het Moleneind vertegenwoordigde. Een langzaam werkend vergif, telkens in
kleine hoeveelheden bij zijn medicijnen gevoegd, moest hem dooden zijn ge
schokte gezondheid na twintig jaar gevangenis en de opwinding toen hij zich
onverwacht millionnair zag, zouden de gedachte aan moord bij zijn spoedig
overlijden onwaarschijnlijk genoeg maken. Lilith, als zijn dochter, was eenige
erfgename heel het rijke bezit van Blaise zou hun dan ten deel vallen. De
moordplannen had :Host alleen gemaakt hij wist dat Lilith hieraan niet
wilde meewerken, zoo goed als zij telkens de voorwaarde had gesteld, dat
haar vroegere collega van de Moderne Ateliers niets mocht overkomen ge
durende haar gevangenschap.
De ontsnapping van Paula dreigde het complot te verhinderen, maar
Host hield zijn medeplichtige en den achterdochtigen Stravey voor, dat het
meisje toch niets wist, en dat zij dus ongehinderd konden voortwerken. Waar
schijnlijk zouden zij ook zijn geslaagd en zou Paula nooit geweten hebben, dat
haar groote rijkdommen waren ontstolen, indien Stravey, de man in 't bruin,
niet te achterdochtig zou zijn geweest. Hij had 't nu eenmaal in zijn hoofd
gezet, dat de bloemenventer van de Zeven Straten iets wist of ten minste iets
vermoedde; om hem dwars te zitten, had Stravey iemand met valsch geld
op hem afgestuurd, zoodat de bloemenventer op de markt onder verdenking
kwam te staan. Maar het gevolg was ook, dat de bloemenventer nu al zijn
aandacht schonk aan de raadselachtige ontvoering van Paula en alles wat
daarmede verband kon houden. Intusschen was dat niet de eenige reden het
meisje dat hij als bloemenventer, in zijn angst voor de politie, onvriendelijk,
bijna grof behandeld had, werd hem als Philip Dacre sympathieker, hoe meer
hij haar leerde kennen.
Het einde was dertig jaar gevangenisstraf voor Host, hetgeen op zijn
leeftijd vrijwel gelijk stond met levenslang Lilith Kane en Stravey kwamen
er met lichtere straffen af. En Dacre kreeg van den president der rechtbank
een pluimpje voor zijn kordaat optreden.
„Hij moest eens weten, wie ik was," vertelde hij aan Paula. „Ik wist.
dat ik voor de wet dood ben, maar toch was ik nog zenuwachtig. Je kunt nooit
wetenEn daarom denk ik dat ik terugga naar Zuid-Afrika 't is daar
toch veiliger."
„Afrika Paula keek hem blij aan, en toen zij zich bewust werd dat zij
blij keek, bloosde zij. „Afrika Vader praatte er vandaag ook over. De dokter"
heeft hem aangeraden ergens heen te gaan, waar het warmer en gezonder is
dan hier."
John Blaise, weer in zijn ziekenstoel in de bibliotheek, mengde zich in het
gesprek.
„Heb je Philip het nieuwe bloembed in den tuin al laten zien, Paula
't Is de moeite waard."
Samen gingen zij den tuin in.
„Hier is het," zei het meisje.
Verrast keek hij. haar aan. „Viooltjes 1"
„Ja, viooltjes," antwoordde zij zacht.
,,'t Zijn altijd je lievelingsbloemen geweest, niet
„Altijd, m'n leven lang. Ik kocht ze toch altijd."
„En hou je alleen van de bloemen zelf vroeg hij in hoop en verwachting.
„Neen, ook van iedereen die er iets mee te maken heeft."
Waarop Philip Dacre haar niet tevergeefs een kus vroeg.
EINDE.
No. 38
Gemaskerde car naval- vierder
in een vastenavond-optochi
in den Elzas.
natuurlijk niet op u
bedoeldu bent zelf
ook bedrogen, door
Host."
„Host is te ver
trouwen, heelemaal 1"
„Ik kan me voor
stellen, dat u hem
verdedigt, maar u
hebt ongelijk. Wat
voor bewijzen had de
andere juffrouw Lind
ja, de andere, want
deze dame hier is de
echte."
„Ze sprak over
haar tante Angela, of
ze haar altijd gekend
had, en ze droeg col
liers en zoo, die John
Blaise aan zijn vrouw
gegeven had. En dan
nog haar papieren
„Dat klopt," zei
Paula, die al dien tijd
opgewonden en ze
nuwachtig had geluis
terd, met medelijden
denkend aandenouden
man boven, wiens hu
welijksleven slechts
tot 'n drama, tot de
gevangenis had geleid.
„Dat werd allemaal ge
stolen, m'n dagboek
ookkort geleden is er ingebroken op mijn kamer."
Op dat oogenblik hoorden zij buiten een auto stoppen. Dacre greep naar
zijn broekzak hij ging half vóór Paula staan.
„U zult het bewijs direct krijgen, mr. Grave," zei hij. „Binnen 'n paar
minuten bent u overtuigd. Maar oppassen bij iemand als Host kun je nooit
weten 1"
De deur van de bibliotheek werd geopend een meisje, het evenbeeld van
Paula, kwam binnen. Voor den tweeden keer zag zij nu haar dubbelgangster,
en weer verbaasde zij zich over de ongeloofelij ke knapheid, waarmede haar
vroegere collega zich veranderd had in Paula Lind. Alleen haar stem, zooals
zij het volgende oogenblik hoorde, was verschillend, doch dat was geen be
zwaar, want John Blaise kende toch niet de stem van zijn dochter. Geweten
loos hadden de samenzweerders gebruik gemaakt van zijn ongelukkigen
levensloop, waardoor hij zijn eigen kind nooit had gezien.
Achter de bedriegster, nog in de deur, stond Host. Het meisje wierp haar
handschoenen op een stoel en deed haar hoed af ook het haar kwam precies
overeen met dat van Paula.
„Dag, vader," groette zij opgewekt. „We zijn weer terug. Hoe gaat 't
Al haar bravour en brutale opgewektheid verdwenen, toen zij Paula en
Dacre zag met starende oogen keek zij haar evenbeeld aan.
„Kom- wat dichterbij, juffrouw Kane, en ga zitten," zei Philip Dacre.
„Dan zullen we eens uitzoeken, wat dit raadseltje van de tweelingen beteekent."
Lilith Kane gehoorzaamde, bleek en bevend. Maar Host gaf zijn nederlaag
niet zoo gauw toe.
„Precies wat ik gedacht heb," zei hij tot den advocaat. „Een dubbelgang
ster natuurlijk. Die wou zich zeker als erfgename van John Blaise opdringen!"
„Hou je mond," riep Dacre woedend. „Brutale schurk Kijk eens naar
het ziekentafeltje. De dokter heeft je medicijnfleschjes meegenomen om ze te
onderzoeken, maar jij weet wel wat er in zat."
Verschrikt staarde Host naar het ziekentafeltje van John Blaise een
grauwe bleekheid trok over zijn gezicht, toen hij zag dat de fleschjes verdwe
nen waren. Snel draaide hij zich om, om door de deur te ontsnappen. Maar met
die mogelijkheid had Dacre rekening gehouden met 'n krachtige beweging
schoof hij een armstoel, die bij de bibliotheektafel stond, naar de deur. Het
zware meubel trof Host in de zijde, dicht bij de deur hij viel. Dacre stormde
op hem toe hij liet zich op hem vallen, terwijl de advocaat, met gelukkige
tegenwoordigheid van geest, de koorden van de gordijnen rukte. Host zat
spoedig met geboeide handen in een stoel; Lilith Kane verroerde zich niet.
Bij de politie en den rechter van instructie bleek, dat de misdaad beraamd
was, zooals Philip Dacre had vermoed. Zoo gauw Host had ontdekt, dat een
gedeelte van Blaise's eigendommen op naam van zijn dochter was overgeschre
ven, had hij het plan gemaakt om zich van dat eigendom, dat iri twintig jaar
onnoemelijk in waarde was gestegen, te verzekeren. Het viel hem gemakke
lijk Lilith Kane, die hij van vroeger kende, als de dochter van Blaise te
laten poseeren, en Lilith zelf was in haar afkeer van geregelden arbeid en
verlangen naar rijkdom dadelijk bereid hem te helpen. Vooral omdat er totaal
geen gevaar op ontdekking scheen te zijn. Maar eerst moest Paula verdwijnen;
zij wist niets, «maar er was altijd kans dat zij iets over haar vader zou ont-
dekken, zoodat zij het veiliger oordeelden, om het meisje te laten verdwijnen
totdat alles in orde zou zijn. Bij dat „alles" rekende Host ook den dood van
Blaise hij stelde zich niet tevreden met het geld, dat Paula's gedeelte van
