No. 30
VRIJDAG 22 DECEMBER 1933
940
hebt haar niet vergeten, zeg je. Maar denk je
wel aan den vader? Veediefstal is de verachte-
liikste misdaad, die daarginds en hier bestaat.
Als ze je voor de keus stelde...."
Cecil onderbrak hem met een driftig gebaar.
„Ik ben den man niet bepaald meer genegen, na
hetgeen hij aan vooruitzichten in mijn leven ver
woest heeft. Maar al was hij een nog tienmaal
grooter schurk, dan zou ik hem toch omwille van
Lilian in de gelegenheid stellen, het verleden zoo
veel mogelijk goed te maken. Zij was het waard,
Nat. Haar iiefde voor me was ongeveinsd en diep.
Dat heeft zij wel bewezen door zich te offeren,
voor wat zij in mijn waarachtig belang achtte."
Cecil stond op en liep naar een kast. „Je begrijpt
dus nu wel wat ik bedoel als ik zeg dat ik verliefd
ben op de stem van Grace Walsh. Het is Lilian's
stem en zij bezielt alle latente herinneringen met
nieuw leven. Daarom denk ik de laatste maanden
veel meer dan vroeger aan het verleden."
Hij reikte Ayer het portret over van een mooi
jong meisje. Zij had een fijn geprofileerd gelaat,
omlijst met een schat van donkere krullen. Haar
oogen lachten dartel en haar lippen waren, als
in verwachting, half geopend. Ayer was een
menschenkenner. Dit onschuldig gelaat joeg de
verdenking weg, die hij een oogenblik geleden
nog niet geheel had durven verwerpen dat Lilian
wellicht meer geweten had van het dubbelleven
van haar vader.
Lang bleef hij op het portret staren. Er kwam
hem iets bekends voor in dat gelaat. Maar hij
wist het toch nergens thuis te brengen. Cecil
schoof hem een tweede portret toe.
„Dick Raine," zei hij kort.
Ayer fronste licht de wenkbrauwen. Ook dit
gelaat had hij meer gezien, meende hii. Maar waar?
En wanneer, lang of kort geleden?
Ziin herinnering liet hem in den steek. En geheel
overtuigd dat hij zich niet vergiste, was hij niet.
Hij legde de portretten neer en wierp een blik op
de klok. In de verte klonk een zwak geronk.
„Het postvliegtuig van Hamilton," zei Cecil.
Ziin stem klonk bedrukt. Blijkbaar zag hij tegen
het afscheid en de eenzaamheid op.
Ayer keek hem aan. „Ga mee, kerel," wekte
hij hem hartelijk op. „Je kunt hier best gemist
worden voorloopig. Breng de Kerstdagen en het
Nieuwjaar in St. Albert door. Daar heb je tenmin
ste leven, menschen en muziek om je heen. Wat
moet je hier uitvoeren
Cecil schudde glimlachend het hoofd. „Ik laat
Stillwater zoo lang niet in den steek. Misschien
kom ik met Nieuwjaar even overwippen. Maar dan
toch maar voor een of twee dagen."
Zij traden naar buiten. De schijnwerpers van
de postkist wierpen reusachtige lichtvlakken op
de blanke sneeuw. Het kleine vliegtuig daalde
gemakkelijk en gleed op zijn sleeijzers nog een
halven kilometer voort.
Ayer drukte Cecil warm de hand. „Dank voor
je gastvrijheid, ik heb drie dagen genoten. Mocht
ik Grace Walsh vanavond soms ontmoeten, dan
zal ik haar je groeten doen."
Beiden lachten en Ayer klom in de kist. „Vóór
vrij Contact 1" schreeuwde de piloot. De propel
ler gierde door de lucht en de mechanicien klau
terde in de cockpit. Het vliegtuig gleed voort en
schoot omhoog, nagestaard door Cecil. Stillwater
lag met zijn reusachtige, besneeuwde landerijen
weer even hopeloos eenzaam als altijd. En Cecil
Brackwell ging met een sterk gevoel van verloren
heid zijn treurig Kerstfeest tegemoet.
In Dickson Hall had men een kwistige versie
ring van sparregroen, hulst en mistletoe aange
bracht. Schijnwerpers wierpen fel-rood gekleurde
lichtbundels door de zalen. En de groote en kleine
tafels prijkten met smetteloos-witte tafellakens
en flonkerend glaswerk. Al die kleuren brachten
lichtcontrasten teweeg, die Ayer onaangenaam
aandeden.
Het was half negen toen hij er binnentrad. De
geschiedenis, die Cecil hem eenige uren geleden
had verteld, had een zoo diepen indruk op hem
gemaakt, dat hij er nog voortdurend aan dacht.
En daarom schonk hij bijna geen aandacht aan de
zangeres, die het groote podium betrad. Eerst
toen zij haar stem verhief keek hij op.
Zijn oogen sperden zich wijd open van verba
zing. Daar stond Lilian Raine van het portret,
althans haar levend evenbeeld. Hij was zoo onder
den indruk van die ontdekking, dat hij zelfs niet
hoorde wat zij zong. Eerst toen het applaus los
brak, kreeg hij zijn bezinning terug.
Hij bladerde in het program. Grace Walsh zong
oude Kerstliedjes van de pilgrimfathers, die
vroeger hun toevlucht hadden gezocht in de
Tetons
Er trok een wrange glimlach om Ayer's mond.
Het leven speelde een wreed spel met den mensch.
Hier amuseerde Lilian Raine een publiek van groo-
tendeels twijfelachtig allooi. En ginds, nog geen
tweehonderd mijlen Noordelijker, verkommerde
in eenzaamheid een man, die in ruil voor de eer
volle toekomst die hij aan zijn liefde geofferd had,
zelfs nog geen glimlach voor dank van haar mach
tig had kunnen worden. Ja, het leven was wreed,
nameloos wreed. Vooral voor mannen als Cecil
Brackwell. En niet minder voor een vrouw als
Lilian Raine, die haar liefde verloochend had om
een veelbelovende toekomst te redden
Ayer onderbrak zijn somber gepeins. Het publiek
dankte Lilian met een krachtig applaus. Zij lachte
vriendelijk, maar de zwaarmoedige uitdrukking
op haar fijnbesneden gelaat liet zich niet verjagen.
Ayer nam 'n kaartje en schreef er eenige woorden op.
„Dear Miss. Zou u mij na uw optreden een kort
onderhoud willen toestaan Het betreft iets van
groot belang. Ayer. Agent Landbouw-Syndicaat.
De kellner wien hij het kaartje meegaf keerde
bijna terstond terug. „Miss Walsh laat zeggen dat
zij wegens familie-omstandigheden gewoon is, on
middellijk na haar optreden naar huis te gaan, sir."
Het antwoord verheugde Ayer. Het bewees
dat Lilian's moraliteit op hooger peil stond, dan
dat van haar collega's van Dickson Hall.
„Maar ik moet haar spreken," antwoordde hij
den kellner. „Weet u misschien van welken aard
die familie-omstandigheden zijn? Miss Walsh is
toch niet gehuwd
Een oogenblik vreesde hij het ergste voor het
!e«ensge!uk van zijn vriend. Tot zijn groote ver
lichting schudde de man echter glimlachend het
hoofd. Vertrouwelijk boog hij zich voorover.
„Men beweert dat miss Waish een verwoed
niannenhaatster is, sir. En daarom zal zij u wel-
licft niet willen ontvangen"
„Wacht, geef haar dan nog een boodschap,"
besloot Ayer. Vliegensvlug herhaalde hij zijn ver
zoek.
„D.M. Ik smeek u mij tien minuten te geven.
Dit onderhoud is inderdaad van het hoogste
belang. Ook voor u zelf. A."
De kellner grinnikte toen hij terugkeerde. „In
orde, sir. Miss Walsh wacht u om half tien in de
kleine eetzaal."
Ayer knikte en betaalde. Het twijfelachtig kunst
genot, waarop Dickson gewoon was zijn publiek te
onthalen, verveelde hem. Hij ging naar buiten en
liep een half uur rond. De prikkelende kou van
den aansluipenden vriesnacht dreef hem eindelijk
de kleine lunchroom binnen. Er was geen enkele
bezoeker, allen waren in de concertzaal.
Lilian verscheen bijna onmiddellijk. Hij stelde
zich voor en nam haar met een enkelen oogopslag
op. Haar gelaatstrekken waren scherper dan op
het portret. Het verdriet had talrijke kleine groe
ven rond den mond doen ontstaan. De oogen
stonden zwaarmoedig en heel haar houding tee-
kende onrust. Zij zag er krachtig genoeg uit om
een schok te doorstaan, blijkbaar had het leven
haar weerstandsvermogen nog lang niet gebroken.
Ayer besloot recht op zijn doel af te gaan.
„Miss, ik ben een paar uur geleden uit het
Noorden gekomen. Ik heb daar een ouden vriend
van u gesproken."
Lilian keek hem hoogst verbaasd aan. „Een
oude vriend kan niet, dien heb ik hier niet,"
merkte zij met een moeden glimlach op. „Het zal
iemand zijn die mij hier heeft leeren kennen en we
zijn hier pas drie maanden."
Ayer schudde het hoofd. „Ik geloof dat Cecil
Brackwell een heel oude vriend is, miss
Hij ging niet verder. Het meisje sprong op en
greep naar het hart. Zij staarde Ayer doodsbleek
aan.
„Kentkent u mij dan vroeg zij met een
snik van emotie.
Ayer knikte. „Ga zitten, miss, u heeft van mij
geen kwaad te vreezen," antwoordde hij. „Ja, ik
weet wie u is, Lilian Raine uit de Tetons. Ik heb
u echter vanavond pas herkend, ik zag namelijk
vanmiddag voor het eerst uw portret."
Het meisje herstelde zich langzaam. „Mijn
portret, zegt u? Bij Cecil?informeerde zij
hijgend.
„Ja, ik ben al vier jaren met hem bevriend.
Dat is zoolang als hij op Stillwater woont. Maar
vanmiddag verhaalde hij mij zijn geschiedenis. En
ook die van u uit de Tetons."
De oogen van het meisje vulden zich met tra
nen. „En hij heeft ons.niet gevloekt bracht
zij snikkend uit.
Ayer lachte. Een diepe lach, die den mond ver
trok van ontroering. Zoo schokte het hem dat
een man als Cecil Brackwell gedoemd scheen,
onbegrepen door het leven te gaan.
„Neen, hij heeft u niet gevloekt, miss," antwoord
de hij met een vreemde stem. „U noch uw vader.
Uw naam ligt hem integendeel als een zegen op zijn
lippen. Hij heeft u nooit vergeten. En nadat hij
zijn loopbaan in de Tetons had opgegeven, in de
hoop dat hij daardoor u eerder zou winnen, heeft
hij drie jaar lang naar u gezocht. En eerst een
maand geleden vond hij u."
„Hij.... mij?".... stamelde het meisje ver
ward en beschaamd.
„Ja, zonder te weten wie u was. Hij vereerde in
Grace Walsh van de radio de stem van Lilian
Raine. Onwetend heeft u hem vaak getroost,
vanmiddag scheen hij als betooverd door uw stem."
„Mijn God.... mijn Godbracht Lilian
met verstikte stem uit.
Ayer knikte. „Ja, hij is een man met een groote
ziel," ging hij voort. „Vloeken doet hij niet. En ik
geloof hem, als hij zegt dat hij het ook nooit heeft
gedaan. Vanmiddag sprak hij nog over uw vader.
„Al was hij een verworpene, dan nog zou ik hem
terwille van Lilian in de gelegenheid stellen het
verleden goed te maken." Dat zijn de woorden,
waarmee hij het verleden veroordeelde en de toe
komst een belofte gaf."
Het meisje bedwong haar tranen. „En wij, va
der en ik.begon ze. Plotseling kreeg de wan
hoop de overhand weer. „Mijn God, ik kon niet
anders, sir. Ik heb misschien duizendmaal slechter
lot verdiend en toch heb ik verschrikkelijk geleden.
De laatste zeven jaren zijn één hopelooze misluk
king geweest. Een straf, een vloek Ik werd opge
jaagd door mijn vader, die mij al mijn verdiensten
afperste om toe te geven aan zijn drankzucht. En
daarenboven werd ik verteerd door wroeging. Wij
hebben Cecil veel kwaad gedaan, sir, maar wees
overtuigd dat wij ervoor gestraft zijn...."
Haar stem sloeg over en Ayer zweeg geruimen
tijd, om haar op verhaal te laten komen. Eindelijk
drong de gedachte aan Cecil hem opnieuw tot
spreken. „Wat doet uw vader thans, miss
vroeg hij met een sombere stem.
Het meisje keek hem treurig aan. „Herinnert
u zich het auto-ongeval van drie weken geleden
niet
Ayer keek verrast op. Hij wist plotseling waar
hij Raine en zijn dochter reeds eerder had gezien.
Hij was er zelf getuige van geweest, dat de beschon
ken man dood van den weg was opgenomen. En
Lilian had nog om hem geweend, hoewel zijn dood
een verlossing voor haar moest zijn geweest....
„En u vroeg hij geschokt. „Hoe gaat het u?"
Het meisje l aaide de schouders op. „Ik sla me
er doorheen, sir, ik heb mezelf nog altijd weten
te redden."
Om haar mond trok een vermoeide glimlach,
die het Ayer duidelijk maakte, tot weiken prijs
zij het harde leven het hoofd had weten te bieden.
Tegelijk dacht hij aan Cecil. Twee eenzame men
schen, die zich verlaten door het leven bewogen.
En die als het ware voorbeschikt schenen, samen
den weg te gaan
Ayer ging, evenals daarstraks, weer recht op
zijn doel af. „Stillwater is een geheel verlaten oord,
al is het ongetwijfeld de rijkste farm van La
brador," begon hij met een zachten lach. „Een
verlaten oord, maar een wereld met een eigen
karakter. Het leven bruist er het krachtigst
in den arbeid, de natuur ademt vrede en de nach
ten zijn er groot. Cecil Brackwell wacht er op een
vrouw en zijn hart heeft u bewaard met onbezwe
ken trouw. Ik ken niemand die eenzamer is dan hij
en toch heeft ook hij recht op levensgeluk. Er gaat
om zes uur morgenvroeg een postkist naar Hamil
ton, miss Raine. Dringt uw hart u niet, om aan
Cecil's Kerstfeest eenige wijding en luister bij te
zetten
Hij keek het meisje glimlachend aan. Zij kromp
verschrikt in elkander en werd doodsbleek.
