No. 26
VRIJDAG 24 NOVEMBER 1933
821
tikje mager, als je het bepaald wil weten.'
„Ah, een tikje mager Dus je kreeg geen aan
drang om te lachen als je mij zag Of een mop te
tappen, en te beweren, dat je tweemaal moest kij
ken, vóór je mijn schaduw kon zien
„Neen," zei Strike „dat kan ik niet zeggen."
„Maar jij bent een heer dat maakt een groot
verschil." Rocker ging weer recht zitten. „Neen,
ik vrees, dat ik je werkelijken indruk nooit zal te
weten komen. Jij bent te beleefd."
„Naar de weerlicht met beleefdheid barstte
Strike uit. „Ik blijf bij mijn eerste opinie. Je hebt
waanvoorstellingen. Vergeet jezelf
„Ik wou dat ik 't kon," mompelde Rocker. „Als
ik alleen mezelf toebehoorde, zou het wel gaan."
„Aan wie behoor je dan nog meer
„Een meisje in Sydney." Rocker slikte zwaar.
„Als je er niet op tegen hebt, zou ik 't je graag
vertellen."
„Op tegen hebben Strike hervatte zijn studie
van de zoldering. „Gooi dien last van je af."
„Dank je," zei Rocker. „We zijn verloofd. Al
vier jaar. De eerste drie bracht ik door op de Maliti-
eilanden, om een kapitaal te verdienen en ver
diende 't ook. Meer nog, ik kwam er levend van
daan. Dat zegt iets voor die eilanden. Maar hoe
Op den terugweg naar Sydney bemerkte ik, wat
het klimaat en de rest mij gedaan hadden. Weet je,
ik was gewend geworden aan m'n eigen voor
komen, maar anderen blijkbaar niet. Aan boord
grinnikten de lui over m'n verschijning. In 't begin
kon het mij niet schelen. Wat had ïk met hen te
maken Maar het bracht me toch aan het denken,
en toen de jongens op de kade in Sydney me
najouwden, ging ik nog meer nadenken. Ik begon
mezelf te zien, zooals ik werkelijk was. Een
geraamte, zeldzaam leelijk 'n uitgerekt mensch,
een caricatuur. Ik was onherkenbaar veranderd.
Misschien ook wel in karakter wie weet. Mijn
meisje zou me niet meer herkennen. Mocht ik wel
naar haar toe gaan Drie keer ging ik haar huis
voorbij. Ik kon er niet toe komen om naar binnen
te gaan. Ik kón niet. Tenslotte ging ik weer naar
de haven, nam passage, en begroef mezelf hier
zonder haar gezien te hebben. Nou, moet je er
niet om lachen Rocker's mondhoeken trokken
meer dan ooit.
„Niet de minste neiging," zei Strike. „Maar je
gaat toch zeker weer terug naar Sydney?"
Voor antwoord schoof Rocker hem een foto
toe. Het was het portret van een bijzonder knap
meisje.
„Vergeefs bekijk ik mezelf eiken dag om te zien
of ik niet zoo verander, dat ik 't nog eens probeeren
kan. Maar nu heb ik een brief gekregen, dat ze
volgende week naar Papeete, het hoofdeiland,
komt. Ze zegt dat ze niet langer wil wachten
ze heeft gelijk dat we vreemden voor elkaar
worden, als we nog langer wachten en ze heeft
gelijk dat ze me zal nemen zooals ik ben." Rocker
lachte schril. „Zooals ik ben Hij schoof Strike
een andere foto toe. „Zóó herinnert ze zich mij.
Treffende gelijkenis, hè Strike kon er geen zien.
Hij keek naar de foto van een knappen, stevigen
jongeman, en naar Rocker.
„Wel," zei z'n gastheer, „zie je nog een anderen
uitweg voor me, dan ver uit haar buurt te blijven
„Man," zei Strike, „ik zal je eens wat vertellen.
Mijn opinie over jou is, dat je ongenietbaar bent,
zoolang je die krankzinnige waanideeën niet van
je af weet te gooien. Omdat je wat gewicht ver
loren hebt door als een paard te werken voor het
meisje, waarvan je houdt, schijn je te denken, dat
ze jeu niet hebben wil. Een vrouw, die waard is
om voor te werken, is zoo niet." Op die laatste
woorden zag hij iets van de wanhoop uit Rocker's
oogen wegtrekken. „Weet je wat je doet Scheer
die baard van je af, ga met me mee naar Papeete,
en haal haar af van de boot of jullie elkaar de
vorige week nog gezien hebben. Als ze een meisje
is
„Ik vraag me af," mompelde Rocker, „of je
misschien gelijk hebt."
Het is een feit dat Strike het zich ook afvroeg.
Als hij bedacht hoe
afstootend Rocker
er uitzag, en hij
dacht dan aan het
meisje, dat hem
zóó te zien zou
krijgen, liep hem
een koude rilling
over den rug. Hij
had het gezegd,
omdat hij niets an
ders wist en hij
Rocker toch wilde
opbeuren. Hij was
groote sympathie
gaan voelen voor
den eenzamen man,
die hem zoo gast
vrij ontvangen had.
Rocker hield Strike
aan zijn woord
'n paar dagen later
vertrokken zij sa
men naar Papeete.
Nadat zij 'n ho
tel gevonden had
den, was Rocker's
eerste werk zich
den baard te laten
afscheren. Het ef
fect was onbeschrij
felijk. Inplaats dat
hij meer op zijn
oude foto ging lij
ken, vergrootte het
gemis van den
baard nog het ver
schil. Naarmate de
fatale dag naderde,
werd Strike even
($fi tds dooi
JtedeilaiuL
De Zwolsche „peperbus"
gezien vanaf den monu
mentalen ingang van
het Gerechtsgebouw.
zenuwachtig als Rocker, en toen die dag ten
slotte kwam, was Rocker de kalmste van de twee.
„Zal ik met je meegaan stelde Strike voor,
hopend dat Rocker dit zou weigeren.
„Nee," zei Rocker. „De rest moet ik alleen doen.
Ik heb het plan een beetje gewijzigd." Hij trok
weer heftig met zijn mond zijn bewegingen waren
onbeholpener dan ooit. „Omdat je zooveel vrien
delijke belangstelling voor me hebt, zal ik 't je
vertellen. Jouw idee om haar te ontmoeten of wij
elkaar pas verlaten hadden, is onmogelijk. Ik
zou me dan aan haar opdringen, en dat is het
laatste wat ik wil. Ik wacht af of ze mij herkent.
Gebeurt dat, dan is alles in orde." Hij keerde zich
om en liep snel weg.
Strike liep in de galerij heen en weer. Hij pro
beerde zich wijs te maken, dat hij met de heele zaak
niets meer te maken wilde hebben. Als de man dan
zijn eenige kans op geluk per se wilde offeren aan
een absurd gevoel, moest hij dat zelf weten. Na
tuurlijk zou het meisje hem niet herkennen. Dat
zou niemand. En w t dan
Maar toen de boot de haven instoomde, greep
Strike zijn kijker en holde naar de kust, waar hij
op een kleine hoogte plaats nam. De stoomer
legde aan de loopplank werd uitgelegd Strike
zag, dat Rocker naast de plank ging staan, als
een lange staak uitstekend boven de gewone
menigte nieuwsgierigen. Hij zag de passagiers de
plank afloopen daar was het meisje Geen ver
gissing mogelijk. Door zijn kijker zag hij zelfs
de stijven trek op haar gezicht, terwijl zij rakelings
langs haar verloofde liep, dan om zich heen keek
en een rijtuig aanriep. Vóór Strike eigenlijk wist
wat hij deed, was hij van de hoogte gesprongen
en holde hij het rijtuig na. Hij haalde het spoedig
in. Verbaasd zag het meisje hem aan.
„Neem me niet kwalijk," hijgde hij, „maar
zou u niet afgehaald worden door mr. Rocker
Het scheen hem toe, dat zij knikte.
„Hij is ziek," zei Strike„niet erg, maar ik
kwam in zijn plaats, hij is een vriend van mij en
Hij wist zelf niet wat hij nog meer kletste,
tot de stem van het meisje hem onderbrak.
„Moet u liegen voor hem, omdat hij een vriend
van u is Als hij te ziek was om te komen, hoe komt
het dan, dat ik hem op de kade zag staan
„U zag hem
„Zeker, bij de loopplank."
„U herkende hem
„Natuurlijk herkende ik hem."
„Maar waarom zei u dan niets
Even was het stil. Toen zei het meisje, en haar
stem klonk nu niet zoo helder meer „Omdat hij mij
niet herkende, 't Is zeer vriendelijk van u," ging
zij door tot den verbijsterden Strike, „maar als
vriend van Jim zult u zeker begrijpen, dat 't het
best is, hem niet te laten weten, dat ik gekomen
ben. Ik ga met de volgende boot terug."
„Toch niet," viel Strike uit. „Dat doet u niet,
als u hebt gehoord wat ik te zeggen heb."
„Alstublieft, zegt u niets," drong het meisje.
„Dat kan toch niet meer veranderd worden.
Begrijpt u niet, in wat voor onmogelijke positie
ik verkeer 't Was alles een vreeselijke vergissing.
Ik had nooit moeten komen. Vier jaar is te lang.
Een vrouw verandert, en de herinneringen van
een man zijn zoo vluchtig. Een tijdje geleden begon
ik daar over na te denken, en op de boot
„Op de boot," vulde Strike kalm aan, „kreeg die
gedachte zoo'n vat op u, dat u besloot die gedachte
aan een proef te onderwerpen. Dat wil zeggen, u
besloot af te wachten of hij u zou herkennen.
Gebeurde dat, dan was alles in orde. Anders.
„U u schijnt het goed te weten," mompelde
het meisje.
„Dat zou ik meenen," zei Strike. „Weet u, ik
heb een tijd samengewoond met Rocker. Hij wilde
hetzelfde doen."
Hij vertelde haar alles.
Het rijtuig had eenige moeite om op den smatlen
weg te keeren, maar het lukte, en op een drafje
ging het in de richting van het hotel. Daar stopte
het onder het raam van een kamer, welks bewoner
bezig was in koortsachtige haast zijn koffer te
pakken. Die bewoner keek uit het raam, liet een
sh rt vallen, of het een gloeiende kool was, en een
paar oogenblikken later kletterde een lange
gedaante de galerijtreden af.
Toen leek het Strike het beste, zelf maar naar
binnen te gaan.
