No. 37
VRIJDAG 9 FEBRUARI 1934
1199
(9/t to6 dooi JJidaüand. Wintersche kaalheid in de Betui
„Des te erger. Dat begrijpt u zeker," antwoordde Ronnie scherp. Neer
slachtig herkende Minima dien toon de snijdende onverschilligheid, waarmee
hij tegen mevrouw Hamble had gesproken, dien dag dat de politie op Bring-
wyn kwam. Dien dag was Ronnie een bolwerk van kracht en vriendschap
tegelijk geweest voor de valsch beschuldigde Minnie. In dezen vreemde was
er geen spoor van bescherming of vriendschap. Hij zweeg, toen een kellner
leege glazen weghaalde van een tafeltje in de nabijheid, en ging toen voort
„Wanneer was u eigenlijk van plan, open kaart te gaan spelen
„Morgenavond."
„O juist. U zult wel begrijpen, dat we daarna slecht als uw gasten hier
kunnen blijven."
„Dat begrijp ik niet. Waarom niet?" zuchtte Minima. „Ik heb echt niet
gedacht, dat ze me af zouden snijden, maar.Zij deed geen moeite, om haar
stem onverschillig te doen klinken ze voelde zich precies zoo verdrietig, als zij
sprak. Maar het baatte haar niets, evenmin als de blik, dien zij waagde, hem
aankijkend met twee donkerblauwe vijvers van droeve smeeking. Zij voelde
zich precies zoo verdrietig, als zij keek. Ronnie's mond bleef een lijn, zijn heele
gezicht strak. Er was geen twijfel meer aan zij was hem kwijt. En weer zij
had tevoren niet beseft, hoe een echte genegenheid Ronnie voor haar had ge
koesterd, en hoe warm hij die betoond had, vóór deze ongunstige ommekeer
het tegenovergestelde teweegbracht en dus besefte zij nu eerst, wat Ronnie
voor haar beteekend had, Ronnie, dien zij kwijt was 1
Hij zei „lk ben voor zaken in stad. Daar ben ik morgen mee klaar. Dan
kan ik met den middagtrein weer weg."
Zij maakte een vlugge beweging. „Morgenmiddag?"
„En als ik u een gunst mag vragen, zegt u er dan niets van tegen mijn
familie, dat ik hier geweest ben. Ik zal mijn oom zakelijk mededeelen, dat de
relatie tusschen u en onze firma geëindigd is, en ik zal nu meteen afscheid van
u nemen."
Hij maakte een lichte buiging, en wou zich omkeeren, naar de deur gaan.
„Een oogenblikje alstublieft. Eén minuut," verzocht Minima Starr hijgend.
Hij keek haar aan met koele verwondering. Zij stond nu, tenger en heel jong
in die witte japon en mantel, en dat dwaze eierdophoedje. „U schijnt niette
vinden, dat er eenige verontschuldiging voor mij is aan te voeren. U gaat
morgenmiddag weer weg. Dus u weigert, de première van het stuk van Leslie
Trentham bij te wonen
„Het stuk, waar u een rol in hebt
„Ja. Ik heb hem gevraagd, of hij een loge wou reserveeren voor uw familie.
Dus u gaat niet met ze mee
Ronnie Owen stond verbaasd, dat het meisje kon denken, dat daar nu nog
kwestie van kon zijn. Hij had haar pas zoo duidelijk mogelijk gezegd, hoe hij
haar handelwijze tegenover hen allen vond en verbeeldde zij zich dan, dat
hij nog zin had, haar weer te zien Haar te zien tooneelspelen Ronnie's
zeldzame toorn groeide weer, de duizend-paardenkrachtenwoede, die gezied
had achter die ijzige beleefdheid. Haar zien tooneelspelen Behalve de laatste
vijf minuten had zii niet anders gedaan dan comedie gespeeld en heel handig
ook zoolang Ronnie haar kende al.
Zijn zwijgende blik antwoordde haar „U op het tooneel komen kijken
Ik denk er niet over 1"
Met een vasten blik bleef de kleine Minima hem aanzien.
„Meneer Owen, ik heb geluisterd naar al wat u geliefde te zeggen, lk
geef toe, dat mijn gedrag tegenover uw familie en u heel leeliik kan schijnen.
Dat heb ik niet heelemaal kunnen helpen. Als dat geld van de Sweep niet ge
komen was, zou deze helft niet gebeurd zijndan was uw familie niet met me
naar Londen gegaan. Ik ben het begonnen, en ik heb het doorgezet Zij
sprak nu met meer nadruk, kreeg weer moed. „Ik heb het doorgezet, omdat
het een levenskwestie voor me was. Mijn kans op het tooneel. Sir Leslie Trent
ham had met mijn vader schoolgegaan. Hij is eens bijna verloofd geweest met
mijn moeder. Dat parelsnoer heb ik van hem, tusschen twee haakjes. Ik ben
zijn petekind."
„Ik zie niet goed in, wat dat er allemaal toe doet."
„Met mijn tooneelloopbaan hèd 't ook niets te doen. Leslie wou me geen
kans geven, als ik niet eerst wat presteerde. Ik moest heel iets anders worden.
Hij wou me een heel jaar niet in de buurt van 't tooneel zien. Nu heeft hij me
mijn kans gegeven. Misschien denken de mannen, dat een vrouw geen hevige
ambitie kan hebben voor een bepaald soort werk. Maar dat kan een vrouw
even goed als een manDenkt u maar eens aan uw vliegen. Dit is mijn kans."
Heel eenvoudig, niet in het minst theatraal, ging zij voort: „Het zou eerlijker
tegenover mij zijn, en.... sportiever, als u met uw familie de voorstelling
kwam bijwonen."
„Goed," zei hij kortaf.
„Doet u 't
„Als u er op aandringt.
Zij haalde haar zakdoek te voorschijn en ging er even mee langs haar
mond. „Dank u wel, meneer Owen. En nu...." Zii nam haar handschoenen en
taschje van het tafeltje. „Hoe laat is 't Zij keek naar de dichtstbije klok,
vergeleek den tijd met haar polshorloge. „Groote hemel 1" riep zij. „Ik moet
gauw weg.
„Hebt u den auto niet?"
„Nee.... Wil u even zeggen, dat ze vlug een taxi laten komen.... o,
dank u."
Ronnie was zelf een taxi gaan aanroepen.
Onberispelijk correct en vijandig stond Ronnie er naast, en vroeg hij
„Welk adres wenscht u
Zij opende haar zachtroode mondje, alsof zij impulsief iets zeggen wou
toen deed zij het weer dicht, als bedacht zij zich, en antwoordde vervolgens
kortaf „Gloucester-theater alstublieft."
Bij zichzelf zei ze, toen de auto wegreed: „De Man in het leven af. Hoera
Open baan voor het werk 1"
VIJFENTWINTIGSTE HOOFDSTUK HET WERK
Op den dag, waarop de première van sir Leslie Trentham's nieuwe blij
spel „Hondenleven" zou plaats hebben, verscheen juffrouw Morris om zes uur
om te zeggen, dat zij niet met de familie zou dineeren.
„Ik vin 't echt vervelend," zei ze tot mevrouw Owen, „maar ik ken er niks
an doen. Ze wouen met alle geweld, dat ik vandaag kwam eten."
(Wordt vervolgd)
