NAAR MADEIRA EN DE CANARISCHE EILANDEN
548
VRIJDAG 29 SEPTEMBER 1933
No. 18
De kapitein.
I.
MET DE COTTICA NAAR MADEIRA.
Een gladde zee, een heerlijke zon, 'n luie stoel,
een menu als een gedicht en een paradijs
in 't vooruitzicht! De passagiers der Cottica
waren gelukskinderen. De donkere Engelsch-
Indiër, die bij de afvaart aan de railing stond,
het Surinaamsche negerjochie en de flegmatische
Engelschman even goed als de schoone Mexi-
caansche en de passagiers, wien Neerlandsch bloed
door de aderen vloeide.
Achter de duinen waren de zorgen gedeponeerd
en de secretaressen hadden de opdracht, geen post
door te zenden. Zes dagen en zes nachten op zee
en dan een tocht door een sprookjesland waar 't
altijd zomer is. Zee en zon, 'n waakzame kapitein,
gezellige officieren, 'n vriendelijke bemanning
en reizigers, die op den tweeden dag allemaal
familie van elkaar waren.
Als een zwaan gleed de Cottica recht op haar
doel af. Even 'n kijkje in den vroegen ochtend op
de krijtrotsen van de Engelsche kust en dan de
zee met haar eeuwig lied, haar wonderlijke zons
ondergangen en vloeibaar parelmoer. Wie lyrisch
wil worden, gaat alleen op 't achterdek zitten,
wie van bridge houdt, gaat naar de lounge, wie
'n cocktail aanbidt, kruipt in den bar en hij, die de
zee voélen wil, springt in 't zwembassin. De
passagier, die een liedje wil zingen, treedt 't muziek
salon binnen en zij, die haar geluk wil beproeven,
wedt op de renpaarden van de dek-races. De
slanke lijn? Speel ping-pong. Droomen Roep
een steward, laat uw dekstoel in de zon schuiven,
vouw de handen en vang 'n uiltje.
Dansen Ginds zit 't strijkje of zingt de gramo-
foon En de liefhebber van culinaire genoegens
praat nog maan
denlang met
fijÈSÊt smakkende lip-
KT pen over de
mayonnaise, de
langouste en de
.AggLi.. duifjes aan
I boord van de
f y 7\\ Cottica.
I 1 Er moet na-
\V\ j\ tuurlijk een
y 8 hoogtèpunt zijn
x0 mj dat voor de re-
- 0 lativiteit zorgt.
fffyWelnu Op den
r xS>> laatsten avond
Tv wordt door de
TT bemanning het
SKT" pek in een salon
De 2e stuurman. herschapen met
vlaggen en wimpels.
Dan gaan de passa
giers naar hun hutten,
alsof er geen vuiltje
aan de lucht was.
En met een virtuo
siteit, die aan 't won
derlijke grenst, steken
ze zich in fantastische
costumes. De vriende
lijke heer, die je om
't andere gerecht uit
de verte toedrinkt,
verschijnt als roover-
hoofdman en zijn da
me als Geisha. De
Engelsche, 'n regel
rechte lady, die iede-
ren morgen vraagt hoe
je geslapen hebt, hup
pelt nu als nurse in 't
rond. Er is een blonde
dame, die Mengelberg
imiteert, en een grijze
heer, die Ben Ali Ben
uitbeeldt. Passagiers,
die in 't gewone leven
sterk aan boekhouden
doen, zien er uit als
zangers van Montpar-
nasse en een jong-
mensch, dat in nor
malen toestand aan
Maurice Chevalier
doet denken, komt uit
als machinist. We zien
getatoueerde armen,
die aan 'n blond me
vrouwtje behooren,
wier gestage bezigheid
is op charmanten toon
te converseeren. Ook
bekende voorwerpen
zien we terug, die van
doel veranderd zijn.
Een tafelkleedje werd
'tif 1
De eerste ofpcier.
schoudermantel
en 'n halsdoek
werd tulband.
Wie nooit een
op z'n eentje
dansenden ou
den heer heeft
gezien met 'n
„neus" op en
een Baskisch
petje, had zich
op de Cottica
kunnen amusee
ren.
Voor een
avond is alles
omgedraaid.
En de zee
blijft als 'n spie
gel, waarin de
maan weerkaatst en de machines blijven stampen
en de kombuis blijft geuren.
Als de groote familie naar de hutten vertrekt,
blijft de sombere Engelsch-Indiër bij de railing.
'n Filosoof.
De schoone Mexicaansche ziet hem en in onna
volgbaar gebroken Nederlandsch zegt ze zacht
„Dat ies een tropische, hij ferstaat niet die feest
van ons."
En zingend geeft ze een arm aan haar man.
Al orilla de un palmar
Estaba una joven bella....
Dat waren de laatste klanken van het feest,
behalve een lange zucht in het rooksalon, die
opsteeg uit de borst van een der vroolijkste gasten
van den avond.
Het was de galante overste, die zich zes dagen
lang in aller sympathie had verheugd en nu met
Op de Markt te Funschal.
een diepen zucht van voldoening den avond besloot
om zijn sponde te gaan opzoeken.
Toen kneep de maan een oog dicht en gleed de
Cottica naar het paradijs Madeira.
De zon stond al hoog, als de bruine duikers van
Funchal naar de aalmoezen zochten op den bodem
van de baai. Er hingen een paar regenwolken boven
den „Monte", maar dat is slechts een vriendelijk
heid van de natuur, die even 'n koelte brengt als
het te warm wordt.
't Regent alleen in de wintermaanden een
enkelen keer om de bloemen te besproeien
Een heerlijker land is nauwelijks denkbaar.
Er is een overvloed, die je verlegen maakt. De
bloemen zijn groot en vol en fel gekleurd. Het fruit
is sappiger dan elders. Druiven, meloenen, oranje
appelen en-ver-
sche vijgen ko-
men aan de
markt in boor-
devolle manden. Gv M
D^e bananen zijn
teeren je op een jÈ,
bloedroode kern.
en de bewoners jl 7
zijn als figuran- r «T
ten, ditmaal
echter goed ge-
COStumeerd Het negerjochie.
