flÉ
1032
Het wordt in Zeeland zoo langzamerhand tradi
tie, zoo omtrent Kerstmis en Nieuwjaar ten
toonstellingen te organiseeren, welke de
deugden van het Zeeuwsche pluimvee voor
het voetlicht kunnen brengen.
En nog altijd is het helaas zoo, dat de zoo zeer
gewenschte centralisatie dezer tentoonstellingen
uitblijft.
Men schijnt zoo begeerig, geheel Zeeland van de
deugden van het pluimvee te overtuigen, dat bijna
alle belangrijke Zeeuwsche gemeenten ook dit
jaar weer hun tentoonstelling hebben, zoodat op
geen enkele tentoonstelling werkelijk een goed
overzicht van den stand der Zeeuwsche productie
is te vinden.
Goed gezegd, zei een bevallige leghorn tegen ons,
terwijl wij dit hardop overpeinsden, en onbewust
tegen het hok leunden, waarin deze mooie vertegen
woordigster van dit schoone ras was opgesloten.
Goed gezegd, herhaalde ze en ze vervolgde
Vertel me nu ook eens, wijsneuzige krantenman,
die het air aanneemt van alles te weten, waarom
wij dag in, dag uit, met allerlei krachtvoeders tot
een grootere eieren-productie worden aangezet,
terwijl dit onzen baas toch geen winst oplevert?
Ja, hoor eens hier, zeiden wij, de eieren die je
legt, eten wg lekker op, en om den prijs van je
baas bekommeren we ons niet.
O zoo, en je hebt gelijk ook, zei ze, en ik mag
lijden, dat de prijzen maar laag blijven, dan worden
we ten minste niet te erg geforceerd.
Nee, snerpte een vette gans, die bijna heenpuilde
door de tralies van haar hok, nee, laten de prijzen
asjeblieft gauw stijgen, meneer de krantenman
Kun je daar niets aan doen
Nou, niet veel, moesten we toegeven.
De gans keek ons bedroefd aan. Als de prijzen
niet vlug stijgen, worden we met Kerstmis allemaal
opgegeten, voorspelde ze naargeestig. Dan komen
we bovendien op allerlei gewone burgertafels.
Ach, vroeger was dat anders, en had je tenminste
den troost, alleen in een chic hotel te komen.
Maar nuzelfs deze laatste glorie is ons
ontnomen
Maar de duiven grinnikten bij het hooren van
Het Pluimvee
dit tragische gesprek, en de gans ontstak daarover
in woede, en riep Pas jullie maar op, als de crisis
doorzet, ga je ook nog den pot in 1
Net als wij, sprak droevig een vet konijn, dat
haastig op een grasje knabbelde, om zijn laatste
momenten te benutten.
Patszei op dat oogenblik ons blitzlicht, en
verschrikt zwegen alle dieren. En we wandelden
rond, van de eene tentoonstelling naar de andere,
van stad naar stad en van dorp naar dorp.
En overal vonden we zaaltjes, waar een benauw
de lucht hing, en waar het erg rookerig was, waar
haastige keurmeesters en nerveuze bestuursleden
rondliepen, en maar heel weinig publiek van zijn
belangstelling blijk gaf. En we nachten aan de
vele zorgen, die aan al deze tentoonstellingen
zijn besteed, aan al de prijzen, die zijn losgekregen,
en aan al den arbeid, die is verricht.
Op de tentoonstelling te Oostburg. Een Witte Wee-
ner. die den lsten prijs behaalde, met een jeugdigen
bewonderaar. Eig. A. Bert te Aardenburg.
De eenvoudige bekerwinner, die kampioen werd van
de Oostburgsche tentoonstelling. Een eer, die hem
waarschijnlijk nog menig jaar van den Kerstdisch ver
mijderd houdt. Eig. J. van Hal te Oostburg.
Zich van zijn waardigheid bewust Deze witte leghorn-
haan werd de kampioen van de Middelburgsche ten
toonstelling. Eigenaar M. J. Rottier te Vlissingen.
