No. 16
VRIJDAG 15 SEPTEMBER 1933
495
(9ft tak doet Jledatland. Het stadhuis van Zeist.
jongens," en zij voelde als een ontzettenden schok zijn volgende woorden
„Hij heeft een gebroken rug."
Op een baar werd Michael Fort naar huis gereden. Jenny zat naast hem,
met de knokkels van haar eene hand stijf tegen haar mond geperst. O, gauw
toch, gauw Voorbij de benzine-pomp, en het bord met het lichtje, dat waar
schuwde Langzaam Rijden, en de houten brug over en die scherpe bocht
om. Goddank, dat Jake aan 't stuur zat, Jake die hard kon rijden, en hen toch
meteen voorzichtig over kuilen en bobbels heen kon helpen. Zij rook etenslucht
iemand die kalm spek bakte voor zijn avondboterham. Een kalme koe bij
een kalm schuurtje. Twee veulens, die verbaasd keken en wegsprongen.
Duisternis. O gauw toch 1 „Als hij dood is.als ik hem vermoord heb.
Zij dacht er niet aan, om hem ongemerkt binnen te zien krijgen zij dacht
aan geen poging om te verhelen, wat zij gedaan had alleen aan het noodige
spoed. Goddank dat er licht brandde in het hospitaal, dat er voeten kwamen
toegesneld, dat handen zich uitstrekten en hem grepen. Uitroepensnau
werige bevelenvragende verbazingwekkende woorden van -Jake
(Jenny was niet tot spreken in staat)..„Ze heeft hem een toertje laten
maken in een vliegtuig."
Een golvende lijn van ontstelde gezichten ging langs haar heen.
„Jenny, 't is toch niet waar Geef dan toch antwoord."
De koude woede van de hoofdverpleegster„Als hij sterft, heb jij
hem vermoord. Ik ben er altijd op tegen geweest, dat je hier was. Ik heb je
gehouden tegen beter weten in. Daar moeten we nu voor boeten."
Jenny ging tegen den muur staan en strekte haar armen uit, om niet te
vallen. De ontstelde gezichten trokken langs haar heen. Dr. Huffy. In zijn
oogen stond eindelooze bezorgdheid, en iets anders was er uithet geloof
in iemand, die hij vertrouwd had. Dien dag, drie maanden geleden, toen hij haar
op zijn bureau riep, had hij gezegd „Ik vertrouw hem aan jou toe, Jenny.
Als iémand hem helpen kan, ben jij het."
Nu zei hij droevig
„Er volgt uit, dat ik je mijn jongens nooit meer toe kan vertrouwen."
En ook hij vesliet haar.
En het licht, dat uit de deuropening kwam, wierp hun schaduwen om haar
heen, terwijl zij roerloos tegen den witten muur stond, met de oogen dicht,
de armen uitgestrekt, de donkere vorm van een kruis.
„Ziet u 'm vroeg de man met het grijze pak aan een groep bezoekers
op het vliegveld, „ziet u die blauw-met-zilveren vliegmachine Weet u wie
dat is Da's Michael Fort, de beroemde piloot uit den oorlog. Ze zeggen, dat
hij vijftien vijandelijke vliegtuigen neer heeft gehaald, en hij heeft 'n rijtje
medailles en decoraties, zoo lang als van hier tot aan dat hek. Hij is een keer
getuimeld en hij kwam thuis met een gebroken ruggegraat. Die had afgedaan,
zou je zoo zeggen. Maar daar gaat ie. De wereld zal wel gauw meer van hem
hooren. Hij is op 't oogenblik een uitvinding aan !t probeeren. Mirakel Zegt
u dat wel en ik heb er ook wat aan gedaan. Ik heb hem voor 't eerst weer
laten vliegen. Ik riskeerde mijn machine maar 't is de grootste mazzel
geweest, die ik ooit had kunnen hebben. Ik werk nou met Michael samen. Ja,
't is een reuzenventje. Je hebt niet veel ruggegraat noodig om te vliegen,
zegt hij."
In het Veteranen-Hospitaal No. 80 was het hek van den dam. Zoo'n
feest was er sinds den wapenstilstand nog niet geweest. De Infanterie en de
Artillerie waren buiten, op de terreinen, tot den laatsten man. De Provoost
(het bataljon levenslang) had de gunstigste waarnemingsposten voor de ramen
ingenomen. En overal vlaggen 1 Jenny had er letterlijk duizenden gekocht.
Vlaggen, vlaggen, vlaggen, klapperend en flapperend en dansend want
het hospitaal had réden om te klapperen en te flapperen en te dansen.
„Is 't niet reusachtig? Jongens, als Michael Fort er zoo handig bovenop
kan wippen, dan moet je eens zien, wat ik kan, die niets mankeer dan zoo'n
brok voet."
De rijen mannen op de terreinen juichten vlaggetjes wuifden uit de
ramen. Hoog en helder hoorden zij den motor van Michael's machine een blauw
met-zilveren lied zingen, terwijl het vliegtuig passeerde, om
zwaaide, laag vliegend terugkwam err weer verdween.
Terwijl dr. Huffy keek naar die prachtige vlucht, dacht hij
aan iemand en hij keerde zich om, om naar haar te kijken.
Zij stond alleen, met haar tengeren jongen arm om een pilaar,
en haar blik hing aan het blauw-met-zilveren vliegtuig. Een
meisje met een hart, dat streed. Hij herinnerde zich de woor
den, die hij tot haar gesproken had dien avond, toen zij Michael
weg had gesmokkeld om hem zijn eerste vlucht te laten maken,
en toen Michael van pure vreugde in zwijm was gevallen. Zij had
hem teruggegeven aan den hemel. Wist Jenny dat Wist zij, dat
zij iederen patiënt in de zalen nieuwen moed gegeven had? Ook
aan hemzèlf, die 't nog meer noodig had dan de anderen, dacht
dr. Huffy.
Er kwam iemand naar buiten die kwam bij Jenny staan,
en sioeg een arm om Jenny's middel. De hoofdverpleegster. Maar
de oude dokter kon hen niet meer zien. De figuren waren ver
vaagd tot een wazige vlek.
HOOFDSTUK V HERFST
Dit was de verhuistijd
Jenny voelde het, want toen zij zich voortrepte door den
frisschen herfst, merkte zij een beroering in de lucht en hoorde zij
geluid boven haar hoofd een vlucht vogels, die naar het Zuiden trok, en
een smalle, lichte luchtstrooming meetrok, door hun voortgang veroorzaakt.
Het was Jenny, alsof dit de gevederde vlucht van den tijd was. Jenny
was jong, en haar hart stokte bij de teekenen der wisselende seizoenen, bij het
overspringen van het jaar, en bij het levendige begin of het levendige einde
van een maand. Zelfs de avond, die neerdaalde en de menschen naar bed
bracht, kon indruk maken, opwinding veroorzaken. Zij dacht, terwijl zij
opkeek naar die onverschrokken reizigers wat moest het een genot zijn,
met zijn droomen naar het Zuiden te trekken, naar zonneschijn en blauwe
zeeën. En een deel van Jenny ging met de vogels mee naar het Zuiden, en een
ander deel beklom de stoep van No. 80.
Jake, de chauffeur, kwam juist naar buiten, en Jenny keek hem aan,
onder het keurige witte mutsje uit, met een verblindend lachje.
,,'t Leven is mooi, Jake."
„Hoezoo, juffrouw Jenny vroeg Jake, en hij bleef in redeneerhouding
staan.
(Wordt vervolgd)
Ofi tok doet Jledatland. Doesburg.
