No. 30
VRIJDAG 22 DECEMBER 1933
94 Z
„Naar Cecil.... u bedoelt?" fluisterde zij ang
stig.
„Wel, wat ik bedoel is duidelijk genoeg," lachte
Ayer zorgeloos. „Wellicht hebt u hem iets te ver
zoeken en heeft hij u iets te vergeven, miss Raine.
Hij heeft altijd uw woord nog uit de Tetons. En hij
zal van meening zijn dat het eindelijk tijd wordt,
dat u dat woord inlost voor een daad."
Zijn woorden riepen een zachten, warmen glans
in Lilian's blik te voorschijn. Haar verbeelding
gaf zich over aan de werkelijkheid van dien lang
gekoesterden droom. Een plaats naast den man,
dien zij liefhad en naar wien zij, in weerwil van alle
schande en vernedering, was blijven verlangen met
al de kracht van haar onbedorven meisjeshart.
Maar haar groot en diep schaamtegevoel hield
haar terug. Zou hij haar niet altijd heimelijk ver
achten om den naam dien zij droeg? Om de schan
de, die haar vader hem in de Tetons had aangedaan?
En om het leed dat zij zelf hem onverdiend be
rokkend had
Zij deinsde terug. „Ik durf niet, sir.bekende
zij met een klank van wanhoop in haar stem.
Ayer's blik werd heel streng. En zijn stem klonk
hard. „Die woorden wijs ik terug, miss Raine.
Uw schuldgevoel is misplaatst. Cecil heeft de rede
nen volkomen geëerbiedigd, die u hebben aangezet
uw vader te volgen. U werd gedreven door ideëele
motieven, waarvan hij allerminst de waarde zal
miskennen. Maar uw vlucht sloeg wonden, die
nooit geheeld zijn. En die alleen door u genezen
kunnen worden. Als de schaamte sterker is dan de
liefde die u behoort te drijven, dan doe ik een
beroep op uw plichtsgevoel. De vlucht viel te ver
ontschuldigen, zeg ik. Maar deze tweede vlucht
niet. U weet nu dat een man verkommert in zijn
verlangen naar u. En het is uw dure plicht, zooveel
mogelijk van zijn leed te verzachten. Doet u dat
niet, dan zijn alle offers vergeefs gebracht...."
Ayer kon op zijn tijd een model zed nmeester
zijn. Lilian werd tenminste heel nederig en klein.
Haar lippen beefden als die van een streng-be-
knord kind. De tranen in haar oogen waren opge
droogd, maar aan haar wimpers trilden er nog een
paar.
Zij stond langzaam op. „Ik zal gaan," verklaarde
zij heel ootmoedig. „Ik wil hem vergeving vragen
en als hij die schenken kan, zal hij zijn Kerstfeest
hebben. Ik dank u wel, mister Ayer, u hebt me
den weg gewezen."
Ayer glimlachte de innige glans van haar blik
beloofde Cecil Brackwell een Kerstfeest, waarbij
alle vorige in vrede en liefde zouden achterstaan.
„Een blijde Kerstmis, God zal jullie zegenen,"
wenschte hij geroerd en tevreden verliet hij de
benauwde atmospheer van Dickson Hall.
Ronkend cirkelde de postkist boven Stillwater.
Cecil verliet het blokhuis en wuifde naar den piloot.
De machine vloog heel laag en vanuit de cabine
werd iets naar beneden geworpen.
Cecil raapte het verbaasd op. Het was een takje
mistletoe en hulst, de symbolen van liefde en vrede.
Er tusschen in was een briefje gestoken. Cecil ont
vouwde het.
„Van Ayer...." liet hij zich verrast ontvallen.
„Ik wensch jullie een blijde Kerstmis. Lilian
is gekomen om op Stillwater den vrede en bij jou
de liefde te zoeken. Maak het haar gemakkelijk
die beide te vinden. Ayer."
Cecil keek met een verdwaasden blik op. Daar
stond de kist. En de piloot hielp een passagier
uitstappen. Een dame met een ruigen berenpels.
Zij drukte den piloot de hand en kwam maar heel
langzaam nader. Juist alsof zij een last meesleepte,
die haar beenen nauwelijks konden dragen....
Cecil kwam met een kreet tot zichzelf. Hij snelde
het meisje tegemoet en Lilian bleef plotseling
staan, alsof zij niet verder durfde. Zij was bleek en
wankelde op haar beenen.
„Vergeving, Cecil...." klonk het smeekend.
De rest van haar woorden verdronk in Cecil's
omhelzing. De postkist schoot ronkend de lucht
in. En Cecil trad een stap terug. „Ik dank je dat je
gekomen bent," zei hij heesch. „Eindelijk is dan
toch ons Kerstfeest aangebroken...."
De roerlooze pijnen voor het blokhuis ademden
zachte wierookgeuren uit. En van de Hudsc i-
Baai klonk een zwak gerucht van brekende golven.
Het was het nooitbegrepen gezang der verre einde
loosheid, dat hun in de ooren klonk als het fluiste
rend dankgebed van eindelijk verloste zielen.
De Grol der Geboorte te Bethlehemde zilveren ster rvyst de plek aan, maar volgens de overlevering de Messias moet hebben gerust
