No. 17
VR1JDAG 22 SEPTEMBER 1933
533
de aangewezen man ten minste dat vonden zij
beiden om haar de nog vergeten hoekjes van de
stad te laten zien. Hoe het feitelijk precies in zijn
werk was gegaan zouden zij geen van beiden kun
nen verklaren, maar na de eerste aarzelende vraag
van Billy of hij haar door Bangkoks schoonheid
mocht rondleiden, waren zij onafscheidelijk. Billy
was, eenmaal over zijn verlegenheid heen, een goed
prater en een man in den vollen zin van het woord.
Na hun eersten kus was het opmerkelijk, dat zij
hoofdzakelijk de meer afgelegen en minder bezochte
tempels gingen bezoeken. Dat Horn niets ontdekte,
kwam vooral wijl hij het zoo druk had met zijn
bankzaken. Maar zijn zesde zintuig van jaloersch
vader waarschuwde hem ten laatste. Op een dag,
vroeg teruggekomen van kantoor, begon hij zonder
eenige inleiding
„Dorry, kind, ik had liever, dat je niet zooveel
omging met dien kerel van Corner. Je weet, ik mag
hem niet."
„Maar ik wel, vader," zei Dorry kalm. „Daarom
trouw ik met hem."
Natuurlijk pakte de oude heer Horn uit. „Een
fortuinjager, een gelukzoeker 1 Je trouwt niet met
hem, hoor je 1"
Dorry bleef kalm. „Billy is geen gelukzoeker.
Hij is een man, een echte man. En ik trouw wel
met hém. Weet u wat de kwestie is met u? U wil,
dat ik een man trouw, waar u den baas over kunt
spelen. U wil geen echten schoonzoon, maar een
willig werktuig, dat u bovendien kan leeren golf-
spelen. Heusch, vader, als u Billy leert kennen, zult
u inzien, wat een lieve jongen hij is. Ik hou van
hem," zei ze eenvoudig.
Mr. Horn liep kwaad weg, regelrecht naar dr.
Raem, om daar advies in te winnen. Deze bleek
zoowaar een uitstekend plan te hebben om de
geliefden te scheiden. „Als ik iemand een tijdje weg
wil hebben," zei hij, „stuur ik hem altijd met een
boodschap naar den Radjah van Johor. De Radjah
bezit een tinmijn, die ik al 18 jaar van hem probeer
te koopen. Maar ik weet, dat hij dat nooit doen
zal. 't Kost drie weken om een audiëntie te krijgen
bij den potentaat, en nog eens drie weken vóór hij,
na veel smoesjes, weigert, 't Is een Mohammedaan,
die een geweldigen hekel heeft aan Engelschen.
De beste diplomaten hebben al geprobeerd de
mijn van hem te koopen. Mijn boodschap aan den
Radjah van Johor zal Corner minstens een vacantie
van zes weken bezorgen. Waarschijnlijk meer,
want de reis, heen en terug, neemt bijna twee
weken in beslag."
Mr. Horn sloeg zijn vriend van genoegen op
den schouder. „Prachtig, kerel. In dien tijd zijn
wij al weer op weg naar Europa. Dorry zal hem
gauw genoeg vergeten zijn."
's Avonds, tijdens het diner, gaf dr. Raem den
jongeman zijn opdracht. „Als je slaagt," besloot
hij, „kan je zelf bepalen, welk baantje je bij me
wilt hebben."
Billy en Dorry wisselden een blik van schrik.
Intuïtief keek Dorry daarna naar haar vader.
Toen zij een triomfantelijk lachje om zijn lippen
zag spelen, vernauwden zich haar groote bruine
oogen. Ook Billy begreep de situatie volkomen,
maar hij kon niets anders doen dan toestemmen.
Zijn contract met dr. Raem liep nog twee jaar.
De boodschap aan den Radjah kende hij maar al
te goed. Dat was een van de meest bekende mop
pen, die in Bangkok de ronde deden.
Na het diner wist Dorry haar vader alleen te
spreken te krijgen. Zij zag wit van woede. „O, wat
vind ik dót laf, vader Wat gemeen 1 Openlijk
durft u hem niet aan, maar u geeft hem een steek
in den rug. Ik ken die geschiedenis van den Rad
jah. 't Is een voorwendsel om ons te scheiden. Het
is niets voor u zoo unfairIk had 't nooit van u
kunnen denken nooit 1"
Verschrikt door den blik in haar oogen mompelde
mr. Hom iets van „romantische leeftijd", en
„gauw vergeten" en „bestwil".
„U kunt niets positiefs tegen Billy inbrengen,"
onderbrak Dorry. „Hij is bekwaam en eerlijk.
Ik kan hem niet opgeven."
Toen mr. Hom zijn dochter een beetje onzeker
van hem zag weggaan, sprak zijn geweten wel
even. Maar hij maakte zich wijs, dat hij gehandeld
had uit oprechte liefde voor zijn Dorry.
De neoel te New York trekt op en omhult de wol
kenkrabbers. of de hooge gebouwen in brand staan.
Billy Corner verliet den volgenden morgen vroeg
het huis om den trein naar Penang te nemen, zonder
van iemand afscheid te nemen. Toen later het ont
bijt voor de anderen werd opgediend verscheen
Dorry niet. Zij was nergens te vinden. Het was
moeilijk uit te maken of uit haar garderobe ook
kleeren verdwenen waren. De politie werd gewaar
schuwd mr. Horn liep wanhopig door Bangkok
dr. Raem, die op zijn wijze veel van het meisje
hield, zat versuft in zijn studeerkamer. Tegen den
avond werd het geval, dat 'n smartelijk mysterie
dreigde te worden, opgelost door een telegram
„Vanmorgen getrouwd. Volmaakt gelukkig. Hebben
het verrukkelijk. Mijn man zendt hartelijke groeten.
Vergiffenis per telegram kan ons bereiken in
Orient Hotel, Penang. Veel groeten. Dorry."
Mr. Hom maakt van de grif geboden gelegen
heid om vergeving te schenken geen gebruik.
Echter wierp hij zich nu met zooveel energie op
de taak, die hem naar Bangkok had gevoerd, dat
hij in een week alle duistere zaken had opgehelderd
en een catastrophe voorkwam. Dit gelukkige
resultaat verzachtte eenigszins zijn gevoelens
tegenover Dorry, maar nooit, zoo lang hij leefde,
besloot hij, zou hij haar man vergeven.
Na een maand keerden zij van hun huwelijks
reis terug, stralend van geluk. Mr. Horn beant
woordde Dorry's hartelijken kus koel. Zij moest
maar eens voelen, hoe diep zij hem gegriefd had.
Den echtgenoot negeerde hij volkomen.
Op haar eerste woorden liet hij haar los, of
zij hem gestoken had.
„Billy heeft den Radjah er toe gekregen om
„ja" te zeggen."
Dr. Raem veerde op uit zijn stoel. Billy grin
nikte hem vroolijk tegen.
,,'t Is allemaal gekomen door dat barnsteenen
beeldje," verklaarde Dorry opgewekt. „Toen u
Billy met die oudbakken boodschap naar den
Radjah stuurde, begon hij na te denken over wat
u van dat beeldje had gezegd. Dat 't niet Boeddhis
tisch was, en er waarschijnlijk Arabisch in gegra
veerd was. Daarna bedacht hij, dat de Radjah
een orthodox Mohammedaan was, en toen hij
van een kenner in Penang hoorde, dat het beeldje
de moeder van Mohammed voorstelde, speelde hij
zijn troef uit. Hij gaf het beeld aan den Radjah.
Die was er zoo verrukt over, dat hij met genoegen
de mijn wou verkoopen. Hij gaf schitterende
feesten ter eere van ons. Als vorsten zijn we be
handeld."
„Ik heb 't op schrift," voegde Billy er aan toe.
„Alles is in orde."
„Heb ik je niet gezegd, dat hij een flinke kerel
was?" zei dr. Raem opgetogen tegen zijn vriend.
„Hij heeft geluk gehad," zei mr. Horn onwillig.
„Weet u wel," viel Dorry liefjes in, „dat Billy,
als hij slaagde, zelf een goed baantje bij u mocht
kiezen Nu, het directeurschap van uw Londensch
kantoor is vacant. We hebben besloten, nietwaar,
Billy, dat we dat wel ambieeren. Dat is toch goed,
hè, dokter? Ja U bent een schat. Dan zijn we
meteen dicht bij vader. Die is anders zoo eenzaam,
nietwaar, vadertje
Mr. Horn zei maar niets.
Op de boot, terug naar Engeland, had Mack
Hom zijn schoonzoon nog wel niet officieel ver
geven, maar zijn gevoelens waren toch zoo ver
zacht, dat Dorry het beste durfde hopen. Op een
morgen hoorde zij beider stemmen op het achter
dek stil sloop zij nader. Daar zag zij Billy naast
haar vader staan de laatste had een afgezaagden
bezemsteel in de handop het dek was een groote,
witte stip geteekend.
„Juist," zei Billy. „Nu den schouder nog iets
meer naar achteren het hoofd ook 1 Slaan 1"
Suizend kwam de stok neer, een haarbreedte
van de stip. Haar echtgenoot knikte goedkeurend.
„Dat gaat al heel goed. Nu alleen nog wat oefenen,
en u speelt een puike partij in Engeland."
„Zou je dat werkelijk denken, Billy vroeg
haar vader dankbaar.
Dorry sloop weer weg, zich verontwaardigd
afvragend, hoe lang die golftraining al aan den
gang was.
