie, ronkte over het hospitaal, op weg naar het Zuiden.
Het was nooit te voorzien, welke uitwerking zooiets op de mannen zou
hebben. Het gezicht van de legervliegtuigen had een anderen keer een op
wekking kunnen zijn maar dat was het nu niet. Het dompelde de heele
bevolking in een vloed van somberheid. Buiten op het terrein stonden neer
slachtige groepen mannen in de schaduw te hangen en met de druk
kende hitte te vechten. Het dorstige gras lag verschroeid en verslapt
neer. De late zomerbloemen kwijnden. De muren van de gebouwen
sloegen de hitte van den dag terug in golven sissenden rook.
Eindelijk daalde de zon. Nu moest de hitte gauw breken
de nachten waren altijd koel. Er woei een onzekere wind, die
den koelen geur van beschaduwde oevers, groene wateren en
rottend hout aandroeg, wie weet waar vandaan. In het Veteranen-
Hospitaal No. 80 was er wéér een dag om.
De schemering bracht verandering van tooneel. De kleine,
welkende bloemen frischten op, en lieten zegepralend haar kleuren
door het halfdonker stralen. Het gras werd weer helder. De ge
voelige lucht werd een instrument, dat ook de teerste geuren
vasthield en versterkte, alsof er noten op muziekpapier een
wazige wijs lieten hooren. In de hoogte gleden zachtzinnige sterren
naar hun plaats aan een donker firmament.
Er begonnen zich figuren te bewegen naar de verlichte deur
opening.
in het oog van Jenny, die toekeek, ondergingen ook die een
verandering. Het waren geen verminktefsoldaten meer, die lang
zaam voortkwamen op krukken en in wagentjes, maar vermoeide
