HET LOSGELD
%cn spannend hoek U enmiibaal
wol de lanae w
666
VRIJDAG 20 OCTOBER 1933
No. 21
door
Grace Livingston Hill
Als Christobel Kershaw van kostschool thuiskomt
om de begrafenis van haar stiefmoeder bij te wonen
ontmoet ze veter lei moeilijkhedeneen ontredderde
huishoudingonbetrouwbaar, diefachtig personeelhaar
broer Rannie van school weggejaagd; haar vader in
zware geldzorgen; de onuitstaanbare mevrouw Romayne,
die haar vader voor zich poogt te winnen. Gelukkig
is daar de wederzijdsche liefde van vader en kinderen.
Maar juist als dan het personeel ontmaskerd is en
vrediger dagen zullen aanbreken, treft de familie een
harde slagRannie wordt door een schurkenbende
ontvoerd met het doel een hoogen losprijs machtig te
worden. Over den angst van vader en zuster, over de
jongensachtige onverschilligheid waarmee Rannie zijn
lot verduurt, en eindelijk over zijn bevrijding vertelt
Grace Livingston Hill op boeiende wijze in haar roman
Het losgeld''.
Het boek is voor de abonné's tegen den gewonen
prijs van 17% CCIlf ingenaaid, en 70 cent in luxe
prachtband, verkrijgbaar bij bezorgers en agenten en
aan ons hoofdkantoor. De bezorgers zijn verplïcll
het u aan te bieden.
Het gedeelte, dat hieronder volgt, geeft u 'n kijkje
op de moeilijkheden, uraarvoor Christobel geplaatst
wordt. Het meisje is eerder dan de anderen na de
begrafenis thuis teruggekeerd en hoort een gesprek
aan tusschen de bedienden.
Stemmen, die uit een ander gedeelte van het
huis tot haar doordrongen, brachten Christobel
tot de werkelijkheid terug. Zij wendde zich snel
om en keerde geruischloos over de zachte, kost
bare tapijten naar de ruime hal terug. Het waren
de stemmen van het dienstpersoneel en ze wenschte
niet gezien te worden in Charmian's particulier
heiligdom, aangezien daardoor de indruk zou
kunnen worden gewekt, alsof ze nieuwsgierig was.
De stemmen weerklonken uit de eetzaal aan de
andere zijde van de ruime hal het was in het
verlaten huis zóó stil, dat ze de woorden duidelijk
kon verstaan. Bovendien werd er niet op zachten
toon gesproken. Uit de verdere geluiden kon ze
afleiden, dat er zilveren en kristallen voorwerpen
op tafel gelegd werden. Waarschijnlijk maakte
men toebereidselen voor het diner.
Christobel was niet bekend met het personeel
in huis. Eerst den vorigen dag had men haar terug
geroepen om aanwezig te zijn bij de begrafenis, en
sinds haar laatste thuiskomst was er geheel nieuw
personeel aangenomen. Charmian, haar stiefmoe
der, was een type geweest, dat moeilijk met min
deren kon omgaan, vandaar dat er nogal eens
veranderingen plaats vonden.
„Het zal mij benieuwen, wat er nou weer voor
de deur staat," zei een stem met een duidelijk
lersch accent. Christobel meende, dat het de
keukenmeid was, en vroeg zich verwonderd af,
wat deze in de eetkamer moest doen haar domein
lag toch in de keuken.
Uit de hierop volgende geluiden meende ze
verder te kunnen afleiden, dat de butler was
binnengetreden met een blad met glazen.
„Nou," gichelde het kamermeisje, „ik veronder
stel, dat we nou een betoovering krijgen door
mevrouw Romayne."
„Wat heeft mevrouw Romayne hier te maken
klonk de stem van den butler, die pas enkele
maanden in dienst was en dus nog niet met ver
schillende omstandigheden op de hoogte kon zijn.
„O, ken jij mevrouw Romayne nog niet, Haw
kins," gichelde het kamermeisje wederom veel-
beteekenend. „Wacht maar tot je haar gezien hebt.
Zij zal binnenkort wel verschijnen. Ze komt uit
Florida terug, speciaal om een kijkje te nemen.
Vanmorgen, toen ze allen weg waren, belde ze
op en liet een boodschap achter, dat ze vanmiddag
een bezoek kwam brengen. Wacht maar, je zult
gauw genoeg nader kennis met haar kunnen maken.
Ze zal overal haar neus wel insteken. Ze behoort
tot dat soort van menschen. Je had haar bemoei
zuchtige vragen moeten hooren, vanmorgen."
„Maar wie is ze dan vroeg de butler.
„O, een aardige weduwe, die gek is op den
baas," antwoordde het kamermeisje. „Ze gedraagt
zich nog net als een jong meisje."
„Is de baas op hóór gesteld?" vroeg de butler
nieuwsgierig.
„Dat weet ik niet," zei het meisje. „Maar wat
maakt dat uit
„Dat maakt heel veel uit," klonk het wijze
antwoord van den butler.
„Ik hoor het al, jij kent die dame niet, Haw
kins," gichelde het kamermeisje. „Zij is een handige
vrouw. Ze weet wat ze wil en stuurt het daar op
aan. Ik heb haar vroeger al eens meegemaakt."
„Ik zal eerst eris afwachten, en als ze me niet
aanstaat, vertrek ik," verkondigde de butler.
„Stil Daar komt Marie terug van de begrafe
nis," waarschuwde de keukenmeid. „Wij kunnen
met haar beter nergens over praten. Ze is een
verklikster. Als het in haar kraam te pas komt,
vertelt ze alles aan den baas over. Het is anders
een lange plechtigheid geweest. Ik hoop maar, dat
onze trotsche mevrouw goed en diep begraven
ligt."
Christobel rilde in haar schuilplaats tusschen de
zware gordijnen. De toon van de vrouw klonk dan
ook meedoogenloos wreed. Het meisje kreeg het
gevoel alsof ze verplicht was te voorschijn te treden
en haar hierover te onderhouden. Maar wat kon
ze zeggen Zij schrok er voor terug iets met deze
menschen te doen te hebben. Ze zou maar even
wachten, totdat ze naar de keuken waren terug
gekeerd. Blijkbaar wisten ze niet, dat zij was
thuisgekomen. Een plaats bekleedde ze nog niet
in het huis van haar vader de geest van Charmian
dwaalde nog door de luxueuze vertrekken.
„Zoo, Marie 1" sprak het kamermeisje uitdagend.
„Was het een prettige begrafenis Hoe zag ze
er uit Waren er veel bloemen
„O ja," antwoordde de kamenier uit de hoogte.
„Het was een plechtige begrafenis. En ze zag er
nog net zoo uit als bij haar leven."
„Zeg, Marie," vroeg de nieuwsgierige stem van
de keukenmeid. „Wat is er van die bontjassen
geworden, die zij een paar dagen voordat ze ziek
werd kreeg Heeft zij ze gehouden
„Zeker. Ze was er veel te gek op. Ik ga nou naar
boven om dat korte bontjasje eens aan te trekken.
Als er nog gelegenheid is, voordat de familie
terugkomt, zal ik het even laten zien."
„Ja, doe 't," moedigde de keukenmeid aan. Te
oordeelen naar de geluiden verlieten de butler en
het kamermeisje het vertrek. „En eh.... zeg,
Marie, als je soms toevallig dat snoer purperen
paarlen tegenkomt, dat zij meestal droeg, breng
het dan mee. Ik zou het zoo graag als aandenken
willen hebben. Als jij dat voor mij doet, dan spreek
ik verder nergens over, begrijp je wel
„Goed," stemde Charmian's kamenier toe. „Ik
neem aan, dat je weet, dat de paarlen echt en een
boel waard zijn. Maar ik onderneem niets, voordat
juffrouw Christobel weer terug is naar school.
Ze heeft oogen als een kat, die meid Ze gaat
waarschijnlijk vanavond of morgen weer terug en
dan heb ik vrij spel. Mijn
heer laat het aan mij over
om de zaken van mevrouw
in orde te brengen. Hij weet
niet eens, wat ze bezit en
kan dus ook nooit iets
missen."
„Maar er zijn toch reke
ningen 1"
„Daar let hij nu toch niet
op. Hij betaalt ze en dan is het afgeloopen.
Alleen een vrouw kan er eenig inzicht in hebben
en wat dat betreft, is juffrouw Christobel de
eenige. en die gaat weg, dus
„Maar er is al een ander, die er naar hunkert, de
plaats van onze mevrouw in te nemen," waar
schuwde de keukenmeid. „Die mevrouw Romayne
is terug uit Florida. Zij belde op. Daarom zou het
misschien beter zijn, als je direct deed, wat je van
plan was."
„Mijn hemel riep Marie verslagen uit. „Komt
ze? Dan zal ik vanavond maar thuis blijven om
verschillende dingetjes weg te halen daarna kan
z ij haar gang gaan
„Als je van plan bent ons die kleine bontjas
eens te laten zien, Marie, dan mag je wel een beetje
haast maken. Je hebt best kans, dat ze al heel
gauw van de begrafenis terugkomen. En het lijkt
nu niet direct aanbevelenswaardig, dat ze jou
in de kleeren van de doode mevrouw zien rond-
loopen."
„Goed Ik ga al antwoordde Marie, terwijl
zij zich omwendde, om langs de achtertrap naar
boven te gaan.
Intusschen was Christobel reeds snel en geruisch
loos de monumentale trap vanuit de hal op ge
vlogen en had zich langs haar eigen vertrek naar
de ruime appartementen begeven, die aan Char
mian hadden toebehoord.
Zij opende de deur, haalde snel den sleutel aan
den binnenkant uit het slot en deed hem aan de
buitenzijde er weer in. Terwijl zij dit deed, kreeg zij
gelegenheid een korten blik naar binnen te werpen
in de vertrekken, waarin eens haar stiefmoeder
verblijf hield. Ook hier heerschte de meest over
dadige en verfijnde luxe het interieur van het
slaapvertrek ging elke beschrijving te boven,
terwijl de door de openstaande deur zichtbare,
aangrenzende badkamer eveneens blijk gaf van
een kostbare overdaad aan marmer en nikkel.
Christobel sloot zachtjes de deur, draaide het slot
om, haalde den sleutel eruit en ging snel naar haar
eigen kamer, juist bijtijds om te ontsnappen aan
de aandacht van Marie, toen deze langs de achter
trap de verdieping bereikte.
Zij hoorde Marie naar de appartementen van
haar overleden meesteres gaan, de kruk van de
deur omdraaien en even rukken, waarna ongetwij
feld, gezien de plotselinge stilte, een moment van
verbazing bij haar intrad. Even later vernam
Christobel, dat de kamenier langs de achtertrap
weer naar beneden ging. Toen zij voorzichtig de
deur van haar kamer opende, hoorde het meisje
onderdrukte opgewonden stemmen, maar het
was haar niet mogelijk het gesprokene te verstaan.
Christobel stond eenige oogenblikken bevend in
haar kamer en vroeg zich af, wat zij nu moest
doen. Er was voldoende van het gesprokene tot
haar doorgedrongen om te kunnen aannemen,
dat 't dienstpersoneel zich op een of andere wijze
eigendommen van haar stiefmoeder wilde toe-
ëigenen. En zij bezat toch zeker 't recht dergelijke
pogingen te verhinderen door de deur af te sluiten,
totdat haar vader was teruggekeerd en zij hem
van den toestand op de hoogte had gesteld.
Zachtjes sloop ze terug en trachtte te vernemen,
welke opmerkingen door de vrij luide stemmen
werden gemaakt. Op dat moment echter klonk
een geluid van beneden, veroorzaakt doordat er
een sleutel in het slot werd gestoken. Onmiddellijk
hielden de stemmen op, snel verwijderden zich
voetstappen in de richting van de keuken, en toen
iemand de hal binnentrad, heerschte in de woning
de rust van een ordelijke, stipte huishouding.
Christobel wendde zich om en keek behoedzaam
over de leuning, in de hoop haar vader te zien,
maar het geluid van zwaarstappende jongens
voeten deed haar plotseling begrijpen, dat Ran
dall, haar jongere broer, was binnengekomen.
Zij trok zich terug in de deuropening van haar
eigen kamer, totdat haar broer de bovenste trede
had bereikt en stapte hem toen tegemoet.
„O, hallo, Chris, ben jij daar al Waar is vader
Op zijn kamer? Ik moet hem onmiddellijk spreken.
Met den volgenden trein vertrek ik weer naar
school. Wij spelen mórgen een buitengewoon
belangrijken wedstrijd. Ik ben aanvoerder."
Christobel was er zich van bewust, dat beneden
aan de trap zachtjes een deur moest zijn geopend,
aangezien er scharnieren piepten. Voor alle zeker
heid trok zij haar broer mee in haar eigen kamer.
„Rand, dat kan je niet doen. Je kunt niet weg
gaan zonder je den tijd te hebben gegund met
vader te praten. Dat zou een beetje te gek zijn."
