Gefeliciteerd. En nu ben je zeker buitensporig in je schik
„In mijn schik?" herhaalde Minnie, hem aankijkend, ,,'t Lijkt er
niet op. Ik ben allesbehalve in mijn schik
„Dus geld brengt geen geluk?"
„Geld brengt op één voorwaarde geluk, meneer oom als 't je in staat
stelt te doen, wat je graag doen wilt."
„Verbeeld je je nu nog, dat je op 't tooneel wilt?"
„Ik verbeeld me niets. Ik moet."
,,'t Is een afschuwelijk leven, kind. Geloof mij maar gerust."
„*t Is 't eenige, waar ik naar verlang."
„Waarom
„Als jij dat niet weet, wie moet 't dan weten Er zijn nu eenmaal men-
schen, onverschillig of 't mannen of vrouwen zijn, soldaten of vliegers, rijke
meisjes of dienstboden, die tooneel moeten spelen, die nog iemand anders moe
ten zijn dan zichzelf, anders zijn ze zichzelf niet," betoogde het meisje met
vuur.
De tooneelspeler zei niets.
„Denk je niet, dat ik nu iets zou kunnen presteeren Hoe was 't me
anders gelukt, zonder dat iemand er iets van mérkte Niemand heeft ook maar
vermoed, dat ik een rol speelde. Iedereen liep er in Behalve jij natuurlijk,"
voegde zij er bij met haar innemend, bewonderend glimlachje. „Jij beweert
natuurlijk, dat je me van 't begin af herkend hebt. Maar dit bewaar ik." Zij
haalde het blaadje postpapier uit haar zak, waarop geschreven stond „Voor
Minnie Morris Leslie Trentham."
Met het hoo'fd naar achter lachte hij.
„Kleine bedriegster!" zei hij. „Rakker! Maar ik heb je al gezegd, dat
naaperij een goedkoop soort kunst is
Zij keek hem aan met die twee donkerblauwe smeekingen haar oogen
zonder bril. „Maar je houdt je woord, hè Je geeft me een kans?"
NEGENTIENDE HOOFDSTUK VRAGEN.
Minima was zoo verstandig, met geen woord meer aan te dringen, terwijl
hij haar met zijn auto naar het Dorchester-hotel terugbrachtwant hij zou
met vrienden lunchen, en kon haar onderweg afzetten.
Zij was echter vol hoop.
Want toen zij weer te voorschijn was gekomen uit de kamer, waarin zij
zich gevormd had tot een bezoekster, die voor hemzelf en voor Hopkins mak
kelijker te herkennen was een meisje in eenvou
dige kleeren, maar onberispelijk van manieren, en met
een weelde van glanzend kastanjebruin haar toen
had zij hem een bundeltje toegestoken, bestaande
uit haar katoenen werkjapon, den zwarten mantel,
den hoed, de pruik en den bril, en gevraagd: „Misschien
kan een van de dames van je gezelschap dat rommeltje
nog gebruiken, als ze eens een rol krijgt van oude-
kleerenkoopster of zoo. Je kunt haar.
„Dat zullen we niet doen," had Trentham
droogjes gezegd. „Stop die dingen maar weer in dat
mandje, Minima, en laat dat maar hier staan. Je kunt
er zelf nog wel eens iets aan hebben."
En hierdoor wist Minima Starr, met 'n kloppend
hart, dat de beroemde acteur, tooneel-directeur en
schrijver, haar de kans wou geven, die haar peetoom
haar geweigerd had, en zij vroeg niets meer.
Hij had echter meer dan één vraag te stellen.
„Zeg, wat weet je familie van die geschiedenis?"
„Niemendal," bekende Minima Starr, weel
derig achteruitleunend en kijkend naar den middag-
hemel boven de boomen, want hij had ontdekt, dat
zij nog tijd genoeg hadden voor een ritje door 't Park.
„Hoe gaat 't, als je uit een familie komt, die geen
brieven schrijftDe mijnen blijven zich maar kalmpjes
koesteren aan de Italiaansche Riviera, en ze verbeelden
KORTE INHOUD VAN HET VOORAF-
GAANDE. De verarmde familie Oiven, de
majoor, zijn vrouwRonnie de zoon en Evan
geline de dochter, leven met Margaret de
keukenmeid en Minnie het tweede meisje op
„Bringwyn"een vervallen landgoed. De
Sweepstake is op komstallen hebben een
lot en men leeft in spanning. Door de radio
hoort de familie het verslag van de race en
dan blijkt, dat het tweede meisje den hoofd
prijs heeft gewonnen. Minnie's hoogste ver
langen blijkt te zijn als betalend logé in den
familiekring der Owens te worden opgenomen.
Hetgeen haar wordt toegestaan. Bij het eerste
bezoek van de Owens aan de familie Hamble,
met wier zoon Cedric Evangeline verloofd is.
brengt Minnie de aanwezigen door haar ge
drag telkens in angst. Zij is ook de oorzaak,
dat Evangeline dien middag haar verloving
verbreekt. Haar geld laat Minnie beheeren
door de firma, waar Ronnie bij in dienst is.
Nadat de moeder van Cedric. uit wraak,
tevergeefs heeft geprobeerd Mmnie van dief
stal te beschuldigen, brengt het dienstmeisje
een bezoek aan de woning van sir Leslie
Trentham in Londen. Daar blijken haar waar
beroep en haar ware naam.
zich, dat die arme kleine Minima niets doet dan ploeteren op TSjp, 1 Q
de tooneelschool. Ze hadden eens moeten hooren, hoe keurig
ik de reporters heb afgewimpeld, die na de Sweepstake op me afkwamen.
„En dat geld daar zorgt toch zeker iemand voor, die er verstand van
heeft
„NatuurlijkEen onberispelijk stijve, oude notaris-firma op het
platteland," antwoordde Minima met een kuiltje, „die alle zaken voor de fami
lie Owen opknapt."
„Goed. En die familie zelf. Hoe vonden de Owens het
„Dat ik de Sweep gewonnen heb, bedoel je
„Dat ook alles. Jou."
„Ze weten niets. Ik was een arm, dom, onbeschaafd achterbuurtkind, dat
bij hen in betrekking kwam; en dat won toen dertigduizend pond en toen vroeg
ik, of ze mij onder hun vleugelen wilden nemen, om me in te wijden in 't leven
van de betere standen."
„O juist."
Een majestueuze hand met witte manchet hield het verkeer op in een
vloot van blinkende wagens wachtte de auto van Trentham.
„Dus ze weten niets van Minima Starr?"
„Totaal niets. Ze kennen alleen een slonzig tweede meisje. Ik heb een
standje gehad over mijn uiterlijk, 't Leek wel, of ik mezelf zoo leèlijk mogelijk
wou maken, en mijn kleeren deugden alleen, om in 't vuur gegooid te worden.
Ik had wel aanleg om een beetje vrouw te worden, als ik er mijn best maar
voor deed," haalde Minima, ietwat peinzend, de woorden van Ronnie aan. „Hij
ze zeien, dat ik mijn pruik een beetje beter moest laten knippen. Dus heb
ik hun vanmorgen beloofd, dat ze een verandering zorden constateeren, ais ik
thuis kwam." Zij stak een hand op naar de dartele bruine lokken, die glansden
in het zonlicht. „En ze zuilen nog wel meer verandering zien, als ik met Angy
naar een paar winkels geweest ben, en ik haar in den waan heb gelaten, dat zij
met hèèr smaak iets van Minnie heeft weten te maken Ja, ik Iaat me Minnie
noemen. Of Min. Denk je eens in, Leslie ze hebben me nog nooit anders
hooren praten dan in mijn rol Ze hebben me nog nooit anders gezien, dan
met mijn.... mijn hoezen! Zal leuk worden, als.... Waarom kijk je zoo
eigenaardig
„Eigenaardig? Ik zat me alleen af te vragen," zei de man aan het stuur,
„of zij 't wel erg leuk zullen vinden."
„Niet leuk vinden De Owens Hoe zouden ze 't anders vinden
„Ze zouden wel eens een beetje geraakt kunnen zijn, Minima en niet
zonder reden."
Zij zweeg, en keek naar het vrooiijke Londensche
park-tafereel, dat snel langs haar heen stroomde als
een kleurfilm.
Toen wendde zij zich weer naar Trentham.
„Waarom zouden ze er kwaad om zijn
„Hoe zou jij 't vinden, als iemand, aan wie je je
vriendschap gegeven had, niet de persoon bleek te zijn,
die ie had leeren waardeeren, maar heel iemand
anders Die menschen klaarblijkelijk nette, een
voudige, eerlijke lui zijn van je gaan houden als
Minnie Morris. Ze zullen je een leuk klein ding gevon
den hebben een soort natuurkind. Nu lijkt 't me
best mogelijk, dat je hun heelemaal niet aanstaat als
Minima Starr, een tooneelspelende comediante, die
hen den hcelen tijd om den tuin heeft geleid en ze in
haar vuistje heeft uitgelachen."
„Ik héb ze niet uitgelachen Ik weet zeker, dat
ze dat nooit zullen denken. Ze zullen 't leuk vinden.
Ze hooren méér om me te geven, in plaats van minder,
en ik geloof, dat ze dat doen zullen ook."
„Zoo nu, dan is 't in orde, niet
„Ik vind van wel," gaf Minima stellig ten ant
woord, met het hoofd omhoog, maar een anderen kant
op starend naar 'n verzameling groene parkstoelen,
die bij tweeën of in groepjes stonden.
