No 38 VRIJDAG 16 FEBRUARI 1934 1229=
de potten en pannen in rijen, de ketel, die gevuld moest worden, de kat,
waar zij over struikelde, de kijverige keukenmeid, die zij brutaal beant
woordde het wès alsof die allemaal op het tooneel waren.
Door de heele zaal ging er een beklemming van aandacht („Ze is goed
bijna onmerkbaar, maar door Leslie Trentham aangevoeld.
Zij tooverde't tevoorschijn. Daar stond nu, aan deniet-bestaande keuken
deur, de niet-bestaande melkbezorger in zijn witte jasje, met zijn roode wangen
en rammelende me;kkar en verzegelde flesschen en alleshet product van haar
tooverkunst, waar zij schertsend, flirterig mee praatte, wiens melkroep zij beant
woordde met een „Mei-lek", zoo klinkend, zoo muzikaal, zoo nauwkeurig nage
bootst, dat 't publiek verrast in zijn eersten genietenden luiden lach schoot
Tusschen de coulissen stond sir Leslie Trentham zich het voorhoofd af
te vegen, en zacht te mopperen van pure opluchting. Zij kreeg ze. Dat groote
schemerige hoefijzer van gezichten die mannen en vrouwen uit alle Lon-
densche contrijen stalles en loges, de opgewekte parterre en de buitenwijken
die vooral van de galerijen waren gretig van oog en oor. Het kind Minima
pakte hen allen. Zij had de snaar gevonden van iets, dat zij allen wenschten
Verandering Verandering, en toch hetzelfde. Handig buitte zij het geheim
zinnige thema uit, met het accent, dat zij allen iederen dag in hun eigen kei -
kens konden hooren. Tusschen gesnuif en gewrijf door peinsde zij luidop over
de vlagen van tegenslag en verveling, die je krijgt. Je krijgt ze. Maar dan komt
de verandering, de verbetering. Die krijg je ook Móet je krijgen Hoe
goedkoop, hoe eenvoudig 1 Maar Minima Starr diende dit wijsgeerige stroopje
toe aan een attent, dankbaar publiek.
Een tweede wonderWant terwijl kracht in sterke golven ieder gebaar
van de kleine actrice toestroomde, doordrong en uitstroomde, speelde zij niet
voor dat publiek. Haar gehoor zat daar boven, in die loge, de man, die haar
dien reddingsgordel had toegeworpen, toen zij begon te zinken. Hij zat vol
aandacht, en bleef de krachtige opwekking naar haar uitzenden, die de
menschheid kent. Voor hem speelde zij. In zichzelf juichte zij „Zóó moet
hetIk dacht: wat kan één man me schelen? Ik wil een volle zaai hebben.
En wat is nu de volle zaal Een opgepropt pakhuis, een groot hol vol gekke
rose eieren en geruisch en gegrinnik. Poeh 1 Wat heb ik aan die menschen
Ik speel voor den eenigen man 1"
®Ye* van Ate*.
Het gebouw van een Amerikaansche krant, de Chicago
Daily News; op den voorgrond een der groote stoomers,
die den dienst onderhouden op de uitgestrekte meren
het Michigan meer en het Huron-meer.
publiek zat te wachten op zijn portie amusement, verwachtte dat amusement
van haar, Minima Starr, in haar karakterrol. „Waarom ben ik 't begonnen
dacht zij in haar beangste hart, terwijl zij haar eerste gebaar maakte, om die
muts recht te duwen. „Waarom heb ik me ingebeeld, dat ik iets kon
Tusschen de coulissen „Ze beeft als een riet. Ze heeft leelijk de planken
koorts. Als ze 't niet haalt
Die regel „Ik mot me zilver poetsen" klonk helaas een beetje te zacht,
benepen. Nog meer bevend om die eerste fout begon de actrice aan haar eerste
stukje handeling. Zij moest den zwaren, met groen bekleeden messenbak (die
er niet was) opnemen, en met 'n schok neerzetten op een tafel (niet aanwezig).
Dan moest zij de vorken en lepels uitzoeken (die er óók niet waren), en dan
moest zij de (denkbeeldige) kist met borstels en poetslappen en poetsgoed aan-
sleepen.
Zou het publiek dat alles zien
De acteurs op een tooneel voelen de stemming en de aandacht van hun
publiek aan, alsof zij een thermometer konden zien rijzen of dalen. En Minima,
èn Trentham, voelde, dat de attentie van de toeschouwers aarzelde, wankelde,
wegdreef van dat kleine meisje, voor wier oogen alles zwart werd, in wier keil
een hart scheen te kloppen, voor wie niets echt was dan de gedachteIk blijf
steken.Leslie kijkt me nooit meer aan.mijn kans vergooid.
Achter de coulissen „Zal ik gordijn bellen
„Geef haar vijf minuten."
Sneller dan ik dit kan schrijven en u het kunt lezen dacht Minima „De
menschen zijn verschrikkelijk! Er kucht er een.... ik krijg ze niet.... ik
kan 't niet
Veel sneller dan zij zich over het tooneel kon bewegen doorleefde zij een
crisis van angst, hoop, weeë wanhoop, wanhopig besluit, om er van te maken
wat zij kon. Sneller dan zij haar woorden sprak dacht zij ,,'t MoetMijn eenige
kansIk kan 't nietProbeeren Ik kan 't niet
Zonder het te weten had zij geprobeerd, haar stem neuriede een liedje uit
een revue: „Hier overstappen naar 't geluk
Alles donker voor haar oogen 1 Zij zag niets van het huis, niets van het
tooneel. Blind, blind hief zij het hoofd op
en daar, tegen de donkere gordijnen van een
loge, zag zij iemand naar voren buigen, naar
beneden kijken een man ja 1 Ronnie
Owen 1
Er gebeurde een wonder.
Minima Starr vergat daGonrustige, tergende
wreede publiek. Uit haar hart steeg plotseling
een gebed op
„O God, laat Ronnie het aardig vinden
Het kwam vlugger dan zij adem kon halen.
Terwijl zij adem haalde, liet een zoekende straal
iets schitteren bij haar keel.
„Haar zilveren broche met „Minnie","
fluisterde mevrouw Owen. „Kijk!"
„Ja," fluisterde Ronnie.
Onverklaarbaar.... dit had hem geraakt.
Er schoot iets los in zijn hart. De woede van
twee dagen smolt er af, nu hij zich herinnerde,
hoe zij gesproken had over „plankenkoorts
's avonds nog veel erger". Hij begreep, hoe
zij zich nu voelde. Hij boog zich verder naar
voren over zijn moeders schouder, en zond
haar een geruststellend glimlachje, maakte een
pantomime van applaus....
„Ronnie helpt me Stil gaf het meisje
op het tooneel een snik van blijdschap.
En nu konden de andere wonderen ge
beuren.
ZESENTWINTIGSTE HOOFDSTUK
OMMEKEER.
Neerslachtig had sir Leslie de mislukking
aan zien komen daar was dan haar eenige
kans mee voorbij.
En toen, op dat oogenblik, had een jonge
man in een loge haar de helpende hand toege
stoken. Juist op dat kritieke oogenblik had
hij aanmoedigend geklapt niet eens hoor
baar. Minima had het gezien. Kracht was opge-
vonkt. Contact 1 Nu was ze er in.
Helder, zeker klonk die stem, vulde zij het
theater.
Met haar weinige toebehooren enkel een
keukenstoel speelde zij nu zoo, dat er op de
tafel (die er niet was) een krant was uitgespreid,
en daarop een glimmende massa zilver, en een
grof wit keukenschoteltje, waarin zij een rood
papje poetspommade omroerde met een spaan
der. hout, die er ook niet was! Of liever, het
was er wel. De gootsteen op den achtergrond,
