e aanval van
|828 VRIJDAG 24 NOVEMBER 1933 No. 26
Toen de prinses uit de 88 kwam, bewoog een lang en
netgekleed man, met een dophoed op en schoenen nummer 11,
die aan den overkant op het trottoir gestaan had, zich voort
over de straat, en hield gelijken tred met haar. Op den hoek van
de Par don-straat stond, hij stil, om een sigaret aan te steken.
Een motorrijder, tien meter verder de straat in, hield op met
morrelen aan zijn machine en stak een sigaret op.
De bestuurder van een grooten auto, twintig meter de
straat in, keerde zich om en zei tegen de inzittenden, de inspec
teurs Monkrieff, Jarvis en Skinnerm benevens den dokter, die
Tarring het tegengif had ingespoten„Daar zijn ze
De prinses ging achter het wiel van haar two-seater zitten
en speelde met de instrumenten. De motorrijder had weer iets
aan zijn machine te morrelen. Vijf minuten lang gebeurde er
r.iets. Toen kwam de heer Tarring met een stevigen stap de
straat door. Toen hij in het wagentje van de prinses stapte,
kwam miss Angela Manners den hoek om. De prinses, die haar
auto uit de rij stuurde, zag haar niet; de heer Tarring, die met
de prinses praatte, zag haar ook niet. Ze sloeg in een drafje,
sprong in haar eigen two-seater, en kwam uit de rij juist vóór
den grooten wagen, waar de detectives in zaten.
Het was nog net vóór de theaterdrukte, en de snelheid
was goed. in die volgorde gingen dus de vier motorrijtuigen de
Regent-straat door de motorrijder zeven meter achter de
prinses, Angela Manners vier meter achter den motorrijder, de
groote auto tien meter achter Angela. De prinses had niet
genoeg van de voorzichtigheid der slang om te raden, dat zij
gevolgd werd. Bij haar vorigen tocht naar Ditton was ze óók
niet gevolgd. Bij Oxford-circus ging zij linksaf. De motorrijder
en Angela gingen ook linksaf.
Toen kwam de kink. Toen Angela den hoek om was, hield de
verkeersagent op dien hoek het verkeer tegen de groote auto
werd opgestopt tusschen een bus en een taxi. Voordat één der
detectives naar den agent had kunnen loopen en deze plaats had
kunnen maken voor den auto, waren er bijna twee minuten
verloren. De motorrijder, die goed uitkeek, zag, wat er gebeurd
was. Toen de prinses de Orchard-straat inging, hield hij in en zei
een paar woorden tegen den politie-agént op den hoek. Angela
Manners passeerde hem. Hij ging de Orchard-straat in en passeer
de Angela. Nog tweemaal stopte hij, om op hoeken tegen agenten
te spreken. De prinses kwam aan den Grove-end-weg. Daar
stond geen agent op den hoek. Ze schoot den weg af en ging
het doodloopende Melina-plein op.
Met 't ombuigen het plein op, minderde zij vaartAngela
deed hetzelfde, zoodat zij, toen ze den hoek om wou om te
volgen, en zag, dat het plein geen anderen uitgang had dan d'en
éénen, uit kon schakelen en stoppen juist voorbij den tegenover-
Het drong eindelijk tot de prinses door, dat de rlnnr BiDrdth I gestelden hoek, waar
politieke heer Tarring heel iemand anders LSKJiuuiy i_. ~>uy c/ rondkeek. De prinses
was dan de gezellige. Ze hield op met tegen
hem te kwijnen. Zelfs het gepraat gaf ze eraan, en zakelijk vroeg ze,
of hij iets bij zich had, om het sleutelwoord te toetsen. Hij zei van wel, ze
hoefde het sleutelwoord maar te noemen, dan ging hij zitten, en hij had
binnen de vijf minuten de proef genomen en het papiertje geteekend.
„Maar dat kan onmogelijk 1" zei ze snel. „Ik word in 't oog gehouden
altijd." Ze wachtte even, en ging toen voort„En je denkt toch zeker niet,
dat ik het sleutelwoord kén 1 Ik weet alleen, waar het is. Ik kan 't krijgen."
De heer Tarring had een erg sprekend gevoel, dat ze iets anders zei dan
de waarheid. Hij zocht de kamer rond naar degenen, die haar in 't oog hielden.
Hij kende iedereen, die er was. Niemand van die lui kwam in aanmerking. De
meesten zouden niet eens op een kind van vijf 'kunnen passen. Maar er waren
kellners natuurlijk. En dan ze moest het sleutelwoord toch gegeven-hebben
aan dien man, die vergiftigd was anders had hij niet geteekend voor den
prijs. Of had ze hem alleen in connectie gebracht met den persoon, die het
sleutelwoord wist Dat moest het zijn. Hij kon niets slangachtigs in haar
vinden hij kon niet aanhemen, dat zij zelf de hand had gehad in de vergif
tiging.
„Hm laten we er dan maar heengaan," zei hij.
Bij die woorden flikkerde er even een glansje van plezier in de oogen van
de prinses. Ze zei„Niet samen 1 Mijn wagen staat in de Pardon-straat. Ik
zal er heen gaan en op je wachten. Kom over vijf minuten."
„Voor elkaar 1" zei de heer Tarring.
Zij dronk haar glas leeg, stond op en ging. Tarring keek op zijn horloge.
Tuk op actie bleef hij er op kijken. De vijf minuten gingen langzaam voorbij.
Angela, in haar schik om het vertrek van de prinses, zag, dat hij op den tijd
bleef letten. Hij stond op met een ongewone viefheid. Toen
kwam er een nieuwe argwaan in haar op hij ging de prinses
achterna Ze gaf hem twee minuten voorsprong. Toen zij uit
de danszaal kwam, verliet hij de club. Ze volgde hem, woe
dend. Ze wilde zekerheid hebben, dan kon ze hem triomfante
lijk in 't gezicht gooien, dat hij werkelijk de enge trouwelooze
karaktertrekken had, waarover zij zich had'beklaagd.
zij uitstapte en ]\J0 O
was bijna tot het
einde doorgeredenze stond op het trottoir met den
heer Tarring te praten. Zij ging ergens' een deur in, en liet hem buiten staan.
Hij stak een sigaret aan en stapte weer in het wagentje.
De motorrijder reed langzaam voorbij den ingang van 't pleintje. Hij zag
den auto van de prinses hij zag Angela rondkijken op den hoek. Hij ging
terug, een eind den Grove-end-weg op, steeg af, en begon met zijn claxon te
werken een lange stoot en twee korte, nog eens en nog eens. Als de groote
auto aan 't einde van den weg kwam en daa'r van den politie-agent hoorde,
dat die hem niet gezien had, zouden ze terugkomen.
De prinses was door 'n poortje in den muur gegaan zij liep vlug het tuin
paadje langs, ging het huisje aan het eind van dat paadje binnen en betrad
een kamer rechts. Die kamer had eiken paneelen een oude eiken tafel stond
in 't midden, een nog oudere eiken leunstoel, met hoogen rug en een erg dun
kussen op de zitting, stond rechts van den haard, vier oude eiken stoelen
stonden tegen de muren, een eiken bank met een kussen in den hoek links
van den haard. Zij liep de kamer door naar den leunstoel, trok dien naar het
hoofd van de tafel, en nam het kussen van de zitting. Toen drukte ze op een
knop in den rug van den stoel. Links, vijf centimeter van den rand van de
zitting af, schoot de naald uit van 'n injectie-spuitje. Ze drukte op een ande
ren knop en de naald schoot terug in de zitting van den stoel. Een buitenge
woon leelijken glimlach lachend ging zij naar het eiken hoekbuffet, links van
den haard boven de bank, en haalde daaruit een pen, een inktpot, vloeiblad,
postpapier, enveloppen en een klein fleschje. Ze schikte de schrijfbehoeften
op tafel vóór den leunstoel. Toen knielde ze naast den stoel, nam een spuitje
onder de zitting vandaan, vulde het voorzichtig uit 'n klein fleschje; en bracht
het weer op zijn plaats. Ze kwam overeind, met een nog Ieelijker glimlach
