Oft ieii. dooi Jtedcüand. De school is uit (Utrecht).
de menigte opstegen. „Blijf nu maar liever hier, juffrouw Morris, anders ziet
u niets.
„Daar kan ik niks an doen, nu gaat er wat anders vóór." Lenig als een
eekhoorntje glipte het meisje boven van den autc naar de bank, naast me
vrouw Owen, en wipte zij toen over het portier heen. „Ik ben zóó terug!"
„Maar...." Er was geen tegenhouden aan!
Zij was tusschen die dichte massa ruggen, wriemelde er zich tusschen
door, weg.
„Wat jammer nu ziét ze 't niet," riep Angy uithaar oogen schitterden
door tranen van opwinding heen, terwijl zij keek naar de kronkellijn van
vliegende paarden, die geen grond schenen te raken, met alle vier de pooten
tegelijk in de lucht schenen te zweven.... Vreemde, halfgekleurde dwergen
leken de jockey's, die zich neerbogen over de nekken.... Een jockey dreef
zijn paard een beetje opzij, uit den weg van een ander paard, dat nu won.
Volgde het stijgend rumoer van schreeuwenhet gebrul uit duizenden
monden „Vijf-April wintSnelle veranderingen van cijfers op het bord,
en een storm van applaus voor den onverwachten, maar populairen winnaar.
„Groote hemel, mevrouw Owen Kijkt u toch eens, bij wien uw iogée
in den auto zit riep lady Brooklands, vroeger Pearl Stonor, uit, haar hals
rekkend en haar modieuze hoofd heen en weer bewegend, om beter te zien.
„Die man met dien groenen auto.Kijk, hij doet 't portier weer open, haar
mantel zit er tusschen!Ongeloofelijk. Maar hij moet het zijn.... Ik
ken zijn gezicht veel te goedWat? Is ze bij hem in huis geweest? U
bedoelt zeker, dat ze schoonmaakster of zooiets bij hem geweest is, vóór ze
bij u kwam? Om te gieren Nu ze dat geld heeft, stelt ze zich met de andere
beroemdheden op één lijn. 't Is prachtig Kijk, kijk daar zit ze in den auto,
net of ze er in hoort, met sir Leslie Trentham Toppunt!"
TWEEËNTWINTIGSTE HOOFDSTUK - EEN KOP THEE.
En toen kwam er 'n eigenaardige gewaarwording in de familie Owen op.
Het kwam in hen alle vier op. Alle aardigheid was weg, zoodra het geluks
kind, Minnie Morris, hen verlaten had. Waar was hun pleizier van dien dag
bij de wedrennen gebleven
Die menigte, wier gejoel en geschreeuw zoo amusant was geweest als een
tooneelstuk, zoolang Minnie er haar opmerkingen over gemaakt had, was
nu een bendeoorverdoovend, oververhit, onwelriekend drong die tegen
de blauwe wanden van den auto op, alsof zij van plan was, die te verbreken,
weg te vagen. Ook de aanwezigheid van het gezelschap Brooklands gaf me
vrouw Owen een gevoel van ongemak en verlegenheid. Zij was ten slotte
ook maar een buitenmensch, en zij had meer dan genoeg van die verandering,
de stad. De arme ziel snakte naar haar huis, haar koelen, kleurigen tuin, de
stilte, die enkel door het ruischen van den wind in de takken verbroken werd,
het gemurmel van het riviertje onder de struiken, den verren roep van een
koekoek door het dal. „Ik ben een bee'je moe, Robert," zuchtte zij. „Ik krijg
hoofdpijn van dat leven."
„Dat komt van die ellendige hitte, Carry," bromde de majoor hij zette
zijn hoed af en uitte voor het eerst in dertig jaren de klacht„Veel te veel
zon." Hij zou er aardig wat voor over hebben, als hij nu kalm een pijp kon
rooken op zijn eigen halfdonkere kamer, en straks met zijn hengel naar de
rivier kon slenteren 't Had daarginds precies genoeg geregend, had hij ge
hoord. Hij moest eigenlijk op Bringwyn zijn. Daar was werk genoeg, nu hij
wat reparaties betalen kon. De lekkage in 't salon werd hoe langer hoe erger,
had hij gehoordHij zou 't wel eens opknappen de menschen zouden
nog eens tegen Bringwyn opzien Hij zou blij zijn, als hij hier weg was. 't Was
eigenlijk één groote heksenketel, die Derby wat een massa vuile kranten,
sinaasappelschillen, verscheurde kaartjes, cocosnotendoppen, sigaretten
eindjes, bananenschillen Wat een lucht van menschen en benzine en apen-
nootjes en wat al niet meerNatuurlijk wel leuk voor een paar uurtjes, zoo'n
beetje rond te loopen met de kinderen en met Minnie. Dat ze nu ook net dien
Trentham moest treffen! De majoor hoopte maar, dat ze gauw weer naar
haar eigen wagen kwam zoo'n vroolijk schepseltje ze hield hen allemaal
op dreef
„Zeg Die juffrouw Morris van jullie schijnt nogal succes te hebben
bij onze tooneel-beroemdheid," riep lady Brooklands, zich overbuigend van
het dak van de Chrysler, en tusschen hoofden door en over schouders heen
glurend, om iets te zien van die twee in den auto van Trentham. „Hij zit
druk tegen haar te praten 1 Nu lacht ze hij schudt zijn hoofd tegen haar.
Nu kijkt hij dezen kant op, naar ons. Ze zal toch wel zoo beleefd zijn, om
hem hier te brengen en aan ons voor te stelten, Angy
„Ik weet niet...."
„O maar, dat moet ze beslist doen Ik heb hem nog nooit gezien buiten
den schouwburg. Jij, Angy
„Neen."
Evangeline voelde een inzinking. Al te gretig hadden haar oogen nieuwe
indrukken verzameld. Hoe vermoeiend dit was had zij niet gevoeld, zoolang
zij Minnie bij zich had dat kleine ding, dat méér bezielde dan alleen Angy's
opgewektheid Nu Minnie weg was, bespeurde Evangeline, dat zij aan de
grens was van haar benieuwdheid. Zij snakte er naar, vlug wat schetsen te
kunnen neergooien op het postpapier van het Dorchester-hotel. Of nee,
daar was 't haar nog veel te woelig.Eéns had zij verlangd naar het snelste
vliegtuig, om honderden mijlen weg te kunnen komen'van hun woonstreek
nu verlangde zij er even vurig naar, tusschen haar schildergerei te zitten op
haar eigen rustige, schamele, bekende kamer thuis. Waarom liet Minnie
dien vorigen patroon niet schieten, waarom kwam zij niet terug, om haar
aangenomen familie te redden van de verveling met de Brooklands?
„Zelfs Ronnie is die Pearl beu!" merkte Ronnie's zuster op, na een
zijdelingschen blik op het gezicht van haar broer.
Wordt vervolgd)
